Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.11

 «Άθως ασκητής» Γ/76, 1898

Με τον πατέρα Ιωάννη της Κρονστάνδης

Ο νεαρός δάσκαλος (Σεργκέι Αλεξάντροβιτς Νίλους) θυμήθηκε το ταξίδι του στην Κρονστάνδη για να επισκεφτεί τον πατέρα Ιωάννη.

«Επέστρεψα σπίτι εντελώς άρρωστος, με εκπληκτικά ρίγη και πυρετό, από τον οποίο το κεφάλι μου φαινόταν να είναι χωρισμένο στα δύο. Σύμφωνα με την πιο συνηθισμένη ανθρώπινη λογική, έπρεπε να είχα πάει για ύπνο και να ζητήσω τον γιατρό, κάτι που πιθανότατα θα έκανα, αλλά κάποια δύναμη πάνω από την ασθένεια, πάνω από όλα τα λογικά, στο τσουχτερό κρύο, με παρέσυρε στην Κρονστάνδη εκείνο το βράδυ. Συνειδητοποίησα ότι συμπεριφερόμουν παράλογα, ίσως και καταστρέφω τον εαυτό μου, και παρ' όλα αυτά, αν κάποιος με είχε απειλήσει με θάνατο εκείνη τη στιγμή για το παράλογό μου, φαίνεται ότι θα είχα καταλήξει στον ίδιο τον θάνατο. Στο βαγόνι του τρένου Oranienbaum, καθισμένος δίπλα στη σχεδόν καυτή σόμπα, έτρεμα στο παλτό μου με το κολάρο σηκωμένο, σαν στον πικρό παγετό, στον άνεμο αλλά η σιγουριά που ήρθε από κάπου ότι δεν θα μου συμβεί τίποτα κακό, ότι, παρά τη φαινομενική τρέλα του ταξιδιού μου, θα ήμουν υγιής, δεν με άφησε λεπτό.

Ωστόσο, όλο και χειρότερα γινόμουν. Κάπως έτσι, περισσότερο με τη βοήθεια των εκφράσεων του προσώπου παρά των λέξεων, προσέλαβα ένα βαγόνι με ένα άλογο στο σταθμό Oranienbaum και, καθώς ήμουν με ένα ελαφρύ παλτό, ξεκίνησα ένα ταξίδι 12 μιλίων σε παγετό 18 μείον κατά μήκος τής ανεμοδαρμένης παγωμένης ακτής προς την Κρονστάνδη, που αναβοσβήνει στο βάθος στο σκοτάδι της νύχτας το λαμπερό ηλεκτρικό φως του φάρου της. Διέταξα να με οδηγήσουν στο Σπίτι της Εργασίας. Οι δρόμοι της Κρονστάνδης ήταν έρημοι όταν το φτωχό άρρωστο σώμα μου χτυπούσε τις λακκούβες αλλά όσο πλησίαζα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Ανδρέα, τόσο πιο ζωντανή γινόταν η πόλη και ήδη στον ίδιο τον καθεδρικό ναό με συνάντησε ένα ανθρώπινο κύμα περισσότερων από χίλια άτομα, που απλώνονται σιωπηλά και επίσημα σε δρόμους και σοκάκια δίπλα στον καθεδρικό ναό.

- Όλοι προέρχονται από την εξομολόγηση, από τον ιερέα! - είπε ο οδηγός μου, βγάζοντας το καπέλο του και σταυρώνοντας τόν εαυτό του ειλικρινά τρεις φορές στις ανοιχτές πόρτες του ναού.

Στο Σπίτι της Εργασίας έπρεπε να ανέβω στον 4ο όροφο, στο διαμέρισμα του ψαλμοαναγνώστη που μου συνέστησε.

Δεν είχε περάσει λιγότερο από μία ώρα από τότε που έφτασε ο ψαλμωδός από τον καθεδρικό ναό, όταν ένας από τους υπηρέτες ήρθε τρέχοντας από κάτω, λαχανιασμένος: «Ο πατέρας έφτασε!»

Σε μια στιγμή, ο ψαλμωδός κι εγώ ήμασταν ήδη στον κάτω όροφο.

- Γιατί δεν είναι ξεκλείδωτη η πόρτα; Ξεκλειδώστε το γρήγορα! - ακούστηκε μια έγκυρη φωνή... και ο ιερέας μπήκε με ένα γρήγορο, ενεργητικό βάδισμα. Ο πατέρας Ιωάννης με κοίταξε με μια ματιά... και τι βλέμμα ήταν! Διαπερνώντας, διαφωτίζοντας, τρυπώντας, σαν κεραυνός, τόσο το παρελθόν μου όσο και τα έλκη του παρόντος μου, διεισδύοντας, φαινόταν, ακόμη και στο ίδιο μου το μέλλον! Έτσι φάνηκα γυμνός στον εαυτό μου, οπότε ένιωσα ντροπή για τον εαυτό μου, για τη γύμνια μου...

- Λοιπόν, πατέρα, ένας κύριος από την επαρχία Oryol ήρθε σε σας για συμβουλές, αλλά αρρώστησε και έχασε τη φωνή του...

- Πώς έχασες τη φωνή σου; Κρυολόγησα, ή τι;

Δεν μπορούσα να βγάλω ήχο ως απάντηση: ο λαιμός μου είχε κλείσει τελείως. Αβοήθητος, μπερδεμένος, απλώς κοίταξα τον ιερέα με απόγνωση. Ο πατέρας Ιωάννης με άφησε να φιλήσω τον σταυρό, τον τοποθέτησε στο αναλόγιο και με τα δύο δάχτυλα του δεξιού του χεριού έτρεξε τρεις φορές πίσω από τον γιακά του πουκαμίσου μου κατά μήκος του λαιμού μου. Ο πυρετός με άφησε αμέσως, και η φωνή μου επέστρεψε αμέσως σε μένα πιο φρέσκια και αγνή από ό,τι συνήθως... Είναι δύσκολο να μεταφέρω με λόγια τι συνέβη εδώ στην ψυχή μου!..

Για περισσότερο από μισή ώρα, στα γόνατά μου, πέφτοντας στα πόδια του επιθυμητού παρηγορητή, του μίλησα για τις λύπες μου, αποκαλύπτοντάς του όλη την αμαρτωλή ψυχή μου και έφερα μετάνοια για ό,τι βρισκόταν σαν βαριά πέτρα στην καρδιά μου.

Πρώτη φορά αντιλήφθηκα με όλη μου την ψυχή τη γλυκύτητα αυτής της μετάνοιας, για πρώτη φορά με όλη μου την καρδιά ένιωσα ότι ο Θεός, δηλαδή ο ίδιος ο Θεός, μέσα από τα χείλη του ποιμένα που είχε ευλογήσει, μου έστειλε τη συγχώρεση όταν Ο π. Γιάννης:

- Ο Θεός έχει πολύ έλεος - ο Θεός θα συγχωρήσει.

Τι ανείπωτη χαρά ήταν, τι ιερή συγκίνηση γέμισε η ψυχή μου με αυτά τα στοργικά, συγχωρητικά λόγια! Δεν κατάλαβα τι είχε συμβεί με το μυαλό μου, αλλά το αποδέχτηκα με όλη μου την ύπαρξη, με όλη τη μυστηριώδη πνευματική μου ανανέωση. Εκείνη την πίστη που τόσο πεισματικά αρνήθηκε στην ψυχή μου, μόνο μετά από αυτή την εγκάρδια ομολογία του π. Ιωάννης πυροδότησε μια λαμπερή φλόγα μέσα μου. Αναγνώρισα τον εαυτό μου και ως πιστό και ως ορθόδοξο χριστιανό».