π. Παναγιώτης Τσιώλης: «Η Παναγία μας και όλος ὁ ντουνιάς τῶν ἁγίων μας ἦταν ἐκεῖ!»

π. Παναγιώτης Τσιώλης: «Η Παναγία μας και όλος ὁ ντουνιάς τῶν ἁγίων μας ἦταν ἐκεῖ!»

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς 

Θεολόγος – Δημοσιογράφος

Η Μαρία καὶ ὁ Στράτος καὶ τὰ δύο παιδιά τους ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη ἐπισκέπτονταν πολύ συχνὰ τὸ παππούλη μας στὰ Ἄγραφα. Ὁ παππούλης τοὺς ἀγαποῦσε πολὺ καὶ κάθε φορά ποὺ πήγαιναν χαιρόταν. Ὁ μικρός τότε Ἀπόστολος ὁ γιὸς τους βοηθοῦσε τὸν π. Παναγιώτη στὸ Ἱερὸ Βῆμα καὶ ἡ Ἠρώ μαζὶ μὲ τὴ μαμὰ της βοηθοῦσαν στὸ Ἀρχονταρίκι.

Γιὰ ἕνα μεγάλο χρονικό διάστημα ό Στράτος μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένεια του πήγαινε σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο. Ἔζησαν πολλὰ θαυμαστὰ μὲ τὸν παππούλη μας, ὁ ὁποῖος ὅπως ἀναφέρουν ἦταν αὐτὸς ποὺ τοὺς ἔφερε κοντὰ στὴν Ἐκκλησία, κοντά στὸν Χριστὸ.

Ὅταν ἡ Μαρία διαγνώστηκε μὲ καρκίνο ὁ θεῖος της, ποὺ συνδεόταν μὲ τὸν ἀείμνηστο π. Κύριλλο ἡγούμενο στὴν Ἱερὰ Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν π. Παναγιώτη καὶ τοὺς πρότεινε νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦν νὰ τοὺς διαβάσει μία εὐχή. Μέχρι τότε, ὅπως λέγει ή Μαρία ή σχέση τους μὲ τὴν Ἐκκλησία ήταν πολύ χαλαρή. «Ὁ παππούλης μᾶς ἔκανε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ νὰ ῾ρθοῦμε κοντά στὴν Ἐκκλησία. Μᾶς δίδαξε τὴν προσευχή καὶ μᾶς βοήθησε νὰ βροῦμε πνευματικό. Κοντά του νιώθαμε πὼς εἴμαστε στὸν Παράδεισο. Ζούσαμε διαρκῶς τὸ θαῦμα νὰ στρέφεις ὁλοκληρωτικά τὸ νοῦ σου στὸν Χριστό. Ἄλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή μας. Μᾶς δίδαξε τὸ πῶς θὰ ἀγαπήσουμε τὸν Παράδεισο. Μᾶς σύνδεσε μὲ τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς Ἁγίους μας.

Πολλὰ εἶναι τὰ βιώματά μας ποὺ ἀποκομίσαμε ἀπὸ τότε ποὺ τὸν γνωρίσαμε. Περιμέναμε μὲ ἀγωνία νὰ ἔρθει τὸ Σάββατο γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε στὸ Βαλάρι. Μόνο καὶ μόνο ποὺ ζούσαμε κοντὰ στὸ ἅγιο παππούλη μᾶς ἀρκοῦσε. Γνωρίσαμε πολλὰ πνευματικά του παιδιὰ μὲ τὰ ὁποῖα συνδεόμαστε μέχρι σήμερα. Δὲν ὑπῆρχε προσκυνητὴς στὰ Ἄγραφα ποὺ νὰ μὴν εἶχε νὰ διηγηθεῖ μία θαυμαστὴ ἱστορία. Γεμίζαμε τὶς ψυχές μας». Καὶ πρόσθεσε: «Ὁ Κίμων μὲ ρώτησε κάποτε νὰ τοῦ διηγηθῶ ἐπακριβῶς τί ἔγινε τότε ποὺ ἔκανα χειρουργεῖο γιὰ τὸν καρκίνο γιὰ νὰ τὸ ἀκούσουν καὶ οἱ ὑπόλοιποι τῆς παρέας. Εἶχα κλείσει ἡμερομηνία γιὰ νὰ ἐγχειριστῶ. Ὁ θεῖος μου προκειμένου νὰ μὲ ἐνισχύσει ἔφερε στὸ σπίτι μας τὸν π. Ἰουστίνο ἀπὸ τὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακώβου, τοὺς Ἁγίους Τόπους, ποὺ ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη.

Ὁ π. Ἰουστίνος μὲ ἐνίσχυσε καὶ μοῦ εἶπε νὰ ζητήσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Φωτεινὴ νὰ παρευρίσκεται στὴν ἐγχείρηση καὶ νὰ μὲ βοηθήσει. Τὴν ἡμέρα ποὺ ἦταν να έγχειριστώ ζήτησα βοήθεια ἀπὸ τὴν Παναγία μας, την Ἁγία Φωτεινή, τὸν Ἅγιο Λουκᾶ τὸν ἱατρό, τὸν Ἅγιο Ἀναστάσιο τὸν Γόρδιο καὶ τὸν Ἅγιο Δημήτριο. Παρακάλεσα στην προσευχή μου νὰ εἶναι μαζί μ' αὐτοὺς καὶ ὁ παππούλης μας ἀπό τὰ Ἄγραφα.

Ἡ ἐγχείρηση πῆγε πολύ καλά. Ἀκόμη καὶ ὁ γιατρὸς δὲν πίστευε τὸ ἀποτέλεσμα. Μετὰ τὴν ἀνάρρωση ἀρκετῶν ἡμερῶν ὁ Στράτος μὲ παρότρυνε να μεταβούμε στο Βαλάρι καὶ νὰ εὐχαριστήσουμε την Παναγία μας. Θυμᾶμαι πὼς ἔβρεχε άρκετὰ καὶ ἔκανε καὶ ψυχρούλα. Ο γέροντας φορούσε ἕνα πράσινο ἀδιάβροχο. Χάρηκε μόλις μᾶς εἶδε. Μὲ κάλεσε κοντά του καὶ μοῦ εἶπε αστειευόμενος: «Μαρία μου ὅλους τοὺς κάλεσες τὴν ὥρα τῆς ἐγχείρησης. Ήταν ἡ Παναγία μας, ἡ Ἁγία Φωτεινή, ὁ Ἅγιος Δημήτριος, ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός, ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος... Ὅλος ὁ ντουνιάς τῶν ἁγίων μας ἦταν ἐκεῖ». Ἔμεινα μὲ ἀνοικτὸ τὸ στόμα γιατί τὴν προσευχή μου ἐκείνη τὴν ἡμέρα τὴ γνώριζα μόνο ἐγὼ καὶ κανεὶς ἄλλος. Ἀσυναίσθητα εἶπα: «πάτερ εἶχα προσευχηθεῖ νὰ ἤσουν καὶ ἐσὺ κοντά μου»! Ὁ γέροντας δὲν ἀπάντησε. Κατάλαβα όμως πὼς γιὰ νὰ ἀριθμήσει τοὺς ἁγίους ποὺ ἐπικαλέστηκα μυστικά στην προσευχή μου θὰ ἦταν ἐκεῖ καὶ τοὺς εἶδε. Ἔσκυψα ἀπὸ εὐγνωμοσύνη καὶ τοῦ ἀσπάστηκα τὸ χέρι. Ἐκεῖνος γιὰ νὰ ἀλλάξει συζήτηση εἶπε τότε στὸν Στράτο νὰ μετακινήσει τὸ αὐτοκίνητο ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ συνήθως τὸ πάρκαρε. Θυμᾶσαι Κίμωνα;

-Ναὶ πὼς δὲν τὸ θυμᾶμαι. Δέκα λεπτά ἀφότου τὸ εἶχε μετακινήσει ἔπεσε ἕνας τεράστιος βράχος ἀκριβῶς στὸ σημεῖο ποὺ συνήθιζε νὰ τὸ βάζει. Ἂν δὲν τὸ μετακινοῦσε θὰ εἶχε πάθει μεγάλη ζημιά.

- Κάτι ἀντίστοιχο ἔγινε μὲ τὸν Γιάννη Κ. Γιορτάσαμε τὴν ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στο Τροβάτο. Ἀξέχαστη ἡμέρα. Ὁ γέροντας στην κυριολεξία πετοῦσε. Τὴν ἡμέρα ἐκείνη εἴχαμε ζήσει τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων... Ὁ Γιάννης πρότεινε στὸν μοναχό τότε Γεώργιο, σήμερα ἱερομόναχο, νὰ τὸν μεταφέρει στο Βαλάρι, ὅπου ἡ Οὐρανία, ἡ Παρασκευή ἀπὸ τὴν Καρδίτσα καὶ ἄλλες γυναῖκες ἑτοίμαζαν ἑορταστικό τραπέζι. Ὁ παππούλης μας τοὺς εἶπε νὰ μὴν βιαστοῦν νὰ φύγουν καὶ νὰ περιμένουν νὰ φύγουμε ὅλοι μαζί. Δὲν τὸν ἄκουσαν. Τότε γύρισε καὶ μοῦ εἶπε: «Ὅποιος βιάζεται σκοντάφτει. Ἄστους θὰ ἔχουμε φάει ὅταν θὰ φθάσουν στὸ Βαλάρι».

Πράγματι ἔφθασαν τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ γυναῖκες είχαν μαζέψει τὸ τραπέζι καὶ σέρβιραν γλυκὸ καὶ καφέ. Ὄχι μόνο ἔχασαν τὸ δρόμο ἀλλὰ ἕνας κοφτερός βράχος ἔκοψε τὸ δεξί μπροστινό λάστιχο. Ταλαιπωρήθηκαν πολύ γιὰ νὰ βάλουν τη ρεζέρβα καὶ νὰ φθάσουν στὸ Βαλάρι.

Πηγή: “Στύλος Ορθοδοξίας” αρ. φύλλου 266, σελ.14