Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Παβλόφ).Η Εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

 

Στο όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ακούσια θλίψη γεμίζει τώρα την ψυχή μας, που συχνά ξεχύνεται με δάκρυα όταν ακούμε από τα ευαγγελικά αναγνώσματα και τους συγκινητικούς ύμνους τη συγκινητική ιστορία τουτα βάσανα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Και εμείς οι Χριστιανοί, μέλη του Σώματος Του, ευλογημένα από Αυτόν, να μην Τον συμπονέσουμε, πληγωμένοι από το ακάνθινο στεφάνι, να μην θρηνούμε με κάθε θλίψη στη θέα του ανείπωτου μαρτυρίου του μεγαλύτερου Ευεργέτη μας; Δεν είναι μόνο δύσκολο, αλλά και θετικά αδύνατο να φανταστεί κανείς κάτι πιο εκπληκτικό από το θέαμα του Γολγοθά. Ιδού το απερίγραπτο θαύμα της Θείας αγάπης για το επαναστατημένο πλάσμα, τον άνθρωπο. Άρχισε, αυτό το θαύμα, στον επίγειο παράδεισο, μαζί με τη δημιουργία του ανθρώπου, και ολοκληρώθηκε στον Γολγοθά με τον θάνατο του Θεανθρώπου. Δημιουργημένος από τη Θεία αγάπη, ο αρχέγονος άνθρωπος ήταν προικισμένος με όλες τις τελειότητες και τις απολαύσεις της ζωής. Τι άλλο θα μπορούσε να ευχηθεί στον παράδεισο, έχοντας λάβει όλα όσα χρειαζόταν από τον Θεό; Αν μας ρωτούσαν: «Τι χρειάζεσαι για να είναι η ζωή σου ευτυχισμένη;», τότε μάλλον θα απαντούσαμε: «Θα θέλαμε να μην υπάρχουν καταστροφές, συμφορές ή θλίψεις στη γη, ώστε όλοι να απολαμβάνουν τα πάντα. Χωρίς να έχουμε λόγους να έχουμε εχθρότητα μεταξύ τους και, τέλος, για να μην πεθάνουν ποτέ οι άνθρωποι, αλλά να είναι αιώνια μακάριοι». Ετσι;

Και φανταστείτε, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ότι όλα αυτά δόθηκαν σε ένα άτομο: το άτομο δεν είχε ακόμη προλάβει να εκφράσει αυτήν την επιθυμία, αλλά ένας στοργικός Θεός του έδωσε τα πάντα χωρίς το αίτημά του. Ο Θεός - η Παντοδύναμη Αγάπη - δημιούργησε τον άνθρωπο όχι για τίποτε άλλο, αλλά ακριβώς για ευδαιμονία και αιώνια ευδαιμονία. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να γευτεί την πληρότητα αυτής της ευδαιμονίας, ο στοργικός Δημιουργός έδωσε στον άνθρωπο λογική και ελευθερία. Αλλά ένα άτομο παραμένει πάντα άτομο. Ξέρουμε πώς είναι τώρα οι άνθρωποι με τις κλίσεις τους. Οι ίδιες αμαρτωλές κλίσεις ήταν εγγενείς στους πρώτους ανθρώπους. Ένας άνθρωπος που έχει λάβει τα πάντα για ευδαιμονία από τον Θεό δεν είναι ικανοποιημένος με την υπέροχη κατάστασή του, σκέφτεται: «Αυτό δεν είναι αρκετό για μένα». Τα δελεαστικά λόγια του φιδιού: Θα είστε σαν θεοί (Γένεση 3:5) - γέννησε την επιθυμία στον άνθρωπο να είναι Θεός. Λιγότερο από κατώτερο από τους Αγγέλους (βλέπε: Ψαλμ. 8:6), ένας βασιλιάς στον οποίο όλα τα γήινα ζώα και τα θηρία ήταν υποταγμένα, ένα άτομο σε έναν παράδεισο γλυκύτητας δεν θεωρεί τον εαυτό του ικανοποιημένο με την κατάστασή του. Και ο άνθρωπος επιθυμούσε αυτό που δεν συνάδει με την περιορισμένη, κτιστή φύση του, και έτσι διαπράχθηκε το πρώτο μεγάλο αμάρτημα.

Και έτσι αρχίζει η ιστορία των δεινών της ανθρωπότητας, αρχίζει μια μακρά σειρά αντίστασης στο Θείο θέλημα, λάθη, εγκλήματα και καταστροφές ενός επαναστατημένου, ανεκπαίδευτου πλάσματος. Πόσες υποσχέσεις, διαθήκες, απειλές και τιμωρίες του Θεού χρησιμοποιήθηκαν για να νουθετεί και να αποκατασταθεί ο πεσμένος άνθρωπος! Τέλος, για να τον ανεβάσουν στην πρώτη κατάσταση που χάθηκε από την αμαρτία, τις τελευταίες μέρες εφαρμόστηκε ένα τέτοιο μέσο που μόνο η Θεϊκή άπειρη αγάπη μπορούσε να επινοήσει. Ο ίδιος ο Υιός του Θεού πήρε ανθρώπινη σάρκα! Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο θεό - για να τον κάνει αυτό που ο άνθρωπος με τόλμη φιλοδοξούσε κάποτε. Ο Θεάνθρωπος, που δεν διέπραξε αμαρτία, προσέφερε τον εαυτό Του ως θυσία για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Η δικαιοσύνη του Θεού, που απαιτεί την τιμωρία των ενόχων, ικανοποιήθηκε. Ο Έργος του Σταυρού του εκτεινόταν από τη Βηθλεέμ έως τον Γολγοθά και τελείωσε στον Γολγοθά.

Αυτή η πίκρα του ποτηριού όλων των ανθρώπινων κακών, που έπρεπε να πιει ο Σωτήρας για την ανθρωπότητα στον Γολγοθά, ήταν τόσο τρομερή για τον Αναμάρτητο που Τον έφερε σε θλίψη και πόνο. «Πατέρα μου», προσευχήθηκε στον Κήπο της Γεθσημανή, «αν είναι δυνατόν να φάμε, αφήστε αυτό το ποτήρι να περάσει από μένα (Ματθαίος 26:39). Η ψυχή μου είναι λυπημένη μέχρι θανάτου (Ματθαίος 26:38). Είναι λυπηρό, φυσικά, όχι επειδή φοβόταν τον επικείμενο θάνατό του. Ο θάνατος είναι τρομερός για τους αμαρτωλούς, φοβερός λόγω του άγνωστου, ή μάλλον, λόγω του άγνωστου της μελλοντικής μοίρας πέρα ​​από τον τάφο. Για τον Υιό του Θεού τέτοιος φόβος ήταν αδύνατος. Όλα είναι γνωστά σε Αυτόν, και το μέλλον μοιάζει με το παρόν. Είναι λυπηρό - από την παρουσίαση της τρομακτικής, απερίγραπτης μάζας της ανθρώπινης ανομίας, από τη σοβαρότητα της τιμωρίας για αυτές τις ανομίες. Ποια ήταν η σοβαρότητα του βασάνου του Θείου Πάσχοντος, εμείς, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ακούσαμε από την ανάγνωση του Ευαγγελίου μόλις τώρα. Όμως το Ευαγγέλιο μας μεταφέρει μόνο εξωτερικά βάσανα, χειροπιαστά από τα εξωτερικά συναισθήματα του ακροατηρίου, χωρίς να αποκαλύπτει τι συνέβη στο πνεύμα Του, χωρίς να εξηγεί τα μυστικά της εσωτερικής οδύνης του Θεανθρώπου. Τι μπορεί να συγκριθεί με αυτό το βάσανο; Υπήρχαν πολλοί ταλαίπωροι στον κόσμο, σκοτώθηκαν απάνθρωπα, πολλοί περισσότεροι και θα υπάρξουν περισσότεροι, αλλά τέτοιος Πάσχων δεν υπήρξε ποτέ και δεν θα υπάρξει ποτέ. Είναι δύσκολο για έναν δίκαιο άνθρωπο να υποφέρει, να υποφέρει άδικα, χωρίς ενοχές, αλλά αν δεν βρει την αλήθεια στους ανθρώπους, μπορεί να βρει παρηγοριά στο γεγονός ότι υπάρχει ένας Δίκαιος Θεός που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ. Αυτή η πίστη μπορεί να ανακουφίσει τα πιο σοβαρά βάσανα. Όμως ο σταυρωμένος Χριστός στερείται αυτή τη μοναδική παρηγοριά. Όλη η πληρότητα της Θείας Δικαιοσύνης έπεσε πάνω Του με το βάρος της, γιατί έφερε πάνω Του ολόκληρο το σύνολο των εγκλημάτων του αμαρτωλού κόσμου, όπως λέει ο Προφήτης: οι αμαρτίες του κόσμου μας είναι πάνω Του (βλέπε: Ησ. 53:5 ). Ο Πατέρας Τον άφησε, και από την ψυχή που πάσχει ήρθε μια εκπληκτική κραυγή: Θεέ μου, Θεέ μου, με εγκατέλειψες (Ματθαίος 27:46);

Δεν υπάρχουν λέξεις άξιες να απεικονίσουν όλο το μεγαλείο της Θυσίας του Γολγοθά, όλη την πληρότητα της απεριόριστης Θεϊκής αγάπης για την εγκληματική ανθρωπότητα. Πώς αντέδρασε η ανθρωπότητα σε αυτό το πρωτοφανές γεγονός του Γολγοθά; Οι άνθρωποι όχι μόνο σήκωσαν τον Ευεργέτη τους στον Σταυρό, αλλά δεν σταμάτησαν να Τον κοροϊδεύουν υποφέροντας στον Σταυρό. Τέλος: Τελείωσε (Ιωάν. 19:30)! Έγινε ένα φοβερό και ένδοξο μυστήριο, ένα απερίγραπτο, πρωτόγνωρο γεγονός: ο Θείος Πάσχων παρέδωσε το πνεύμα  του.Η αναίσθητη φύση δεν άντεξε, δεν άντεξε αυτή τη στιγμή: όλη η δημιουργία άλλαξε από φόβο, ανατρίχιασε από τη φρίκη, ο ήλιος σκοτείνιασε, και το σκοτάδι σκέπασε τη γη, βάφτηκε με το αίμα του Θεανθρώπου, οι βράχοι σκίστηκαν, η κουρτίνα της εκκλησίας σκίστηκε, αποκαλύπτοντας τα Άγια των Αγίων, οι σπηλιές του τάφου άνοιξαν και ο νεκρός σηκώθηκε από τον βαθύ ύπνο του. Και οι ζωντανοί ενθουσιάστηκαν όταν άκουσαν τη βροντή των ουρανίων σημείων, άκουσαν - και μετάνιωσαν. Μερικοί από αυτούς έχουν ήδη ομολογήσει τον Εσταυρωμένο Υιό του Θεού, ενώ άλλοι, με φρίκη και φόβο, επιστρέφουν από τον τόπο του εγκλήματος (Λουκάς 23:48). Όλοι αυτοί που φώναξαν: Σταύρωσε, σταύρωσε Τον! (Λουκάς 23:21), και οι ηγέτες τους, που δεν στράφηκαν στην πίστη και δεν μετάνοιωσαν, φυσικά, δέχτηκαν ό,τι ήταν αντάξιο των πράξεών τους και τώρα βιώνουν απελπιστική θλίψη σε έναν τόπο αιώνιου βασάνου.

Όμως, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, όσο φυσικό κι αν είναι να κλαίμε για την οδυνηρή ταλαιπωρία του Κυρίου στους πρόποδες του Σταυρού, χρειάζεται περισσότερο να κλάψουμε εδώ για τον εαυτό μας, για τις αμαρτίες μας. Κλάψτε για τον εαυτό σας και για τα παιδιά σας (Λουκάς 23:28), είπε ο Θείος Σταυροφόρος στις γυναίκες της Ιερουσαλήμ στο δρόμο για τον τόπο της σταύρωσης. Πρέπει να στραφείς στον εαυτό σου. Αυτοί οι άνθρωποι, που κοίταξαν τη σταύρωση και, ίσως, φώναζαν την ώρα τους: Σταύρωσε, σταύρωσέ Τον!, ήταν αδαείς, παραπλανήθηκαν από τους ανωτέρους τους και δεν ήξεραν με βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ότι θα αναστηθεί. . Και εσείς και εγώ, αγαπητοί, τα ξέρουμε όλα αυτά σίγουρα, και ως εκ τούτου θα μας ζητηθούν περισσότερα. Είναι αλήθεια ότι τιμούμε με σεβασμό τον Σταυρό του Κυρίου και λατρεύουμε τον Κύριο που σταυρώθηκε για εμάς, αλλά αισθανόμαστε, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, ότι η επίσημη τελετή λατρείας του Σταυρού δεν χρησιμεύει μόνο ως ανάμνηση ενός γεγονότος που κάποτε έγινε τόπος, αλλά χρησιμεύει και ως οπτική υπενθύμιση ότι για όλους ο Ιησούς Χριστός υπέφερε ανάμεσά μας. Δεν υπέφερε μόνο από αυτούς και όχι για αυτούς που Τον κάρφωσαν, αλλά υπέφερε και για τον καθένα από εμάς που ήταν παρόντες εδώ.

Ο Σταυρός του Χριστού μας λέει ότι οι αμαρτίες μας είναι το μεγαλύτερο κακό, γιατί ήταν η αιτία του θανάτου του Σωτήρα μας στον σταυρό. Ότι με το να επιδοθούμε σε αυτά, γινόμαστε εχθροί του Θεού και του εαυτού μας. Εκείνη η αλήθεια είναι άπειρη και τιμωρεί την ανομία με τον πιο τρομερό τρόπο, έχυσε όλο το ποτήρι της οργής της ακόμη και στον Θεάνθρωπο, που επαίνεσε να σηκώσει τις αμαρτίες του κόσμου. Αυτός, λοιπόν, ο κλήρος του αμαρτωλού, αν παραμείνει αμαρτωλός, είναι το αναπόφευκτο αιώνιο μαρτύριο του. Ο Σταυρός του Χριστού μας μιλάει για την απέραντη αγάπη του Επουράνιου Πατέρα προς το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος, που δεν λυπήθηκε τον Μονογενή Υιό Του, αλλά Τον πρόδωσε για μας, και για την ακραία, καταπληκτική αυτοθυσία του Υιού του Θεού. Και δεν πρέπει να Του το ανταποδώσουμε με αμοιβαία αγάπη και εκπλήρωση των εντολών Του! Ο Σταυρός του Χριστού μας θυμίζει την Ορεινή μας Πατρίδα, η είσοδος της οποίας ήταν κλειστή για χιλιάδες χρόνια, αλλά τελικά, με την εμφάνιση του Σταυρού του Κυρίου, άνοιξε. μας θυμίζει εκείνες τις αιώνιες ευλογίες που έχουν προετοιμαστεί εκεί για όλους όσους αγαπούν τον Θεό από την ίδρυση του κόσμου.

Ω αγαπητή γη, η γη που επιθυμεί η καρδιά! Ποιος από τους γήινους περιπλανώμενους δεν θα ήθελε να μετακομίσει τελικά σε εσάς; Ποιος, μετά από κοπιώδεις πράξεις και κόπους, δάκρυα και κλάματα, δεν θα βιαζόταν να ηρεμήσει με χαρά στις φωτεινές κατοικίες σας, όπου δεν υπάρχουν πια δάκρυα και λύπες, αλλά μόνο ατελείωτη ευδαιμονία; Αλλά οι αμαρτίες, οι αμαρτίες δεν μας επιτρέπουν, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, να μπούμε στις αυλές του Επουράνιου Πατέρα, δεν θα μας επιτρέψουν ούτε να δούμε από μακριά την Ουράνια Ιερουσαλήμ, την πόλη μας, την Πατρίδα μας, που μόνο εδώ αναζητούμε. Η καρδιά του δικαίου χτυπά γλυκά όταν, κοιτάζοντας το Δέντρο του Σταυρού, μεταφέρεται, έστω και μόνο με σκέψη, στον παράδεισο της γλυκύτητας, που του άνοιξε αυτό το ιερό Δέντρο. Και, αντίθετα, πώς πρέπει να κλαίνε οι αμαρτωλοί στους πρόποδες του Σταυρού του Κυρίου όταν φαντάζονται ζωηρά ότι αυτός ο παράδεισος της γλυκύτητας μπορεί να τους χαθεί για πάντα!

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μπορούμε, λυτρωμένοι με τέτοιο τίμημα, να παραμείνουμε αδιάφοροι, σκεπτόμενοι τη σοβαρότητα των βασάνων που υπέστη ο Σωτήρας μας; Δεν μπορούμε να μας διαποτίσει ένα αίσθημα ευλαβικής έκπληξης με τη σκέψη ότι δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που υποφέρει τόσο ντροπιαστικά και οδυνηρά, αλλά ο Θεάνθρωπος και υποφέρει οικειοθελώς, αν και ολόκληρες λεγεώνες αγγέλων, κατ' εντολή Του, θα μπορούσαν να έρθουν προς υπεράσπισή Του; Μπορούμε, επιτέλους, στην ταπεινή συνείδηση ​​της ασημαντότητάς μας, των μεγάλων αμαρτιών μας, να μην νιώσουμε εγκάρδια αγάπη και ευγνωμοσύνη για Εκείνον στη σκέψη των ωφελειών που έφερε στο ανθρώπινο γένος ο θάνατός Του στον σταυρό; Με αυτήν άρθηκε η αιώνια κατάρα που βάραινε τους ανθρώπους, με αυτήν συμφιλιώθηκαν οι άνθρωποι με τον Θεό, με αυτήν μας άνοιξε ο ουρανός.

Τι θα αποδώσουμε στον Κύριο για όλα όσα μας απέδωσε (Ψαλμ. 115:3); Δεν απαιτεί τα καλά μας (βλέπε: Ψαλμ. 15:2). Η θυσία στον Θεό είναι ένα συντετριμμένο πνεύμα, μια ταπεινή και ταπεινή καρδιά, ο Θεός δεν θα περιφρονήσει (Ψαλμ. 50:19). Από τον Σταυρό μας απλώνει τα αγνότερα σταυρωμένα χέρια Του και μας καλεί με πραότητα: Δώσε μου, γιε, την καρδιά σου (Παροιμίες 23:26). Όλα έχουν γίνει για την ευτυχία μας. Εναπόκειται σε εμάς να ανταποκριθούμε σε αυτό το ευγενικό κάλεσμα: Η καρδιά μου είναι έτοιμη, Θεέ, η καρδιά μου είναι έτοιμη (Ψαλμ. 56:8) να σε φωνάξει: Προσκυνούμε τον Σταυρό Σου, Δάσκαλε, και δοξάζουμε τον άγιό σου. ανάσταση! Αμήν.


Αρχιμανδρίτης Κύριλλος (Παβλόφ)