Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 19

 

Μυστικό της εξομολόγησης

Η μητέρα ετοιμάζεται για εξομολόγηση και  Θεία Κοινωνία. Ο ιερέας πρέπει να έρθει σπίτι και να την κοινωνήσει. Κάθεται και σκέφτεται. Κάτι θυμάται. Μετά μου λέει:

- Το μυστικό της εξομολόγησης είναι μεγάλο πράγμα... Μια φορά κι έναν καιρό, η μητέρα Σιπώρα κι εγώ ήμασταν στην Τούλα στην Εκκλησία των Δώδεκα Αποστόλων, και πήγε να εξομολογηθεί. Και ο ιερέας αρχίζει ξαφνικά να επαναλαμβάνει δυνατά τα λόγια της. Έτσι, ολόκληρη η γραμμή μπορεί να ακούσει.

- Γιατί το έκανε αυτό; Και τι αμαρτίες έχει η γριά;

- Δεν ξέρω. Αλλά επανέλαβε δυνατά τα λόγια της δυνατά. Τι γίνεται με τις αμαρτίες; Άρα, όσο πιο ψηλά είναι ένας άνθρωπος, τόσο περισσότερες αμαρτίες βλέπει. Αμαρτάνουμε με πράξεις. Απολαμβάνουμε τις αμαρτωλές σκέψεις, τις αποδεχόμαστε, τις ρουφάμε. Πνευματικός όμως άνθρωπος, θεωρεί αμαρτία του κάθε παραμικρή επίθεση αμαρτωλής σκέψης. Λοιπόν, η μητέρα τον παράτησε. Και μετά μου λέει: «Αποκαλύπτει το μυστικό της εξομολόγησης. Ω, πόσο κακό!»

Πήγαμε σπίτι μαζί της. Και δεν στενοχωρήθηκε τόσο για τον εαυτό της, όπως ένας απλός άνθρωπος που θα ένιωθε προσβεβλημένος, αλλά για αυτόν τον ιερέα.

Την επόμενη μέρα, ερχόμαστε εγώ και η μητέρα μου σε αυτόν τον ναό, αλλά δεν υπάρχει ιερέας, υπηρετεί άλλος. Ρωτήσαμε πού ήταν αυτός που υπηρετούσε χθες. Και μας εξηγούν: «Αμέσως μετά την εξομολόγηση σου, τον κάλεσαν στον επίσκοπο. Δεν επέστρεψε ποτέ. Δεν εξυπηρετεί πλέον. Καταργήθηκε. Δεν ξέρουμε γιατί».

Νομίζω ότι εκείνη η μητέρα προσευχήθηκε για αυτόν αργότερα. Και μου φαίνεται ότι μέσα από την προσευχή της κατάλαβε το μάθημα. Μάλλον θα λειτουργήσει ξανά τώρα.

Φωτιά και αγιασμός 

Τα πρωινά δίνω στη μητέρα  σωματίδια αντιδώρου, τα οποία ξεπλένει με αγιασμό. Ρίχνω αγιασμό από ένα μικρό μπουκαλάκι στο φλιτζάνι της, και σκέφτεται και θυμάται. Μετά λέει:

— Κάποτε η μητέρα της Ζιπόρα είχε το ίδιο μικρό μπουκαλάκι με αγιασμό. Έφυγα για δουλειά. Και το τούλι στο παράθυρό της πήρε φωτιά και άναψε φωτιά. Ναι, τόσο δυνατό! Και είναι μόνη. Κινείται με δυσκολία, τυφλή. Και ένα αγιασμένο μπουκαλάκι νερό. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς κατάφερε να σβήσει αυτή τη φωτιά! Προσευχή και αγιασμό;! Έκαψε τα χέρια της πολύ. Αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε - ήταν πολύ επίμονη και υπομονετική.

Και σκέφτομαι μέσα μου: «Ναι... Υπάρχει μια μικρή πληγή εδώ, και είσαι ήδη εξαντλημένος, θα ειδοποιήσεις όλους ότι είσαι άρρωστος. Και η ηλικιωμένη κυρία έκανε τόσο υπομονή...»

Η μητέρα συνεχίζει σκεφτική:

— Πριν από ένα χρόνο είχαμε φωτιά σε ένα κατάστημα στο Κιρέεφσκ. Όλα κάηκαν ολοσχερώς. Και - πρέπει να συμβεί! — ένα μόνο ράφι στο κατάστημα παρέμεινε άθικτο και αλώβητο. Δεν υπήρχε καν αιθάλη που να καλύπτει τίποτα σε αυτό το ράφι. Και τριγύρω υπάρχουν στάχτες. Άρχισαν να κοιτάζουν τι είδους ράφι ήταν τόσο υπέροχο. Τι έχει; Και πάνω του βρίσκεται ένα βιβλίο για την γερόντισσα Σεπφωρα . Η πωλήτρια διάβαζε στον ελεύθερο χρόνο της.

Και έτσι, όλοι όσοι δούλευαν σε αυτό το κατάστημα και άκουσαν για αυτήν την ιστορία έσπευσαν να αγοράσουν ένα βιβλίο για τη Μητέρα Ζιπόρα. Υπήρχαν τόσα πολλά αντίγραφα στο Kireevsk - όλα σαρώθηκαν από τα ράφια. Αυτό είναι σωστό.

Σχετικά με την υγεία της Μοναχής Αναστασίας

Στο Kireevsk είχα και άλλες συναντήσεις: με την κόρη της μητέρας Zipporah, μοναχή Joanna.

Ήρθε η ώρα να αποχωριστώ τη μητέρα. Είμαι στο δρόμο μου αύριο. Είναι λυπηρό να χωρίζεις. Καταφέραμε να δεθούμε ο ένας με τον άλλον. Ελπίζουμε να σας δούμε ξανά. Και ζητώ από όλους όσοι έχουν διαβάσει τις σημειώσεις μου να θυμούνται την υγεία της βαριά άρρωστης μοναχής-μοναχής Αναστασίας. Για να παρατείνει ο Κύριος τις ημέρες της ζωής της. Όλοι έχουμε ανάγκη την προσευχή της γριάς.