Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 43

 

Pogost Kamno

Ο περίβολος της εκκλησίας Κάμνο έγινε μια πραγματική ανακάλυψη για μένα. Τώρα, θυμίζοντας τη μέρα που πέρασα εκεί, καταλαβαίνω ότι ήταν δώρο του Θεού. Και μια από τις πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου.

Το Pogost Kamno βρίσκεται στο δρόμο από το Pskov προς το Pechory. Με προσκάλεσε να επισκεφτώ εκεί η Άννα, μια προσκυνητή από τη Σταυρούπολη, την οποία γνωρίσαμε και γίναμε φίλοι στο δρόμο.

Υπάρχει μια εικόνα μπροστά στα μάτια μου: Η Anya και εγώ ταξιδεύουμε με ένα λεωφορείο από το Pskov. Μοιάζουμε πολύ. Φοράμε σχεδόν πανομοιότυπα λευκά πουκάμισα με ρωσικά λαϊκά κόκκινα κεντήματα, μακριές φούστες, κασκόλ στα κεφάλια μας και σακίδια πλάτης στους ώμους μας. Είμαστε και οι δύο ξανθά μαλλιά, ίδια ηλικία, ίδιο ύψος. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι μας έχουν ήδη απευθυνθεί αρκετές φορές: "Αδελφές!" Έχουμε μάλιστα την ίδια εκπαίδευση - Σχολή Ρομαντικής-Γερμανικής Φιλολογίας.

Κοιτώντας μπροστά, θα πω ότι ζήσαμε στο μοναστήρι στο ίδιο κελί, εργαστήκαμε με την ίδια υπακοή και διατηρούμε τη φιλία μας μέχρι σήμερα. Η Anya βρίσκεται τώρα σε ένα από τα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού, εργάζεται εκεί για τον ΟΗΕ. Μια φίλη μου στέλνει πολλές φωτογραφίες με email, όπου βρίσκεται κάτω από φοίνικες με ένα μελαχρινό παιδί στην αγκαλιά της ή σε ένα ελικόπτερο πάνω από τον ωκεανό.

Αλλά οι φοίνικες και ο ωκεανός θα έρθουν πολύ αργότερα. Και τώρα εκείνη κι εγώ αποφασίζουμε αν πρέπει να κάνουμε μια στάση στο δρόμο για να επισκεφτούμε το Κάμνο.

Μερικές φορές, όταν ο Κύριος μας στέλνει το δώρο Του, δεν το καταλαβαίνουμε, και ούτε εγώ το κατάλαβα στην αρχή. Η πρόταση να επισκεφτώ το Κάμνο δεν με ενέπνευσε. Δεν είχα ακούσει ποτέ για αυτό το μέρος και ειλικρινά μπερδεύτηκα γιατί θα βγαίναμε σε έναν έρημο δρόμο, θα στρίψαμε σε έναν χωματόδρομο και θα πάμε σε κάποιο είδος αυλής εκκλησίας.

Αλλά η Anya μου είπε ότι εδώ είναι η μύρο, θαυματουργή εικόνα της Μητέρας του Θεού "Το Σημάδι". Και ήθελα πολύ να δω αυτό το εικονίδιο και να προσευχηθώ μπροστά του.

Άκουσα μια ενδιαφέρουσα ιστορία για εικόνες που ρέουν με μύρο σε χριστουγεννιάτικες αναγνώσεις στη Μόσχα πριν από αρκετά χρόνια. Σε ένα από τα τμήματα, οι συναντήσεις των οποίων πραγματοποιήθηκαν στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, υπήρξαν αναφορές σχετικά με το θέμα των θαυμάτων στην Ορθοδοξία. Δύο καθηγητές μίλησαν με πολύ ενδιαφέρον, ο ένας ήταν μαθητής του άλλου και οι δύο ήταν μέλη της επιτροπής για τη μελέτη των θαυμάτων στο Πατριαρχείο.

Ένας νεότερος καθηγητής μίλησε για εικόνες που έτρεχαν μύρο πολύ έντονα και μας έδειξε μύρο που είχε συλλεχθεί από μια από τις εικόνες. Είπε ότι αν ήταν άθεος, τότε, βλέποντας ένα τέτοιο θαύμα, θα γινόταν πιστός. Γιατί ο ίδιος, ως επιστήμονας, καταλαβαίνει ότι όταν μια τόσο μεγάλη ποσότητα ύλης προέρχεται από το πουθενά, απαιτεί ενέργεια ισοδύναμη με την ενέργεια μιας ατομικής βόμβας.

Τότε ο δεύτερος καθηγητής, ηλικιωμένος και γκριζομάλλης, χαμογέλασε και είπε: «Ω, αυτοί οι νέοι! Άρα είναι μια ατομική βόμβα αμέσως! Τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Κύριο. Μπορεί κάλλιστα να πάρει την ύλη από ένα σημείο του Σύμπαντος και να τη μεταφέρει σε ένα άλλο σημείο του Σύμπαντος!». Και όλοι εμείς, οι συμμετέχοντες στο τμήμα, και ο νεότερος καθηγητής, γελάσαμε και αρχίσαμε να χειροκροτούμε τον γκριζομάλλη καθηγητή. Μας άρεσε πολύ που έκανε τις λέξεις το σημασιολογικό κέντρο της ομιλίας του: «Τίποτα δεν είναι αδύνατο για τον Κύριο!»

Η πνευματική μου αδερφή Zoya επίσης αγαπά και σέβεται το εικονίδιο "Σήμα". Η ημέρα του εορτασμού της εικόνας και τα γενέθλια της Zoya συμπίπτουν - 10 Δεκεμβρίου. Η Ζόγια, με ευλογία και ακάθιστο, διαβάζει τη Μητέρα του Θεού μπροστά στην αγαπημένη της εικόνα «Το Σημάδι». Αν σας ευλογήσουν να φωτογραφίσετε τη θαυματουργή εικόνα, τότε δεν μπορείτε να σκεφτείτε καλύτερο δώρο για τη Zoya!

Και έτσι κατεβαίνουμε από το λεωφορείο και στεκόμαστε μόνοι σε έναν έρημο δρόμο. Η μέρα του Ιουλίου μόλις αρχίζει, δεν υπάρχει ζέστη. Βγαίνουμε σε ένα εξοχικό μονοπάτι και περπατάμε κατά μήκος του μέχρι το νεκροταφείο, που σκοτεινιάζει όχι πολύ μακριά.

Δεν φαίνονται άνθρωποι, υπάρχουν χωράφια και λόφοι τριγύρω. Σιωπή. Το μόνο που μπορείτε να ακούσετε είναι το τραγούδι των πουλιών και το κελάηδισμα των ακρίδων στο γρασίδι. Εκπληκτικά ψηλός μπλε ουρανός, τα ελαφρύτερα λευκά σύννεφα. Χώρος, καθαρός και καθαρός αέρας. Ελαφρύ άρωμα αρωματικών βοτάνων Ιουλίου. Περπατάμε σιωπηλοί. Είναι τόσο γαλήνιο και ήρεμο που δεν θέλετε να διαταράξετε αυτή την γαλήνη και την ησυχία.

Πλησιάζουμε στο νεκροταφείο, υπάρχουν δύο μονοπάτια: το ένα ανάμεσα στους τάφους, το άλλο κάνει γύρω από τον φράχτη. Δεν υπάρχει κανείς να ρωτήσει. Σκεφτόμαστε λογικά: πρέπει να πάμε σε ναό, ναό σε νεκροταφείο, που σημαίνει ότι το μονοπάτι που τον περιτριγυρίζει δεν μας ταιριάζει, θα μας οδηγήσει μακριά από το νεκροταφείο και από το ναό.

Το σκεπτικό ήταν λάθος.

Το μονοπάτι μέσα από το νεκροταφείο μας οδήγησε σε καταπράσινα πυκνά θάμνους, πίσω από τα οποία φαινόταν ένας φράχτης και ένας ναός, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να σκαρφαλώσουμε. Δεν στεναχωρηθήκαμε ιδιαίτερα.

Αστειεύονταν με αισιοδοξία για τη γυναικεία λογική και ιδιαίτερα την ικανότητα των γυναικών να περιηγούνται στο έδαφος. Προσπαθώντας να μην χάσουμε το μονοπάτι (δεν μπορούσα να χαθώ στο νεκροταφείο!), γυρίσαμε πίσω και περπατήσαμε κατά μήκος του μονοπατιού που κάνει γύρω από το νεκροταφείο.

Λοιπόν, τώρα είναι σωστό. Το μονοπάτι μας οδηγεί σε μια λευκή πέτρα σοβατισμένη ασβεστολιθική περίφραξη. Ο φράκτης, όπως αποδεικνύεται, περιβάλλει ολόκληρο το νεκροταφείο και τον ναό μαζί του. Ο ναός είναι επίσης κατασκευασμένος από ασβεστόλιθο.

Διάβασα ότι ο ασβεστόλιθος ήταν προφανώς το πρώτο οικοδομικό υλικό που χρησιμοποίησε ο άνθρωπος. Από τις πλάκες του δεν χτίστηκαν μόνο αιγυπτιακές πυραμίδες, αλλά και τοίχοι, πύργοι και λευκά πέτρινα κτίρια στη Μόσχα. Οι ασβεστόλιθοι είναι λευκοί ή, ανάλογα με τις ακαθαρσίες (άργιλος, χαλαζίας, οξείδιο του σιδήρου κ.λπ.), κιτρινωπός, γκρίζος, κοκκινωπός, καφέ... Καθώς κυκλοφορούσα στο Pskov, διάβασα μια διαφήμιση για τον ασβεστόλιθο του Pskov - γκρι, ροζ, κίτρινο. Ομορφιά!

Πλησιάζουμε στην πύλη. Είναι ασυνήθιστες. Πάνω από την είσοδο υπάρχει μια επιγραφή: «Ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου!» Στους τοίχους και τις πύλες υπάρχουν εικόνες και πνευματικές διδασκαλίες:

«Η ψυχική ηρεμία προέρχεται από την αποκάλυψη αμαρτιών στον ιερέα, από την ανάγνωση του λόγου του Θεού».

«Το να ευχαριστείς τον Θεό για όλα, ειδικά για τις λύπες, είναι η σωτηρία των ανθρώπων».

«Διαβάζετε το Ψαλτήρι καθημερινά. Κατευνάζει τον Θεό».

«Σε στιγμές δυσκολίας, διαβάστε το Ευαγγέλιο».

Και πολλές άλλες διδασκαλίες. Κάτι πολύ οικείο, διάβασα και έγραψα αυτές τις διδασκαλίες ως ανάμνηση. Δεν μπορώ να θυμηθώ το βιβλίο... Οι επιγραφές είναι μπλε, σαν τον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας. Το λευκό και το μπλε είναι επίσημα και όμορφα. Η εικόνα του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου στην πύλη Αυτή είναι μια εκκλησία προς τιμή του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου. Δίπλα στην πύλη υπάρχει μια πλάκα με μια επιγραφή για την ιστορία του ναού.

Και η Άννα κι εγώ περιμένουμε πνευματικά δώρα και ανακαλύψεις. Πρώτη ανακάλυψη. Αποδεικνύεται ότι η εκκλησία χτίστηκε τον 15ο αιώνα. Υπάρχει όμως η υπόθεση ότι είναι παλαιότερο. Ο πρίγκιπας Pskov Dovmont λάτρευε να διακοσμεί την περιοχή του με εκκλησίες και μπορούσε να βρει μια εκκλησία προς τιμή του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου στη μνήμη της νίκης στις 23 Απριλίου 1271 (23 Απριλίου / 6 Μαΐου - ημέρα μνήμης του Αγίου Γεωργίου) .

Τον 19ο αιώνα προστέθηκε στο ναό ένα παρεκκλήσι προς τιμήν του Αγίου Νικάνδρου, ενός κατοίκου της ερήμου του Pskov. Παράλληλα, υψώθηκε πέτρινος φράχτης γύρω από το νεκροταφείο. Στη νότια πλευρά υπάρχει παρεκκλήσι-τάφος προς τιμήν του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού.

Αυτή είναι η αρχαιότητα... Στο σπίτι τραγουδώ στη χορωδία στην εκκλησία των Αγίων Πάντων και με περηφάνια στον ναό μου σας λέω ότι χτίστηκε το 1871 και δεν έκλεισε ποτέ. Και ιδού, ίσως, το έτος 1271... Τι ιερός ναός είναι αυτός! Αλήθεια θα μπω τώρα;

Ναι, έχω πάει σε παλαιότερους καθεδρικούς ναούς. Αλλά υπήρχαν πλήθη εκεί, συχνά μόνο τουρίστες, ξεναγοί...

Αλλά αυτό δεν συμβαίνει εδώ. Μπροστά μας είναι απλώς μια εκκλησία όπου μπορείτε να προσευχηθείτε χωρίς να κοιτάτε τους γύρω σας. Μπαίνουμε δειλά δειλά. Το δεύτερο δώρο είναι ένα συναίσθημα, ένα αίσθημα χάριτος που ξεχύνεται στον ναό. Πώς μπορώ να σας το μεταφέρω, αγαπητοί μου αναγνώστες;

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής μίλησε για τη χάρη: «Αυτό είναι άυλο δώρο του Θεού. Γιατί ονομάστηκε χάρη; Γιατί δεν μπορεί να φανεί, να περιοριστεί, να φανταστεί ή να δώσει χρώμα. Δώρο Θεού».

Βυθιστείτε μαζί μου από τη ζέστη του Ιουλίου στο δροσερό λυκόφως αυτού του μικρού ναού. Είναι άδειο. Μόνο ένα κορίτσι κάθεται πίσω από τον πάγκο ενός κουτιού κεριών και διαβάζει ένα βιβλίο. Μύρισε το λιβάνι. Προσκυνήστε την εικόνα του αγίου  Γεωργίου του Νικηφόρου. Νιώστε το υπέροχο ευωδιαστό άρωμα από τη θαυματουργή εικόνα της Μητέρας του Θεού «The Sign».

Μύρο σε μορφή δακρύων κυλά στα μάγουλα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Γονατίζουμε μπροστά στο εικονίδιο. Και ταυτόχρονα κλαίμε ήσυχα με την Anya, μια τέτοια αίσθηση τρυφερότητας αγγίζει τις ψυχές μας.

Οι Άγιοι Πατέρες μιλούν για την τρυφερότητα ως στοργή του Θεού, που αγγίζει την καρδιά μας, σκληραίνει στη ματαιότητα της ζωής και προκαλεί ήσυχα δάκρυα.

Κλαίμε στην εικόνα και δεν θέλουμε να φύγουμε από αυτόν τον ναό.

Το τρίτο δώρο είναι η ανακάλυψη: κοιτάζω γύρω μου και παρατηρώ βιβλία, έναν τεράστιο αριθμό βιβλίων. Είναι στον πάγκο, ξαπλώνουν σε παγκάκια, σε τραπέζια στον προθάλαμο του ναού. Πνευματικά βιβλία από διάφορους Ορθόδοξους εκδοτικούς οίκους, σπάνια και οικεία. Άγιοι πατέρες, σύγχρονοι ορθόδοξοι συγγραφείς, προσευχητάρια, ακάθιστοι, πατερικοί... Τέτοιο πλούτο δεν έχω ξαναδεί σε καμία εκκλησία.

Ποιος είναι ο ιερέας αυτού του ναού, που αγαπά τόσο πολύ τα πνευματικά βιβλία; Και οι πνευματικές διδασκαλίες είναι τόσο οικείες... απλώνεται ένα νήμα αναμνήσεων... όχι, δεν μπορώ να θυμηθώ.

Ρωτάω την κοπέλα στο κηροπωλείο για τον ιερέα ατου ναού. Και μια ακόμα ανακάλυψη! Αποδεικνύεται ότι η προσπάθειά μου να θυμηθώ δεν ήταν μάταιη! Ο ιερέας, που τώρα ονομάζεται ο πρεσβύτερος του Pskov, υπηρέτησε σε αυτόν τον ναό για δώδεκα χρόνια. Τα βιβλία αυτού του γέρου βρίσκονται στη βιβλιοθήκη του σπιτιού μου. Και διάβασα για αυτόν, ερήμην ερωτεύτηκα αυτόν τον καλό ποιμένα, που έδωσε όλη του τη ζωή στα παιδιά του, την προσευχή και την υπηρεσία.

Πρόκειται για τον αρχιερέα Valentin Mordasov (1928–1998).

Νιώθω σαν να επισκέπτομαι ένα αγαπημένο πρόσωπο. Κοιτάζω ξανά γύρω από το ναό. Γι' αυτό υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία! Θυμάμαι ότι διάβασα πώς ο γέροντας γαλούχησε πνευματικά αρκετούς μεγάλους ορθόδοξους εκδοτικούς οίκους κατά τη διάρκεια πολλών ετών της ζωής του. Ήταν λογοκριτής, πνευματικός πατέρας και συγγραφέας.

Διάβασα ότι ο ιερέας αγαπούσε πολύ να δίνει βιβλία. Τα έδινε στη βάφτιση, στους γάμους, μετά από εξομολόγηση. Όταν ουσιαστικά δεν υπήρχε πνευματική λογοτεχνία, ο ίδιος ο πατέρας Βαλεντίν Μορντάσοφ έφτιαχνε μικρά βιβλία, μπροσούρες και απλώς έδινε σημειωματάρια με διδασκαλίες και συμβουλές από τους αγίους πατέρες. Και συχνά η διορατικότητα του γέροντα αποκαλύφθηκε σε αυτά τα δώρα.

Μαζί με τη Μητέρα Αλεξάνδρα και αρκετούς ενορίτες, αντέγραψαν με το χέρι κομμάτια χαρτιού για να βοηθήσουν τους ανθρώπους σε ένα δύσκολο πνευματικό μονοπάτι, να τους εμπλουτίσουν με κόκκους σοφίας από τους αγίους πατέρες.

Με βάση αυτά τα κομμάτια χαρτιού, έχει εκδοθεί τώρα ένα βιβλίο, το οποίο ονομάζεται «Κόκκοι Πνευματικής Σοφίας».

Θυμήθηκα ότι αν και ο πατέρας Βαλεντίν ήταν λευκός ιερέας, ζούσε μια μοναστική, ασκητική ζωή. Ήταν μισάνθρωπος, οι τιμές για τις υπηρεσίες στην εκκλησία του ήταν πολύ χαμηλές, συμβολικές. Τόσο χαμηλά που μπέρδεψε κάποιους.

Διάβασα ότι, έχοντας ήδη αδιαθεσία, ο πατέρας Valentin Mordasov πέρασε 12 ώρες ή περισσότερες στην εκκλησία. Στα 45 χρόνια ποιμαντικής διακονίας, δεν είχε πάει ποτέ διακοπές. Μόνο λίγο πριν από το θάνατό του, όταν ήταν εντελώς αποδυναμωμένος, έγραψε μια αίτηση για άδεια.

Ανά πάσα στιγμή, ο ιερέας μπορούσε να βρεθεί είτε στο ναό, είτε κοντά, στη βεράντα του μικρού ερειπωμένου σπιτιού του, όπου του άρεσε να κάθεται τα βράδια.

Πολλοί δαιμονισμένοι και δαιμονισμένοι θεραπεύτηκαν με την απλή παρουσία και τη σιωπηλή προσευχή του γέροντα. Υπέμεινε τη θλίψη για αυτούς μαζί με τη μητέρα του.

Μια από τις πιο δύσκολες θλίψεις ήταν ο τραγικός θάνατος του μοναχογιού της Μισένκα. Ήταν υποδιάκονος και πνίγηκε μετά τη λειτουργία κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες.

Στην εκκλησία αγόρασα ένα βιβλίο στη μνήμη του ιερέα, όπου ένα πνευματικό παιδί λέει γι' αυτόν: «Με τη χάρη του Θεού υπάρχουν αληθινοί ποιμένες, πνευματικοί οδηγοί και προσευχητάρια στη γη μας. Είναι σαν, δυστυχώς, σπάνια αλλά λαμπερά λυχνάρια μέσα στη νύχτα, στη φλόγα των οποίων οι Ορθόδοξοι συρρέουν σαν σκόρος. Αλλά μόνο όταν ένα από αυτά ξεθωριάζει ξαφνικά (για να λάμψει με ανανεωμένο σθένος στον Θρόνο του Θεού), αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πλήρως τη μεγάλη, διαρκή σημασία τους για εμάς...»

Ψιθυρίζω στην Άνυα: «Θα έπρεπε να υπάρχει ο τάφος ενός γέρου κοντά, να πάμε σε αυτόν;»

- Φυσικά, πάμε, διάβασα και για αυτόν τον βοσκό. Κι εσύ κι εγώ ακόμα αναρωτιόμασταν αν θα κατέβουμε στη στάση του λεωφορείου! Δείτε τι ανακαλύψεις μας στέλνει ο Κύριος!

Μπαίνει ένας ιερέας, είναι με ράσο, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι δεν είναι ντυμένος για υπηρεσία, κάνει κάποια δουλειά στο ναό. Μας υποδέχεται πολύ φιλικά και ρωτάει από πού είμαστε.

Και πρέπει πραγματικά να εξομολογηθώ μια αμαρτία. Στην πορεία μπήκα στον πειρασμό. Συνέβη λόγω παρεξήγησης, ακούσια, αλλά θέλω πραγματικά να προσευχηθώ σε αυτήν την εκκλησία, διαβάστε τον ακάθιστο στη θαυματουργή εικόνα με καθαρή συνείδηση. Κι αν εξομολογηθώ; Αλλά δεν υπάρχει λειτουργία, ο ιερέας δεν είναι έτοιμος.

Για παν ενδεχόμενο ρωτάω για το ενδεχόμενο της εξομολόγησης. Μου απαντούν βέβαια: «Τι είναι ομολογία τώρα; Ελάτε στην υπηρεσία». Ζητώ συγγνώμη για την άκαιρη παράκλησή μου, ο ιερέας με κοιτάζει προσεκτικά.

Τότε λέει: «Ενώ ο ήλιος λάμπει, σας ευλογώ να κολυμπήσετε στην πηγή του Αγίου Γεωργίου του Νικηφόρου και μετά να επιστρέψετε στο ναό, ας προσευχηθούμε». Ο πατέρας προσθέτει επίσης ότι ο αρχιερέας Βαλεντίν Μορντάσοφ αγαπούσε πολύ αυτή την πηγή και την καθαγίασε ο ίδιος. Μας προσκαλεί επίσης να προσκυνήσουμε τον τάφο του γέροντα, που βρίσκεται δίπλα στο ναό.

Πάμε στον τάφο. Είναι σαφές ότι τα πιστά πνευματικά της παιδιά την φροντίζουν επιμελώς. Στο νεκροταφείο επικρατεί ησυχία. Το μόνο που μπορείτε να ακούσετε είναι το τραγούδι των πουλιών. Στον τάφο του γέροντα, προσευχόμαστε εκ περιτροπής με την Anya για να μην ενοχλούμε ο ένας τον άλλον.

Βιώνουμε ένα αίσθημα γαλήνης και ηρεμίας. Ακόμα και η χαρά να συναντάς έναν γέρο σαν να ήταν αγαπημένος άνθρωπος. Φαίνεται ότι είναι ζωντανός, σε ακούει και απαντά με την αβίαστη, ευγενική προσευχή του.

Μια γυναίκα με λουλούδια πλησιάζει τον τάφο. Αυτό είναι το πνευματικό παιδί του γέροντα. Λέει ότι υπάρχουν πολλές περιπτώσεις βοήθειας και θεραπειών προσευχής του πατέρα Βαλεντίν. Μας πηγαίνει στον τάφο του Μισένκα και μας μιλάει για αυτόν. Είναι θαμμένος στην άλλη πλευρά του ναού.

Στη συνέχεια, η Anya και εγώ κατεβαίνουμε το μονοπάτι, κατά μήκος των σκαλοπατιών που οδηγούν στην ιερή πηγή. Η θέα είναι απίστευτη! Ούτε μια ψυχή τριγύρω. Η βαλτώδης πλημμυρική πεδιάδα του ποταμού Kamenka, την οποία αρχικά παρεξήγησα για αρκετές λίμνες. Ψηλά, ψηλός γαλάζιος ουρανός, χώρος, μυρωδιά φρεσκάδας, βότανα, νερό. Και στην καθαρή επιφάνεια του νερού, οι πάπιες δεν κολυμπούν, αλλά τρέχουν, κινώντας αστεία τα πόδια τους.

Ένα ξύλινο παρεκκλήσι, μια γραμματοσειρά στο μέγεθος μιας μικρής πισίνας, και μπορείτε να κολυμπήσετε εδώ!

Εναλλάσσοντας με την Anya, εισάγουμε τη γραμματοσειρά τρεις φορές. Το νερό είναι καθαρό, υπάρχουν βότσαλα κάτω από τα πόδια σας, μπορείτε να δείτε το καθένα από αυτά! Στην αρχή το νερό φαίνεται παγωμένο, πετάγομαι αμέσως έξω και, ενώ περιμένω την Anya, έχοντας πετάξει τα ρούχα μου, στέκομαι σε ένα ξύλινο πάτωμα ζεστό από τις ακτίνες του ήλιου, τα πόδια μου αισθάνονται όμορφα και ζεστά, ζεσταίνω και μπαίνω πάλι ξανά. Την τρίτη φορά που το νερό δεν φαίνεται τόσο κρύο, μπορείτε να κολυμπήσετε λίγο. Αυτό είναι καλό!

Ακριβώς πάνω από το εκκλησάκι υπάρχει ένα κλειδί για τη συλλογή νερού, ενώ υπάρχουν και κούπες. Πολύ νόστιμο νερό! Το βάζουμε σε ένα μπουκάλι, ανεβαίνουμε τις σκάλες και καθόμαστε στο πάνω σκαλί. Ξετυλίγουμε τις προμήθειες μας, βγάζουμε λίγο ψωμί, ντομάτες, αγγούρια, αλάτι και τρώμε κοιτώντας μακριά.

Ενώ στεγνώνουμε, βγάζω από το σακίδιο μου ένα φυλλάδιο για τα ιερά της γης Pskov. Βρίσκουμε ένα απόσπασμα για τον Κάμνο. Αποδεικνύεται ότι το όνομα του νεκροταφείου προέρχεται από τη λέξη "πέτρα". Υπάρχει ένας θρύλος ότι δίπλα στον οικισμό υπήρχε ένα χωριό της μελλοντικής πριγκίπισσας Όλγας.

Μαθαίνουμε ότι ο μεγάλος παγετώνας Valdai πέρασε από αυτήν την περιοχή πριν από 10-12 χιλιάδες χρόνια. Και σχηματίστηκε ο ποταμός Καμένκα, στην πηγή του οποίου προέκυψε ο αρχαίος οικισμός Κάμνο. Κοιτάζοντας τη βαλτώδη πλημμυρική πεδιάδα του Kamenka, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτός ο ποταμός ήταν προηγουμένως πλωτός. Η ακμή του οικισμού πέφτει στον 8ο-10ο αι. Πριν αναφερθεί ο Pskov στα χρονικά, η ζωή εδώ ήταν κυριολεκτικά σε πλήρη εξέλιξη.

Θαυμάζοντας την ομορφιά και την ηρεμία αυτού του ήσυχου μέρους, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι το Κάμνο είναι ευρέως γνωστό για τη στρατιωτική του ιστορία. Ο πρίγκιπας του Pskov Timofey-Dovmont με μια μικρή ακολουθία νίκησε έναν στρατό από Τεύτονες που λεηλάτησαν τη γη του Pskov εδώ το 1271. Και το 1407 έλαβε χώρα η περίφημη μάχη Kamensk των Pskovites με τους Livonian ιππότες.

Αυτή είναι η αυλή της εκκλησίας Κάμνο! Τι ανακάλυψη!

Υπάρχει μια αίσθηση εξαιρετικής ελαφρότητας στο σώμα, σαν να είχα μόλις γεννηθεί. Στον ήλιο, τα μαλλιά στεγνώνουν αμέσως. Λοιπόν, ζεσταθήκαμε και ανανεωθήκαμε. Ήρθε η ώρα να επιστρέψετε στο ναό.

Ο πατέρας μας περιμένει. Φοράει επιτραχήλιο. Μου χαμογελάει και μου λέει: «Λοιπόν, να ομολογήσουμε;» Και ειδικά για χάρη μου και μόνο, διαβάζει όλες τις προσευχές για εξομολόγηση. Μετά την εξομολόγηση ευλογεί.

Και νιώθω χαρούμενη.  Και σκέφτομαι, πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εδώ, επισκεπτόμενος τον γέροντα; Τότε ο ιερέας μας δίνει τον ακάθιστο που μας ετοίμασε. Και διαβάζουμε αυτόν τον ακάθιστο μπροστά στη θαυματουργή εικόνα της Μητέρας του Θεού.

Μου επιτρέπεται να φωτογραφίσω το ναό και την εικόνα ως ενθύμιο. Γράφουμε προσαρμοσμένες σημειώσεις. Αποχαιρετούμε τον ιερέα και τον ναό. Και περπατάμε αργά στον επαρχιακό δρόμο προς το λεωφορείο. Συναντήσαμε μόνο τρία άτομα όλη την ημέρα. Αλλά στην πραγματικότητα υπήρχαν πολύ περισσότερες συναντήσεις και ανακαλύψεις.

Περπατάμε πίσω με τον ίδιο τρόπο που περπατήσαμε εδώ - σιωπηλά. Η ψυχή μου είναι τόσο γεμάτη εντυπώσεις που δεν θέλω να μιλήσω. Και αυτές οι εντυπώσεις είναι ήσυχα χαρούμενες, φέρνοντας γαλήνη στην ψυχή.

Εδώ, στο Κάμνο, ζήσαμε αυτό που συνήθως ζητάμε στην προσευχή: «Ειρήνη λογισμών, ψυχική γαλήνη και πνευματική χαρά».