Olga Rozhneva .Αληθινές ιστορίες, ή Μοναστικές συναντήσεις Ιστορίες στην Μονή της Οπτινα. 50

 

Σκέψεις ενός προσκυνητή

Σε ένα ταξίδι προσκυνήματος, ειδικά αν ταξιδεύετε με ευλογία, πρέπει να είστε προσεκτικοί σε όλες τις συναντήσεις και τις εντυπώσεις στη διαδρομή. Προσπαθήστε πάντα να καταλάβετε αν αυτό το επεισόδιο είναι ατύχημα ή όχι. Σκεφτείτε τι μάθημα πρέπει να πάρετε από αυτό που συμβαίνει.

Φυσικά, πρέπει να είστε εξίσου προσεκτικοί στην καθημερινότητα. Προσπαθώντας να κατανοήσουμε και να δούμε το θέλημα του Θεού στα τρέχοντα γεγονότα.

Αλλά σε ένα ταξίδι προσκυνήματος, όταν όλες οι αισθήσεις είναι αυξημένες, όταν όλα γύρω είναι νέα και άγνωστα, μια τέτοια «πνευματική εγρήγορση» είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Εδώ είναι το μονοπάτι μου προς το μοναστήρι Pskov-Pechersky. Το λεωφορείο από το Pskov στο Pecher πηγαίνει γρήγορα. Έξω από τα παράθυρα υπάρχουν χωράφια, χωριά, πτώματα, νιώθεις ότι αυτή η περιοχή είναι πλούσια σε λίμνες.

Μια δυνατή φωνή με αποσπά από το να κοιτάξω το τοπίο έξω από το παράθυρο.

Ένας ψηλός νεαρός άνδρας που δεν απέχει πολύ από εμένα στρέφεται στους συνταξιδιώτες του με ερωτήσεις, δείχνει το δάχτυλό του σε ένα βιβλίο, αλλά όλοι σηκώνουν τους ώμους τους από κοινού - δεν καταλαβαίνουν. Αποστρέφονται αδιάφορα. Ψαχουλεύουν μέσα από σακούλες.

Ξένος. Αν μιλάει αγγλικά, τότε θα βρούμε μια κοινή γλώσσα.

Έρχομαι πιο κοντά και ακούω την ερώτηση - τον Γάλλο. Η δεύτερη γλώσσα μου στο πανεπιστήμιο ήταν τα γαλλικά, αλλά δεν είχα την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τους Γάλλους. Θα καταλάβει τα γαλλικά μου "Ural"; Καταλαβαίνει! Χαρούμενος ορμάει κοντά μου και με χαιρετά σαν συμπατριώτη που βρέθηκε από θαύμα σε ξένη χώρα.

Όπως νόμιζα, ο Αντρέ θα πάει και στο μοναστήρι. Στα χέρια του κρατά έναν οδηγό στα αγγλικά. Ας συνεχίσουμε το ταξίδι μαζί. Ας γνωριστούμε. Ακόμη και ποιήματα διαβάζουμε ο ένας στον άλλον. Χαίρεται με κάθε νέα θέα που αναβοσβήνει έξω από το παράθυρο. Και αυτή είναι μια τέτοια αντίθεση σε σύγκριση με τους περισσότερους επιβάτες του λεωφορείου: δύο θείες μπροστά επιπλήττουν δυνατά τις τιμές, κάποιος είναι σκυθρωπός, κάποιος κοιτάζει έξω από το παράθυρο με νωχελική αδιαφορία.

Το μοναστήρι είναι πολύ κοντά στο σταθμό των λεωφορείων. Πηγαίνουμε με μια συνοδό στις πύλες του μοναστηριού. Ο Αντρέ θαυμάζει τα πάντα γύρω του: την ηλιόλουστη μέρα, τους λαμπερούς θόλους των ναών, τα έντονα χρώματα των λουλουδιών, τα αναμνηστικά που πωλούνται ακριβώς στον δρόμο δίπλα στο μοναστήρι. Ο θαυμασμός του είναι πολύ άμεσος, παιδικός, ζωηρός. Είναι τόσο μολυσματικό!

Χωρίζουμε στο μοναστήρι. Πρέπει να βρω τον πατέρα Μαξίμ, που είναι απασχολημένος με την εγκατάσταση των προσκυνητών, ενώ ο συνταξιδιώτης μου συνεχίζει την εκδρομή του. Δεν μιλήσαμε για πίστη. Το ταξίδι στο μοναστήρι - πόσο σοβαρό ήταν για τον Αντρέ; Ήθελε απλώς να δει αρχιτεκτονικά μνημεία; Ή μήπως η ψυχή του ζήτησε ένα άγγιγμα χάρης; Δεν ξέρω.

Αλλά νομίζω ότι αυτή η συνάντηση δεν είναι τυχαία. Τι να καταλάβω από αυτή τη σύντομη γνωριμία;

Φωτεινό σαν αστραπή: τη στιγμή της συνάντησης, θυμήθηκα τα λόγια του Μπλοκ: «Κοίτα και δες. Αυτά είναι διαφορετικά πράγματα και σπάνια συμπίπτουν». Στην πραγματικότητα, συχνά κοιτάμε γύρω μας και δεν παρατηρούμε την ομορφιά του κόσμου γύρω μας.

Και μετά, όταν μας ρωτούν: «Τι είδους μέρη υπάρχουν, φύση;», σηκώνουμε τους ώμους μας: «Λοιπόν, τι, συνηθισμένοι... Η φύση είναι σαν τη φύση...» Αυτό συμβαίνει γιατί κοιτάξαμε γύρω μας και δεν είδε. Και δεν μπορούμε να θυμηθούμε τίποτα.

Σταματώ και κάθομαι σε ένα παγκάκι δίπλα στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μιχαήλ. Είμαι κουρασμένη. Τα πόδια μου βουίζουν. Τα πάντα γύρω μου συγχωνεύονται. Κλείνω τα μάτια μου. Νομίζω.

Κοιτάξτε και δείτε... Γιατί συχνά κοιτάμε και δεν βλέπουμε; Είμαστε πολύ απασχολημένοι με την καθημερινή φασαρία, ανησυχώντας για τα απαραίτητα.

Πόσο σημαντικό είναι να σταματήσεις και απλώς να κοιτάξεις γύρω σου. Ο εξέχων Άγγλος φιλόσοφος και κριτικός πολιτισμού του 19ου αιώνα, Τζον Ράσκιν, έγραψε: «Ο άνθρωπος σταματά, έκπληκτος, μπροστά σε τέτοια πράγματα που δεν μπορούν να παίξουν κανέναν ρόλο στη ζωή του: μπροστά σε στοχασμούς που δεν μπορούν να συλληφθούν, μπροστά σε απότομους βράχους που δεν μπορούν να γίνουν σπαρμένο, πριν από το εκπληκτικό χρώμα του ουρανού.

Μερικές φορές δεν κοιτάμε γύρω μας γιατί είμαστε σίγουροι εκ των προτέρων ότι δεν θα δούμε τίποτα ενδιαφέρον. Ας πούμε, τι καλό μπορεί να έχει ο κακός καιρός; Είναι πολύ καλύτερο να ενεργοποιήσετε γρήγορα την τηλεόραση που αναβοσβήνει με όλα της τα χρώματα.

Στάση. Μην ανοίγετε την τηλεόραση. Ένα εικονικό μήλο στην πραγματικότητα δεν είναι μήλο. Μπορεί να μοιάζει με αληθινό μήλο, αλλά δεν θα μπορέσετε ποτέ να μυρίσετε το γλυκό, ευωδιαστό άρωμά του. Και δεν θα μπορείτε να νιώσετε τη φρεσκάδα του, τον γλυκόξινο χυμό του στα χείλη σας. Μην ανοίγετε λοιπόν την τηλεόραση. Κοίταξε γύρω σου.

Αν θέλετε, θα δείτε ακόμη και τη γοητεία της κακοκαιρίας.

Ακούστε τον Paustovsky: «Για πρώτη φορά είδα όλη την ποικιλία των χρωμάτων της ρωσικής κακοκαιρίας μετά τον πίνακα του Levitan «Above Eternal Peace». Μέχρι τότε η κακοκαιρία είχε ένα θαμπό χρώμα στα μάτια μου. Αλλά ο Λέβιταν είδε σε αυτή την απελπισία μια ορισμένη απόχρωση μεγαλείου, ακόμη και επισημότητας, και βρήκε σε αυτήν πολλά καθαρά χρώματα. Από τότε η κακοκαιρία έπαψε να με καταπιέζει. Αντίθετα, το ερωτεύτηκα ακόμα και για την καθαρότητα του αέρα, το κρύο όταν καίγονται τα μάγουλά μου, τους κυματισμούς από κασσίτερο των ποταμών, τη βαριά κίνηση των σύννεφων. Τέλος, για το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας αρχίζεις να εκτιμάς απλές γήινες ευλογίες - μια ζεστή σόμπα, το τρίξιμο ενός σαμοβάρι, τον κατακλυσμένο ήχο της βροχής στη στέγη και έναν γλυκό υπνάκο...»

Ο ίδιος ο Παουστόφσκι ήξερε πώς να κοιτάζει και να βλέπει. Έγραψε για αυτή τη δεξιότητα, προσπαθώντας να τη μεταδώσει σε αναγνώστες και συναδέλφους συγγραφείς: «Συχνά συμβαίνει ότι μετά την ανάγνωση μιας ιστορίας, ενός μυθιστορήματος, ακόμη και ενός μεγάλου μυθιστορήματος, δεν μένει τίποτα στη μνήμη εκτός από τη φασαρία των γκρίζων ανθρώπων. Ο λόγος αυτής της μελαγχολίας δεν βρίσκεται μόνο στη συναισθηματική φτώχεια και τον αναλφαβητισμό του συγγραφέα, αλλά στο νωθρό, ψαρόμορφο μάτι του. Θέλεις να σπάσεις τέτοιες ιστορίες και μυθιστορήματα, σαν ένα καλά κλεισμένο παράθυρο σε ένα βουλωμένο και σκονισμένο δωμάτιο, ώστε τα θραύσματα να πετάξουν έξω με έναν ήχο κουδουνίσματος και αμέσως ο άνεμος, ο ήχος της βροχής, οι κραυγές των παιδιών, οι σφυρίχτρες του ατμού ατμομηχανές, η λάμψη των υγρών πεζοδρομίων πέφτει έξω - όλη η ζωή θα έτρεχε μέσα... Για να δεις το φως, δεν χρειάζεται μόνο να κοιτάς γύρω σου. Πρέπει να μάθεις να βλέπεις...»

Ανοίγω αργά τα μάτια μου. Βλέπω τον λαμπερό γαλάζιο ουρανό, τον μεγαλοπρεπή κατάλευκο ναό του Αγίου Μιχαήλ, ακούω το πολύχρωμο τραγούδι των πουλιών, τις φωνές των ανθρώπων, εισπνέω το άρωμα των λουλουδιών που φυτεύονται γενναιόδωρα δίπλα στα μονοπάτια του μοναστηριού. Ο ήλιος με ζεσταίνει δίνοντάς μου, κουρασμένος, τη ζωογόνο δύναμη του. Πίνω πολύ νόστιμο νερό από την πηγή της μονής. Τι χαρά είναι να βλέπεις αυτόν τον κόσμο του Θεού!

Αν σκεφτόμουν να ταξιδέψω για χάρη της ομορφιάς της φύσης, ίσως θα μπορούσα να βάλω ένα τέλος στις σκέψεις μου.

Αλλά αυτό δεν είναι το κύριο πράγμα στο προσκύνημα. Δεν μπορείτε να δείτε το πιο σημαντικό πράγμα με τα μάτια σας! Για να θαυμάσετε την ομορφιά του κόσμου γύρω σας, δεν χρειάζεται να πάτε σε μοναστήρι. Φτάνει να βγεις στη φύση.

Εάν ένα άτομο που επιστρέφει από ένα μοναστήρι μπορεί να μιλήσει μόνο για όμορφους καθεδρικούς ναούς, αρχιτεκτονική και τοπία, τότε έχασε το κύριο πράγμα.

Τι ψάχνουμε στα προσκυνηματικά ταξίδια σε ιερούς τόπους;

Αγιότητα, πνευματικότητα, χάρη... Πώς να τα δεις και να τα νιώσεις; Το πνεύμα αναπνέει όπου θέλει...

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να εργαστούμε για να προσελκύσουμε τη χάρη.

Η μετάβαση από την πνευματικότητα στην πνευματικότητα είναι δύσκολη. Και πολλά έχουν ειπωθεί για αυτόν.

Νηστεία και προσευχή. Αποφυγή της αμαρτίας, που αφαιρεί τη χάρη και την πίστη. Η αμαρτία στερεί από τον Θεό τη χάρη. Και χωρίς αυτό, η πίστη εξασθενεί και μπορεί ακόμη και να πεθάνει. Μετάνοια. Τηρώντας τις εντολές, δίνοντας τόλμη στην προσευχή. Μη κρίση.

Αποφυγή των εχθρών της προσευχής και της χάριτος: ματαιοδοξία, θέαμα, περιττές και περιττές πληροφορίες.

Άρνηση περιττών πραγμάτων ώστε να υπάρχει χώρος στην ψυχή για χάρη.

Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που δεν έχει νηστέψει ποτέ να καταλάβει πόσο νόστιμη μπορεί να είναι μια φρέσκια φέτα μαύρου ψωμιού με αλάτι, ξεπλυμένη με νερό πηγής.

Είναι δύσκολο για εκείνους που είναι συνηθισμένοι στο βρυχηθμό της σύγχρονης μουσικής και στις αναλαμπές φωτός που τρεμοπαίζουν να νιώσουν τη γοητεία μιας ήσυχης βραδιάς και το μοναχικό τραγούδι ενός αηδονιού.

Είναι δύσκολο για έναν λάτρη των γεμάτη δράση, παραστάσεις που ανεβάζουν την αδρεναλίνη ή τους μορφασμούς χυδαίων παρωδών να νιώσει την ομορφιά μιας ήσυχης εκκλησιαστικής λειτουργίας.

Πώς μπορεί μια καρδιά που δεν καθαρίζεται με μετάνοια, εξομολόγηση και δάκρυα να γεύεται τη χάρη του Θεού;

Ο ιερέας Alexander Elchaninov είπε: «Η Ορθοδοξία αισθάνεται ιδιαίτερα την αντίθεση μεταξύ της «ευφυούς ομορφιάς του ουράνιου κόσμου» και «αυτού του κόσμου». Υποφέρουμε από μια αίσθηση σκότους και αμαρτίας που ανακατεύονται σε ολόκληρο τον κόσμο. Με το να γίνουμε Ορθόδοξοι, όλοι γινόμαστε εν μέρει ασκητές».

Από την άλλη, η χάρη μπορεί να αγγίξει οποιαδήποτε καρδιά. Συμβαίνει ότι ο Κύριος επισκέπτεται ένα άτομο πέρα ​​από τα μέτρα του. Η χάρη μερικές φορές δίνεται σαν να είναι μπροστά.

Ο Κύριος είναι σε θέση να προσελκύσει τον πιο αυθόρμητο ληστή προς τον εαυτό του. Επομένως, ένα ταξίδι προσκυνήματος είναι χρήσιμο για όλους: πιστούς, αμφίβολους, όσους θεωρούν τους εαυτούς τους άπιστους...

Ίσως αυτή η συνάντηση με ένα ιερό να γίνει σημείο καμπής στην ψυχή ενός ατόμου. Και θα ακούσει το κάλεσμα της χάριτος. Δίπλα σε αυτό το κάλεσμα, κάθε τι επιφανειακό, περιττό, περιττό χάνει την αξία του.

Όπως λέει το Ευαγγέλιο του Ματθαίου: «Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με έναν έμπορο που ψάχνει καλά μαργαριτάρια, ο οποίος, αφού βρήκε ένα πολύτιμο μαργαριτάρι, πήγε και πούλησε ό,τι είχε και το αγόρασε».

Σηκώνομαι από τον πάγκο. Μπροστά μου είναι ένα από τα μαργαριτάρια σου, Κύριε, το μοναστήρι Pskov-Pechersky. Περνούν μοναχοί - άνθρωποι που άφησαν τα πάντα για ένα τόσο πολύτιμο μαργαριτάρι.

Κύριε, στείλε τη χάρη σου να με βοηθήσεις! Ας αγγίξει η ψυχή μου τα προσκυνητάρια αυτού του μοναστηριού, ας γνωρίσω τους πνευματοφόρους γέροντες, βοήθησέ με να λάβω πνευματικές παροχές. Θεέ μου, φώτισε το σκοτάδι μου!