Το θαύμα της εξομολόγησης. Αληθινές ιστορίες για το Μυστήριο της Μετάνοιας!Pylneva Galina Aleksandrovna.14

 S. Nilus. "Υπέροχο σε μικρό"

Η εξομολόγηση μπορεί να κάνει θαύματα

Alexander Sergeevich Kuznetsov, ο οποίος το 1938 έγινε μοναχός Αντώνιος στο μοναστήρι του Αγ. Σάββα του Αγιασμένου, μεγάλωσε στο κτήμα του κοντά στο Νίζνι Νόβγκοροντ σε ένα πολύ πολιτιστικό περιβάλλον. Η επανάσταση ανάγκασε αυτόν και τη μητέρα του (ο πατέρας του είχε πεθάνει νωρίτερα) να μετακομίσουν μέσω του Καυκάσου στην Κωνσταντινούπολη. Εδώ ξεκίνησε η πνευματική τους αναγέννηση (η διανόησή μας, ως επί το πλείστον, ήταν μακριά από την Εκκλησία). Έτσι γράφει κάποιος Ι.Ε. Αντώνη στο περιοδικό «Eternal» για το 1965, αφιερωμένο εξ ολοκλήρου στον π. Αντώνη, στην έκδοση «Μοναχός Αντώνιος Σαββαϊτης»:

«Στην Κωνσταντινούπολη έφτασαν στην πλήρη φτώχεια, ώστε μερικές φορές έτρωγα από  ελεημοσύνη. Πολλές φορές βρέθηκαν σε μια σχεδόν απελπιστική και επικίνδυνη κατάσταση. Υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις που φαινόταν να καλούν κατά λάθος τον Κύριο για βοήθεια, και ο Κύριος φαινόταν να το περίμενε. Αμέσως, κάνοντας ένα σχεδόν προφανές θαύμα, τους έσωσε από μπελάδες. Τότε ήταν που άρχισαν να καταλαβαίνουν τι είναι η Πρόνοια του Θεού, η φροντίδα για κάθε άνθρωπο. Έτσι ξεκίνησε η πνευματική ενόραση... Ωστόσο, ο εχθρός του ανθρώπινου γένους δεν κοιμήθηκε. Αμέσως προσπάθησε να τους παρασύρει από το δρόμο της αλήθειας μέσα από κάθε λογής ελεύθερους στοχαστές που αυτοαποκαλούνταν χριστιανοί, με τους οποίους αφθονούσε η αποδημία μας στην Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή, ξεκινώντας από θεοσοφιστές και καταλήγοντας σε κάθε λογής ανεξάρτητους ψευδοδιδάσκαλους. Απογοητευμένος στο μυαλό και την ψυχή, ο Αλέξανδρος Σεργκέεβιτς παρασύρθηκε με πάθος από όλες αυτές τις φανταστικές πηγές αλήθειας, και παρόλο που γνώριζε το Άγιο Ευαγγέλιο και τον Απόστολο σχεδόν από καρδιάς, ήταν μακριά από την Ορθοδοξία. Όπως και άλλοι ελεύθεροι στοχαστές, άρχισε να κηρύττει και να διδάσκει σε άλλους αυτό που ο ίδιος δεν καταλάβαινε. Επειδή όμως όλα αυτά δεν ήταν από τον Θεό, αντί για πνευματική γαλήνη, έλαβε, αντίθετα, πλήρη αταξία. Η μητέρα του, περιπλανώμενη επίσης αναζητώντας την αλήθεια, δεν αμέλησε την Εκκλησία και βλέποντας την ασθένεια του γιου της, αποφάσισε να τον πάει στον «πατέρα» με την ελπίδα ότι θα έλεγε έναν καλό λόγο ή θα τους βοηθούσε με συμβουλές. Μίλησε στον ιερέα για τον γιο της και μετά τον έφερε. Και τι - αντί για λόγια, ο ιερομόναχος απλώς τον αγκάλιασε σφιχτά και είπε με συμπόνια: "Τίποτα, τίποτα - όλα θα περάσουν". Και εκείνη τη στιγμή χύθηκε η χάρη του Θεού στην ψυχή του Α.Σ. Χωρίς κήρυγμα, χωρίς εξήγηση, κατάλαβε ότι η αλήθεια είναι στην Ορθοδοξία, κατάλαβε μια για πάντα. Παρεμπιπτόντως, αυτός ο ιερομόναχος δεν έκανε κανένα «υπερφυσικό» ούτε πριν ούτε μετά από αυτό το περιστατικό».

Στη συνέχεια, ο Α.Σ και η μητέρα του κατόρθωσαν να μετακομίσουν στους Αγίους Τόπους, όπου το 1925 εισήλθε στη Λαύρα του Αγίου  Σάββα του Αγιασμένου και η μητέρα του - στο ρωσικό μοναστήρι στο Olivet. Όσο για τη σύντομη εξομολόγηση, η επίδρασή της άνοιξε θαυματουργικά την ψυχή του Α.Σ., που ήρθε στο ναό με τη χάρη του Θεού. Άλλωστε ο Κύριος δέχεται τουλάχιστον όσους αμφιβάλλουν για το δίκιο τους, αλλά δεν το υπερασπίζεται με υπερηφάνεια και πείσμα. Και ένας απλός, απλός ιερέας συνέβαλε σε αυτό το θαύμα με τη συμπάθειά του για την ανήσυχη ψυχή.