Σημειώσεις τσέπης ενός νεαρού ιερέα!!!!! 5

 Βαριά λεφτά

Οι μισθοί για τους ιερείς, κατά κανόνα, είναι πολύ διαφορετικοί. Το ποσό του «μισθού» επηρεάζεται από πολλά σημεία ταυτόχρονα. Πρώτον, η Μητρόπολη. Είναι σαφές ότι ο μισθός ενός ιερέα από την Αγία Πετρούπολη θα είναι μια τάξη μεγέθους υψηλότερος από αυτόν ενός ιερέα στο Maykop. Δεύτερον, παίζει ρόλο και η ιδιότητα του ιερέα, αν είναι δηλαδή ο πρύτανης ή ο δεύτερος, τρίτος (ενίοτε και εικοστός) κληρικός στην ενορία. Ο ηγούμενος λαμβάνει τον μισθό που ορίζει στον εαυτό του. Ένας ιερέας πλήρους απασχόλησης πρέπει να είναι ικανοποιημένος με αυτό που του δίνεται. Τρίτον, το θέμα των απαιτήσεων είναι σημαντικό. Σε ορισμένες ενορίες, μια πάγια πληρωμή (που από μόνη της είναι λανθασμένη - εννοώ τη λέξη "σταθερή") ή μια δωρεά περνάει από ένα κατάστημα κεριών, τα χρήματα πηγαίνουν στο γενικό ταμείο του ναού. Σε άλλες ενορίες οι απαιτούμενες δωρεές παραμένουν στον ιερέα.

Αν μιλήσουμε για μένα, τότε -χωρίς να παραπονεθώ σε καμία περίπτωση- θα πω ότι έλαβα περισσότερα δουλεύοντας ως δημοσιογράφος. Και αφού έγινα ιερέας, έλαβα μια πολύτιμη συμβουλή από έναν συνάνθρωπό μου σχετικά με την εκπλήρωση των απαιτήσεων. Τα χρήματα που λαμβάνουμε για τον αγιασμό των διαμερισμάτων είναι κατά κανόνα αδικαιολόγητα μεγάλα. Επομένως, αντιλαμβάνομαι κάθε δωρεά ως υποχρέωση να προσευχόμαστε για τους ανθρώπους που πρόσφεραν, να τους θυμούνται στη λειτουργία.

Τον τελευταίο καιρό έχω αναπτύξει αυτόν τον κανόνα: όταν τελώ το μυστήριο του Βαπτίσματος, αφιερώνω κάτι, κάνω πάντα ένα κήρυγμα και προσκαλώ τους ανθρώπους να πίνουν μαζί τσάι στον ελεύθερο χρόνο τους. Μια τέτοια πρόταση είναι ιδιαίτερα αποδεκτή μετά τη βάπτιση των παιδιών: οι γονείς με προσκαλούν να επισκεφθώ, να κάνω ερωτήσεις και έτσι να καταφέρω να έχω μια καλή ιεραποστολική βραδιά.

Τα πιο δύσκολα χρήματα είναι τα χρήματα για τις υπηρεσίες κηδειών. Μερικές φορές δεν θέλετε να τα πάρετε, γιατί δεν μπορείτε να έρθετε, να κουνήσετε το θυμιατήρι, να διαβάσετε τις προβλεπόμενες προσευχές και να φύγετε - πρέπει να πείτε κάτι στη μητέρα, τη σύζυγο, τον σύζυγο, τους συγγενείς του νεκρού που στέκονται στο φέρετρο. Αυτό μπορεί συχνά να είναι πολύ δύσκολο να γίνει, επειδή δεν θέλετε να πείτε κοινοτοπίες ή να προφέρετε σύνθετες προτάσεις με αποσπάσματα από τους αγίους πατέρες. Σε στιγμές χωρισμού με ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, οι θλιμμένοι άνθρωποι χρειάζονται κάτι που λέγεται από τα βάθη της καρδιάς τους, χρειάζονται ειλικρινή συνενοχή. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ ότι τα δάκρυα ενός ιερέα κατά τη λειτουργία είναι αδυναμία. Αντίθετα, αντίθετα - αν είμαστε σε θέση να νιώσουμε τόσο βαθιά τη θλίψη ανθρώπων που δεν γνωρίζουμε, τότε η καρδιά μας είναι ακόμα ζωντανή, δεν έχουμε ακόμη μετατραπεί σε εκπληρωτές της ζήτησης...

Η κηδεία είναι ίσως η πιο χρήσιμη απαίτηση για την ψυχή ενός ιερέα. Βλέποντας τον θάνατο διαφορετικών ανθρώπων, διαφορετικών φύλων και ηλικιών, δεν μπορεί παρά να προσφέρει τροφή για σκέψη, μια υπενθύμιση ότι κάποια μέρα εγώ, η γυναίκα μου και οι γονείς μου θα είμαστε στη θέση του αποθανόντος. Με τι θα έρθουμε στον Θεό, τι θα του παρουσιάσουμε για κρίση;

Κάποτε, κατά τη διάρκεια της κηδείας ενός άνδρα, η γυναίκα του, συγχωρήστε την ωμή λεπτομέρεια, πλησίασε το βρωμερό πτώμα του, τον φίλησε στα χείλη και του είπε απλά και σωστά λόγια: «Κοιμήσου καλά, αγαπημένη μου, σύντομα θα σε ξαναδούμε και θα είμαστε μαζί. ” Ο Θεός να δώσει τέτοια πίστη σε κάθε ιερέα!