Σημειώσεις τσέπης ενός νεαρού ιερέα!!!!! 6

 Διαφωνία με έναν άθεο

Θυμάμαι όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, είχαμε μια καθηγήτρια οικονομικών - μια γυναίκα στην ηλικία του Μπαλζάκ και μια φλογερή άθεη. Και πήγαινα στην εκκλησία εδώ και πολύ καιρό και άφησα ακόμη και μια μικρή γενειάδα.

Και τότε μια μέρα σταθήκαμε με τους συμμαθητές μας και περιμέναμε να ξεκινήσει το μάθημα. Αυτός ο δάσκαλος περνούσε. Ξαφνικά σταμάτησε κοντά μου, κοίταξε προσεκτικά και ρώτησε δυνατά: «Δεν είσαι παπάς;» Αυτό με προσέβαλε: πρώτον, ήταν ασυνήθιστο και δεύτερον, η λέξη «παπάς» ακούγεται σκληρή στις μέρες μας. Αλλά απάντησα: «Όχι, όχι παπάς Αλλά πηγαίνω στην Εκκλησία , είμαι πιστός, δημιούργησα ακόμη και μια λέσχη ορθόδοξων νέων στο πανεπιστήμιο». Τι έγινε με την οικονομία; Κοκκίνισε και άρχισε να φωνάζει σε όλο το διάδρομο ότι οι παπάδες ήταν σκοταδιστές, κορόιδευαν τον κόσμο για αιώνες, ότι η θρησκεία ήταν το όπιο του λαού και παρόμοια. Και ξαφνικά είπε μια φράση ότι οι επιστήμονες είχαν από καιρό αποδείξει ότι δεν υπάρχει Θεός. Αν και όλοι γνωρίζουν ότι η σύγχρονη ευρωπαϊκή επιστήμη γεννήθηκε χάρη στην Εκκλησία, η οποία απομυθοποιούσε τα φυσικά φαινόμενα... Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ήταν η σειρά μου να μιλήσω και ζήτησα από τον δάσκαλο να απαριθμήσει επιστήμονες - άθεους και πιστούς: με ενδιέφερε τι σειρά θα έπαιρνε με αυτό και την άλλη πλευρά. Ήξερα με βεβαιότητα ότι μεταξύ των άθεων δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν οι Lomonosov [8] , Leibniz [9] , Descartes [10] , Newton [11] , Copernicus [12] , Lotman [13] , Bekhtereva [14] ... Αλλά Σε απάντηση άκουσα μόνο ότι, ότι η απόδειξη της «απουσίας του Θεού» δόθηκε στην εφημερίδα Komsomolskaya Pravda. Λοιπόν, τι θα μπορούσα να πω σε αυτό εάν ένας υποψήφιος επιστημών αποδεχτεί μια δημοσίευση στην Komsomolskaya Pravda ως επιστημονική πηγή;

Το αστείο είναι ότι αργότερα έπιασα δουλειά ως δημοσιογράφος στην Komsomolskaya Pravda.

Πώς ήρθα στην Εκκλησία

Η βάπτισή μου και η πίστη μου έγιναν κάπως αυθόρμητα. Για έναν μη πιστό, όλα όσα θα μιλήσω μπορεί να φαίνονται σαν τυχαία σύμπτωση. Για μένα, αυτό είναι αναμφίβολα η πρόνοια του Θεού.

Δυστυχώς, δεν υπήρχε αληθινός πιστός στην οικογένειά μας. Δεν υπήρχε καν γιαγιά, την οποία, σύμφωνα με τους νόμους του είδους, έχουν σχεδόν όλοι. Φυσικά, σχεδόν όλοι βαφτίστηκαν - και έχω εντυπώσεις ακόμη και από την ετήσια επίσκεψη στο νεκροταφείο, και μετά στην εκκλησία (ή το αντίστροφο).

Η μητέρα μου είναι δασκάλα και πάντα υπήρχε μια πολύ μεγάλη βιβλιοθήκη στο σπίτι μας. Ανάμεσα στο πλήθος της χρήσιμης και απαραίτητης βιβλιογραφίας ήταν κρυμμένα μια σειρά από προτεσταντικά και σεχταριστικά βιβλία που μοιράστηκαν γενναιόδωρα στους δρόμους τη δεκαετία του '90. Υπήρχαν πολλές εκδοχές της Βίβλου, τα σχολικά βιβλία του Moon, κάτι άλλο... Όταν ένιωσα φόβο ή είχα σκέψεις θανάτου, πήρα αυτά τα βιβλία, τα διάβασα και φαινόταν να νιώθω καλύτερα.

Μια μέρα, όταν ήμουν δεκαέξι χρονών, μαζευτήκαμε με τον ξάδερφό μου για να πάμε μια βόλτα. Εκείνη την ώρα άρχισε να πηγαίνει στην εκκλησία και ήρθα στην εκκλησία να τον πάρω όταν έφτασα στη λειτουργία. Αφού στάθηκα για πέντε λεπτά και δεν κατάλαβα τίποτα, βγήκα να καθίσω σε ένα παγκάκι.

Η επισκοπή των Καλμίκων είναι πολύ μικρή. Δεν είχαμε «τελετουργίες» τυπικές των μεγάλων μητροπόλεων. Για να μιλήσω με τον επίσκοπο, δεν ήταν απαραίτητο να πάω στην υποδοχή του. Τον συνάντησαν περπατώντας στο δρόμο, μιλώντας σε ένα παγκάκι με ενορίτες, διαβάζοντας ένα βιβλίο στον κήπο. Αυτό έγινε και αυτή τη φορά.

Ο επίσκοπος Ζωσιμάς πέρασε από δίπλα μου  - τότε δεν ήξερα ακόμα ποιος ήταν. Οπότε, ήρθε κοντά μου και με ρώτησε πώς με λένε, πόσο χρονών ήμουν, πού σπούδασα. Αφού έμαθε ότι δεν είχα βαπτιστεί, ο επίσκοπος ξαφνιάστηκε και είπε: «Θα σε πάρω για υποδιάκονό μου. Έλα αύριο, θα σε βαφτίσουν και θα με βοηθήσεις». Στην απροσδόκητη πρόταση, απλώς κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Την επόμενη μέρα βαφτίστηκα και στην απογευματινή λειτουργία μου ανατέθηκε να είμαι υποδιακονος!!