Με αφορμή την παραβολή του καλού Σαμαρείτη.

Με αφορμή την παραβολή του καλού Σαμαρείτη.

Για να γίνουμε ο πλησίον του διπλανού μας, χρειάζεται κόπος, χρόνος, διάθεση, θυσία. 

Διηγείται ο Μητροπολίτης Άκκρας Νάρκισσος για τον Αφρικανό (από τη Σιέρρα Λεόνε) ιερέα Αλέξανδρο και την άρρωστη από καρκίνο πρεσβυτέρα του, που η αρρώστια τής κόστισε κάποια αναπηρία, αλλά και την αφαίρεση του δεξιού της χεριού. 

«Τους παρατηρούσα στην καθημερινή τους διαβίωση κοντά μας. Διέκρινα τον π. Αλέξανδρο μέρα παρά μέρα να βάζει τη σκάφη και με τα χέρια του να πλένει τα ρούχα του και αυτά της πρεσβυτέρας του, ενώ εκείνη να μην τον αφήνει μόνο του, αλλά να κάθεται δίπλα του σε έναν τσιμεντόλιθο και να του μιλάει. Μετά το πλύσιμο κουβαλούσε τα ρούχα για να τα απλώσει στην άλλη πλευρά του Ιεραποστολικού Κέντρου. Αυτή δίπλα του με την πατερίτσα, στεκόταν ανήμπορη να δώσει χέρι βοηθείας, στην πραγματικότητα όμως βοηθούσε με τη στάση της. 

Το απόγευμα καθόντουσαν δίπλα-δίπλα κάτω από το μεγάλο δέντρο του Ιεραποστολικού Κέντρου και εκείνος της διάβαζε κομμάτια από την Αγία Γραφή. Όταν τους έβλεπες να μιλάνε μεταξύ τους, υπήρχε πλήρης αρμονία. Μιλούσαν και κοίταζαν στην ίδια κατεύθυνση. 

Η παρουσία του πατρός Αλεξάνδρου και της πρεσβυτέρας του Ελισάβετ ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα και ταυτόχρονα κήρυγμα συζυγικής αγάπης, αφοσίωσης και πίστης στο θέλημα του Θεού. Η βιοτή τους ήταν ένα σιωπηλό κήρυγμα…». 

Να ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς γίνεται κάποιος, αν θέλει, πλησίον για τον πλησίον του!