Σημειώσεις τσέπης ενός νεαρού ιερέα!!!!! ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

Από τον εκδότη

Δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο  γραμμένο στο Βιβλίο του Εκκλησιαστή πριν από πολλούς αιώνες. Σοφά λόγια, για την ειλικρίνεια των οποίων ο καθένας μας πείθεται καθημερινά... Ωστόσο, δεν ακυρώνουν, αλλά ενισχύουν την ιδέα ότι η εμπειρία του κάθε ανθρώπου είναι μοναδική, ότι μπορούμε να μάθουμε κάτι από τον καθένα μας. Μερικοί άνθρωποι είναι καλοί στο να γυρίζουν εξαρτήματα σε ένα μηχάνημα, κάποιοι λένε μαγευτικές ιστορίες, κάποιοι ζωγραφίζουν και κάποιοι είναι ιδιοφυΐες στο να τυλίγουν σακούλες για σπόρους - όλοι οι άνθρωποι έχουν τα δικά τους ταλέντα, μεγάλα ή μικρά, αλλά πολύ σημαντικά και χρειάζονται οι άλλοι. Έτσι ο ιερέας Anthony Skrynnikov έχει επίσης ένα χάρισμα - το χάρισμα της παρατήρησης και του συλλογισμού, το χάρισμα του ειλικρινούς ενδιαφέροντος για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του. Και το βιβλίο που τώρα κρατάτε στα χέρια σας είναι η καλύτερη επιβεβαίωση αυτού.

Ο πατήρ Αντώνιος είναι ένας νέος ιερέας από τη Σταυρούπολη, δεν είναι καν τριάντα χρονών. Ωστόσο, έχει ήδη δει και έχει βιώσει πολλά: έχει σπουδάσει σε δύο κοσμικά πανεπιστήμια, έχει εργαστεί στα κορυφαία μέσα ενημέρωσης της περιοχής του Βόρειου Καυκάσου, ταξίδεψε σε εκδοτικές εργασίες στην Τσετσενία, την Ινγκουσετία, το Νταγκεστάν, τη Βόρεια και Νότια Οσετία, την Αμπχαζία... Είναι ο ανώτερος της στρατιωτικής Εκκλησίας στο όνομα του Αγίου Μακαριστού Πρίγκιπα Dimitry Donskoy στη Σταυρούπολη, υπηρετεί ως επικεφαλής της υπηρεσίας Τύπου της Επισκοπής, διδάσκει σε θεολογικό σεμινάριο, ηγείται της δημόσιας οργάνωσης "North Caucasus Human Rights Center", η οποία παρέχει νομική και ψυχολογική βοήθεια σε άτομα που επηρεάζονται από τις δραστηριότητες ολοκληρωτικών αιρέσεων...

Επιπλέον, ο πατέρας Αντώνιος βρίσκει χρόνο για το blog του στο LiveJournal. Και αυτό το blog είναι πραγματικά ζωντανό, ενημερώνεται συνεχώς. Στην πραγματικότητα, ήταν σύντομες, τακτικά δημοσιευμένες σημειώσεις από το LiveJournal που αποτέλεσαν τη βάση για αυτό το βιβλίο. Διακρίνονται από απλότητα και ταυτόχρονα πολύ προσωπικό τονισμό. Σε αυτές τις «σημειώσεις τσέπης» δεν υπάρχει τίποτα εποικοδομητικό και ηθικολογικό, δεν υπάρχει τίποτα νεκρωτικό και καταπιεστικό - μόνο μια ένθερμη, ευλαβική στάση απέναντι σε όλα όσα βλέπουν τα μάτια και αισθάνονται η καρδιά, σε όλα όσα συμβαίνουν στην Εκκλησία, στον κόσμο, τη δική του ψυχή.

Αυτό το μικρό βιβλίο του ιερέα Anthony Skrynnikov μπορεί να γίνει ένας καλός συνομιλητής για τους αναγνώστες του - για πολύ νέου ιερείς που ανέβηκαν πρόσφατα στην ιεροσύνη, για μαθητές θεολογικών σχολών, για απλούς ενορίτες των Ορθοδόξων εκκλησιών που δεν αδιαφορούν για το τι συμβαίνει γύρω τους. Ελπίζουμε ότι το βιβλίο «Σημειώσεις τσέπης ενός νεαρού ιερέα» θα είναι ενδιαφέρον για πολλούς ανθρώπους, γιατί αν και δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο, η εμπειρία ενός ανθρώπου που ζει τον 21ο αιώνα με τα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες της Εκκλησίας, άτομο με φροντίδα καρδιά, είναι ανεκτίμητο. Άλλωστε, πίσω από τα πιεστικά ερωτήματα της κοινής μας ζωής υπάρχουν πάντα ερωτήματα που είναι αιώνια και αφομοιώνονται ακριβώς μέσα από την εμπειρία.

Καλή ανάγνωση!

Μέρος πρώτο. Σχετικά με τον εαυτό μου και την Εκκλησία

"Αποδεχτείτε αυτήν την υπόσχεση"

Χειροτονήθηκα πρόσφατα — πριν από τρία χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η ζωή μου άλλαξε πολύ - τόσο πνευματικά όσο κα στην καθημερινή ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι άρχισα να ζω καλύτερα: ο μισθός μου ως δημοσιογράφος ήταν 2-3 φορές μεγαλύτερος από ό,τι είναι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι τώρα εγώ ως ιερέας δεν έχω το δικαίωμα να ζω όπως παλιά. Ο Άγγλος συγγραφέας Gilbert Chesterton σημείωσε σωστά: «Το ισχυρότερο επιχείρημα κατά του Χριστιανισμού είναι οι ίδιοι οι Χριστιανοί». Αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό αυτά τα λόγια ισχύουν για τον κλήρο. Είναι από τον κλήρο που η κοσμική κοινωνία κρίνει ολόκληρη την Εκκλησία . Αν κάποτε πράξουμε απρόσεκτα και απερίσκεπτα, μπορούμε να ρίξουμε σκιά σε ολόκληρη τη διχιλιετή ιστορία του Χριστιανισμού. Είναι η ανάξια πράξη σου που μπορεί να απομακρύνει έναν άνθρωπο από την Εκκλησία. Και θα εκπληρωθούν τα φοβερά λόγια του Ευαγγελίου: και όποιος κάνει ένα από αυτά τα μικρά που πιστεύουν σε μένα να σκοντάψει, θα ήταν καλύτερα γι' αυτόν να του κρεμόταν μια μυλόπετρα στο λαιμό και να πνιγεί στα βάθη της θάλασσας.

Η ώρα πριν τη χειροτονία είναι ιδιαίτερη. Καταλαβαίνεις ότι θα περάσουν λίγες μέρες ακόμα και η ζωή σου θα αλλάξει δραματικά. Σήμερα εξομολογείτε τον εαυτό σας και ζητάτε συμβουλές από τον ιερέα. Και αύριο θα σου ζητήσουν συμβουλές. Κάθε προστατευόμενος θυμάται κάποια ιδιαίτερη στιγμή της υπηρεσίας του κατά τη διάρκεια του αγιασμού. Για μένα τέτοια στιγμή ήταν τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Elista και Kalmyk Zosima που με χειροτόνησε : «Δέξου αυτή την υπόσχεση και κράτησέ την σώο και αβλαβή μέχρι την τελευταία σου πνοή, για την οποία θα απολογηθείς τη δεύτερη και τρομερή έλευση του μεγάλου Κυρίου Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού » . Αυτές είναι πολύ σοβαρές λέξεις - χωρίζουν τη ζωή σας σε πριν και μετά. . Σου δίνουν το σώμα του Χριστού - το πολυτιμότερο πράγμα στη ζωή ενός Χριστιανού. Λαμβάνετε το δικαίωμα να τελείτε τη Θεία Λειτουργία και να εισάγετε άλλους Χριστιανούς στο ιερό.

Μετά τη χειροτονία μου, με ρωτούσαν συχνά τι ακριβώς ένιωσα τη στιγμή της χειροτονίας. Και στην αρχή ντρεπόμουν να απαντήσω ότι... τίποτα. Όχι, φυσικά, ανησύχησα, έχοντας επίγνωση του εξωπραγματικού αυτού που συνέβαινε εκείνη τη στιγμή. Αλλά ταυτόχρονα, έχοντας διαβάσει τα απομνημονεύματα διαφόρων ιερέων για τις ασυνήθιστες εντυπώσεις τους πριν από τη χειροτονία, ντρεπόμουν να πω ότι όλα πήγαν «συνήθως» για μένα. Τότε κατάλαβα ότι αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρέπομαι. Το κυριότερο είναι ότι βάδισες προς τον αγιασμό σου για χρόνια, προετοιμάστηκες γι' αυτό και μέσω της αποστολικής διαδοχής του επισκόπου σου τον έλαβες.

Οι πρώτες ημέρες και εβδομάδες είναι μια περίοδος εξοικείωσης με τις εξωτερικές ιδιότητες της ιεροσύνης. Έχεις την ευκαιρία να αγγίξεις τον θρόνο, σε λένε πατέρα, σου φιλούν το χέρι. Και ήταν σημαντικό για μένα να καταλάβω ότι κάθε φορά που αγγίζετε το θρόνο, πρέπει να διατηρείτε την ίδια ευλαβική στάση απέναντί ​​του όπως πριν από τη χειροτονία σας. Όταν σου φιλούν το χέρι, πρέπει να θυμάσαι ότι δεν το φιλούν για σένα, όχι για τις ασήμαντες αξίες σου - φιλούν το χέρι που ευλογεί τους ανθρώπους στο όνομα του Χριστού. Μπορεί να είναι λυπηρό να βλέπεις πώς νεαροί ιερείς απρόσεκτα, ευλογούν βιαστικά τους ενορίτες, περιφρονούν να αφήσουν ένα χέρι να φιληθεί, τοποθετώντας το στο κεφάλι ανθρώπων που μερικές φορές είναι πολύ μεγαλύτεροι από αυτούς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ευλογία με την ίδια ειλικρίνεια και ζεστασιά όπως το σημείο του σταυρού με το οποίο υπογράφουμε τον εαυτό μας. Φυσικά, η ευλογία είναι προϋπόθεση για τη σωτηρία της ψυχής. Ωστόσο, η παράδοση να ζητάμε ευλογίες είναι πολύ αρχαία και σωστή.

Όταν μιλάτε με τους ενορίτες, πρέπει να γνωρίζετε ξεκάθαρα ότι ο λόγος σας αρχίζει να γίνεται αντιληπτός ως ένα κάλεσμα για δράση και θέτουν πολλές διαφορετικές ερωτήσεις που δεν μπορείτε πάντα να απαντήσετε. Ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να έχετε ένα πρότυπο, έναν έμπειρο εξομολογητή που μπορεί να ηρεμήσει προσεκτικά και με διακριτικότητα τη νεανική σας ζέση και να σας καθοδηγήσει στον σωστό δρόμο.

Οι πρώτες λειτουργίες και οι πρώτοι πειρασμοί

Οι πρώτες λειτουργίες είναι πάντα τρομακτικές. Στέκεσαι στο θυσιαστήριο κοιτάς τη  Θεοτόκο και προσπαθείς να καταλάβεις τι είναι γραμμένο εκεί. Δεν ξέρεις επιφωνήματα, διαβάζεις προσευχές με λάθη, μπαίνεις σε λάθος πόρτες, λιβανίζεις με σβησμένο κάρβουνο...

Ήμουν διάκονος μόνο για λίγο - μια εβδομάδα. Αυτό είναι και καλό και κακό. Καλό - γιατί δεν έχω φωνητικές ικανότητες. Είναι κακό γιατί δεν έχω και δεν θα έχω ποτέ εμπειρία στην διακονική υπηρεσία. Ήταν πολύ πιο δύσκολο για μένα: ο διάκονος δεν υπηρετεί τον εαυτό του, υπάρχει πάντα ένας ιερέας δίπλα του, από τον οποίο μπορείτε να μάθετε για τη σειρά της λειτουργίας και να ζητήσετε συμβουλές. Έχοντας γίνει ιερέας, έπρεπε αμέσως να υπηρετήσω μόνος μου.

Είναι πολύ πιο εύκολο αν έχετε εμπειρία στην υπακοή σε χορωδία: γνωρίζετε τη σειρά αυτής ή εκείνης της υπηρεσίας, τα χαρακτηριστικά της. Εγώ, έχοντας υπηρετήσει πολλά χρόνια υποδιάκονος, ήξερα καλά πότε ήταν απαραίτητο να δώσω τα τρικύρια, να βγάλω το ραβδί, να σηκώσω τον μανδύα και να δώσω το θυμιατήρι, αλλά αυτή η γνώση αποδείχτηκε πρακτικά άχρηστη για μένα στην ενορία. . Έτυχε ότι αμέσως μετά τη χειροτονία μου στην ιεροσύνη, αφού υπηρέτησα μία μόνο υπηρεσία με τον ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΎΤΕΡΟ αναγκάστηκα να αντικαταστήσω τον άρρωστο ιερέα. Έπρεπε να κάνω ο ίδιος την ολονύκτια αγρυπνία και λειτουργία.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου ανεξάρτητη υπηρεσία. Ήταν σαν εφιάλτης. Κάλεσα τον φίλο μου από το σεμινάριο και, υπό την προσεκτική καθοδήγησή του, μετέτρεψα την λειτουργία σε τετράδιο της πρώτης τάξης. Σε κάθε σελίδα - στα περιθώρια, ανάμεσα στις γραμμές και όπου υπήρχε ακόμα ελεύθερος χώρος - γράφονταν οι λεπτομερείς ενέργειές μου. Αλλά και πάλι δεν ήταν δυνατό να αποφευχθεί μια παρακέντηση. Βγαίνοντας στον πολυέλεο θυμήθηκα με φρίκη ότι δεν είχα καταθέσει το Ευαγγέλιο. Χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να λυθεί το πρόβλημα. Να πάτε στο βωμό για να δείτε και να προσπαθήσετε να καταθέσετε το Ευαγγέλιο, χάνοντας χρόνο και παρατείνοντας τη λειτουργία; Ή άνοιξε τυχαία το Ιερό Βιβλίο και διάβασε το πρώτο απόσπασμα που συναντάς;... Διάλεξα το δεύτερο.

Η Λειτουργία έγινε πιο κοσμικά, αν και κράτησε πολύ περισσότερο. Στη συνέχεια έγινε κήρυγμα. Υπήρχαν περίπου δεκαπέντε άτομα παρόντα στην λειτουργία αλλά ο ενθουσιασμός μου ήταν ακόμα τεράστιος - πολύ μεγαλύτερος από ό,τι κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών διαλέξεων μπροστά σε ένα ακροατήριο πολλών εκατοντάδων ατόμων. Όταν μιλάτε με μαθητές, συνηθίζετε στο ελεύθερο στυλ συνομιλίας, μπορείτε να περπατάτε γύρω από το κοινό, να ακουμπάτε στο αναλόγιο, να αστειεύεστε και να συμμετέχετε στη συζήτηση. Και στον άμβωνα αναγκάζεσαι να σταθείς σε ένα μέρος και να προφέρεις όχι μόνο λέξεις θεωρητικούς υπολογισμούς, αλλά λέξεις που πρέπει να υποστηρίζονται από την εκκλησία, την πνευματική πρακτική. Και πάνω απ 'όλα - τη ζωή σας. Δεν μπορείς να καλέσεις ενορίτες να κάνουν κάτι που εσύ ο ίδιος δεν κάνεις και δεν σκοπεύεις να κάνεις.

Θυμάμαι επίσης έναν πειρασμό. Τις πρώτες εβδομάδες με βασάνιζαν συνεχώς σκέψεις: τελούσα όντως τη Θεία Λειτουργία, τα έκανα όλα σωστά; Μεταμορφώθηκαν το πρόσφορο και το κρασί σε σώμα και Αίμα Χριστού;