Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 16

 

Διαρκής αγώνας με τον εαυτό σου

Από συνομιλία του Αρχιερέα Ιωάννη Σ. με το ποίμνιό του

Από τις πρώτες κιόλας μέρες της διακονίας μου, η καρδιά μου άρχισε να πονάει στη θέα μιας τόσο κακής και αμαρτωλής ζωής και, φυσικά, υπήρχε μια σταθερή πρόθεση να διορθώσω με κάποιο τρόπο αυτόν τον μεθυσμένο, αλλά καλόκαρδο λαό. Ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να δεις μεθυσμένους ανθρώπους να επιστρέφουν σπίτι μετά τη Λειτουργία. Γι' αυτό, άρχισα να τους απευθύνομαι όσο πιο συχνά γινόταν με λόγια επίπληξης, προτροπής και νουθεσίας, πείθοντάς τους να πολεμήσουν το πάθος τους και, για τον σκοπό αυτό, να επισκέπτονται το ναό του Θεού όσο το δυνατόν συχνότερα, ώστε τουλάχιστον να περάσουν το πρωί σε νηφαλιότητα.

Στην αρχή, βέβαια, χρειάστηκε να υπομείνω πολλή θλίψη και κόπο, αλλά αυτό δεν καταπίεσε το πνεύμα μου, αλλά, αντίθετα, με ενίσχυσε και με μετριάστηκε ακόμη περισσότερο για μια νέα μάχη ενάντια στο κακό.

Τούτη την εποχή αγωνίστηκα κατά του κακού με τα συνήθη μέτρα στο ποιμαντικό έργο και όχι μόνο δεν έκανα γενική προσευχή και παρακλήτρια ενώπιον του Θεού, αλλά ούτε στα βάθη της ψυχής μου δεν είχα τέτοια επιθυμία και πρόθεση.

Ο Κύριος ο Θεός χάρηκε που με έβαλε σε διαφορετικό μονοπάτι. Έγινε έτσι. Στην πόλη μας ζούσε μια ευσεβής, όμορφη ψυχή, υπηρέτρια του Θεού Π., που έδωσε τον εαυτό της στην υπηρεσία των γειτόνων της. Άρχισε πειστικά να μου ζητά να προσευχηθώ για αυτό ή εκείνο το άτομο που υποφέρει, διαβεβαιώνοντάς με ότι η προσευχή μου γι' αυτούς θα ήταν αποτελεσματική και χρήσιμη γι' αυτούς.

Αρνήθηκα όλη την ώρα, χωρίς καθόλου να θεωρώ τον εαυτό μου άξιο να είμαι ειδικός μεσολαβητής μεταξύ ανθρώπων που έχουν ανάγκη τη βοήθεια του Θεού και του Θεού. Αλλά τα επίμονα αιτήματα και οι διαβεβαιώσεις του δούλου του Θεού Π. για τη βοήθεια του Θεού με νίκησαν τελικά, και με σταθερή εμπιστοσύνη και ελπίδα άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό για τη θεραπεία εκείνων που ήταν άρρωστοι και εξασθενημένοι σε ψυχή και σώμα. Ο Κύριος άκουσε τις, αν και ανάξιες, προσευχές μου και τις εκπλήρωσε: οι άρρωστοι και οι παράλυτοι θεραπεύτηκαν. Αυτό με ενθάρρυνε και με ενίσχυσε. Άρχισα όλο και περισσότερο να στρέφομαι στον Θεό μετά από αίτημα του ενός ή του άλλου προσώπου και ο Κύριος, για τις κοινές μας προσευχές, έκανε και εξακολουθεί να κάνει πολλά υπέροχα πράγματα.

Πολλά προφανή θαύματα έγιναν και γίνονται ακόμα. Σε αυτό βλέπω τις οδηγίες του Θεού, μια ιδιαίτερη υπακοή από τον Θεό να προσεύχομαι για όλους όσους ζητούν από τον Θεό έλεος. Επομένως, δεν αρνούμαι την προσευχή μου σε κανέναν και μετά από παράκληση των αρρώστων ταξιδεύω σε άλλες πόλεις και χωριά.

Υπήρχαν περιπτώσεις που μου ζήτησαν να διώξω τους δαίμονες, και οι δαίμονες υπάκουσαν και άφησαν τους ανθρώπους μέσω της προσευχής μου. Υπήρχαν όμως και περιπτώσεις που οι προσπάθειές μου δεν στέφθηκαν με επιτυχία, δεν έβγαιναν οι δαίμονες. Είναι αλήθεια ότι αυτοί οι δαίμονες δήλωσαν ότι ήταν οι πιο σκληροί, οι πιο πεισματάρηδες...

Και οι προσπάθειές μου σε αυτές τις περιπτώσεις δεν στέφθηκαν με επιτυχία επειδή εγώ ο ίδιος δεν ήμουν επαρκώς προετοιμασμένος, δεν κράτησα αυστηρή νηστεία και, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Ιησού Χριστού, «αυτή η γενιά δεν έρχεται με τίποτα εκτός από προσευχή και νηστεία» ή δεν αφιερώνω αρκετό χρόνο σε αυτό το άτομο, αφού πάντα περίμεναν πολλοί την προσευχή και την ευλογία μου. Και επειδή στην πραγματική μου ζωή έπρεπε συνεχώς να βρίσκομαι στον κόσμο, να επισκέπτομαι τα σπίτια ανθρώπων κάθε τάξης και κατάστασης, όπου προσφέρονται λιχουδιές, τις οποίες συχνά πρέπει να δεχτώ, για να μην στενοχωρήσω όσους προσφέρουν με αγάπη με την άρνησή τους , τότε, φυσικά, δεν μου φαίνεται δυνατό να κρατήσω αυστηρή νηστεία.

Σε γενικές γραμμές, στη ζωή μου δεν έχω αναλάβει κανένα ιδιαίτερο κατόρθωμα - όχι επειδή, φυσικά, τα θεωρώ περιττά, αλλά επειδή οι συνθήκες της ζωής μου δεν μου το επιτρέπουν και δεν έχω δείξει ποτέ ότι είμαι είτε νηστευτής είτε ασκητής κτλ., αν και τρώω και πίνω με μέτρο και ζω με αποχή.

Περιττό να πω ότι όλες οι περιπτώσεις θαυματουργών θεραπειών διαδόθηκαν όχι από εμένα, αλλά από αυτούς που τις βίωσαν, και δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλύτερο από άλλους ιερείς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γιατί ό,τι είναι καλό μέσα μου είναι από τη χάρη του Θεού, και κάθε τι ατελές και κακό, όλα είναι δικά μου. και αν ο πλούτος της χάρης του Θεού που μου έδωσε ο Θεός ήταν στα χέρια κάποιου άλλου, πιο άξιου, θα είχε κάνει περισσότερο καλό από εμένα.

Από τις πρώτες μέρες της ποιμαντικής μου διακονίας, ο εχθρός του ανθρώπινου γένους άρχισε να με υποβάλλει σε ποικίλους πειρασμούς. Πρώτα απ' όλα άρχισε να μου ενσταλάζει κάποιου είδους ασυνείδητο φόβο κατά το μυστήριο της βάπτισης και της θείας Λειτουργίας και μετά άρχισε να με παρασύρει με έναν αγώνα σκέψεων.

Τότε συνειδητοποίησα ότι μόνο με συνεχή και αδιάκοπη παρατήρηση του εαυτού μου και αδιάκοπη προσευχή θα μπορούσα να πολεμήσω αυτόν τον μυστικό και ατελείωτο εχθρό.

Και άρχισε να προσπαθω όσο πιο βαθιά γινόταν να γνωρίζω  τον εαυτό μου, δηλαδή να γνωρίζω την ψυχή μου τη φύση μου, τις αδυναμίες και τις ελλείψεις μου . Για να διασφαλίσω ότι αυτή η αυτοπαρατήρηση ήταν συνεχής, από τις πρώτες κιόλας μέρες της διακονίας μου άρχισα να κρατάω ημερολόγιο. Μέχρι τώρα, έκανα κανόνα για τον εαυτό μου να γράφω όλα όσα είναι εξαιρετικά στην πνευματική μου ζωή - και αυτή την εσωτερική πάλη που δίνω με τον εαυτό μου, και την πικρία της ήττας από την πλευρά του πρίγκιπα της δαιμονικής δύναμης, και τη γλυκύτητα της νίκης, και εκείνη την ευγενική βοήθεια που μου δίνει ο Κύριος στον αγώνα.

Από καιρό σε καιρό, ξαναδιαβάζοντας το ημερολόγιό  και, σαν να λέμε, κοιτάζοντας πίσω τον εαυτό μου, βλέπω καθαρά αν προχωρώ μπροστά, ή αν έχω σταματήσει στην κίνησή  ή ακόμα και  αν γείρω πίσω.

Ως εκ τούτου, θεωρώ τόσο σημαντική την τήρηση ημερολογίου που προσπαθώ να μην περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να γράψω, τουλάχιστον μια σύντομη σημείωση. Έτσι συνιστώ....

Φροντίζοντας πάντα τον εαυτό σου και γνωρίζοντας τον εαυτό σου όλο και περισσότερο, αναγνωρίζεις την αδυναμία σου σε όλες τις σχέσεις χωρίς τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού, πάντα και σε όλα τα καλά και τέλεια, και μαθαίνεις επίσης να κοιτάς τους άλλους με αγάπη, συμπονετικά. με ετοιμότητα πάντα και σε όλα νά τούς βοηθάς.

Για να καταπνίξω κάθε τι ακάθαρτο και κακό στον εαυτό μου και να είμαι πάντα έτοιμος να στραφώ στον Θεό, προσπαθώ πάντα να παρακολουθώ στενά την καρδιά μου και να καταπιέζω όλες τις ακάθαρτες επιθυμίες μόλις τις παρατηρήσω.

Το κύριο πράγμα εδώ είναι να μην επιτρέψουμε σε μια αμαρτωλή σκέψη ή συναίσθημα να αποκτήσει βάση στην ψυχή, να καταλάβει το μυαλό, την καρδιά και ολόκληρη την ύπαρξη και να τα τοποθετήσει στον λίθο της πίστης και των εντολών του Θεού.

Όταν μια ακάθαρτη επιθυμία ή συναίσθημα μόλις αναδύεται, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να το βγάλεις έξω και να το κατακτήσεις παρά αφού έχει ριζώσει βαθιά.

Το θέμα της συνεχούς εσωτερικής πάλης με τον εαυτό  είναι στην αρχή εξαιρετικά δύσκολο, αφού είναι μια πάλη με έναν πανούργο, ύπουλο και έμπειρο εχθρό - τον διάβολο. Χρησιμοποιεί κάθε λογής τρόπους για να κατακτήσει ένα άτομο και, έχοντας μείνει έκπληκτος σε μια περίπτωση, χρησιμοποιεί αμέσως μια άλλη, πιο λεπτή μέθοδο.

Γι' αυτό χρειάζεται να προσέχετε συνεχώς και πολύ προσεκτικά τον εαυτό σας...

Εδώ μιλάμε για. ...τον πατέρα Ιωάννη τον διέκοψε ένας από τουςακροατές:

«Δίδαξέ μας, αγαπητέ πατέρα, πώς να ενεργούμε σε εκείνες τις περιπτώσεις που όλες οι προσπάθειες να διώξουμε τον εχθρό από τον εαυτό μας, να τον νικήσουμε μέσα μας δεν οδηγούν σε τίποτα». Τότε γεννιέται ακούσια η απόγνωση, η θέληση εξασθενεί και τα χέρια παραιτούνται όταν εργάζονται. Θα ήταν ο σωστός τρόπος να πολεμήσουμε σε αυτή την περίπτωση να προσπαθήσουμε να μην δίνουμε σημασία στις υποδείξεις του εχθρού, ας πούμε, να τον φτύσουμε;

Ο π. Ιωάννης είπε με ζωντάνια:

- Ναι, ναι, αυτό πρέπει να κάνετε. Δηλαδή, πρέπει κανείς να επικαλείται επιμελώς το όνομα του Ιησού Χριστού, με κρυφή, βαθιά μετάνοια, για να ανατρέπει τους κρυφούς εχθρούς, να μην τους δίνει σημασία, να μην τους αντιμετωπίζει και να θεωρεί οτιδήποτε εμπνέεται από αυτούς ως επιβλαβές όνειρο. Δεν πρέπει ποτέ να χάνετε την καρδιά σας όταν αντιμετωπίζετε ισχυρούς πειρασμούς. Ο Κύριος είναι πάντα κοντά μας και είναι έτοιμος, με την πρώτη κιόλας κλήση του ονόματός Του, να προστατεύσει και να διώξει μακριά τους αόρατους εχθρούς που μας πολεμούν. «Επικαλέστε Με την ημέρα της θλίψης σας», λέει μέσω του προφήτη, «και θα σας ελευθερώσω, και θα με δοξάσετε».

– Επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κάτι ακόμη, πατέρα: συχνά πρέπει να βιώσετε ένα εξαιρετικά οδυνηρό συναίσθημα στη θέα του θριαμβευτικού κακού. Πώς και με τι να ξεπεράσεις αυτό το είδος απελπισίας;

– Πράγματι, βιώνετε ένα εξαιρετικά δύσκολο συναίσθημα στη θέα του θριαμβευτικού κακού. Χρειάστηκε να βιώσω μια παρόμοια κατάσταση συχνά. Καταλαβαίνετε ότι η ποιμαντική ζήλια είναι ανίσχυρη εδώ, και συχνά πρέπει να την υπομένετε.

Παρηγοριά για τον εαυτό σας σε αυτές τις περιπτώσεις μπορείτε να βρείτε στη γνώση ότι αυτό το φαινόμενο είναι μόνο προσωρινό, επιτρέπεται από την Πρόνοια του Θεού για ειδικούς σκοπούς που γνωρίζει μόνο ο Θεός, και ότι αργά ή γρήγορα το κακό θα νικηθεί και το καλό θα θριαμβεύσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται να δυναμώσετε τον εαυτό σας με την προσευχή. Αλλά μην ξεχνάτε για ένα λεπτό ότι ο Κύριος είναι πολύ ελεήμων και γρήγορος στην υπακοή, ότι κλίνει πάντα το αυτί Του στην προσευχή μας και πολύ γρήγορα εκπληρώνει τα αιτήματά μας και μας βοηθά αν παραδοθούμε ολοκληρωτικά στο άγιο και τέλειο θέλημά Του.

Απευθυνόμενος στο κοινό ο π. Γιάννης συνέχισε την κουβέντα του:

– Θα σας πω σε όλους, αγαπητοί πατέρες, ότι η προσευχή πρέπει να είναι σταθερός σύντροφός μας. Και διατηρώ πάντα μια διαρκή προσευχητική διάθεση μέσα μου: ευχαριστώ, δοξάζω και δοξάζω τον Ευεργέτη Θεό σε κάθε τόπο της κυριαρχίας Του.

Η προσευχή είναι η ζωή της ψυχής μου. Δεν μπορώ να είμαι χωρίς προσευχή. Για να διατηρώ μια διαρκή διάθεση προσευχής και κοινωνίας με τη χάρη του Θεού, προσπαθώ να υπηρετώ όσο το δυνατόν συχνότερα –καθημερινά αν είναι δυνατόν– και να μεταλαμβάνω το Άγιο Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αντλώντας κάθε φορά από αυτή την πιο άγια Πηγή πλούσια και ισχυρή δύναμη για διάφορα ποιμαντικά έργα.

Στις προσευχητικές εκκλήσεις μου προς τον Θεό, χρησιμοποιώ τις προσευχές που περιέχονται στη βιβλιογραφία. Αυτό το βιβλίο είναι ένας τέτοιος πλούτος από τον οποίο κάθε άνθρωπος μπορεί να αντλήσει ό,τι χρειάζεται για τις ποικίλες ανάγκες του και τους προσευχητικούς αναστεναγμούς προς τον Θεό.

Εδώ η Αγία Εκκλησία , σαν μια φιλόπαιδη μητέρα, έχει συγκεντρώσει επιμελώς ό,τι χρειαζόμαστε σε διάφορες περιστάσεις της ζωής.

Κατά τη διάρκεια του χρόνου που ήταν ελεύθερος από θείες λειτουργίες και ποιμαντικές δραστηριότητες, διάβασα την Αγία Γραφή, ειδικά το Άγιο Ευαγγέλιο - αυτό είναι το πιο πολύτιμο ευαγγέλιο για εμάς σχετικά με τη σωτηρία μας.

Όταν διαβάζω, προσπαθώ να σκεφτώ κάθε στίχο, κάθε φράση, ακόμη και μεμονωμένες λέξεις και εκφράσεις, και μετά, με τόση προσοχή στο ιερό βιβλίο, ο πλούτος των σκέψεων, ο πλούτος των αρχών για τα κηρύγματα φαίνεται να αυξάνεται, συνειδητοποιείς ότι κανένας κήρυκας δεν μπορεί να εξαντλήσει αυτό το βάθος του Θεού. Και όταν πρέπει να κάνετε ένα κήρυγμα , για παράδειγμα, στην καθημερινή ανάγνωση των Αγίων Γραφών, μερικές φορές δεν ξέρετε ποια ιδέα να επιλέξετε, ποια να προτιμήσετε - είναι τόσο εποικοδομητικές! Και πόσο υπέροχα αποκαλύπτεται η ανθρώπινη ψυχή στη Γραφή - φαίνεται ότι δεν υπάρχει ούτε μια ψυχική κατάσταση που να μην έβρισκε ανταπόκριση εδώ. Με μια πρόχειρη και ανεπαρκώς στοχαστική ανάγνωση των Αγίων Γραφών, αυτός ο τεράστιος πλούτος ξεφεύγει.

Για να παρακολουθώ την τρέχουσα ζωή, στα ελεύθερα λεπτά μου διαβάζω τα τελευταία περιοδικά της επιλογής μου.

Ένας από τους παρευρισκόμενους στράφηκε στον π. Γιάννη:

- Εσύ, πατέρα, με τα συνεχή σου ταξίδια, πρέπει σχεδόν συνεχώς να υπηρετείς με νέα πρόσωπα, και συχνά λάθη και σύγχυση συμβαίνουν μεταξύ αυτών που σε εξυπηρετούν και δεν φαίνεται να τα προσέχεις. Κοιτάξτε, σε ένα λεπτό επιστρέφετε σε βαθιά, συγκεντρωμένη προσευχή. Παρακαλώ πείτε μου πώς και με τι το πετύχατε αυτό;

«Μόνο κατά συνήθεια», απάντησε ο π. Ιωάννης, - η συνήθεια να προσεύχεσαι πάντα. Όταν οποιαδήποτε κατάσταση ενός ατόμου γίνεται φυσιολογική γι 'αυτόν, πολύ γρήγορα περνά σε αυτήν την κατάσταση. Έτσι έχω αποκτήσει τη συνήθεια να είμαι σε μια διαρκή προσευχητική διάθεση, μπορώ να συγκεντρωθώ στην προσευχή πολύ γρήγορα.

Ο συνομιλητής συνέχισε:

– Πες μου, πάτερ, ποιον κανόνα προσευχής ακολουθείς όταν τελείς τη Λειτουργία στους ποικίλους κόπους σου, που απαιτούν χρόνο και μεγάλη προσπάθεια από σένα;

– Σε αυτήν την περίπτωση, ακολουθώ τον συνηθισμένο κανόνα προσευχής που ορίζει η Εκκλησία για όσους προσεγγίζουν τη Θεία Κοινωνία, αλλά εάν είναι εντελώς αδύνατο να εκπληρώσουμε τον κανόνα, είτε λόγω έλλειψης χρόνου είτε για άλλους λόγους, συντομεύω τον κανόνα, αλλά Πάντα διάβαζα τις προσευχές πριν από τη Θεία Κοινωνία χωρίς αποτυχία. Ταυτόχρονα, με καθοδηγεί η σκέψη ότι αυτό που χρειάζεται και ευχαριστεί ο Θεός από εμάς δεν είναι πολλά λόγια και προσευχές, αλλά προσεκτική προσευχή.

Επομένως, είναι προτιμότερο να διαβάζουμε έναν μικρό αριθμό προσευχών με πλήρη προσοχή και εγκάρδια συγκίνηση παρά πολλές προσευχές με βιασύνη και απουσία. Αυτό όμως που με εξυψώνει ιδιαίτερα και με παρακινεί με προσευχή πριν από τη Θεία Λειτουργία είναι η ανάγνωση των κανόνων στον Όρθρο. Πάντα διάβαζα ο ίδιος τους κανόνες στα Μηνιαία. Τι πλούτη περιέχεται εδώ, τι βαθύ περιεχόμενο, τι υπέροχα παραδείγματα ένθερμης πίστης στον Θεό, υπομονής στη θλίψη, πίστης στο καθήκον στο πιο βαρύ μαρτύριο, μας προσφέρει η Εκκλησία εδώ καθημερινά! Με την ανάγνωση των κανόνων, η ψυχή, σιγά σιγά, εμποτίζεται από τα υψηλά συναισθήματα και τη διάθεση εκείνων των δικαίων ανθρώπων που η Εκκλησία δοξάζει , ζει ανάμεσα στις εκκλησιαστικές μνήμες και μέσω αυτού συνηθίζει την εκκλησιαστική ζωή, και θα έλεγα, που ανατράφηκε στην εκκλησιαστική ζωή από αυτό το ανάγνωσμα, και επομένως και σε άλλους, συμβουλεύω όποιον επιθυμεί ειλικρινά να αποκτήσει πνευματικό πλούτο, να δώσει σοβαρή προσοχή στην ανάγνωση των κανόνων του Οκτώηχου, τα Μηναία ή του Τριωδίου. Και σε εσάς, αγαπητοί πατέρες, θα πω: μόλις κάποιος από σας κάνει κανόνα να διαβάζει τον κανόνα καθημερινά, θα βιώσει όλα όσα είπα. Με προσοχή σε αυτό το διάβασμα, θα υψώνεται καθημερινά στην πνευματική ζωή και θα τοποθετείται να μιμηθεί εκείνον τον άγιο ή το μεγάλο πλήθος των αγίων του Θεού που καθημερινά θα περνά μπροστά από το πνευματικό του βλέμμα. Εδώ, αγαπητοί πατέρες και αδέρφια, σας αποκάλυψα την ψυχή μου, ας πούμε, έδειξα το πρόσωπο της ψυχής μου, για να δείτε πώς πέτυχα αυτό που βλέπετε μέσα μου.

Η ζωή μου είναι μια μακρά, επίμονη και συνεχής πάλη με τον εαυτό μου. Ο αγώνας που δίνω αυτή τη στιγμή με τη συνεχή ενίσχυση της χάρης του Θεού. Και ο καθένας σας μπορεί να επιτύχει τα ίδια αποτελέσματα εάν παρακολουθείτε συνεχώς και επίμονα τον εαυτό σας για να πολεμήσετε τον γέρο σας και τα πνεύματα του κακού, ώστε, με τη βοήθεια της χάρης του Θεού, να είστε λυχνάρι που δεν καίει κρυφά, αλλά σε ένα κηροπήγιο. Σας το εύχομαι ειλικρινά, με όλη μου την καρδιά.

Όλα όσα σας είπα, τα είπα χωρίς να προετοιμαστώ εκ των προτέρων, αλλά είπα μόνο όσα έβαλε ο Κύριος στην ψυχή μου.

Σας ευχαριστώ για τη στοργική στάση που δείξατε απέναντί ​​μου κατά τη σύντομη παραμονή μου εδώ στην πόλη σας. Είμαι πολύ χαρούμενος που είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σας.

«Θα ηρεμήσω με πίστη…»

Δεν ξέρω αν είμαι προορισμένος για σωτηρία ή καταδικασμένος σε αιώνιο μαρτύριο. Να φοβηθώ όμως αυτό το άγνωστο, απελπισμένο για τη σωτηρία μου; Είθε ο Κριτής μου ο Θεός να με συγχωρέσει εάν ηρεμώ τον εαυτό μου με πίστη ότι Αυτός, αν δεν ανακατευτώ σε αυτό, μπορεί να ακυρώσει τον προορισμό Του για μένα, έχοντας λάβει υπόψη τη δακρύβρεχτη μετάνοια και την προσευχή μου και να μετατρέψει την κρίση Του πάνω μου σε έλεος.

Η αγάπη μας για τον Θεό μετριέται από την προθυμία μας να δεχτούμε τα βάσανα και τις κακοτυχίες που μας στέλνουν και να δούμε το χέρι του Θεού μέσα τους. Μπορούμε να μας υποστηρίξει το γεγονός ότι αυτά τα βάσανα είναι επίσης ένα μέτρο της αγάπης του Θεού για εμάς.

Είναι αδύνατο να ζήσεις μια αληθινή και άξια ζωή εδώ χωρίς να προετοιμάζεσαι για το θάνατο, χωρίς δηλαδή να σκέφτεσαι συνεχώς τον θάνατο, την αιώνια ζωή.

Από τη δική μου εμπειρία ξέρω πόσο τρομερό είναι να αφήνεις τον θάνατο να ξεχαστεί.

Κύριε, σώσε με! Μη με αφήνεις στην ώρα του θανάτου! Άκουσέ με τώρα, να κλαίω από τα βάθη της ψυχής μου:

Τα μεσάνυχτα, όταν το μοναστήρι κοιμάται ,

Υποκλίνοντας χαμηλά μπροστά στον σταυρό ,

Σε προσεύχομαι, Λυτρωτέ μου :

Την ώρα του θανάτου, μη με αφήσεις!

Σας ζητώ αγαπητοί μου ,

Εν Χριστώ πατέρες, αδελφοί, αδελφές και φίλοι ,

Όταν πεθάνω, θάψέ με σε έναν τάφο στη σπηλιά

Κάτω από τη σταύρωση.

Στον Τίμιο Σταυρό αγαπημένη μου

Πάντα στολισμένος με τη δόξα του

Η σωματική μου στάχτη και ο τάφος μου ,

Να παρηγορήσει την ψυχή μου εκεί .

Και σε Σένα, Κύριε μου, φωνάζω :

Ανάπαυσέ με κάτω από τον Σταυρό ,

Στο οποίο κρεμάστηκες, υποφέροντας .

Για να φυλάει την ησυχία μου εκεί...

Και πώς στο Θεό, σε σένα πριν από το θάνατό μου

Προσφέρω την προσευχή μου :

Στους πρόποδες του Σταυρού, φλεγόμενοι ερωτευμένοι ,

Αφήστε με να βάλω τέλος στη ζωή μου!

Να είσαι πάντα, ο Τίμιος Σταυρός, πάνω από τον τάφο ,

πού θα ξεκουραστούν οι στάχτες μου,

Ελέησέ μου την ψυχή μου, γλυκέ μου Ιησού ,

Ας αναπαυθεί με τους αγίους!

D.O.S

* * *

*Αυτή η συμβουλή είναι η προσωπική γνώμη του συγγραφέα. Δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως εκκλησιαστική διδασκαλία και άμεσος οδηγός δράσης. Το Συμβούλιο των Επισκόπων στο επίσημο έγγραφο «Βασικές αρχές της κοινωνικής αντίληψης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας» τονίζει: «οι αποφάσεις σε αυτόν τον τομέα πρέπει να λαμβάνονται από τους συζύγους με αμοιβαία συναίνεση, καταφεύγοντας στη συμβουλή ενός εξομολογητή. Ο τελευταίος πρέπει, με ποιμαντική σύνεση, να λαμβάνει υπόψη του τις ιδιαίτερες συνθήκες διαβίωσης του παντρεμένου ζευγαριού, την ηλικία, την υγεία του, τον βαθμό πνευματικής του ωριμότητας και πολλές άλλες περιστάσεις, διακρίνοντας αυτούς που μπορούν να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις της αποχής από εκείνους που δεν τους δίνονται. αυτό ( Ματθαίος 19:11 ), και φροντίζοντας πρώτα απ' όλα για τη διατήρηση και την ενίσχυση της οικογένειας». – περίπου. εκδ. "ABCs of Faith"