Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 34

 

«Θυμήθηκα τον Θεό και χάρηκα» ( Ψαλμ. 76:4 ).

Μια ανάμνηση του Θεού γεμίζει την ψυχή με χαρά και χαρά. Διότι ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς ως σπουδαίο, σοφό, καλό και στοργικό συνδέεται με το όνομα του Θεού, είναι χαρούμενο να θυμόμαστε, μέσα στη θλίψη, έναν πατέρα, έναν σοφό μέντορα, έναν αμετάβλητο φίλο, έναν ισχυρό προστάτη, ένα έμπειρο γιατρό: Ο Θεός είναι και Πατέρας και Μέντορας, και Φίλος, και Προστάτης και Γιατρός, ενώπιον του οποίου όλοι οι επίγειοι μέντορες, και οι πατέρες και οι γιατροί είναι μικροί και αδύναμοι.

Αλλά για να μας κάνει ευτυχισμένους και μόνο η μνήμη του Θεού, πρέπει να έχουμε σύνδεση με τον Θεό, ώστε να είμαστε Δικοί του και Εκείνος δικός μας. Κάποιος άλλος δεν έχει πλάκα. Επιπλέον, η αποκρουστική συμπεριφορά κάποιου άλλου δεν είναι διασκεδαστική.

Επομένως, οι αναμνήσεις του Θεού παράγουν διαφορετική επίδραση σε ένα πονηρό άτομο: «Θυμήθηκα τον Θεό και φοβόμουν, γιατί το όνομα του Θεού συνδέεται με την έννοια του Κατηγόρου, του Κριτή, του Τιμωρού».

Τι πικρή κατάσταση που η σκέψη του Θεού προκαλεί απόγνωση και φόβο!

Δεν είναι το ίδιο που παγώνει μια ακτίνα φωτός; Έτσι η αμαρτία διαστρεβλώνει την τάξη των πραγμάτων!

Ας ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση. Ακόμη και εν μέσω των αμαρτιών μας, ας μη χάνουμε το πνεύμα της μετανοίας, και τότε κάθε σκέψη για τον Θεό θα συνοδεύεται από πνευματική χαρά: «Θυμήθηκα τον Θεό και χάρηκα»! Διότι με το όνομα του Θεού ξυπνά η σκέψη του Πατέρα, δεχόμενος τους μετανοούντες με ανοιχτές αγκάλες.

«Η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή» ( Ιακώβου 2:20 )

Τι γίνεται με τα έργα χωρίς πίστη; Και τα έργα χωρίς πίστη είναι νεκρά: αυτό δεν είναι μια αρετή, αλλά, θα έλεγε κανείς, μια ψώρα αρετών ή μια μορφή, μια εικόνα των αρετών, και όχι η ίδια η αρετή. Πράξεις χωρίς πίστη, εμπνευσμένες από τα πάθη της υπερηφάνειας και της ματαιοδοξίας, με υπολογισμούς, δεν είναι εμποτισμένες με μια αίσθηση καλοσύνης. Αυτός ο άνεμος είναι μεταβλητός και άστατος. Άλλοτε σκίζει τα πανιά με ριπές, και άλλοτε φυσά προς την αντίθετη κατεύθυνση - επομένως, τα έργα χωρίς πίστη είναι νεκρά.

«Αν κάποιος δεν θέλει να το κάνει, ας φάει» ( 2 Θεσ. 3:10 ).

Αυτό λέει η κρατική οικονομία, αυτό διδάσκει ο λόγος του Θεού. Εάν η ευσέβεια χρησίμευε μερικές φορές ως κάλυμμα για τον παρασιτισμό, τότε αυτή είναι μια ψεύτικη ευσέβεια, που απορρίπτεται από τη χριστιανική πίστη. Ο αληθινά ευσεβής είναι εργατικός. Θεωρεί αμαρτία να ζει από τον κόπο του άλλου, όταν ο ίδιος μπορεί να κερδίσει τροφή για τον εαυτό του. Μετά τη σωματική εργασία, το πνεύμα πετάει πιο πρόθυμα σε ένα μέρος όπου δεν υπάρχει θλίψη και στεναγμός. Αντίθετα, η αδράνεια αποδυνάμωσε αμέσως και τελικά σκότωσε το πνεύμα του ασκητισμού. Επομένως, οι μεγάλοι ασκητές δεν θεώρησαν καλύτερο να ξεκινήσουν την προσευχή τους για μετάνοια παρά με την παράκληση: «Μη μου δίνεις το πνεύμα της αδράνειας».

«Έχουμε περισσέψει από όλα και χάσαμε τα πάντα» ( Φιλ. 4:12 ).

Αυτό είναι το πραγματικό μέτρο της τελειότητας και του μέτρου! Το να μπορείς να χάσεις σημαίνει πολλά. Αλλά πόσοι, ξέροντας πώς να χάνουν, δεν ξέρουν πώς να αφθονούν! Και είναι εξίσου απαραίτητο να μπορείς να έχεις υπερβολή όσο και να μπορείς να στερηθείς. Γιατί ένα άτομο κινείται προς μια κατάσταση όπου θα χρειάζεται μόνο να μπορεί να επιδοθεί σε αφθονία και δεν θα υπάρχει πλέον καμία στέρηση. Πώς αποκτάται αυτή η μεγάλη γνώση - να είναι άφθονη; Ψύχραιμος. Τι γίνεται με την απάθεια; Ανιδιοτέλεια. Τι γίνεται με την ανιδιοτέλεια; Η ικανότητα να χάνεις.

Η ικανότητα να είσαι άφθονος, όπως και η ικανότητα να στερηθείς, έχει τη ρίζα της, απλώνει τα κλαδιά της, ανθίζει και καρποφορεί στην ψυχή. Όμως το πιο φθαρτό σώμα, καθιστώντας ποιότητα κατά την ψυχή, αποκτά την ικανότητα όχι μόνο να στερείται, αλλά και να είναι άφθονο.

Με την ανύψωση στη βαθμίδα, το άτομο γίνεται πιο επεκτατικό, πολλά πράγματα του υποτάσσονται, αλλά από την άλλη πλευρά, ο χαρακτήρας, η ψυχή, τα συναισθήματα και η προσωπικότητά του γίνονται κενά. Στη γλώσσα του οι τύποι είναι πιο γενικοί. οι ενέργειές του ακολουθούν έναν μεγάλο δρόμο, σε έξι? τα συναισθήματα της καρδιάς καταστέλλονται συνεχώς από τις σχέσεις, την ευπρέπεια και τελικά την υπερβολή.

Σύμφωνα με τη σάρκα οι νεκροί γεννιούνται. Δεν γεννιούνται και νεκροί στο πνεύμα, δηλαδή δεν υπάρχουν πνευματικές γεννήσεις τόσο ατυχείς όσο οι σαρκικές; Μου φαίνεται ότι συμβαίνει.

Γιατί ο διάβολος είναι αμετανόητος; Γιατί δεν γνωρίζει αρρώστια και θάνατο. Γιατί δεν ξέρει; Γιατί δεν έχει σώμα. Ο πόνος κάνει γνωστό νωρίτερα, με μεγαλύτερη ακρίβεια και πιο δυναμικά από οτιδήποτε άλλο τι σημαίνει αμαρτία.

Η εκδίωξη του Χρυσοστόμου είναι ένα παράδειγμα εντυπωσιακής σύγκρουσης μεταξύ της ποιμαντικής ζήλιας και του πνεύματος του κόσμου.

«Διότι ψευδοχριστοί και ψευδοπροφήτες θα αναστηθούν και θα δείξουν μεγάλα σημεία και θαύματα, σαν να μπορούσαν να εξαπατήσουν ακόμη και τους εκλεκτούς» ( Ματθαίος 24:24 ).

Η δύναμη αυτών των λέξεων είναι η εξής: υπάρχουν πολλά σημάδια και ο αριθμός των θαυμάτων θα είναι τόσο μεγάλος που, σύμφωνα με όλους τους κανόνες της λογικής, πρέπει κανείς να τα πιστέψει, να εξαπατηθεί από αυτά. Γιατί δεν εξαπατώνται οι εκλεκτοί; Γιατί ακολουθούν κάτι περισσότερο από τον απλό λόγο: έχουν κάτι ανώτερο από τη λογική. Τι συνέβη; Συνείδηση, εσωτερικά και αληθινά πνευματικά συναισθήματα - το Άγιο Πνεύμα. Πρόβλημα χωρίς λόγο, πρόβλημα με μόνο λόγο...

«Παιδί Τιμόθεε, να είσαι νηφάλιος σε όλα» ( Β΄ Τιμ. 4:5 ).

Για όλα, όχι μόνο για ένα πράγμα. Σε εμάς, η νηφαλιότητα συνήθως καταλήγει στην αποχή από μεθυστικά ποτά και πολλά, αν υπάρχουν, από υπερβολικά τρόφιμα. αλλά αυτό δεν πρέπει να ισχύει για έναν αληθινό Χριστιανό.

Είναι νηφάλιος σε όλα!

Τι νηφαλιότητα είναι αυτή;

Η ψυχή, όπως και το σώμα, έχει ένα είδος ποτού και τροφής, η κατανάλωση των οποίων απαιτεί μέτρο. Διαφορετικά, μπορείς να βαρεθείς και έτσι να γίνεις ευάλωτος σε πνευματικές ασθένειες - να γίνεις, σαν μεθυσμένος, ανίκανος να ενεργήσει με τον σωστό τρόπο - να επιτρέψεις ή να δημιουργήσεις αταξία, να υποκύψεις στον πειρασμό, ακόμη και να πέσεις σε κάποιο είδος εγκλήματος. Χρειάζεστε ένα παράδειγμα για να εξηγήσετε το θέμα; Κοιτάξτε κάποιον που είναι μεθυσμένος από ζήλια πέρα ​​από τη λογική: είναι έτοιμος να σκοτώσει για πίστη -γιατί οι άλλοι δεν σκέφτονται όπως αυτός- και, σκοτώνοντας, θα νομίζει ότι υπηρετεί τον Θεό.

Ο πιο συνηθισμένος άνθρωπος λατρεύει να τον δέχονται τα λόγια του και προσβάλλεται από σημάδια δυσπιστίας, είναι απρόθυμο να βασιστεί σε στοιχεία, αν και δεν του λείπουν. Πώς μπορεί ο Δημιουργός να μην απαιτεί πίστη από τα πλάσματά Του; Πιστεύουν στον πατέρα και τη μητέρα τους, πιστεύουν στους φίλους και τους συντρόφους τους, αλλά δεν θέλουν να πιστέψουν τον Θεό και να ζητήσουν αποδείξεις!

Στην ασθένεια, αποκαλύπτεται η συμπάθεια των μελών εκείνων που βρίσκονται σε έναν ιδιαίτερο δεσμό φιλίας ή αντίθεσης. Το ίδιο συμβαίνει και στην ατυχία: εδώ μπορείτε να δείτε ποιος είναι αληθινός φίλος και ποιος εχθρός.

Εάν κατά την κρίση του Θεού δεν θα δοκιμαστούν μόνο οι πράξεις, αλλά και τα ίδια τα λόγια και οι σκέψεις του κακού, τότε ακόμη περισσότερο τα λόγια και οι σκέψεις του καλού δεν θα ξεχαστούν. Επομένως, σημαίνει πολλά όταν λείπουν οι καλές πράξεις, να σκέφτεσαι όσο το δυνατόν περισσότερο τα καλά πράγματα. Είναι δύσκολο;...

Υπάρχει αιφνίδιος σωματικός θάνατος. Υπάρχει ξαφνικός πνευματικός θάνατος, για παράδειγμα η πτώση της Ντενίτσας.

Παραδεχτείτε τον εαυτό σας ως τον πρώτο των αμαρτωλών