Ioan David, ο Ποιμένας του Θεού!!!

 

Ioan David, ο Ποιμένας του Θεού

Κρίστιαν Κερτ

Ο μακαριστός Ιωάννης Δαυίδ

 

Στην περιοχή του χωριού Στρουγκάρι στους πρόποδες των βουνών Σουρεάνου, κάποτε ζούσε στο κελί του ένας βοσκός, ο οποίος για την αγνότητα της ζωής του έγινε μεγάλος θαυματουργός. Είχε μαθητές ανάμεσα σε λαϊκούς και μοναχούς και όλοι όσοι τον γνώριζαν τον μιλούσαν για άγιο.

«Μια μέρα ήρθα στο κελί του. Η πόρτα του άνοιξε ελαφρά και είδα τον αδερφό Ιωάννη να διαβάζει το Ψαλτήρι, με ένα κερί αναμμένο δίπλα στο βιβλίο. Και τι πιστεύεις; Ένα πουλί πέταξε μέσα και αρχίζει να του μιλάει! Σταμάτησα στο ίχνος μου έξω. Λέει στο πουλί:

'Πρόσεχε, μην κάψεις τα φτερά σου!'

Έτσι, το πουλί πετά πιο κοντά για να σβήσει αυτό το κερί με το φτερό του, μετά κάνει κύκλους γύρω από το δωμάτιο και πετάει μακριά. Μετά με παρατηρεί και λέει:

«Ακούστε, μην εκπλαγείτε με αυτό που μόλις είδατε, δεν είμαι μάγος».

Το είπε αυτό γιατί οι χωρικοί έλεγαν ότι ήταν ο μάγος λόγω των θαυμάτων που έκανε.

«Όλοι με λένε μάγο, αλλά ποτέ δεν διάβασα τίποτα εκτός από τη Βίβλο και το Βιβλίο των Ωρών. Πες μου: δεν έχει ο Θεός δύναμη; Ή μόνο ο διάβολος;».

Ω αγαπητέ ω αγαπητέ! Και αυτό είναι μόνο ένα από αυτά τα παραδείγματα».

Ποιμένα τα πρόβατα με το Ψαλτήρι στο χέρι

Ήταν κοντός και αδυνατισμένος, πάντα ντυμένος με λευκό πουκάμισο. Ποτέ δεν μιλούσε πολύ με κανέναν, συνήθως ψιθυρίζοντας κάτι στον εαυτό του, καθώς οι χωρικοί του Στρουγκάρι έβλεπαν τα χείλη του να κινούνται. Σπάνια περπατούσε στο δρόμο, γιατί όταν δεν ήταν στα βουνά και βοσκούσε τα πρόβατά του, απλώς καθόταν ήσυχος στη μικρή του καλύβα. Κανείς δεν ήξερε τι έκανε εκεί ή γιατί δεν εμφανίστηκε ποτέ σε μια τοπική ταβέρνα για να συνομιλήσει με τους ανθρώπους, να μοιραστεί νέα και να διώξει την πλήξη. Ήταν ένας σοβαρός και εργατικός άνθρωπος, που κρατούσε τον εαυτό του και απέφευγε τα κοσμικά έθιμα. Φαινόταν πραγματικά παράξενο.

Τώρα, όσο τον γνώριζαν οι χωρικοί, δεν έχασε ούτε ένα πρόβατο στα βουνά. Άλλωστε, ούτε ένα από το κοπάδι του δεν είχε χτυπηθεί από κεραυνό ή από τα άγρια ​​θηρία που σκότωναν πρόβατα αλλού. Επιπλέον, επίτηδες, δεν είχε ποτέ  στα πρόβατα σκυλιά. Ποίμανε τα πρόβατά του με το Ψαλτήρι στο χέρι, ή όταν δεν το είχε, προσευχόταν μόλις κουνώντας τα χείλη του.

Αγαπούσε κάθε δημιουργία και οι άνθρωποι που τον γνώριζαν προσωπικά μου είπαν πώς λυπόταν τα άγρια ​​πουλιά και τα τάιζε πάντα. Ωστόσο, αγαπούσε τα πρόβατά του περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Ποτέ δεν κράτησε περισσότερα από είκοσι ή είκοσι πέντε από αυτά, και τα αγαπούσε σαν κόρη οφθαλμού. Ποτέ στη ζωή του δεν άγγιζε το αρνί και έδωσε ονόματα σε όλα τα νεογέννητα αρνιά σαν να ήταν δικά του παιδιά.

Το καλοκαίρι, όταν δεν ήταν με τα πρόβατά του στα βουνά, τα εμπιστευόταν σε άλλους βοσκούς. Ποτέ όμως δεν τα σημάδεψε με μπογιά, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι βουνίσιοι από αμνημονεύτων χρόνων. Δεν χρειαζόταν ταμπέλες για να αναγνωρίσει τα πρόβατά του. Το φθινόπωρο, όταν τους πήγαν να ξεχειμωνιάσουν στις πατρίδες τους στο χωριό, ο Ιωάννης περπάτησε κατευθείαν μέσα στο κοπάδι και φώναζε τα πρόβατά του με το όνομά τους. Και τον αναγνώρισαν και έτρεξαν προς το μέρος του με χαρά. Όταν έβοσκε τα πρόβατά του στα βουνά, τα καθοδηγούσε με τον ίδιο τρόπο, πάντα με προσευχή και μόλις τον άκουσαν, γύρισαν τρέχοντας κοντά του.

Όσο για τους Στρουγγαρίτες, μιλούσαν συνέχεια για το τι σήμαινε αυτή η εξουσία του πάνω στα ζώα. Τον κουτσομπολεύανε στην ταβέρνα, κομματιάζοντας τη ζωή του για να μάθουν το μυστικό του. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν είχε μυστικά στη ζωή του. Έζησε τη ζωή του ακριβώς μπροστά τους και ήξεραν τα πάντα για αυτόν.

Η αρκούδα και το πρόβατο

Ο Ιωάννης Δαυίδ γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 1920 στον ορεινό οικισμό Πλαιούρι, προς τα πάνω από το χωριό Στρουγγάρι. Ήταν ένα έρημο παιδί, χτυπημένο από τη μοίρα και παρηγοριά από κανέναν. Δεν είχε δει ποτέ τον πατέρα του, ενώ η φτωχή μητέρα του, που τόλμησε να γεννήσει χωρίς σύζυγο, πέθανε στα τρία του. Έτσι παρέμεινε στη φροντίδα της θείας και του θείου του.

Ήταν ακόμη πολύ μικρός όταν ο θείος του αρρώστησε και η θεία του τον έστειλε σε έναν ερημίτη, έναν μοναχό γνωστό για την αγιότητά του που ζούσε σε μια κοντινή κοιλάδα. Η θεία του βασίστηκε σε ένα θαύμα, αλλά όταν μπήκε ο Ιωάννης, ο πατέρας Συμεών τον κοίταξε με θλίψη και είπε να επιστρέψει στο σπίτι του αμέσως για να πει στη θεία του ότι ο σύζυγός της είχε μόνο τρεις μέρες ζωής. Όχι περισσότερο! Και ότι θα πήγαινε στον παράδεισο μετά από αυτό.

Αυτή η συνάντηση έμεινε στη μνήμη του παιδιού. Από εκείνη τη μέρα, δέθηκε με τον ερημίτη και τον επισκεπτόταν συχνά.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, πέθανε η θεία του που τον μεγάλωσε και ο Ιωάννης συνέχισε να μένει στο σπίτι της, το οποίο κατείχε σύμφωνα με τη διαθήκη. Όμως οι συγγενείς του τον μήνυσαν, τον κέρδισαν και τον πέταξαν έξω από το σπίτι του. Δούλευε ως υπηρέτης, σκλαβώνοντας εδώ κι εκεί. Όμως μια μέρα έγινε βοσκός, πήγε στα βουνά και παρέδωσε όλη του την ψυχή στη συμβουλή του ερημίτη Συμεών και στην πίστη του στον Θεό. Ίσως γι' αυτό δεν παντρεύτηκε ποτέ. Στην καρδιά του, γεμάτη προσευχή και ζήλο για τον Θεό, δεν υπήρχε χώρος για κανέναν αγαπημένο.

Με τον καιρό, η αγνή, απλή αγάπη του, όπου μόνο ο Χριστός έλαμψε, άρχισε να φέρει τον καρπό των πρώτων του θαυμάτων. Υπήρχαν μερικά που είναι απλά δύσκολο να τα πιστέψεις, αυτά που συμβαίνουν μόνο σε μεγάλους αγίους, οπότε δεν χωρούσαν σε καμία περίπτωση στο μυαλό των απλών χωρικών από το χωριό Στρουγγάρι. Τόσο που αυτά τα θαύματα ήταν η αιτία που τον ζήλεψε όλο το χωριό.

«Μια φορά, ο αδερφός Ιωάννης πήγε στα βουνά και υπήρχαν τρία κοπάδια προβάτων από διαφορετικούς ιδιοκτήτες εκεί πάνω εκείνη την εποχή. Το ένα ήταν δικό του και τα άλλα δύο τα έβγαζαν δύο αδέρφια από το Στρογγάρι. Ξέσπασε καταιγίδα και τα αδέρφια αποφάσισαν να προστατεύσουν τα πρόβατά τους σε μια χαράδρα. Έτσι έκαναν, οδηγώντας τους σε ένα καταφύγιο στο βάθος της χαράδρας και αφήνοντας τον Ιωάννη στο στόμιο της χαράδρας για να μείνει χωρίς καταφύγιο. Ξαφνικά το βράδυ εμφανίζεται μια αρκούδα, περνάει ακριβώς από το κοπάδι του αδερφού Ιωάννη σαν να μην ήταν εκεί, και σκίζει το κοπάδι αυτών των δύο αδερφών.

Συναντήθηκαν μαζί το πρωί για να μοιραστούν πόσα πρόβατα έσκισε η αρκούδα στα κοπάδια τους. Τότε, ρώτησαν και τον αδελφό Ιωάννη πόσους σκοτώθηκαν στο κοπάδι του. Και τότε ο Ιωάννης τους λέει ότι δεν έχει σκοτωθεί ούτε ένας δικός του.

«Γιατί δεν σκότωσε ούτε ένα στο κοπάδι σου; Αλλά πέρασε ακριβώς μέσα από τα πρόβατά σου! Είναι τα δικά σου μη βρώσιμα ή τι;»

Αργότερα, όταν κατέβηκαν από τα βουνά και μοιράστηκαν την ιστορία με τους χωριανούς, όλοι αποφάσισαν με μια φωνή ότι είναι μάγος, λυκάνθρωπος, γιατί, πώς αλλιώς!

Ένα πουλί και ένα χρωματιστό αυγό

   

Στις αρχές εκείνου του καλοκαιριού, καψαλισμένος από τον ήλιο ή χτυπημένος από τον θυελλώδη καιρό, περπάτησα τη λοφώδη κοιλάδα του ποταμού Σέμπες αναζητώντας μαρτυρίες για τον αδελφό Ιωάννη, τον ταπεινό βοσκό τόσο σεβαστό από τους μοναχούς της μονής Αφτείας που είχαν ζωγραφίσει την εικόνα του στην εκκλησία δίπλα στους αγιοποιημένους αγίους. Εξάλλου, η μαρτυρία γι' αυτόν από απλούς ανθρώπους όπως ο Nicolae και ο Dumitru και οι διακεκριμένοι κληρικοί, όπως η Μητέρα Ανώτερη Ιερουσαλίμα, μακρόχρονη ηγουμένη του μοναστηριού Ramet, έτυχε να είναι τόσο εντυπωσιακή, σαν να άναψε μια φλόγα πνεύματος μέσα τους καθώς μιλούσαν για αυτόν.

Με βάση τις αφηγήσεις τους, έμαθα περισσότερο για μια πνευματική εντύπωση παρά για έναν άνθρωπο από σάρκα και οστά, ένα πνεύμα ικανό να διαπεράσει όχι μόνο τον χώρο, αλλά και τον χρόνο, με το μάτι της καρδιάς του. Η πνευματική δύναμη αυτού του ανθρώπου με συνόδευε για μέρες μετά από αυτό το ταξίδι. Με συνοδεύει επίσης αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, καθώς προσπαθώ να αναδημιουργήσω το πορτρέτο του από τις μαρτυρίες ανθρώπων που τον γνώριζαν. Μερικοί από αυτούς τον γνώριζαν πολύ από κοντά, όπως ο Νικολάε, ένας από τους πιο αφοσιωμένους φίλους του.

«Τον είδα για πρώτη φορά το 1985. Πήγα στη μονή Αφτείας και ήθελα πολύ να δω αγίους. Έτσι γνώρισα τον αδερφό Ιωάννη, γιατί μου μίλησαν οι πατέρες στο μοναστήρι για αυτόν. Κάθε εβδομάδα, για δέκα χρόνια, για να τον επισκεφτώ, έπρεπε να φύγω από το εργοστάσιο, αλλά δεν με έπιανε κανείς. Ήταν την εποχή του Τσαουσέσκου και έφευγα από τη δουλειά για να τον δω μόνο όταν δεν υπήρχε φόρτος εργασίας. Κανείς όμως δεν ήξερε τίποτα γι' αυτό. Μου είπε, «αν έρθεις εδώ, το κάνεις επειδή το θέλεις, όχι επειδή σε έστειλε κάποιος».

«Όποτε πήγαινα στο κελί του, πάντα με περίμενε στο τραπέζι ένα μπολ με ζεστή σούπα και ένα κομμάτι ψωμί. Η σούπα ήταν χλιαρή, οπότε το μόνο που είχα να κάνω ήταν να τη φάω! Και αυτό συνέβαινε κάθε φορά που πήγαινα να τον δω! Πάντοτε! Τον ρώτησα λοιπόν:

«Αδερφέ Ιωάννη, πώς ήξερες ότι θα έρθω σήμερα; Ποιος σου είπε να με περιμένεις και να έχεις έτοιμο το φαγητό;».

«Λοιπόν, αλλά σε σκέφτηκα μόλις χθες το βράδυ και ήξερα μέχρι τότε ότι θα ερχόσουν!»

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ποτέ καλύτερο φαγητό από τον αδερφό  Ιωάννη, ούτε καν το φαγητό που μαγειρεύει η γυναίκα μου! Τι έκανε με αυτό, δεν ξέρω, γιατί ήταν πραγματικά φτωχός. Αλλά τη σούπα που είχα στο σπίτι του, δεν έχω δοκιμάσει ποτέ καλύτερη στη ζωή μου! Επιπλέον, δεν τον έχω δει ποτέ να τρώει, ούτε μια φορά σε αυτά τα δέκα χρόνια. Μου έχει μείνει μυστήριο τι έφαγε.

«Θα πρέπει επίσης να σας πω ότι δεν έχω δει ποτέ τέτοιο άνθρωπο, άνθρωπο της αγίας ζωής όπως αυτός, και δεν έχω ακούσει ποτέ για άνθρωπο σαν αυτόν, εκτός από τους αγίους από τους Βίους των Πατέρων. Όταν ο π.Ioanichie (Μπαλάν) από το μοναστήρι της Σιχάστριας ήταν ακόμα ζωντανός, με έπαιρνε τηλέφωνο λέγοντας:

«Αδερφέ Νικόλαε, σε παρακαλώ δώσε μου υλικό για τον αδελφό Ιωάννη, είναι πραγματικά μοναδικός στην Ορθοδοξία!»

«Το είπε αφού ο αδελφός Ιωάννης δεν ήταν ούτε ιερέας ούτε μοναχός, αλλά απλός βοσκός σε όλη του τη ζωή. Μιλώντας για αυτόν, μπορώ να σας πω μόνο ένα πράγμα: ταπεινοφροσύνη, ταπεινότητα, ταπεινοφροσύνη, ταπεινοφροσύνη και ταπεινότητα επ' άπειρον ! Αυτός ήταν ο αδερφός Ιωάννης».

Καθώς το έλεγε αυτό, ο Νικολάε, ένας εύσωμος άνδρας με πράο βλέμμα, χτύπησε το δάχτυλό του στο τραπέζι σαν να προσπαθούσε να σμιλέψει τη λέξη «ταπεινοφροσύνη» στο ξύλο.

Εκείνες τις λίγες ώρες της συνομιλίας μου μαζί του, είδα πολλές φορές πώς κύλησαν δάκρυα στα μάτια του. Ένιωσα τη διακαή επιθυμία του να βρει τις κατάλληλες λέξεις που ξεχύθηκαν από την παθιασμένη καρδιά του για να περιγράψει τον αδελφό Ιωάννη με αληθινό και ρεαλιστικό τρόπο. Τα συναισθήματά του, τόσο παθιασμένα μεταδοτικά, με πήραν και εμένα.

Σπάνια έχω δει (και έχω μιλήσει σε πολλούς) σε μια πνευματική συγγένεια τόσο βαθιά αγάπη για έναν πνευματικό μέντορα. Η σχεδόν πυρετώδης ψυχική του κατάσταση τροφοδοτούνταν συνεχώς από την ανάμνηση γεγονότων που μπορεί κανείς πραγματικά να βρει μόνο στις αγιογραφίες — ή στον π.  Αρσενί (Μπόκα), ο άγιος του Αρντεάλ, τον οποίο είχε γνωρίσει ο ταπεινός Ιωάννης, βοσκός από το Στρουγγάρι και στον οποίο, όπως φαίνεται, ήταν ισάξιος στη δύναμη της διόρασης.

   

«Ο αδερφός Ιωάννης είχε φτάσει σε τέτοιο πνευματικό μέτρο που μπορούσε να διαβάσει το μυαλό των ανθρώπων. Το έχω δει συχνά. Μια φορά ήρθα στο κελί του, έβαλα την τσάντα μου στην πόρτα και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν το εξής:

«Αυτές τις σκέψεις που κουβαλάς στο μυαλό σου αυτή τη στιγμή, διώξε τις, γιατί δεν είναι καλές».

«Στη συνέχεια, άρχισε να μου μιλάει σαν να του είχα ήδη εξομολογηθεί όλα όσα με έβαζαν στο μυαλό. Αλλά δεν είπα λέξη! Είχε μεγάλη δύναμη από τον Θεό.

«Μια φορά το Πάσχα δεν είχε ούτε ένα χρωματιστό αυγό να φάει, γιατί ήταν τόσο φτωχός. Και έτσι, προσευχήθηκε στον Θεό να του στείλει ένα αυγό, και τι πιστεύεις; Ένα πουλί πέταξε μέσα και του έδωσε ένα αυγό! Το ακούμπησε στο περβάζι του! Αντιμετώπισε τα πουλιά πολύ τρυφερά και συνέρρευσαν στην ταφή του.

«Θα σας πω κάτι άλλο που το βίωσα ο ίδιος. Μια μέρα, ήρθα κοντά του και μετά πήγα στο δάσος για να του μαζέψω καυσόξυλα για το χειμώνα. Μετά άρχισα να το ψιλοκόβω, γιατί αυτός, η καημένη η ψυχή, ήταν τόσο άρρωστος που δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ενώ το έκοβα, κατάλαβα ότι είχα περάσει πάρα πολύ χρόνο εδώ και κόντευα να χάσω το λεωφορείο που θα με πήγαινε σπίτι. Ήμουν ήδη μία το μεσημέρι και έπρεπε να είχα πάει πριν από ένα τέταρτο να το προλάβω. Φοβήθηκα και πήγα κοντά του λέγοντάς του:

«Αδερφέ Ιωάννη, άργησα για το λεωφορείο μου και ξέρεις ότι θα έχω μπελάδες στη δουλειά και στο σπίτι εξαιτίας αυτού!

«Και τι νομίζεις ότι έκανε; Τον έβλεπα σαν να ήταν σήμερα: σηκώνεται στο κρεβάτι, σφίγγει και τα δύο χέρια και λέει:

«Κύριε, σταμάτα αμέσως!»

«Άκουσα πώς το είπε αυτό! Μετά, χαμηλώνει πίσω στην κούνια του και μου λέει:

«Τώρα μπορείς να πας χωρίς βιασύνη, γιατί το λεωφορείο θα σε περιμένει στη στάση του λεωφορείου».

«Μα ποιος θα πίστευε τέτοια πράγματα; Φυσικά, δεν το έκανα, οπότε άρπαξα την τσάντα μου και έφυγα βιαστικά και, ως αποτέλεσμα, έπεσα κάτω, έπεσα και τραυμάτισα τον εαυτό μου άσχημα.

«Λοιπόν, μπαίνω στο σταθμό των λεωφορείων σκεπασμένος, αλλά το λεωφορείο δεν είναι ακόμα εκεί… Έχει περάσει άλλη μιάμιση ώρα… Ήταν ήδη μία και μισή, και μετά είκοσι πέντε και δύο, και μετά ακούω : έρχεται το λεωφορείο! Σταυρώθηκα και στάθηκα και αναρωτιόμουν: "Τι συμβαίνει εδώ;"

«Αργότερα, ένας οδηγός ονόματι Nicolae, τον οποίο γνωρίζω εδώ και πολύ καιρό, μου είπε:

«Ακούστε, δεν ξέρω τι ήταν, αλλά μόλις έφυγα από το Pianu de Sus, έσκασε ένα λάστιχο!

«Τι ώρα ήταν;» τον ρώτησα.

«Μια ώρα», απάντησε.

«Ήταν ακριβώς τη στιγμή που ο αδελφός Ιωάννης σήκωσε τα χέρια του και έκανε την προσευχή του! Τότε είπα στον Νικόλαο:

«Συγχώρεσέ με, αδερφέ, σου συνέβη μόνο εξαιτίας μου».

 

 

Μαρτυρία της μοναχής Ιερουσαλήμ

Ο δρόμος που οδηγεί από το Sebes εκτείνεται κατά μήκος της κοιλάδας Pianu ανάμεσα σε ήσυχους λόφους που τώρα, το καλοκαίρι, έμοιαζαν σαν να ήταν άναυδοι από τη ζέστη. Αλλά περπατάτε στις απαλές πλαγιές τους και η δροσιά των βουνών Shureanu θα αρχίσει να σας παρηγορεί. Επιπλέον, δεν θα χρειαστεί να πιάσουμε τις κορυφές με καταιγίδα, γιατί το χωριό Στρούγγαρ και το ομώνυμο μοναστήρι βρίσκονται από κάτω, στους πρόποδες των βουνών. Αυτές είναι κάποιες πύλες του ουρανού, θαμμένες σε ένα καταπράσινο δάσος που διασχίζει το δρόμο και τις αγκαλιάζει σε μια γλυκιά αγκαλιά.

 

Το μοναστήρι έχει μεγαλώσει τα τελευταία χρόνια, αλλά ο βοσκός Ιωάννης το γνώριζε δεκαετίες πριν. Κοιτώντας μέσα από τα μάτια ενός πνεύματος ικανού να διαπεράσει όχι μόνο το χώρο, αλλά και τον χρόνο, είπε στον μαθητή του Νικολάι, δείχνοντας με το χέρι του από τη βεράντα του σπιτιού του:

– Εδώ θα γίνει μεγάλο μοναστήρι!

Και έτσι έγινε. Η Λαύρα απλώθηκε υπάκουα στους πρόποδες του λόφου, και ο αδελφός Ιωάννης τώρα αναπαύεται σε αυτήν στον αιώνιο ύπνο.

Για να φτάσετε στο κελί του, πρέπει να ανεβείτε σε μια πλαγιά. Ο οδηγός μου ο Νικολάι θυμάται ακόμα την ημέρα που πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι του.

Ζούσε στη φτώχεια, αλλά δεν βρήκα πουθενά αλλού τέτοια σιωπή και γαλήνη όπως ένιωθα εκεί

«Ήταν ένα απλό κελί με ξύλινα πατώματα χωρίς χαλί, και σε μια από τις γωνίες, που έβλεπε προς τα ανατολικά, ο αδελφός Ιωάννης έβαλε τον Κύριο Ιησού εσταυρωμένο. Και στο τραπέζι υπήρχε πάντα μια Βίβλος, ένα βιβλίο ωρών και ένα Ψαλτήρι. Μόνο! Το κρεβάτι από σανίδες ήταν καλυμμένο με ένα περίβλημα του είδους που φορούσαν οι βοσκοί. Ζούσε στη φτώχεια, αλλά δεν βρήκα πουθενά αλλού τέτοια σιωπή και γαλήνη όπως ένιωθα εκεί.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, όχι μόνο λαϊκοί και απλοί αγρότες από τα γύρω χωριά, αλλά και μοναχοί έρχονταν σε αυτό το απλό κελί για συμβουλές, προσευχές και ενδυνάμωση. Ανάμεσά τους και η Μητέρα της Ιερουσαλήμ, η οποία για πολλές δεκαετίες υπάκουε στην ηγουμένη της Μονής Ρυμέτς.

«Είδα τον αδελφό Ιωάννη για πρώτη φορά στο κελί του πατέρα Βαρσανούφιου (Στιρμπάν) από το μοναστήρι Στρούγγαρ, ο οποίος υπηρετούσε μαζί μας στο Ρύμετς τα τελευταία χρόνια. Τον λέγαμε βοσκό, «Αδερφέ Γιάννη ο Ποιμένας». Ήταν άνθρωπος με λίγα λόγια, αλλά όταν άρχισε να μιλάει ήταν καταπληκτικός. Κουβαλούσε έναν εξαιρετικό θησαυρό στην καρδιά του. Αλλά στο χωριό δεν τον καταλάβαιναν, είπαν ότι δεν ήταν καλά.

Ήταν εξαιρετικά ταπεινός και δεν μπήκε ποτέ εμπόδιο. Έμενε μόνος γιατί προσευχόταν συνεχώς και γι' αυτό δεν ήταν εύκολο να τον πλησιάσεις. Πήρε λίγο χρόνο για να αρχίσει να με εμπιστεύεται. Δεν έγινε ξαφνικά. Από μικρή ηλικία με τράβηξαν αυτοί οι άνθρωποι του Θεού και υπήρχε κάτι ιερό στον αδελφό Ιωάννη, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω.

Είχε το χάρισμα της διορατικότητας. Μετά τον θάνατο του πατέρα Δομετίου (Μανωλάκη) , του μέντορά μας του Rymet, έγινε για μένα στήλη πυρός στο μοναστήρι. Έμενε όμως μακριά, στο κελί του Στρίνγκαρ (σε απόσταση 67 χλμ.) και όταν είχα μεγάλες δυσκολίες με το μοναστήρι και δεν μπορούσα να τα αντεπεξέλθω ο ίδιος, σηκώθηκα όρθιος σε προσευχή και φώναξα: «Κύριε, φέρε εμένα έναν βοσκό εδώ, φέρε τον αδερφό μου τον Γιάννη!».

Δεν τον έστειλα γιατί δεν υπήρχε κανένας να στείλει, αλλά ήρθε! Στο πνεύμα αναγνώρισε ότι τον έψαχνα. Ήρθε και ρώτησε:

- Λοιπόν, γιατί φοβάσαι; Δεν χρειάζεται να φοβάστε την αγιότητά σας, γιατί θα περάσετε πολλά. Ο σταυρός σου είναι βαρύς, αλλά τον αντέχεις γιατί σε βοηθάει ο Χριστός. Σου το έδωσε!

Είμαι σίγουρος ότι ήταν άνθρωπος του Θεού, ασκητής, άγιος. Πιο ιερό από πολλούς μοναχούς».

Η Μητέρα Αναστασία είναι η αδερφή της Μητέρας Ιερουσαλήμ. Όταν ζούσε ο αδελφός Τζον, συχνά ακολουθούσε τη συμβουλή του. Έτσι αντιλήφθηκε τα γεμάτα χάρη χαρίσματα που τον είχε προικίσει ο Θεός.

«Μιλούσαμε μαζί του στο κελί του και ξαφνικά είπε:

-Τι ακούς εκεί μάνα;

- Τίποτα!

Δεν άκουσα τίποτα, επικράτησε νεκρική σιωπή.

- Ακούω το αυτοκίνητο, μητέρα.

Περνάει λίγος καιρός και εμφανίζεται το μοναστηριακό μας αυτοκινητάκι με πάνινη μπλούζα, που το είδε από μακριά, στο πνεύμα.

Μια άλλη φορά μιλήσαμε μαζί του στο μοναστήρι και μου είπε:

– Βλέπεις πώς περπατούν αυτές οι καλόγριες εδώ στη γη; Μπορείς να δεις τα πάντα μέσα από αυτά, σαν στον καθρέφτη! Πολλοί θέλουν να φύγουν...

Μετά, όπως είπε, έτσι έγινε, τους είδε από μέσα.

Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Νήστευε πολύ, νομίζω ότι δεν έτρωγε για μέρες. Αλλά είχε μια γάτα, και ήταν πάντα χοντρός και όμορφος. Έχοντας λάβει ένα κομμάτι λουκάνικο από τον κόσμο, του τα έδωσε όλα, αλλά είπε ότι το έτρωγε ο ίδιος».

Στον ουρανό με λαϊκή φορεσιά

Ο αδελφός Ιωάννης γνώριζε την ημερομηνία του θανάτου του πολύ πριν από αυτήν και το είπε στους στενούς του μαθητές. Έτσι, ο Νικολάι θυμάται ότι αυτό συνέβη ένα χρόνο πριν από το θάνατό του.

«Μου είπε επίσης την ακριβή ημερομηνία που θα αναχωρούσε στον Κύριο:

- Αδελφέ, να θυμάσαι ότι στις 7 Ιανουαρίου, στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, θα φύγω.

Αυτό έγινε το 1994».

Και ένας άλλος μαθητής, ο Ντουμίτρο, κλήθηκε ακόμη και στο πνεύμα να έρθει στην αναχώρησή του στον ουρανό.

«Μου είπε πολύ πριν ότι όταν πέθαινε, θα τον ντύσω. Είπε επίσης πώς θα ήταν ντυμένος, γιατί είχε ετοιμάσει ρουμανικά ρούχα για τον εαυτό του από πριν, τη λαϊκή μας φορεσιά, που φορούσε τόσο καιρό. Υποσχέθηκα ότι θα το έκανα, αλλά είπα ότι με αυτή τη δουλειά είμαι πάντα στο δρόμο, πηγαίνω εδώ κι εκεί και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω εγκαίρως.

«Θα έχετε χρόνο, αρκεί να υπάρχει λίγος ζήλος από εσάς, και όχι μόνο από εμένα».

Είπα:

- Αμήν! Ας είναι λοιπόν!

Τι άλλο θα μπορούσα να πω; Και μετά άρχισαν να περνούν χρόνια, 7, 8, δεν ξέρω πόσα ήταν. Και εκείνο το έτος 1995, ήμουν στο μοναστήρι της Valya Popii για δουλειά, και ένα πρωί ξύπνησα με μεγάλη συγκίνηση. Δεν το είπα σε κανέναν και δεν είχα τίποτα να πω, αλλά ένιωσα κάτι. Νόμιζα ότι κάτι έγινε στο σπίτι, κάτι έγινε... Και έτσι πέρασε η μέρα.

Την επόμενη μέρα πάω στον πατέρα μου και λέω ότι πρέπει να πάω σπίτι. Όταν έφτασα, η γυναίκα μου είπε ότι πήραν τηλέφωνο από το Στρούγγαρ για να μου πουν να πάω γρήγορα στον ερημίτη. Τότε κατάλαβα ότι ήταν όλα από αυτόν και έφυγα. Περίπου στις 4 η ώρα ήμουν εκεί και ο αδελφός Τζον μου είπε ότι χρειαζόταν γιατρό. Και είπε επίσης:

«Πρόσεχε πού πας και τι κάνεις, γιατί την ημέρα του αγγέλου μου θα πεθάνω».

Ήρθε ο γιατρός, τον άκουσε και είπε ότι θα ζούσε ακόμα, δεν πέθαινε ακόμα, αλλά ήξερα ότι δεν ήταν έτσι. Και τότε όλα ήταν όπως είπε ο αδελφός Ιωάννης.

Ανήμερα του αγγέλου του, στη γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, ήρθα μαζί με τον πατέρα Ιωάννη (Παβέν), ηγούμενο της μονής Αφθέας, να τον τιμήσουμε. Όμως ήταν ήδη στα πρόθυρα της ζωής και του θανάτου. Πήρα το κερί, του το έβαλα στο χέρι και πέθανε στην αγκαλιά μου. Τον έντυσα, όπως μου είπε πριν από πολλά χρόνια».

Στις αρχές του 1995 σημειώθηκαν έντονες χιονοπτώσεις. Ο δρόμος ήταν τόσο αποκλεισμένος που το αυτοκίνητο με δυσκολία περνούσε από τα χιονισμένα βουνά. Και, παρ' όλα αυτά, οι στενοί μαθητές του αδελφού Ιωάννη ήρθαν στην κηδεία. Μια χούφτα άνθρωποι είδαν το τελευταίο του θαύμα: πριν το φέρετρο χαμηλώσει στο παγωμένο έδαφος, πουλιά από όλο το δάσος συνέρρεαν κοντά του. Το ποίμνιο έκανε ομαλά κύκλους πάνω από το φέρετρο, στη συνέχεια προσγειώθηκε σε έναν θάμνο σαμπούκου δίπλα στον ανοιχτό τάφο και συνόδευσε ολόκληρη την κηδεία με κελαηδήματα. Έτσι τα πουλιά αποχαιρέτησαν με τον δικό τους τρόπο τον άγιο, που τα πρόσεχε όλη του τη ζωή.

Κρίστιαν Κούρτε

Πηγή : Formula AS

Ρήσεις του μακαριστού Ιωάννη Δαυίδ

Τάφος του μακαριστού Ιωάννη Δαυίδ στη Μονή Στρούγγαρ

   

Ένα άτομο που σε κολακεύει είναι πολύ επικίνδυνο, γιατί μπορεί να γίνει θανάσιμος εχθρός σου, γιατί δεν μπορείς να του σκίσεις τη μάσκα.

Αυτός που λέει όλα όσα ξέρει ξέρει λίγα και είναι ανόητος.

Το κύριο συστατικό ενός ανθρώπου είναι η πίστη. Αν δεν το πιστεύεις, δεν το βλέπεις.

Η φωτιά μπορεί να ανάψει μόνο με τη φωτιά, και μια καρδιά μπορεί να αποκτηθεί μόνο από την καρδιά.

Να είσαι σίγουρος ότι αυτό που δεν μπορείς να πετύχεις με αγάπη, δεν θα το πετύχεις ποτέ με αυστηρότητα και δύναμη.

Ω Κύριε! Είδα κατορθώματα και προσπάθειες, αλλά όχι πολλή αγάπη.

Η μεγαλύτερη θεολογία είναι να γνωρίζουμε τον Θεό και να μιλάμε μαζί Του, και όχι να μιλάμε για τον Θεό σύμφωνα με όσα έχουμε μάθει.

Η λέξη «φίλος» σημαίνει ότι ένας άνθρωπος θα καταθέσει την ψυχή του για σένα, θα πεθάνει για σένα.

Ένας μοναχός που δεν ελέγχει τη γλώσσα του σε μια στιγμή θυμού δεν θα μπορέσει να ελέγξει τα πάθη του.

Όταν κάθεστε και δεν κάνετε τίποτα ή είστε στο δρόμο, κάντε μια προσευχή.

Μην μετράτε τους κόμπους από τό κομποσχοίνι κάντε μετάνοιες εκεί όσο περισσότερο μπορείτε και όταν δεν μπορείτε πια, κάντε περισσότερα.

Αλίμονο! Ούτε λαϊκός έγινα ούτε λίγο μοναχός.

Αναζητήστε τον Θεό!

Θα προτιμούσα να χαλιναγωγώ την καρδιά μου παρά να ξέρω τι είναι να χαλιναγωγείς την καρδιά μου.

Ευλογημένος Ιωάννης Δαυίδ

Μετάφραση από τα Ρουμανικά από τη Ζιναΐντα Πέικοβα

Βασιλική (Βασιλική)

9 Οκτωβρίου 2024