Ιστορίες !!!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος!!! 11

 

Ομολογία

Όπως και στην εξομολόγηση, θέλω να σας πω ότι έχω αμαρτήσει συχνά στη ζωή μου επειδή δεν άκουσα τις καλές συμβουλές του Φύλακα Αγγέλου μου. Όταν υπάρχει αγώνας για αντίθετες συμβουλές στο μυαλό ενός ατόμου, να είστε προσεκτικοί. Αυτός ο Φύλακας Άγγελος πολεμά τον διάβολο και σας προστατεύει από το μελλοντικό κακό.

Είχα μια τέτοια περίπτωση.

Όταν ήμουν νέος, ζούσα σε μια ήσυχη πόλη στον ποταμό Κάμα, στο ίδιο σπίτι με τις ίδιες ήσυχες, φοβερές καλόγριες που δεν θα λάσπωναν ποτέ πουθενά τα νερά, με μια λέξη, είχαν τον φόβο του Θεού. Η μητέρα μου και εγώ ζούσαμε στην ίδια οικογένεια και θέλαμε, όπως κι εκείνοι, να έχω το ίδιο πνεύμα: προσευχόμουν στον Θεό, τηρούσα νηστεία, διάβαζα πνευματικά βιβλία και τραγουδούσα στην εκκλησία στη χορωδία, πράγμα που έκανα επιμελώς. Είναι αλήθεια ότι η φωνή μου δεν ήταν μπάσα, αλλά ήταν κατάλληλη για τη χορωδία μιας ηλικιωμένης γυναίκας και η Πρωτοψάλτης Iraida Stepanovna ήταν πολύ ευχαριστημένος. Υπάκουα τη μητέρα μου και τις καλόγριες σε όλα, αν και μερικές φορές ήταν δύσκολο να το κάνω, και γκρίνιαζα, θύμωνα και καταδικάζω. Το περήφανο πνεύμα της ελευθερίας που μου είχε μπει πίσω στο σανατόριο, αόρατο στα μάτια μου, επαναστάτησε μέσα μου. Ήμουν άρρωστος και έπρεπε να το δεχτώ. Η πίστη και το Άγιο Ευαγγέλιο με βοήθησαν σε αυτό. Έτσι περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι εβδομάδες και μετά οι μήνες και τα χρόνια. Συνήθισα σε όλα, όπως συνήθιζα να ξαπλώνω για χρόνια και να μην νιώθω το πάτωμα με τα πόδια μου. Η συνήθεια είναι δεύτερη φύση.

Η γιορτή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ πλησιάζει. Οι δικοί μας πήγαν στην ολονύχτια αγρυπνία στην εκκλησία, που απέχει δύο ώρες, αλλά εγώ δεν πήγα λόγω αδυναμίας και έμεινα σπίτι. Σύντομα βαρέθηκα μόνο μου. Είχα την επιθυμία να πάω στους πρώην γείτονές μου που ζούσαν στην άλλη άκρη της πόλης. Το σπίτι μας ήταν εκεί παλιά. Αλλά το πουλήσαμε και αγοράσαμε καινούργιο αλλού. Οι γείτονες ήταν καλοί, φιλικοί, ευγενικοί και όποτε ερχόσουν, πάντα σε περιποιούνταν, σε έκαναν ερωτήσεις και σε καμάρωναν. Έφυγα από το σπίτι και κάποιος μου είπε:

«Μην πας, τι γίνεται αν η μητέρα σου έρθει από την εκκλησία και δεν θα είσαι στο σπίτι». Θα στεναχωρηθεί. Θα υπάρξει πρόβλημα... Έμεινα αναποφάσιστος τι να κάνω: να πάω ή να μην πάω;

«Πήγαινε», ψιθύρισε μια άλλη φωνή μαγικά, υπονοούμενα, «όλα θα πάνε καλά και θα έχεις χρόνο να επιστρέψεις». Έκανα μερικά βήματα στο δρόμο, αλλά και πάλι η πρώτη φωνή μου είπε:

- Μην πας, γιατί το χρειάζεσαι αυτό; Σήμερα είναι αργία, και κάνετε αμαρτία. Σταμάτησα για να σκεφτώ αυτή τη συμβουλή.

«Πήγαινε», ψιθύρισε επίμονα ο αριστερός σύμβουλος, «είναι τόσο ωραία και διασκεδαστικά εκεί». Περπάτησα μέσα από πολλά σπίτια και πάλι, για τελευταία φορά, κάποιος πρότεινε με λύπη:

- Μην πας. Καλύτερα να προσεύχεσαι στο σπίτι.

«Μην ακούς, πήγαινε γρήγορα», ο κακός δεν το άφησε να φύγει, και εγώ υπάκουα πήγα. Εδώ είναι ο δρόμος και το σπίτι μας, όπου έμενα αρκετά χρόνια. Πέρασα από τα παράθυρα και κάτι άγγιξε την καρδιά μου. Όμως εκείνη την ώρα η θεία Γιούλια βγήκε από την πύλη του διπλανού σπιτιού. Με είδε, χάρηκε και, πιάνοντάς μου το χέρι, με έσυρε μέσα στο σπίτι. Εκεί διασκέδαζε μια παρέα μικρών και μεγάλων.

«Η Γιούρα ήρθε από τον στρατό», είπε η θεία Γιούλια, «έτσι γιορτάζουμε». Πιείτε ένα ποτό μαζί μας.

Πάνω στο τραπέζι υπήρχε ένας κουβάς με πουρέ και ένα μπολ με ντομάτες τουρσί και αγγούρια. Μου έριξε ένα ποτήρι θολό γκρι υγρό και ήπια το ευχάριστα γλυκό νερό. Το επανέλαβε ξανά και ξανά, χωρίς να τολμήσει να αρνηθώ.. Τελικά, ένα ακορντεόν έπεσε στα χέρια μου και εγώ, ακόμα νηφάλιος, άρχισα να παίζω βαλς. Κανείς δεν με άκουσε, όλοι φώναξαν σαν κουφός σε κουφό, και απέδειξαν την αλήθεια του, ή ύψωσαν στον ουρανό τον ένοχο της χαράς, τον στρατιώτη Γιούρκα. Ένιωσα άγχος μέσα μου. Γρήγορα φύγετε από εδώ! Εδώ δεν πήγαινα, που με έσυρε ο κακός;! Απαρατήρητος από όλους, άφησα το τραπέζι και μετά στην αυλή και στο δρόμο. Ακούστηκε ένας θόρυβος στο κεφάλι μου και άκουσα: «Πιείτε στη Γιούρκα, ήρθε ο γιος μου». Αλλά ήμουν ήδη ελεύθερος. Σεβάστηκα τον Γιούρα και μου άρεσε να παρακολουθώ πώς άφησε λευκά περιστέρια από τη σοφίτα στον γαλάζιο ουρανό και πώς αυτά, αφού πέταξαν, προσγειώθηκαν ξανά στην αγκαλιά του και τα κλείδωσε ξανά με ένα κλειδί. Και τώρα η παιδική ηλικία έχει περάσει και η υπηρεσία στο στρατό έχει περάσει. Θα ήταν ωραίο να καθόμαστε και να μιλάμε κάποια στιγμή, όχι τώρα, όχι όταν είμαστε μεθυσμένοι.

Γύρισα βιαστικά σπίτι στη σύντομη διαδρομή μέσα από τη χαράδρα. Εκεί σκόνταψα και έπεσα δύο φορές, αλλά συνέχισα να τρέχω αντί να περπατάω. Η Μπράγκα με τακτοποίησε. Τι να κάνετε μετά; Το δικό μου μπορεί να μαντέψει τα πάντα από μια συζήτηση και να το μυρίσει. Θα πάω στον γείτονα του θείου Petya, θα με βοηθήσει, θα τον ρωτήσω. Έτσι έκανα. Ο θείος Petya με αγαπούσε και υποσχέθηκε να μην με απογοητεύσει. Ηρέμησα, γύρισα σπίτι και ξάπλωσα στον καναπέ. Περίπου δέκα λεπτά αργότερα η μητέρα Άννα ήρθε από την εκκλησία:

«Καλές διακοπές», είπε χαρούμενα, «όλοι λυπούνται που δεν είστε εδώ, και είπαν ένα γεια και είπαν να γίνεις καλά σύντομα». Πώς αισθάνεσαι;

«Δεν πειράζει», μουρμούρισα βαρετά και γύρισα στον τοίχο, σαν να ήθελα να κοιμηθώ. Ντρεπόμουν και είχα βαριά την καρδιά μου.

Σύντομα ένιωσα πραγματικά άσχημα. Μόλις έφτασα στη λεκάνη, άρχισα να νιώθω πολύ άρρωστος. Όλο το εσωτερικό μου ανέβαινε, ολόκληρο το στομάχι και τα έντερα μου, υπήρχαν δάκρυα στα μάτια μου και συνέχιζα να κάνω εμετούς και εμετούς. Στο τέλος υπήρχε κάποιο είδος λάσπης και πρασινάδας. «Δηλητηριασμένος», σκέφτηκα, σηκώνοντας πάνω από τη λεκάνη.

- Τι σου συμβαίνει; - Η μητέρα Άννα φοβήθηκε. - Ποιος σου φέρθηκε έτσι εδώ;

«Θείο Πέτυα», είπα σιγανά.

Η αναστατωμένη μητέρα Άννα πήγε να πάρει κρεμμύδια από τον κήπο, που μοιράστηκε με τους γείτονές της. Εκεί είδε τη γυναίκα του θείου Πέτυα, Όλγα Μιχαήλοβνα.

«Είναι ο Πέτρος σου που έδωσε στον γιο μας λίγη μπύρα να πιει, γιατί κάνει τόσο πολύ εμετό;»

«Οχι δεν έχουμε καθόλου μπίρα», απάντησε έκπληκτη, χωρίς να την προειδοποιήσει ο θείος Πέτια.

«Λοιπόν πού ήταν;» - σκέφτηκε η μητέρα Άννα και, μπαίνοντας στο σπίτι, με ανέκρινε με τη μητέρα της. Τους εξομολογήθηκα πώς και τι έγινε, νιώθοντας ένοχος.

Το στομάχι μου πονάει συχνά από τότε. Και για αρκετές μέρες ακόμα οι γριές μου ήταν θυμωμένες με τη θεία Γιούλια, και ήταν θυμωμένη μαζί τους, και ήταν θυμωμένη μαζί μου, λέγοντας ότι είχα έρθει μόνη μου, εγώ έφταιγα. Μετά έκαναν ειρήνη και όλα ξεχάστηκαν. Και τώρα κανένας από αυτούς δεν είναι πια στον κόσμο, εκτός από εμένα και τον Γιούρι. Αν είχα ακούσει τότε τον Φύλακα Άγγελό μου, τον καλό μου σύμβουλο, δεν θα είχε συμβεί τίποτα κακό και δεν θα χρειαζόταν αυτή η εξομολόγηση.