Ιστορίες !!!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος!!! 3

 ΡΑΙΣΑ

Πέρασε ένας χρόνος από τότε που, μετά από τριήμερη προσευχή, η αναταραχή στο μοναστήρι υποχώρησε. Η μακαριστή Μητέρα Αικατερίνη, ο πατέρας Πέτρος και οι αδερφές, που είχαν καθίσει στις βαλίτσες τους, ξανάρχισαν με αγάπη τις συνηθισμένες υπακοές τους. Όλοι ευχαρίστησαν τη Βασίλισσα των Ουρανών που έσωσε το μοναστήρι από το κλείσιμο.

Οι καμπάνες στο καμπαναριό της πύλης δεν χτυπούσαν πια. Το παράθυρο του καμπαναριού ήταν κλειστό για πολλή ώρα, μέσα από το οποίο ακουγόταν αυτή η φωνή του Θεού σε όλη τη γειτονιά. Απαγορευόταν η κήρυξη της αλήθειας του Ουρανού και η κλήση των ανθρώπων σε προσευχή σύμφωνα με το θέλημα της ηγουμένης. Απαιτήθηκε άδεια από τις τοπικές αρχές. Είπαν ότι το κουδούνισμα διατάραξε την ηρεμία των ασθενών, αλλά στην πραγματικότητα το κουδούνισμα εκνεύρισε τον ιδιοκτήτη του νοσοκομείου, που βρίσκεται στο πρώην μοναστήρι.

Οι αδερφές ταπείνωσαν τον εαυτό τους. Σηκώθηκαν και πήγαν να δουλέψουν στους στο κάλεσμα της καρδιάς τους. Η Ράισα, η νέα μοναχή, νέα και ούτε αρχάριος ακόμα, που είχε φτάσει εδώ πριν από ένα μήνα από το μακρινό Τσεμποκσάρι, σηκώθηκε επίσης. Η Ράισα δούλευε εκεί ως μαγείρισσα. Κανείς δεν ήξερε να μαγειρεύει καλύτερα από αυτήν, αλλά κάποιοι, γνωρίζοντας τη θρησκευτικότητά της, δεν άρεσε το κορίτσι. Πρώτα μεταξύ τους και μετά μπροστά σε όλους εξέφρασαν εχθρότητα: «Δεν θα φάμε από τα χέρια της».

Η Ράισα έπρεπε να φύγει από τη δουλειά. Ζώντας υπό την προστασία της χάρης, το κορίτσι πυροδοτήθηκε από την επιθυμία να αφοσιωθεί στον Θεό, τον οποίο αγάπησε με όλη της την ψυχή. Εκείνα τα χρόνια υπήρχαν ελάχιστα ενεργά μοναστήρια. Άκουσε ότι υπήρχε ένα μοναστήρι στην Εσθονία, όπου έρχονταν προσκυνητές από παντού, μεταξύ άλλων από την Τσουβάσια. Έχοντας ευλογηθεί από τους γονείς της και τον τοπικό ιερέα, η Ράισα ξεκίνησε ένα μακρύ ταξίδι.

Η Μητέρα Ηγουμένη δέχθηκε το κορίτσι με αγάπη. Υπήρχαν λίγες αδερφές στο μοναστήρι, και οι περισσότερες ήταν ηλικιωμένες και αδύναμες. «Αφήστε την να εργαστεί στην υπακοή για τουλάχιστον τρεις μήνες», αποφάσισε η ηγουμένη, «και μετά θα δούμε». Εγκατέστησαν τη Ράισα στον αχυρώνα. Στους κόπους της, ο χρόνος πέρασε απαρατήρητος, δεν ήθελε να φύγει και το κορίτσι προσπάθησε να μην σκεφτεί να χωρίσει με το μοναστήρι και να επιστρέψει στο Cheboksary. «Μας αρέσει αυτη η  αρχάριος», είπαν οι μεγαλύτερες αδερφές στην ηγουμένη. «Πώς μπορούμε να την εγγράψουμε στο μοναστήρι;»

Όταν η ψυχή βρει τη θέση της και επιλέξει τον δρόμο της ζωής, κάθε υπακοή φέρνει ευλογημένη χαρά. Παραδίδεται στο θέλημα του Θεού και αποκηρύσσει το δικό της θέλημα για χάρη του Χριστού. Η Ράγια ένιωθε στο μοναστήρι σαν σε έναν επίγειο παράδεισο.

Ζώντας στον κόσμο, είναι δύσκολο για έναν Χριστιανό να εκπληρώσει τις εντολές του Θεού. Οι πιο ζηλωτές για τη σωτηρία της ψυχής τους άφησαν τον κόσμο για ερήμους, δάση και βουνά, για να μάθουν εκεί, ζώντας στη μοναξιά, τη σιωπή, τη νηστεία και την αγνότητα. Τέτοιο ασκητικό ερημητήριο δεν είναι προσβάσιμο σε όλους και σταδιακά οι ερημίτες ενώθηκαν υπό την ηγεσία ενός έμπειρου γέροντα - του ηγούμενου. Έτσι δημιουργήθηκαν τα μοναστήρια.

Ένας μοναχός κάνει τρεις όρκους στον Θεό: αγνότητα - αποκοπή των κακών σκέψεων, μη απληστία - εκούσια φτώχεια, υπακοή - αποκοπή του θελήματος και παράδοση του στο θέλημα του Θεού. Με αυτό υιοθετεί τον εαυτό του στον Χριστό. Όταν ένας άνθρωπος αρχίζει να ζει κάτω από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όλος ο κόσμος γίνεται παράδεισος γι' αυτόν. Γι' αυτό η Γραφή λέει ότι «η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα σας».

Η Ράισα αγαπούσε τις αδερφές της, τα ζώα, τη φύση και τον ναό. Της φαινόταν ότι ακόμη και ο ήλιος λάμπει και ζεσταίνει εδώ διαφορετικά, αναζωογονώντας τη γη. Έτσι, υπό την προστασία της Βασίλισσας των Ουρανών, έζησε έξι μήνες. Αλλά μια μέρα η ηγουμένη κάλεσε το κορίτσι στη θέση της και είπε: «Είναι ώρα να πας σπίτι. Γιατί δεν μπορείς να μείνεις άλλο στο μοναστήρι. Έχεις δουλέψει καλά στο μοναστήρι της Θεοτόκου και η ίδια θα κατευθύνει την πορεία σου. Προσευχηθείτε για εμάς, μην ξεχνάτε, ελάτε. Οι αδερφές σε συμπάθησαν, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα — δεν μπορείς να πας ενάντια στο νόμο». Η Ηγουμένη Αντζελίνα ήξερε καλά ότι ήταν δύσκολο να εγγραφούν νέες αδερφές, ειδικά νεαρές, αλλά παρόλα αυτά έδωσε την ευλογία της να πάει στο γραφείο διαβατηρίων. Αρνήθηκε η εγγραφή της Raisa.

Για το κορίτσι, η άρνηση ήταν ένα τρομερό χτύπημα. Άρχισε να κλαίει και έπεσε στα πόδια της ηγουμένης, η οποία άρχισε επίσης να κλαίει. Η στεναχωρημένη Ράγια άρχισε να ετοιμάζεται να φύγει. Ένα βράδυ ονειρεύτηκε τον επίσκοπο Αλέξι, ο οποίος μόλις είχε δεχτεί την Εσθονική έδρα, και τώρα είναι ο ζωντανός Πατριάρχης. Ο Κύριος ρώτησε τη Ράγια: «Θυμάσαι την προσευχή «Σε ποιον κλαίω, Κυρία»; «Όχι, δεν ξέρω», απάντησε η Ράισα. «Μάθε το και προσευχήσου στη Βασίλισσα του Ουρανού. Θα μεσολαβήσει και θα σε πάει στην κατοικία Της». Χαρούμενη με αυτό που είδε, η Ράισα αντέγραψε την προσευχή των αδελφών και άρχισε να διαβάζει. Δάκρυα ξεχύθηκαν από τα μάτια της και η Μητέρα του Θεού άκουσε την προσευχή, εμπνέοντας τη μητέρα ηγουμένη με την ιδέα να πάει ξανά στο γραφείο διαβατηρίων.

Αυτή τη φορά φέρθηκαν στη Ράισα πολύ καλά, ακόμη και ευγενικά. «Κάνε την εγγραφή, Ιβάν Σεμένιχ», είπε συγκαταβατικά η γυναίκα με τη στολή, «θα ξεφύγει ακόμα από τη σκληρή δουλειά του μοναστηριού». Και ο Raisa ήταν εγγεγραμμένος στην Pyukhtitsa. Εδώ ανακάλυψε νέα ταλέντα. Έγινε ψαλτρια. Η γυναίκα με στολή περίμενε μάταια τη φυγή της νεαρής κοπέλας που είχε δώσει μοναχικούς όρκους με το όνομα Ρουφίνα. Τα εργατικά χέρια της και η κουδουνίσια φωνή της δοξάζουν ακούραστα τη Βασίλισσα των Ουρανών.

Στο δρόμο

Όταν τα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από τη χώρα και οι πρώτες βροντές κύλησαν πάνω από τις χώρες της Βαλτικής, η Βλάντικα Ιωάννης έχοντας προσευχηθεί, ετοιμάστηκε να ξεκινήσει. Κατευθυνόταν στη μακρινή Πυουχτίτσα, σε ένα μοναστήρι όπου τα πολλά πνευματικά του παιδιά έκαναν μια καλή πράξη. Η κατοικία της Βασίλισσας των Ουρανών περίμενε έναν αγαπητό επισκέπτη εδώ και πολύ καιρό. Οι καλόγριες ήξεραν ότι θα λάμβαναν την παρηγοριά του καλού βοσκού.

Ο Vladyka μπήκε στο βαγόνι του γρήγορου τρένου. Το τραίνο έκλεισε τις πόρτες. Αφού έλεγξε τα εισιτήρια και τις απαραίτητες διατυπώσεις, χάθηκε στις σκέψεις του. Έγραφε κάτι, μερικές φορές κοίταζε με θλίψη τα τοπία της ρωσικής φύσης που αναβοσβήνουν έξω από το παράθυρο, τα οποία αγαπούσε με όλη του την ψυχή από την πρώιμη παιδική ηλικία. Λάτρευε τα δάση, τα χωράφια, τις γαλάζιες αποστάσεις, τα μοναχικά και συμπλεγμένα σπίτια στα οποία ζούσαν απλοί Ρώσοι. Η Ρωσία βρήκε τη ζωή της, δεν ήταν αποκομμένη από αμαρτίες, απολαύσεις και ανησυχίες και δεν περίμενε τίποτα χειρότερο. Όμως ο Κύριος με τα πνευματικά του μάτια είδε ήδη μια άλλη, τρομερή εικόνα. Η άρρωστη καρδιά του βούλιαξε στο άγιο στήθος του. Άφησε το στυλό του στην άκρη. «Κύριε, σώσε και ελέησον τη Ρωσία...» ψιθύρισαν τα χείλη. Δάκρυα κύλησαν από τα μάτια της: «Είθε το θέλημά Σου να γίνει πάνω της, Κύριε».

Αφού προσευχήθηκε, ο Vladyka ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Εκείνη τη στιγμή το διαμέρισμα φωτίστηκε με ένα απόκοσμο φως. Η Βασίλισσα του Ουρανού εμφανίστηκε μπροστά του. Άγγιξε το πρόσωπό του με το δεξί Της σαν μητέρα και έφυγε. Ο Vladyka δέχτηκε αυτή τη χαρούμενη, γεμάτη χάρη επίσκεψη στη Μητέρα του Θεού με τρυφερή καρδιά ως ευλογία για το ταξίδι.

Η χαρά των αδελφών δεν είχε τέλος. Πανηγυρική συνάντηση, δεξίωση με την Ηγουμένη, θεία λειτουργία και κήρυγμα στο οποίο ο Επίσκοπος μίλησε για το κάλεσμα των μοναχών να καίνε λυχνάρια. Τα λόγια ακούστηκαν από την καρδιά για το τι ευτυχία είναι να ζεις κάτω από την προστασία της Βασίλισσας του Ουρανού. Με δάκρυα στα μάτια είπε στους συγκεντρωμένους το όραμά του στην άμαξα. Το θαύμα αυτό συγκίνησε βαθιά τους κληρικούς, τις αδελφές, τους ενορίτες και τους προσκυνητές. Όλοι δόξασαν τη Μητέρα του Θεού για το μεγάλο της έλεος προς εμάς.

Ο Βλαδύκα δεν ήταν για πολύ καιρό στο μοναστήρι. Τα κοίταξα όλα, τα χάρηκα για όλα, κάποια εξομολογήθηκα. Ευλόγησε τις αδερφές και υμνώντας τη Βασίλισσα των Ουρανών πήγε στην πατρίδα του, στη μακρινή Σαμαρά.

Για την αγία υπακοή

Υπάρχει ένα ορθόδοξο μοναστήρι στα βορειοανατολικά της Εσθονίας, που λέγεται ευρέως «Pükhtitsa», που σημαίνει «ιερός τόπος» στα εσθονικά. Σύμφωνα με την ιστορία, η Μητέρα του Θεού επέλεξε αυτό το μέρος ως επίγειο πεπρωμένο Της, δείχνοντας στους ανθρώπους την εικόνα της ένδοξης Κοίμησής Της. Στα τέλη του περασμένου αιώνα, ιδρύθηκε εδώ ένα μοναστήρι και μελλοντικές μοναχές έρεαν σε αυτό, θέλοντας να αφοσιωθούν στον Θεό. Πολλοί από αυτούς συγκεντρώθηκαν από όλες τις πλευρές. Εκεί ήρθε και η δεκαπεντάχρονη Μαρία Λεσκίνα με την ευλογία του πρεσβυτέρου Ιερομόναχου Συμεών και των γονιών της. Ήρθα να προσκυνήση, να δουλέψει και έμεινε συνεπαρμένε από την ομορφιά του τόπου και τη ζωή των μοναχών. Η ευγνωμοσύνη του Αγίου Πνεύματος άγγιξε τη νεανική της καρδιά και δέχτηκε με παραίτηση τον βαρύ σταυρό της υπακοής.

Σύντομα εγκαταστάθηκε η σοβιετική εξουσία στην Εσθονία, η οποία έφτασε και στο ρωσικό μοναστήρι. Ζητήθηκε από τις αδερφές να πάνε σπίτι. Απαγορεύτηκε η συλλογή καυσόξυλων και η συλλογή μανιταριών και μούρων. Μερικές νεαρές καλόγριες έφυγαν από το μοναστήρι με δάκρυα στα μάτια. Κάποιοι παρέμειναν, παραδομένοι στο θέλημα του Θεού. Παρέμεινε και η Μαρία Λεσκίνα. Λίγους μήνες αργότερα, άρχισε ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος και η Μονή Πουχτίτσα κατελήφθη από τους Γερμανούς. Το φαγητό τελείωσε, δεν υπήρχαν χρήματα, ούτε και προσκυνητές. Οι αδερφές άρχισαν να λιμοκτονούν και τότε η ηγουμένη Ιωάννα φώναξε την αρχάριο Μαρία: «Μας έχουν μείνει παγωμένες πατάτες και νερό, αλλά για τις διακοπές θα ήθελα να παρηγορήσω τις αδερφές με ψάρι. Πηγαίνετε στο χωριό σας και ρωτήστε τους ανθρώπους: ίσως κάποιος μπορεί να κάνει δωρεά για το μοναστήρι μας. Ξέρω ότι είναι δύσκολο για τους ίδιους, και θα είναι δύσκολο για εσάς στην πορεία. Ευλογήστε τον εαυτό σας στο δρόμο προς τη θαυματουργή εικόνα της Μητέρας του Θεού. Θα σε βοηθήσει».

Αυτό έκανε η Μαρία. Εφτασε στο χωριό της με τα πόδια, όπου έμενε ο θείος της. Ο θείος χαιρέτησε ευγενικά την ανιψιά του: «Εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε τίποτα, αλλά εσύ να πας στο διπλανό χωριό. Παρόλο που μένουν παλιοί πιστοί, οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενικοί και θα βοηθήσουν. Και θα σε πάω πίσω έφιππος στο Pechory». Στο γειτονικό χωριό Lyubnitsy, όπου πήγε η Μαρία, υπήρχαν πραγματικά καλοί άνθρωποι. Η Μαρία μάζεψε από αυτούς μια γεμάτη σακούλα αποξηραμένα ψάρια. Της ήταν δύσκολο να κουβαλήσει ένα τέτοιο βάρος και έσυρε την τσάντα στο δρόμο. Στην έξοδο από το χωριό συνάντησε μια ηλικιωμένη γυναίκα.

-Που πάτε; - ρώτησε τη Μαρία.

Η Μαρία ονόμασε το χωριό.

- Πήγαινε κατευθείαν.Υπάρχει ενάμιση χιλιόμετρο εδώ, Πήγαινε - μη φοβάσαι.

Η Μαρία ευχαρίστησε τη γριά και έστριψε το δρόμο σε ένα δάσος καλυμμένο με βρύα. Περπάτησε λίγο και ξαφνικά έπεσε στο βάλτο. Η Μαρία κατάλαβε ότι πνιγόταν και δεν υπήρχε σωτηρία. Σήκωσε τα μάτια της στον ουρανό και, όπως ποτέ άλλοτε στη ζωή της, φώναξε με όλη της την καρδιά: «Μάνα του Θεού, σώσε με για την αγία μου υπακοή». Άρχισε να επικαλείται τον Άγιο Νικόλαο και ιδιαίτερα προσευχήθηκε στον Αρχάγγελο Μιχαήλ: «Βοήθησέ με, βγάλτε με από αυτό το βάλτο στην ξηρά». Στο μεταξύ, η Μαρία βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στη λάσπη. Φοβήθηκε ιδιαίτερα όταν ήρθε το κρύο νερό στον λαιμό της και από τον φόβο του θανάτου έχασε τις αισθήσεις της...

Η Μάσα ξύπνησε σε μια καταπράσινη άκρη του δάσους. Σηκώθηκε όρθια και κοίταξε τριγύρω. Το χωριό που πήγαινε ήταν πολύ κοντά. «Πώς έφτασα εδώ;» - σκέφτηκε η Μαρία. Και τότε, αφού ανέστησε τα πάντα στη μνήμη της, έπεσε στα γόνατά της και με δάκρυα ευχαρίστησε τις Ουράνιες Δυνάμεις για τη σωτηρία της. Μετά σηκώθηκε και κοίταξε ξανά γύρω της. Πίσω του βρισκόταν μια σακούλα με ψάρια. «Χαριτωμένο ψαράκι, έσωσες τον εαυτό σου μαζί μου!» - και πάλι δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης κύλησαν από τα μάτια.

Η Μαρία γύρισε στο χωριό και τα είπε όλα στον θείο της. Ο θείος θαύμαζε για πολύ καιρό με αυτό το θαύμα: «Εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα, αλλά δεν έχω δει ποτέ κανέναν να περπατάει εδώ. Αυτό δεν είναι έλος, αλλά η λίμνη Pskov, μόνο κοντά στην ακτή μας είναι καλυμμένη με βρύα και κατάφυτη με γρασίδι. Το βάθος εδώ είναι το ίδιο όπως στη λίμνη.» Ο θείος έμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα, μετά σταύρωσε το φαρδύ στήθος του με ένα σταυρό και είπε: «Ο Κύριος είναι και θα είναι. Θαυμάσια τα έργα Σου, Κύριε. Δόξα στη δύναμή Σου, Κύριε!».

Η Μαρία άλλαξε ένα στεγνό φόρεμα και το πρωί πήγε με τον θείο της στο Πετσόρυ για να επιστρέψει από εκεί στο μοναστήρι της.