Ας καταστρέψουμε την κόλαση!Murtazov Nikon, ιεροδιάκονος! ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΠΡΏΤΟ

 

Ιεροδιάκονος Νίκων (Μουρτάζοφ)

Το ψωμί του Θεού

«Κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού ζούσαμε στο Λένινγκραντ. Ήμουν ακόμη μικρός τότε, αλλά θυμάμαι ότι εκτός από τους βομβαρδισμούς και το κρύο που μουδιάζει, υπήρχε έντονη πείνα, γιατί πάντα πεινούσα.

Η γιαγιά μου, με οίκτο, με χάιδευε στο κεφάλι και έλεγε συνέχεια: «Εσύ, παιδί μου, αν δυσκολευτείς, προσευχήσου στον Θεό και θα σου δώσει ό,τι χρειάζεσαι. Το κύριο πράγμα είναι να πιστεύεις και να προσεύχεσαι». Και άρχισα να προσεύχομαι για ψωμί. Το φανταζόμουν αφράτο, λευκό, με καφέ-χρυσή κρούστα. Ένιωσα ακόμη και τη γλυκιά μυρωδιά του. Αφού προσευχήθηκα, έτρεξα στην κουζίνα για να δω αν είχε εμφανιστεί το επιθυμητό καρβέλι. Δεν υπήρχε ψωμί. Σχεδόν ξέσπασα σε κλάματα, αλλά μετά θυμήθηκα πώς η γιαγιά μου είπε ότι πρέπει να προσεύχεσαι επιμελώς, με δάκρυα.

Άρχισα να προσεύχομαι ξανά, υποκλίθηκα μέχρι τη γη και πραγματικά ζήτησα, ζήτησα έτσι ο καλός Θεός να μας στείλει τουλάχιστον λίγο ψωμί, αλλά να είναι αρκετό για όλους.

Θυμόμουν τι συνέβη στη συνέχεια για το υπόλοιπο της ζωής μου: η πόρτα άνοιξε και ένας γέρος μπήκε μέσα, κρατώντας ένα τεράστιο καρβέλι ψωμί στα χέρια του. Χαμογελώντας τρυφερά, μου έδωσε το ψωμί και το θεώρησα δεδομένο. Άλλωστε, τόσο καιρό προσευχόμουν, οπότε ο παππούς μου έφερε ψωμί. Στεκόμενος στις μύτες των ποδιών, έβαλα το καρβέλι στο τραπέζι και κοίταξα τριγύρω. Ο καλός παππούς χάθηκε!.. Τι είναι αυτό; Απλώς ήταν εκεί και ξαφνικά δεν είναι. Ενώ σκεφτόμουν τον παράξενο γέρο, η μητέρα μου γύρισε σπίτι από τη δουλειά. Η μαμά ήταν μόλις είκοσι οκτώ χρονών τότε, αλλά μας μεγάλωσε πολύ αυστηρά. Βλέποντας το ψωμί, η μητέρα μου ρώτησε πού το πήρα.

«Ο Θεός το έδωσε», απάντησα χωρίς ντροπή.

- Πώς - έδωσε ο Θεός; - Η μαμά ξαφνιάστηκε.

«Το έφερε μόνος του», απαντώ.

- Πώς είναι, Θεέ μου; - ρωτάει η μαμά.

«Γέρος και στοργικός», περιγράφω.

- Ίσως μοιάζει με κάποιον που ξέρουμε; Ποιος μπορεί να φέρει ψωμί σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, όταν μπορείς να ανταλλάξεις οτιδήποτε με αυτό το καρβέλι;

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Έχω μεγαλώσει.

Όπως όλοι, ήταν μέλος των οργανώσεων Οκτώβρης και Πρωτοπόρος. Στη συνέχεια, μετά την αποφοίτησή της από το κολέγιο, άρχισε να εργάζεται ως δασκάλα, και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να πάει στην εκκλησία στην πόλη της. Αλλά μια μέρα, έχοντας φτάσει στο σπίτι, πήγα στην εκκλησία. Πλησίασα στο βωμό και μετά είδα την εικόνα του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού. Τον αναγνώρισα αμέσως: ήταν ο ίδιος γέρος που έφερε ένα καρβέλι ψωμί κατά τη διάρκεια του αποκλεισμού. Καθώς οι αναμνήσεις του θαύματος που συνέβη πριν από πολλά χρόνια επέστρεφαν, δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια μου.

«Nikolai Ugodnik», ψιθύρισα με τα χείλη που έτρεμαν, «Ήσουν εσύ». Συγχώρεσέ με που σου προσευχήθηκα τόσο λίγο που ακόμα δεν σε έχω ευχαριστήσει. Τώρα όμως δεν θα σε αφήσω.

Από τότε, δόξα τω Θεώ, δεν ξέχασα το θαύμα του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού: Του ανάβω κεριά, παραγγέλνω προσευχές. Γιατί αυτό το καρβέλι  κοστίζει περισσότερο από όλα τα μεταπολεμικά πιάτα. Και αν χρειαστεί να ζητήσω από κάποιον για υγεία, ή έχει συμβεί κάποια ατυχία ή έχω χάσει κάτι, πάντα λέω: «Νικολάι θαυματουργέ, αγαπητέ πατέρα, βοήθησέ με!» Και έρχεται βοήθεια.