Ιστορίες θαυματουργών διασώσεων!Nechaev Leonid Evgenievich! 1

Η ρουφήχτρα!!!

Το σπίτι όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η μητέρα μου Μελιτίνα βρισκόταν στα περίχωρα της πόλης Volkhov στην ίδια την όχθη του ποταμού Nugr.

 

Ο ποταμός Nugr στο Volkhov είναι γεμάτος ψηλούς λόφους και απότομες όχθες. Τό  ποτάμι εδώ είναι τυλιγμένο και γρήγορο.

 

Η μαμά - στην παιδική ηλικία την έλεγαν στοργικά Melka - έμαθε να κολυμπάει καλά και δεν φοβόταν το ποτάμι. Αλλά μια μέρα άρχισε να κολυμπά στα βάθη ενός άγνωστου μέρους και την ρουφηξε  μια δίνη. Το νερό στροβιλιζόταν εδώ, σαν να πήγαινε σε χωνί.

 

Η δίνη στροβιλίστηκε γρήγορα τη Μέλκα και την τράβηξε στον πάτο. Η Μέλκα δεν φοβήθηκε στην αρχή: ήταν πολύ δυνατή και ήλπιζε ότι θα κολυμπούσε εύκολα από το επικίνδυνο μέρος. Αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει, απλώς έπεσε στο τρομερό χωνί, μένοντας μετά βίας στην επιφάνεια.

 

Η δίνη δεν άφηνε να φύγει.

 

Μια αδυσώπητη δύναμη την έσυρε στα σκοτεινά βάθη, στον πάτο.

 

- Βοήθεια! Εκτός! - φώναξε, ήδη πνιγμένη. αλλά οι ακτές εδώ ήταν έρημες...

 

Ήταν εξαντλημένη. Την τελευταία στιγμή, όταν δεν υπήρχε πλέον καμία ελπίδα, κατάφερε να καλέσει τον Θεό για βοήθεια: «Κύριε, σώσε με!» Και όρμησε στο πλάι - και σαν το χέρι κάποιου να την έσπρωξε από μια τρομερή δίνη...

 

Κολύμπησε μέχρι την ακτή και κάθισε εξουθενωμένη στο γρασίδι. Εκείνη έτρεμε. Τα χείλη της έγιναν ανυπάκουα, αλλά εκείνη συνέχιζε να ψιθυρίζει, προφέροντας το όνομα του Θεού με φόβο και ευγνωμοσύνη...

 

Περιβάλλεται από Γερμανούς 

Ο πατέρας μου λεγόταν Ευγένιος. Ήταν κτηνίατρος και όταν άρχισε ο πόλεμος τον πήγαν στο ιππικό. Του έδωσαν μια άδεια θήκη και οι Γερμανοί προχωρούσαν με τανκς και αεροπλάνα...

 

Και οι δικοί μας άνθρωποι βρέθηκαν περικυκλωμένοι, σε ένα «καζάνι» κοντά στο Σμολένσκ, κοντά στην πόλη Γιάρτσεβο. Ο Γερμανός βομβαρδίζει και οι δικοί μας έχουν ένα τουφέκι για πέντε...

 

Φόβος.

 

Το πόδι του στρατιώτη κόπηκε από σκάγια. κάθεται κάτω από ένα πεύκο και ρωτάει όλους: «Τελείωσε, αδερφέ!»

 

Και τα γερμανικά αεροπλάνα Messer πηγαινοέρχονται κατά κύματα. Οι βόμβες κάνουν τη γη να σείεται.

 

Εδώ ο άθεος κομισάριος έπεσε στα γόνατα και άρχισε να προσεύχεται στον Θεό για σωτηρία.

 

Ένας από τους διοικητές συγκέντρωσε μια στήλη μαχητών μας και την οδήγησε σε μια σημαντική ανακάλυψη. Ναι, συναντήσαμε μια ισχυρή γερμανική δύναμη αποβίβασης. Όλοι έτρεξαν, έτρεξε και ο μπαμπάς. Οι Γερμανοί τους κυνηγούν πυροβολώντας από πολυβόλα.

 

Ο μπαμπάς τρέχει, λαχανιάζει, οι ουρές του πανωφοριού του ξεφεύγουν. αλλά στο κεφάλι μου μόνο ένα ακούγεται: «Κύριε, σώσε!.. Κύριε, σώσε!».

 

Έφτασε στο δάσος, έπεσε και κόλλησε στο έδαφος σαν τη μητέρα του. Άρχισα να ακούω: όλα ήταν ήσυχα πίσω μου.

 

Ξάπλωσε ακίνητος για πολλή ώρα. και σηκώθηκε και άρχισε να καθαρίζει τα φύλλα και τις βελόνες από το πανωφόρι του - ιδού: όλα τα πατώματα του πανωφόρι ήταν γεμάτα σφαίρες, και πάνω του - ούτε μια γρατσουνιά!..

 

Ο Θεός  τον έσωσε και τον  φύλαξε.

 

Κάθισε σε ένα πεσμένο δέντρο, βούτηξε ένα κράκερ σε μια λακκούβα, το έφαγε και τα δάκρυα συνέχισαν να κυλούν στα αξύριστα μάγουλά του...

 

Λευκός γέρος

Μόνος του ο μπαμπάς ξεκίνησε νά φύγει. Σύντομα ένας άλλος στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού τον συνάντησε στο δάσος και οι δυο τους έφυγαν μαζί.

 

Όταν περάσαμε από ένα δασικό χωριό, αποφασίσαμε να σταματήσουμε για να πιούμε νερό. Ναι,  έπεσαν σέ  ενέδρα: οι Γερμανοί πήδηξαν έξω και, σπρώχνοντάς τους στην πλάτη με τις φίμωτες των πολυβόλων τους, τους οδήγησαν στον αξιωματικό τους.

 

Με πήγαν στην καλύβα. Ο αξιωματικός κοίταξε τους κρατούμενους και είπε:

 

- Am morgen erschieben!

 

Ο μπαμπάς κατάλαβε λίγα γερμανικά. Ο αξιωματικός διέταξε: «Πυροβολήστε το πρωί!»

 

«Δώσε μου κάτι να πιω...» είπε ο μπαμπάς, μετακινώντας τα ξερά χείλη του με δυσκολία.

 

Δεν το έδωσαν. Με πήγαν στον αχυρώνα.

 

Εκείνη τη στιγμή, ένας αιχμάλωτος στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού βγήκε από τον αχυρώνα για να τουφεκιστεί. Το έβαλαν στον κήπο. Ακούστηκε μια σύντομη έκρηξη πυροβολισμών από πολυβόλα, ακολουθούμενη από δυνατές, ικανοποιητικές φλυαρίες και γέλια από τους Γερμανούς στρατιώτες. Η εκτέλεση ήταν διασκεδαστική για αυτούς.

 

Ο μπαμπάς και ο σύντροφός τους έσπρωξαν σε έναν σκοτεινό αχυρώνα και κλειδώθηκαν. Ο μπαμπάς άρχισε αμέσως να νιώθει κάθε μισό και κάθε κούτσουρο στους τοίχους. Ο αχυρώνας ήταν τόσο δυνατός.

 

«Αυτό είναι, βέβαιος θάνατος», είπε ο μπαμπάς. Και πρόσθεσε με αγανάκτηση: «Δεν μου έδωσαν να πιω...»

 

Τη νύχτα, στο σκοτάδι, η πόρτα του αχυρώνα ξεκλείδωσε και άνοιξε κάποιος λευκός γέρος. Ήταν κοντός, ντυμένος στα λευκά, με άσπρα γένια. («Ο Νικολάι είναι άγιος», πρότεινε αργότερα η μητέρα της Μελιτίνα). Ο υπέροχος γέρος άνοιξε διάπλατα την πόρτα, καλώντας μας να βγούμε έξω και να τρέξουμε. Ο μπαμπάς σηκώθηκε γρήγορα από το πάτωμα και κάλεσε τον σύντροφό του ψιθυριστά. Φοβόταν να τρέξει και έμεινε στον αχυρώνα. και ο μπαμπάς έφυγε τρέχοντας.

 

Έτρεχε αρκετή ώρα, όλο και περισσότερο μέσα στο δάσος, μέχρι που ξαναβγήκε... στο ίδιο χωριό!

 

Γύρισε ορμητικά στο δάσος, διέσχισε ένα ποτάμι μέχρι τη μέση και έτρεξε πιο πέρα​​μέσα στο δάσος...

 

Στη συνέχεια, σε όλη του τη ζωή θυμόταν πώς τον έσωσε από την εκτέλεση ένας μυστηριώδης, υπέροχος λευκός γέρος. «Ο Νικολάι είναι άγιος», συμπλήρωνε πάντα η μητέρα του στην ιστορία του.

 

"Φωλιά"

Ο μπαμπάς επέστρεψε στη γενέτειρά του, το Ορέλ, μπήκε στο σπίτι της μητέρας του Λίνας, αλλά εκείνη δεν τον αναγνώρισε: ήταν τόσο αδύνατος, κατάφυτος με γένια και μουστάκι...

 

- Μάνα!

 

- Zhenya, γιε!.. Έπεσαν ο ένας στον άλλο και άρχισαν να κλαίνε.

 

"Αλλά εγώ, η Zhenyushka, σε είδα - όχι σε όνειρο, αλλά σαν στην πραγματικότητα", είπε η μητέρα μου κλαίγοντας. «Βλέπω: είναι σαν να στέκεσαι μέχρι τη μέση στο νερό στο παλτό σου, σε ένα ποτάμι ή κάτι τέτοιο... Λοιπόν, βγάλε τα ρούχα σου, βγάλε τα ρούχα σου... Πατέρα ψείρες σέρνονται παντού! ” Λοιπόν, εντάξει, εντάξει, θα τα φθείρουμε γρήγορα. Το κυριότερο είναι ότι είσαι ζωντανός...

 

Στο σπίτι, ο μπαμπάς μου άρχισε να έχει έντονο πονοκέφαλο. Ήμουν άρρωστος για μια μέρα, και δύο, και τρεις. Ο πόνος ήταν αφόρητος, άγριος. Νόμιζαν ότι ήταν μηνιγγίτιδα, μια φοβερή ασθένεια: φλεγμονή των μηνίγγων. Ο μπαμπάς ξάπλωσε εκεί,  ο Καιμενος κουνούσε το κεφάλι του δεξιά και αριστερά από τον πόνο και γκρίνιαζε συνέχεια.

 

Η μαμά έκλαψε, χωρίς να ξέρει πώς να βοηθήσει. Οι γιατροί είπαν ότι δεν θα ζήσει.

 

Μια μέρα σε ένα όνειρο, ο μπαμπάς είδε τη Μητέρα του Θεού. Την είδε καθαρά, ένα στεφάνι λάμψης πάνω από το κεφάλι Της, αλλά δεν είδε το πρόσωπό της. Του έδειξε μια συγκεκριμένη εγκοπή, μια κοιλότητα, όπως υπάρχει στο σανό ή το άχυρο, και είπε:

 

- Ξάπλωσε σε αυτή τη φωλιά!

 

Ξάπλωσε και ο πονοκέφαλος έφυγε αμέσως. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ξύπνησε.

 

- Μάνα! - φώναξε χαρούμενος. - Μου έφυγε το κεφάλι!.. Η Μητέρα του Θεού ήρθε κοντά μου με ένα στέμμα και είπε: «Ξάπλωσε σε αυτό το λημέρι!» - Ξάπλωσα - και ο πονοκέφαλος έφυγε!..

 

— Zhenechka, τι σου συμβαίνει; - Η μαμά φοβήθηκε, νομίζοντας ότι δεν ήταν πια στα καλά του λόγω ασθένειας.

 

Όταν πείστηκε ότι ήταν υγιής, συλλογίστηκε και λυπήθηκε, αποφασίζοντας ότι μια τέτοια επίσκεψη στον θάνατο, ότι η φωλιά ήταν στον τάφο.

 

Και η αγαπημένη της Ζένια απάντησε με χαρά:

 

- Δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο ένα πράγμα: Είδα τη Μητέρα του Θεού να φορά ένα στέμμα και ξάπλωσα, όπως διέταξε, στη φωλιά. Ήμουν άρρωστος - έγινα υγιής...