Για τον αείμνηστο αρχιερέα Βασίλι Μπόριν /02/15/1917–12/ 27/1994/

 

27 Δεκεμβρίου - Πριν από 30 χρόνια, ο Αρχιερέας Vasily (Borin) απεβίωσε στον Κύριο /02/15/1917–12/12/1994
/ Ήταν αληθινός ποιμένας και πνευματικός ασκητής. Ο Κύριος τον προίκισε με το χάρισμα να θεραπεύει ψυχικές και σωματικές ασθένειες - επέπληξε τους ανθρώπους, και είχε την ευλογία του δοξασμένου πλέον σεβαστού Συμεών του Pechersk για αυτό /†01/18/1960/.

Είχε το μεγάλο χάρισμα να στέκεται ενώπιον του Θεού. 

Για κάθε πράξη ζητούσε ευλογία από τον Κύριο, από τη Βασίλισσα των Ουρανών, από τους αγίους. Αν έπρεπε να λυθεί κάποιο ζήτημα, δεν έκανε τίποτα χωρίς προσευχή. Και αμέσως στράφηκε στον Θεό με μια φλογερή και συχνά δακρύβρεχτη προσευχή, και πήρε απάντηση.

Ο πατέρας Vasily Borin γεννήθηκε στο χωριό Gorodishche, στην περιοχή Pechora, σε μια φτωχή αγροτική οικογένεια. Οι γονείς του Αντώνιις και Ευδοκία είχαν επτά παιδιά. Κατά τη γέννηση του έβδομου παιδιού της, η μητέρα πέθανε.
Ο πατέρας του παντρεύτηκε για δεύτερη φορά μια ευσεβή γυναίκα, τη Glikeria Vasilyevna, ήταν μεγάλη εργάτρια, όχι μόνο διαχειριζόταν το νοικοκυριό, αλλά βοήθησε και στην ανατροφή των παιδιών, φροντίζοντας τα παιδιά να μην χάσουν τις Κυριακάτικες λειτουργίες στην εκκλησία.
Το 1936 παντρεύτηκε, έπεσε στην κολεκτιβοποίηση, χρειάστηκε να πάει φυλακή και απειλήθηκε με εκτέλεση πολλές φορές. Κατά τη διάρκεια του πολέμου συνελήφθη. Η προσευχή της μετάνοιας δεν έφυγε από τα χείλη του, και όταν οι Γερμανοί τον οδηγούσαν στον πυροβολισμό, προσευχήθηκε: «Στα χέρια Σου, Κύριε, δέξου το πνεύμα μου...» Και τον απελευθέρωσαν...
Ο πατέρας Βασίλι δεν μπόρεσε να πάρει μια δουλειά για μεγάλο χρονικό διάστημα, γιατί έψαχνε για ένα μέρος, όπου θα ήταν δυνατό να μην εργάζεται στις γιορτές της εκκλησίας αντί να κάνει διακοπές. Όμως δεν προσελήφθη υπό τέτοιες συνθήκες. Επιτέλους έπιασε δουλειά καθαρίζοντας το δάσος από κλαδιά.

Αλλά συνέβη ώστε να μην του στείλουν τρακτέρ και δεν είχε χρόνο να κάνει όλη τη δουλειά, έτσι εργάστηκε τη Μεγάλη Παρασκευή, καίγοντας κλαδιά. Από τη φωτιά η φωτιά επεκτάθηκε στο δάσος. Έσπευσε να σβήσει τη φωτιά, ενώ φώναζε: «Κύριε, θα σε υπηρετήσω, απλώς σβήσε τη φωτιά». Ο κόσμος έτρεξε να βοηθήσει, η φωτιά έσβησε.
Σπούδασε στο σεμινάριο. Ο κόσμος τον ακολουθούσε σωρεία. Όλοι έμειναν έκπληκτοι με αυτό που τους έλεγε. Φορούσε πάντα ένα παλιό ράσο, και μόλις του έδιναν καινούργιο, το πουλούσε αμέσως, βοηθούσε την οικογένεια.

Ο πατέρας Βασίλι, λίγο πριν μετακομίσει από την περιοχή του Pskov στην Εσθονία, είδε ένα όνειρο - κάποιος ήρθε σε αυτόν και του είπε: "Ξεκινήστε να αποκαθιστάτε τη σπασμένη εκκλησία στο Syrents!"
Φτάνοντας στη διοίκηση της επισκοπής του Ταλίν για να συστηθεί στον Μητροπολίτη Αλέξι (τον μελλοντικό πατριάρχη), ο π. Βασίλι είπε δειλά: «Βλάντικα, μην το θεωρείς αυτό ως ανάρμοστο αστείο. Είδα ένα όνειρο, υποτίθεται ότι με έστελναν να αναστηλώσω μια εκκλησία σε κάποια Syrenets. Που είναι; Και τι είναι αυτό;
Ο Μητροπολίτης Αλέξιος χαμογελώντας απάντησε: «Ο Σύρενετς λοιπόν είναι στη μητρόπολη μου. Αυτό το χωριό τώρα ονομάζεται Vask-Narva. Αυτό είναι καλό, πολύ καλό, θα σε κατευθύνω εκεί».

Όχι πολύ μακριά από το περίφημο μοναστήρι Pyukhtitsa στον τόπο όπου ο ποταμός Narva πηγάζει από τη λίμνη Peipus, σύμφωνα με την πρόνοια του Θεού, ο πατέρας Vasily έπρεπε να αποκαταστήσει την εκκλησία Elijah στο χωριό Vask-Narva.

Κάποτε ήταν ένα μεγάλο ψαροχώρι, αλλά πρόσφατα ζούσαν λίγοι άνθρωποι εκεί. Όταν εμφανίστηκε εκεί ο πατέρας Βασίλι, οι κάτοικοι του είπαν: «Φεύγεις, πατέρα: εκεί ζει μια νεαρή γυναίκα που κάνει μαγεία. Έχει ήδη παρενοχλήσει αρκετούς ανθρώπους και δεν θα σας δώσει ησυχία». Και πράγματι, ήρθε η μάγισσα και έφερε γάλα (γοητευμένο): «Πιες, πατέρα».
Αλλά πρέπει να ειπωθεί ότι ο πατέρας Βασίλειος αντιμετώπισε τον Σταυρό με ιδιαίτερη ευλάβεια, τη σωστή εφαρμογή του σημείου του σταυρού, και πάντα έψαλλε το τροπάριο στον Τίμιο και Ζωοδόχο Σταυρό του Κυρίου με δάκρυα. Του αποκαλύφθηκε η δύναμη αυτού του όπλου της σωτηρίας μας, γι' αυτό λυπόταν όταν οι άνθρωποι έβαζαν απρόσεκτα τον σταυρό πάνω τους και έκαναν σχόλια σχετικά.
Αυτή τη φορά λοιπόν, αφού δέχθηκε το γάλα της μάγισσας, το ευλόγησε: «Εις το όνομα του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν» και ήπιε μπροστά της. Αυτό συνέβη αρκετές φορές. Στη συνέχεια, με τις προσευχές του ιερέα, η ίδια η μάγισσα έφυγε από εκείνα τα μέρη.

Αυτός, όπως ο μακαρίτης Πουχτίτσα, ήταν ξένος στην υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία, λόγω της βαθιάς ταπεινοφροσύνης του, δεν βασιζόταν μόνο στις δικές του δυνάμεις.
Γνωρίζοντας ότι η δύναμη των προσευχών των Μακαριστών Γερόντων της Πουχτίτσας ήταν μεγάλη, επισκεπτόταν συχνά τους χώρους ανάπαυσης της μακαρίας Γερόντισσας Έλενας /+1947/ και της Μακαρίας Γερόντισσας Αικατερίνης /+1968/ για να ζητήσει την προσευχητική μεσιτεία τους ενώπιον του Κυρίου.

Για την αποκατάσταση μιας πέτρινης εκκλησίας χρειάζονταν τούβλα, τσιμέντο, σανίδες και άτομα ικανά να εργαστούν. Το μοναστήρι Pukhtitsa βοήθησε με ό,τι μπορούσε.

Μια από τις πνευματικές κόρες του ασκητή είδε πώς, με τις προσευχές της μακαρίας Έλενας, δόθηκε τσιμέντο στον πατέρα Βασίλη, αν και αρχικά οι εργάτες της αποθήκης είπαν ότι δεν υπήρχε τσιμέντο, εξαιτίας αυτού η κατασκευή σχολείου και νοσοκομείου σταμάτησε.
Ο πατέρας Βασίλι απάντησε ήρεμα ότι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι: «Πριν φύγω από εδώ, σταμάτησα από το μοναστήρι Pukhtitsky, προσευχήθηκα στην ευλογημένη Έλενα και πάντα με βοηθά. Πρέπει να υπάρχει τσιμέντο για μένα!». - και κάθισε σε μια καρέκλα.
Λίγο αργότερα, ένας άλλος υπάλληλος της αποθήκης ήρθε και, αφού έμαθε για το τι είχε συμβεί, ρώτησε τον Αρχιερέα Βασίλη: «Ίσως είναι ένα φορτίο τσιμέντου που στέκεται σε αδιέξοδο για εσάς, στο οποίο λείπουν δύο τόνοι; Υπήρχαν δικαστικές διαμάχες για αυτό το θέμα εδώ και πολύ καιρό».

Ο πατέρας Βασίλι αναφώνησε με χαρά ότι η ευλογημένη Ελένη δεν τον είχε απογοητεύσει ποτέ, και πήρε το τσιμέντο και ήταν έτοιμος να πληρώσει για την έλλειψη. Όταν το τσιμέντο μεταφέρθηκε στο ναό, αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε έλλειψη, αλλά μάλλον περίσσευε και όλας.
Δούλευε την ημέρα και το βράδυ υπηρετούσε την κατανυκτική αγρυπνία, προσευχόταν με τους προσκυνητές του. Δεν είχε κανέναν βοηθό. Ούτε δεύτερος ιερέας, ούτε διάκονος. Και κοινωνούσε, και επέπληξε, και έκανε προσευχές, και έκανε αγιασμό - και μόνος.
Οι άνθρωποι έρχονταν κοντά του. Ήρθαν από την Πετρούπολη, από τη Μόσχα - από παντού, έφεραν πράγματα, εικόνες, υλικά, εμφανίστηκαν μόδιστροι, ζωγράφοι, γύψοι, μάγειρες... Άλλοι ράβουν άμφια, άλλοι μαγειρεύουν, άλλοι γύψοι, βάφουν, άλλοι πριονίζουν ξύλα. Υπήρχαν και καλλιτέχνες στους οποίους ανέθεσε αμέσως να ζωγραφίσουν τα στολίδια και αργότερα άρχισαν να ζωγραφίζουν τους τοίχους.
Ο πατέρας Βασίλι ήθελε όλα «να είναι όπως πριν». Βρήκα παλιές φωτογραφίες, και κάτι βρήκα στο μοναστήρι... «Θα έχω μόνο μια εκκλησία με τρεις βωμούς!»
Ο κύριος βωμός είναι προς τιμή του προφήτη του Θεού Ηλία, ο αριστερός είναι στο όνομα του Αγίου Νικολάου και ο δεξιός στο όνομα του Προφήτη. Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου Ιωάννης.
Όταν χτιζόταν η εκκλησία, του είπαν: «Πάτερ Βασίλη, χτίζεις, αλλά θα πεθάνεις, δεν θα έρθει κανείς εδώ». Το μέρος είναι πολύ απομακρυσμένο. Εκείνος απάντησε: «Εδώ θα υπάρχει μοναστήρι».
Οι άρρωστοι ήρθαν από παντού, από όλη τη Σοβιετική Ένωση. Ο Κύριος κάλεσε τους ανθρώπους με διαφορετικούς τρόπους και τους κατεύθυνε στον ιερέα. Υπήρχε πολύς κόσμος από το Λένινγκραντ. Το να έρθω τότε στο Vask-Narva ήταν, κατά μία έννοια, ένας άθλος.
Οι εσθονικές αρχές απέτρεψαν ενεργά την κατασκευή και ζήτησαν από τον πρύτανη ανύπαρκτα έγγραφα και έργα. Αργότερα, ο πατέρας Βασίλι είπε γι 'αυτούς: «Άλλαξαν τα κόκκινα πουκάμισά τους σε μπλε». Και η αστυνομία έκανε συχνά επιδρομές και η KGB - έλεγξε έγγραφα, κατέγραψε δεδομένα διαβατηρίων και συνέλαβε μερικούς.
Στην ερώτηση: «Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και ποιος τους ελέγχει εδώ;» Ο πατέρας Βασίλι ενήργησε σαν ανόητος: «Ο προφήτης Ηλίας κυβερνά εδώ, και αυτοί είναι ανόητοι σαν εμένα».
Οι κάτοικοι της περιοχής ανέφεραν συχνά ότι εδώ μαζεύονταν τρελοί. Έγραψαν σε διάφορες αρχές, αν και οι πιστοί δεν ενόχλησαν κανέναν, η περιοχή της εκκλησίας ήταν περικυκλωμένη από φράχτη. Έτσι έδρασε ο εχθρός. Αλλά ο πατέρας Βασίλι δεν φοβόταν κανέναν.
Οι διαλέξεις μερικές φορές διαρκούσαν μέχρι τις πέντε περίπου το πρωί (και άρχιζαν αργά το βράδυ, όταν είχε ήδη σκοτεινιάσει). Στην αρχή ήταν τρομακτικό. Όταν ένας απλός άνθρωπος που τον έβλεπες τη μέρα ξαφνικά γρυλίζει ή γκρινιάζει και το βλέμμα του γίνεται τρομερό...
Μια μέρα ο ιερέας αρρώστησε και κατέβηκε με θερμοκρασία 39 βαθμών. Ένας δυνατός εξουθενωτικός βήχας, ακόμη και ρευστότητα... Ξάπλωσε ακριβώς στο πάτωμα στην ξύλινη εκκλησία του...
Μέχρι το βράδυ είχε μαζευτεί πολύς κόσμος - ήταν η μέρα που είχε ορίσει ο ιερέας για τη διάλεξη. Μια φορά τη βδομάδα ερχόντουσαν ασθενείς, οι γιατροί ήταν ανίσχυροι απέναντι στις ασθένειές τους... Ο κόσμος μαζεύτηκε, περίμενε και ο ιερέας ξάπλωνε στο πάτωμα εντελώς άρρωστος, βήχοντας, γκρίνιαζε από τον πόνο... Ο κόσμος άρχισε να γκρινιάζει...
Πατέρα Βασίλης σηκώθηκε, ξεπερνώντας τον πόνο, και πήγε στο βωμό. Οι γκρίνιες και οι κραυγές του ακούγονταν.
Ξαφνικά όλα άλλαξαν: οι Βασιλικές Πόρτες άνοιξαν, ο πατέρας Βασίλι στεκόταν εντελώς υγιής, χαρούμενος με ένα χαρούμενο πρόσωπο.
- Ορίστε, αγαπητοί μου. Είδατε μόνοι σας πώς ήμουν μόλις τώρα. Αλλά ο Κύριος με αποκατέστησε μετά από προσευχή. «Κύριε», είπα, πετώντας τον εαυτό μου στο πάτωμα μπροστά σου   Κύριε, όχι για μένα, έναν αμαρτωλό. Αλλά για χάρη των ανθρώπων που ήρθαν σε μένα, ελέησόν με και θεράπευσέ με!».
... Ναι, ήταν θαύμα. Ο πατέρας Βασίλι ήταν απολύτως υγιής. Ο βήχας δεν επέστρεψε...

Η τελευταία φορά που ο ιερέας λειτούργησε ήταν το 1992 την Κυριακή της Συγχώρεσης. Ο πατέρας Βασίλι ζήτησε από όλους συγχώρεση. Μετά βίας είχε τη δύναμη να σταθεί, στο βωμό δεν μπορούσε να βγάλει ο ίδιος τα άμφια του, τον βοήθησε το αγόρι του βωμού...
Το βράδυ του Σαββάτου 24 Δεκεμβρίου 1994 ο ιερέας αρρώστησε. Κάλεσαν τον κοσμήτορα... Κάλεσαν τη Μητέρα Ηγουμένη... και της ζήτησαν να προσευχηθεί να ζήσει ο ιερέας για να κοινωνήσει.
Όταν έφτασε ο κοσμήτορας, ο πατέρας Βασίλι ανέκτησε τις αισθήσεις του. Του έδωσαν άρωμα, του κοινωνούσαν, τους αναγνώριζε τους πάντες, τους φώναζε με το όνομά τους, μετά τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του και δεν ανέκτησε ποτέ τις αισθήσεις του. Την Κυριακή έφτασαν οι ιερείς και διάβασαν την κηδεία... Στις
27 Δεκεμβρίου 1994, στις 2 η ώρα το πρωί, ήσυχα, σιωπηλά, σαν να ήταν απόλυτα υπάκουος στο θέλημα του Θεού, ο ιερέας πέθανε.
Αιωνία σε σένα και χαμηλή υπόκλιση, πάτερ Βασίλη

Για τον αείμνηστο αρχιερέα Βασίλι Μπόριν /02/15/1917–12/ 27/1994/ Σύμφωνα με τις αναμνήσεις των πνευματικών του παιδιών: «Ο πατέρας ήταν πολύ δραστήριος άνθρωπος, αποκατέστησε αρκετούς (επτά ή οκτώ). κατεστραμένες εκκλησίες Και υπηρέτησε ταυτόχρονα σε 3 ενορίες (αρχικά σε μια, μετά σε άλλη, μετά στην 3η), ακολουθώντας τον λοιπόν. (όχι όλοι, 10-20 άτομα) επανειλημμένα συμμετείχε σε εκκλησιαστικές διακοπές στα γειτονικά χωριά,

ο πατέρας Βασίλης ήταν πολύ υπομονετικός, προσευχόταν πολύ και θρηνούσε για τα παιδιά του... Είπε ο πατέρας στον άνθρωπο : «Ναι, είσαι άρρωστος, λοιπόν, αν είσαι σε αμαρτία και συνεχίζεις να αμαρτάνεις και ο άνθρωπος φοβόταν ότι θα παρέμενε ανάπηρος για το υπόλοιπο της ζωής του»
. . αγάπη για τις ψυχές που αναχώρησαν και προσευχή γι' αυτές Τα χέρια του: «Κύριε», προσευχήθηκε, βλέπεις ότι δεν έχω τη δύναμη να τα διαβάσω όλα, διάβασε τα μόνος σου! Όταν ο ιερέας σήκωσε τα χέρια του, κατάλαβε ότι όλες οι σημειώσεις είχαν διαβαστεί. Μετά ευχαρίστησε τον Κύριο... Είχε το χάρισμα των δακρύων, ήξερε να προσεύχεται και να κλαίει μαζί με θλιμμένη και πονεμένη ψυχή».
Όταν έφτασε ο ιερέας, ο πατέρας Βασίλι φρόντισε να του το εξομολογηθεί. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί οι ιερείς συχνά κοινωνούν, αλλά σπάνια εξομολογούνται. Αυτό βλάπτει την πνευματική ζωή των ιερέων. Δεν τον ενοχλούσε που ο ίδιος, ένας διάσημος γέροντας, εξομολογείτο στον χθεσινό ιεροδιδάσκαλο.
Ο δαίμονας διώχνεται με τη νηστεία και την προσευχή. Αυτό βρισκόταν στη βάση της ζωής της ενορίας του πατέρα Vasily. Η εξυπηρέτηση ήταν χαλαρή και τακτική. Υπήρχε πάντα μια ατμόσφαιρα Μεγάλης Σαρακοστής, βαθιάς μετάνοιας, που έδινε πνευματική δύναμη για όλο το χρόνο.

Πολλοί δαιμονισμένοι ζούσαν πάντα στις εκκλησίες όπου υπηρετούσε ο πατήρ Βασίλι. Τους «τιμώρησε», διαβάζοντας ειδικές προσευχές ξόρκι σύμφωνα με το περίφημο φυλλάδιο του Peter Mogila, για να διώξει τους δαίμονες από τους «άρρωστους» ανθρώπους που κατείχαν.

Επιπλέον, συχνά επαναλάμβανε ότι δεν υπήρχε κανένα όφελος να απαλλαγεί γρήγορα από τον «ένοικο» και να επιστρέψει στην προηγούμενη άδεια - ταραχώδη ή «συλλογική-συσσωρευτική» ζωή. Και ζώντας εδώ σε ένα μοναστήρι, κάπως παρόμοιο με ένα μοναστήρι, οι άνθρωποι περνούν από την πιο σημαντική «ακαδημία» - μαθαίνουν την επιστήμη του Χριστού, μαθαίνουν τι είναι η πνευματική ζωή και πώς να σώσουν τις ψυχές τους. Μεγάλη δουλειά!

Το φαγητό ήταν πολύ απλό, πενιχρό (αλλά κανείς δεν πεινούσε), και έπρεπε να δουλέψουν πολύ (και μόλις δούλευες μια μέρα, το φαγητό έγινε πολύ νόστιμο). Μόλις φτάσετε, είτε κρυώνετε είτε πεινάτε, πηγαίνετε αμέσως στην υπακοή (δηλαδή, αυτοί που μόλις έφτασαν δεν είχαν ειδική μεταχείριση).
Η συμβουλή που έδωσε ήταν απλή αλλά σοφή. Όταν η ηγουμένη του μοναστηριού της Πουχτίτσα, η Μητέρα Βαρβάρα, επρόκειτο να χειρουργηθεί, ζήτησε τη συμβουλή του πατέρα Βασίλι: «Τι να κάνω, πάτερ, να συμφωνήσω ή όχι; Ίσως θα πεθάνω, αλλά πρέπει να αποκαταστήσουμε το μοναστήρι...» - «Βαρβαρούσκα, αν σε χρειαστεί ο Θεός στο μοναστήρι, δεν θα πεθάνεις, και αν δεν το κάνεις, θα πεθάνεις χωρίς χειρουργική επέμβαση. Πήγαινε στην εγχείρηση».
Αυτό ήταν το σκεπτικό του: απλό και σωστό.
Πολλοί άνθρωποι θεραπεύτηκαν με τις προσευχές του ασκητή, αλλά κάποιοι παρέμειναν στην ίδια κατάσταση. Ο πατέρας Βασίλι είπε: «Είμαι μόνο δούλος του Θεού και η θεραπεία προέρχεται από τον Θεό. Τίποτα δεν συμβαίνει σε έναν πιστό χωρίς το θέλημα του Θεού. Εάν ο Κύριος ευλογεί την κάθαρση, τότε οι δαίμονες υποχωρούν».
Από τα απομνημονεύματα της πνευματικής κόρης του πατέρα Βασίλι: «Κάποτε μια γυναίκα ήρθε στον ιερέα με μια ελκυστική κόρη, αλλά όχι εντελώς υγιή... Εργάστηκε για πολύ καιρό. Η μητέρα έφερε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για την αναστήλωση του ναού. Κουβαλούσε ακούραστα τούβλα, έκανε κάθε είδους δουλειά...
Η ώρα της αναχώρησης πλησίαζε και η καρδιά της έσφιγγε από απόγνωση: «Αυτό που ήρθαμε είναι αυτό με το οποίο φεύγουμε», είπε στον πατέρα Βασίλι... Ο πατέρας Βασίλι ήταν πολύ αναστατωμένος αφού μίλησα μαζί της.. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ... Γονάτισα, σήκωσα τα χέρια μου σε προσευχή και, με δάκρυα, άρχισα επίμονα να ζητώ από τον Κύριο να βοηθήσει τη φτωχή.
Το πρωί μετά τη λειτουργία και την επίπληξη έγινε ένα θαύμα. Το κορίτσι ένιωθε καλύτερα. Η μητέρα απείρως χαρούμενη πήγε σπίτι με την κόρη της ευχαριστώντας τον Θεό και τον π. Βασίλι.
Πέρασε λίγος καιρός και ω. Ο Βασίλι έλαβε ένα γράμμα από αυτήν, γεμάτο δάκρυα: «...Πατέρα, προσευχήσου για την κόρη μου... Έφυγε από το σπίτι, μπλέχτηκε με τοξικομανείς...»
...Ο πατέρας κλειδώθηκε στο κελί του, έκλαψε πικρά και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση για εκείνη την αυθάδη νυχτερινή προσευχή για εκείνη.
Κατά τη διάρκεια των κηρυγμάτων του, έλεγε συχνά αυτή την ιστορία και έλεγε ότι δεν μπορεί κανείς να πάει ενάντια στο θέλημα του Θεού. Αν κάτι δεν δίνεται σύμφωνα με την επιθυμία σας, τότε είναι καλύτερο για εσάς. Ταπεινώσου, υποτάξε στο θέλημα του Θεού. «Αν η μητέρα μου και εγώ το είχαμε καταλάβει αυτό τότε, η κόρη μου, αν και άρρωστη, δεν θα είχε χαθεί στις αμαρτίες της».
...Ο πατέρας είπε ότι ο Κύριος μπορεί να είναι μαζί με ένα άτομο μόνο όταν το άτομο έχει παραιτηθεί από όλες τις περιστάσεις που του θέτει ο ίδιος ο Θεός...
Ο πατέρας Βασίλης μας είπε: «Αν τώρα σταματήσεις να αρρωσταίνεις, είσαι απόλυτα υγιής , τότε αν πάτε στον κόσμο - χαθείτε!
...Απαλύνει μόνο τα βάσανα και δεν ζήτησε από τον Θεό πλήρη θεραπεία. Για να ζει πάντα ο άνθρωπος με μετάνοια και να θέλει πάντα να στρέφεται στον Θεό...
Σε ένα κήρυγμά του μίλησε για τον ενορίτη του που εργαζόταν σε συλλογικό αγρόκτημα. Όταν η ταξιαρχία ξεκουράστηκε, πήγε στην άκρη και διάβασε το Ευαγγέλιο. Και τώρα ήρθε η ώρα να πεθάνει. Ο πατέρας ενημερώθηκε, αλλά όταν έφτασε ήταν πολύ αργά... «Έχετε πάρει όλοι μέτρα;» – ρώτησε τον γιατρό. «Ναι», απάντησε εκείνη.
Τότε ο πατέρας Βασίλι είπε: «Αυτός ο δούλος του Θεού δεν εγκατέλειψε το Ευαγγέλιο, ο Θεός δεν θα την αφήσει χωρίς το μυστήριο». Και γυρνώντας προς την ψεύτικη γυναίκα, είπε: «Μετανόησε, δούλε του Θεού!» Και άρχισε να απαριθμεί τις αμαρτίες της .Εκείνη τη στιγμή όλοι είδαν δύο δάκρυα να κυλούν από τα κλειστά της μάτια. Και ο ιερέας ρώτησε: «Θα κοινωνήσετε;»
Άνοιξε το στόμα της και ο ιερέας την κοινωνούσε.
«Ναι», είπε ο γιατρός, «ο Θεός υπάρχει!» «Και από τότε πίστευα στον Κύριο».

«...Ο πατήρ Βασίλι συμβούλεψε το πρωί, σηκώνοντας από το κρεβάτι, να σταυρώσεις τα πόδια σου με τα λόγια: «Κύριε, ευλόγησε τα πόδια μου να περπατήσω στα μονοπάτια των εντολών Σου!

Ο πατέρας προσπάθησε να μας κρατήσει στην εκκλησία όσο περισσότερο γινόταν, εξηγώντας ότι κάθε λεπτό που περνάει εδώ καταγράφεται από έναν άγγελο...»
Από τα απομνημονεύματα της μοναχής Pukhtitsa: «Πρώτο άκουσα αυτό το όνομα - ο πατέρας Vasily Borin - στο ηγούμενο δωμάτιο, όταν ζήτησα από τη μητέρα  στο μοναστήρι. Η μητέρα  είπε ότι δεν θα με έπαιρνε στο μοναστήρι, αλλά θα με συνιστούσε στον πατέρα Βασίλη...
Περπατούσαμε στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στον αχυρώνα, και όταν συναντήσαμε τον ιερέα, ή μάλλον τον ακούσαμε να φωνάζει: «Εγώ έχασα ένα πρόβατο!» Όλα μέσα μου άρχισαν να θροΐζουν: «Είναι πίσω μου!» ...Ο πατέρας, που μας βλέπει για πρώτη φορά, κατευθύνεται κατευθείαν προς το μέρος μου... Θυμάμαι αυτή τη συζήτηση
- έγραψε ένα βιβλίο, «περί ταπεινοφροσύνης». Τον πρώτο τόμο τον έγραψα μόνος μου και τον δεύτερο θα τον δουλέψουμε μαζί. Ο πρώτος τόμος, νομίζω, είναι ο εαυτός του, και ο δεύτερος όλοι εμείς, πάνω στους οποίους ξόδεψε τη φωτιά της καρδιάς του...
Οι μέρες περνούν, και η μητέρα σιωπά για την αποδοχή στο μοναστήρι. Αλλά μια μέρα στην εκκλησία... έρχεται ο ιερέας και μου λέει: «Μωρό μου!» Περιμένετε τα καλά νέα!
Και πράγματι, την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η Ηγουμένη Βαρβάρα με κάλεσε κοντά της και μου είπε: « πάω στο μοναστήρι!».
...Βοηθούσε τους ανθρώπους να μπουν στο σωστό δρόμο. Είτε επιλύονταν οικογενειακά ζητήματα είτε προέκυπταν στεγαστικά ζητήματα, ο ιερέας προσευχόταν πάντα στην εκκλησία, κατά τη διάρκεια των προσευχών, στη Λειτουργία, για όσους απευθύνονταν σε αυτόν. Προσευχήθηκε και στο κελί του. Και μόνο τότε έδωσε απάντηση...
Πρέπει να πω ότι οι καιροί ήταν σκληροί τότε για τους Ορθοδόξους. Δεν μπορούσαμε να μείνουμε για πολύ καιρό με τον π. Βασίλης: η αστυνομία επισκέφτηκε τόσο το βράδυ όσο και το βράδυ. Έπρεπε να κρυφτώ. Και όσοι δεν τα κατάφεραν τους έπαιρναν, αν και με τις προσευχές του π. Βασίλη, επέστρεφαν...
Μια μέρα οι αρχές επρόκειτο να κλείσουν το ναό, αλλά ο ιερέας προσευχήθηκε θερμά και το επόμενο πρωί χιόνισε τόσο πολύ που δεν μπορούσαν να οδηγήσουν το αυτοκίνητό τους. Μέχρι και ψωμί έπεφταν από ελικόπτερα τότε. Ο πατέρας χάρηκε...»
Ας δώσουμε μερικές ακόμη μαρτυρίες για τα θαύματα που αποκάλυψε ο Κύριος με τις προσευχές του ασκητή:
Ο πατέρας Βασίλι είπε πώς κάποτε προσευχόταν όλο το καλοκαίρι στον προφήτη Ηλία για να μην αφήσει τη βροχή να πέσει στον έδαφος, γιατί η στέγη του ναού δεν ήταν καλυμμένη. Έτσι, η δυνατή βροχή άρχισε να πέφτει μόνο μετά την ολοκλήρωση των κατασκευαστικών εργασιών.
Και πόσες δακρύβρεχτες προσευχές έκανε ο ιερέας στον Θεό, ζητώντας κεφάλαια και βοήθεια για να πραγματοποιηθούν οικοδομικές εργασίες! Μόνο ο Θεός το ξέρει αυτό.
Θυμάμαι δύο εργάτες ήρθαν στον ιερέα για να του ζητήσουν να τους πληρώσει για κάποια δουλειά. Αλλά δεν έχει χρήματα...
Έτσι ο πατέρας Βασίλι λέει στους εργάτες:
«Περιμένετε μέχρι το βράδυ, περιμένω μεταφορά από το ταχυδρομείο».
...Αν και δεν ήξερε για καμία μεταφορά, και γι' αυτό ανησυχούσε, φυσικά. Εκείνος όμως προσευχήθηκε και πίστεψε.
Και, σίγουρα, η μεταφορά χρημάτων έφτασε σύντομα. Ο ίδιος ο πατέρας Βασίλι εξεπλάγη με αυτό.

Όμως ο ιερέας δεν είχε μόνο το χάρισμα της προσευχής. Είχε το μεγάλο χάρισμα να στέκεται ενώπιον του Θεού. Για κάθε πράξη ζητούσε ευλογία από τον Κύριο, από τη Βασίλισσα των Ουρανών, από τους αγίους. Αν έπρεπε να λυθεί κάποιο ζήτημα, δεν έκανε τίποτα χωρίς προσευχή. Και αμέσως στράφηκε στον Θεό με μια φλογερή και συχνά δακρύβρεχτη προσευχή, και πήρε απάντηση. Επομένως, ο πατέρας Βασίλι είχε πάντα σαφήνεια και σταθερότητα πεποίθησης για το τι να κάνει.
Ο εξομολόγος του π. Βασιλείου ήταν ο περίφημος γέροντας Συμεών από το Πεχώριο. Και τότε μια μέρα ο πατέρας Βασίλι ταξιδεύει για επαγγελματικούς λόγους και θέλει να αγοράσει ένα εισιτήριο για το Tartu. Και ο ταμίας του δίνει ένα εισιτήριο για το Pechory Pskovskikh.

Όσο κι αν ήταν αγανακτισμένος,  φαινόταν να μην τον άκουγε. Ο πατέρας Βασίλι ταπεινώθηκε και πήγε στο Pechory - υπάρχουν πάντα πολλές ανησυχίες και είναι πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους, και στη συνέχεια απροσδόκητα, κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες, προέκυψε η ευκαιρία να προσευχηθεί ιδιωτικά, να υπηρετήσει "τον μόνο που έχει ανάγκη". ..
Και αποδεικνύεται ότι ήρθε - για την κηδεία του πνευματικού του πατέρα, πρεσβύτερου, πατέρα Συμεών. Και ο π. Βασίλι θυμήθηκε ότι ζήτησε από τον εξομολόγο του να τον προειδοποιήσει πότε έπρεπε να έρθει να τον αποχαιρετήσει, αν ο Γέροντας Συμεών ετοιμαζόταν να πάει ένα μακρύ ταξίδι. Και ο γέροντας τον καθησύχασε: «Θα σε πάρω τηλέφωνο, μην ανησυχείς...

Μέχρι τον Απρίλιο του 1992, όταν μια σοβαρή αρρώστια έκοψε τον πατέρα Βασίλι στο κρεβάτι του, δεν ήξερε ξεκούραση ούτε διακοπές. Καθημερινά προεξήρχε πρωινές και απογευματινές προσευχές και λιτανείες κάθε Κυριακή και Μεγάλες Αργίες τελούσε Κατανυκτική Αγρυπνία και Θεία Λειτουργία, ενώ εξομολογούσε και κοινωνούσε σε 200 - 250 άτομα.
Οι θείες λειτουργίες συχνά συμπληρώνονταν από πολλές ώρες θερμών κηρυγμάτων. Μόνο μερικές φορές κάποιος επισκεπτόμενος ιερέας τον βοηθούσε. Οι επιπλήξεις συνήθως γίνονταν μόνο μια φορά την εβδομάδα, αλλά διαρκούσαν όλη τη νύχτα μέχρι το πρωί. Όλοι όσοι ήρθαν είχαν χώρο να κοιμηθούν και να φάνε...
Μετά το κλείσιμο των συνόρων μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, σχεδόν σταμάτησε η άφιξη των προσκυνητών στην Εσθονία, αλλά ο βαριά άρρωστος ιερέας δεν επέπληξε πια. Αρκετές δεκάδες άνθρωποι παρέμειναν στον φράχτη του μοναστηριού του.

Επί δυόμισι χρόνια τελούνταν ακολουθίες με επισκεπτόμενους ιερείς. Μετά την αναχώρηση του γέροντα στον Κύριο, στον τόπο των κατορθωμάτων του, στον τίμιο τάφο του, δίπλα στο βωμό του ναού που αναστήλωσε, παρέμειναν να ζήσουν καμιά δεκαριά από τα πνευματικά παιδιά του ιερέα...
Τα πνευματικά παιδιά του ιερέα Βασίλη τοποθέτησαν έναν σταυρό στον τάφο του ιερέα τους με την επιγραφή: Mitred Archpriest Vasily Borin 15/02/1917 – 27/12/1994
Τον Σεπτέμβριο του 2002, κατόπιν αιτήματος του Μητροπολίτη Korniliy, ο Ναός Ηλία στη Vasknarva, με διάταγμα του Παναγιωτάτου Πατριάρχη Αλεξίου, μετατράπηκε σε μοναστήρι και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο μοναστήρι Pukhtitsa...