Ρώτησα ἕνα Γάλλο Ὀρθόδοξο το 1957:

«Ρώτησα ἕνα Γάλλο Ὀρθόδοξο το 1957:

—Τί σέ ἔκανε νά ἀφήσης τό Καθολικισμό καί νά

γίνης Ὀρθόδοξος;

Μοῦ ἀπάντησε:

—Πῆγα σ' ἕνα μνημόσυνο Ὀρθοδόξου φίλου μου

στη ρωσική Εκκλησία τοῦ Παρισιοῦ καί, βλέποντας

τό μεγαλεῖο τοῦ Ναοῦ, τό συνέκρινα μέ τή δική μας

ἐκκλησιαστική πτώχεια. Τότε ἡ καρδιά μου ἀβίαστα

ἔκλινε στήν Ὀρθοδοξία. Καί καθημερινά ὀνειρεύομαι

καί τό δικό μου μνημόσυνο μέ βρασμένο σιτάρι, κε-

ριά καί λιβάνια καί ὄμορφη ψαλμωδία. Τήν ἀμεσότητα τῆς Ὀρθοδοξίας δέν τήν ἔχει ὁ Καθολικισμός. Τό σιτάρι συμβολίζει ἐμένα, πού σαπίζω στῆς γῆς τά

σπλάγχνα, γιά ν' ἀναστηθῶ· τό ἱλαρό φῶς τοῦ κεριοῦ, τό φῶς τοῦ Χριστοῦ· καί τό λιβάνι, τήν εὐωδία

τοῦ Ἁγ. Πνεύματος. Ἡ ξηρότητα τοῦ Καθολικισμοῦ μέ ὁδήγησε στήν Ὀρθοδοξία»