Τα ορθόδοξα θαύματα στον 20ο αιώνα. Μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων. 15

 

«Ο μάρτυρας Τρύφωνας με βοήθησε»

Τέλος, στον πίνακα ανακοινώσεων αναρτήθηκε μήνυμα ότι όλοι οι εργαζόμενοι του ινστιτούτου μας και τα εξαρτώμενα μέλη τους μπορούν να λάβουν πατάτες από την αποθήκη λαχανικών Νο 6. Με κομμένη την ανάσα έψαξα το επίθετό μου στη λίστα, ορίστε! Θεέ μου, η μάνα μου κι εμένα θα δοθούν 70 κιλά! Μετά την πείνα που ζήσαμε εδώ στην εκκένωση, αυτός είναι ένας ολόκληρος πλούτος!

Ήταν Οκτώβριος του 1942. Ο παγετός μυρμήγκιαζε, αλλά όχι πολύ οδυνηρός.

Στο λαχανοπωλείο, έβαλαν γρήγορα πατάτες στην τεράστια τσάντα μου φτιαγμένη από λινό σεντόνι, αλλά έμεινα μαζί της στο διάδρομο ανάμεσα στους κάδους, μην έχοντας τη δύναμη να τη μετακινήσω. Ο κόσμος περνούσε βιαστικά, ενοχλούσα τους πάντες, με έσπρωχναν, με επέπληξαν, αλλά εγώ απλώς στάθηκα εκεί και ζήτησα βοήθεια.

Τελικά, κάποιος άρπαξε την τσάντα μου από τη μια άκρη, εγώ από την άλλη και την βγάλαμε. Φαίνεται ότι αυτά τα ίδια χέρια βοήθησαν να το βάλω στο έλκηθρο των παιδιών μου. Έχοντας δέσει την τσάντα, έβαλα τα σχοινιά του έλκηθρου στους ώμους μου, ζόρισα, τράβηξα και... βρέθηκα στο έδαφος. Το γέλιο ήρθε από πίσω. Κοιτάζοντας την αδύνατη σιλουέτα μου, ο επικεφαλής του τμήματος όπου δούλευα γέλασε.

Τρίβοντας τα μελανιασμένα γόνατά της, έδεσε το σχοινί και αγκυροβόλησε ξανά τον εαυτό της. Κάποιος έσπρωξε το έλκηθρο και πήγα. Αλλά μετά από λίγα μέτρα τελείωσε η λωρίδα του χιονιού και του πάγου, άρχισε το γυμνό έδαφος και το έλκηθρο δεν κουνήθηκε.

Με τρομερή προσπάθεια έσυρα το έλκηθρο στο κόκκινο παγωμένο έδαφος, αλλά το σχοινί έσπασε και έπεσα ξανά.

Τόσο καιρό σέρνω το έλκηθρο, αλλά ο δρόμος δεν έχει τέλος. Είναι πολύ μακριά από την πόλη. Πρέπει επίσης να διασχίσω το ποτάμι με πάγο και μετά αρχίζει το πιο δύσκολο κομμάτι: μια απότομη ανάβαση - η πόλη στέκεται σε ένα βουνό.

Δύο άντρες με γούνινα μπουφάν με προλαβαίνουν. Φέρνουν μια μεγάλη τσάντα στα έλκηθρά τους. Τους ακούω να λένε:

- Πόσο αξιολύπητη είναι!

«Και αστείο», προσθέτει αηδιαστικά ο δεύτερος.

Το έλκηθρο με προλαβαίνει και μια ολόκληρη οικογένεια τα τραβάει.

Κοιτάζω πίσω, δεν υπάρχει κανείς στο δρόμο. Και ο παγετός δυναμώνει, οπότε είναι Οκτώβριος για εσάς! Τρίβω τα χέρια μου, βάζω το σχοινί στον ώμο μου, τραβώ μερικά μέτρα και σταματάω: ο πάγος τελείωσε και υπάρχει γυμνή γη μπροστά μου. Τι να κάνουμε;

- Μάρτυς Τρύφωνα, δεν με άφησες ποτέ, βοήθησέ με τώρα! Δεν ξέρω πώς, αλλά βοηθήστε με να παραδώσω τις πατάτες.

Δεν υπάρχει κανείς, και φωνάζω στον μάρτυρα με όλη μου τη φωνή. Σιωπή τριγύρω. Από τη μια πλευρά του δρόμου υπάρχει ένα παγωμένο ποτάμι, από την άλλη υπάρχουν κάποιοι λόφοι κατάφυτοι από θάμνους.

- Μάρτυς Τρύφωνα, βοήθεια!

Ξαπλώνω στην τσάντα, προσεύχομαι και κλαίω. Μετά σηκώνομαι και πιάνω το σχοινί. Υπάρχει απόγνωση στην καρδιά μου. Κάνω ένα-δύο βήματα και νιώθω το βλέμμα κάποιου πάνω μου.

Κοιτάζω τριγύρω: βγάζοντας το κεφάλι του πίσω από ένα τύμβο, ένας άντρας με άγρια ​​όψη με κοιτάζει. Η καρδιά μου χάνει ένα ρυθμό και ένας άντρας, ζεστά ντυμένος και λοξός, σηκώνεται σε όλο του το ύψος και έρχεται κοντά μου.

«Μάρτυς Τρύφωνα, σώσε με», προλαβαίνω μόνο να ψιθυρίσω.

- Χρειάζεσαι βοήθεια; - ρωτάει με βουβή φωνή.

«Ναι», απαντώ μπερδεμένη.

- Μπορεί. Τι θα δώσεις;

Σηκώνω τα χέρια μου:

- Δεν έχω τίποτα εδώ.

- Και στο σπίτι;

«Και στο σπίτι», αρχίζω και θυμάμαι αμέσως ότι χθες βρήκα απροσδόκητα ένα τέταρτο βότκας σε ένα άδειο ντουλάπι.

— Υπάρχει βότκα στο σπίτι.

- Αυτό είναι καλό. Πόσα;

- τέταρτο.

Ο άντρας κουνάει το κεφάλι του, βάζει την τσάντα στους ώμους του και περπατά, όχι κατά μήκος του δρόμου, αλλά προς τον λόφο από όπου κοίταζε έξω.

-Που πάτε; - Ουρλιάζω με φρίκη.

- Μη φοβάσαι, έχω άλογα εκεί.

Και, πράγματι, πίσω από το λόφο υπάρχει ένα έλκηθρο που το σύρουν ένα ζευγάρι άλογα.

Καβαλάμε γρήγορα στα άλογα. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα που δεν έχω χρόνο να συνειδητοποιήσω τι συνέβη.

Μπαίνοντας στην πόλη βλέπω τη μητέρα μου. Στέκεται στο δρόμο στην ουρά για ψωμί. Βλέποντάς με στο έλκηθρο δίπλα στον σταυρομάτικο οδηγό, ρίχνει έκπληκτη την τσάντα της.

Στο σπίτι, φέρνει την τσάντα στο δωμάτιο και απλώνει το χέρι του: «Πού είναι η βότκα;»

Βγάζω το μπουκάλι. Ανοίγοντας το φελλό, πίνει μια γουλιά και κλείνοντας τα μάτια του λέει: «Πραγματικό».

Όταν η λαχανιασμένη μάνα επιστρέφει από την ουρά, οι βραστές πατάτες είναι ήδη στο τραπέζι. Φιλιόμαστε χαρούμενα.

«Δόξα τω Θεώ, δεν θα πεθάνουμε από την πείνα», λέει η μαμά. - Μα ποιος σε βοήθησε;

- Μάρτυς Τρύφων.

(Συλλογή «Μη επινοημένες ιστορίες»)