Μεγάλοι Ρώσοι πρεσβύτεροι του 20ου αιώνα . 7

 

Πρεσβύτεροι της Οδησσού

Άγιος Δίκαιος Ιωνάς (Αταμάνσκι) (1855–1924)

Πρεσβύτερος στον κόσμο, ο άγιος δίκαιος Ιωνάς ήταν ο πρωτοπρεσβύτερος της εκκλησίας του λιμανιού του Αγίου Νικολάου.

Πιθανώς, σε ολόκληρη την ιστορία της Οδησσού δεν υπήρξε πιο διάσημος ιερέας της ενορίας. Η πνευματική του ζωή ήταν τόσο υψηλή που οι μεγάλοι ασκητές του Κιέβου εκείνης της εποχής έλεγαν για αυτόν, έναν λευκό ιερέα που είχε πολλά παιδιά και εγγόνια: «Εμείς, οι μοναχοί, δεν τον αξίζουμε. Είναι πολύ πιο ψηλός από εμάς». Όταν οι νότιοι ήρθαν στον άγιο δίκαιο Ιωάννη της Κρονστάνδης , είπε: «Γιατί μπαίνεις στον κόπο να έρθεις σε μένα; Έχετε τον δικό σας Ιωάννη της Κρονστάνδης - τον πατέρα Ιωνά». Ανάμεσά τους, αυτά τα δύο λυχνάρια, υπήρχε αμοιβαία αγάπη και ευλάβεια. Ο Άγιος Δίκαιος Ιωάννης έστειλε στον Άγιο Δίκαιο Ιωνά ως δώρο ένα υπέροχο λευκό άμφιο με γαλάζια διακόσμηση. Ο πατέρας Ιωνάς αγαπούσε πολύ αυτό το άμφιο.

Η ποιμαντική διακονία του ιερού δικαίου Ιωνά (Αταμάνσκι) έπεσε σε μια δύσκολη περίοδο της ρωσικής ιστορίας: τον Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο του 1905, την εξέγερση στο θωρηκτό Ποτέμκιν, την επανάσταση του Φεβρουαρίου και την Οκτωβριανή επανάσταση του 1917, τον εμφύλιο πόλεμο του 1918 –1920, πείνα, καταστροφή, αυτοκεφαλία και ανακαινιστικά σχίσματα στην Εκκλησία, που έστησε η Σοβιετική εξουσία δίωξης της Ορθοδοξίας.

Εκείνη την εποχή, ο άγιος δίκαιος Ιωνάς, με τη δύναμη της τολμηρής προσευχής, έκανε θαύματα απίστευτα για την ορθολογιστική εποχή μας.

Για αυτές τις ατελείωτες θεραπείες, για την εκδίωξη των δαιμόνων, ο εχθρός εκδικήθηκε βάναυσα την οικογένεια του αγίου δικαίου Ιωνά.

Μόλις έδιωξε τον δαίμονα, ξέσπασε φωτιά στο σπίτι χωρίς προφανή λόγο. Στην εξουθενωμένη οικογένεια του πρεσβυτέρου δεν άρεσε όταν έφερναν δαιμονισμένους για θεραπεία, γνωρίζοντας ότι θα υπήρχαν ξανά προβλήματα.

Ο εχθρός εκδικήθηκε τον άγιο δίκαιο Ιωνά μέσω των δικών του παιδιών. Υπέμειναν στενοχώριες σχεδόν σε όλη τους τη ζωή - τους έδιωξαν από το σχολείο, έκαναν δυστυχισμένους γάμους.

Όταν η Εκκλησία υπέστη το Ανακαινιστικό και το Αυτοκέφαλο σχίσμα, ο Γέροντας Ιωνάς και αρκετοί άλλοι ιερείς της Οδησσού δεν υπέκυψαν στην αποπλάνηση του διαβόλου και όλα τα χρόνια των διωγμών, παρά τις απειλές, ήταν σταθερά πιστοί στον Παναγιώτατο Πατριάρχη Τύχωνα. Αργότερα, πεπεισμένοι για το λάθος τους, οι Ανακαινιστές ιερείς ήρθαν στον άγιο δίκαιο Ιωνά για να μετανοήσουν.

Ο Γέροντας Ιωνάς φρόντιζε όχι μόνο το μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ, που βρίσκεται στην πόλη, αλλά και το μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, που βρίσκεται 25 στάντια από την Οδησσό. Ο γέροντας τον αγαπούσε και τον αποκαλούσε «το παιδί μου του Ευαγγελισμού». Η μοναχή αυτού του μοναστηριού, η Μητέρα Ονούφρια (με τα άμφια της Αντωνίας (Ζούροβα)) είπε: «Μια μέρα έρχεται μια γυναίκα στο μοναστήρι και ρωτά: «Ποιος είναι εδώ ο πατέρας Ιωνάς;» Όταν της εξήγησαν, είπε το όνειρό της Η αείμνηστη μητέρα της εμφανίστηκε και της είπε: «Όλοι ξέχασαν ότι κανείς δεν προσεύχεται για εμάς, κανείς δεν μας επισκέπτεται και μόνο ο πατέρας Ιωνάς μας επισκέφτηκε περνώντας από εκεί και λάβαμε μεγάλη παρηγοριά».

Αποδεικνύεται ότι πράγματι ο άγιος δίκαιος Ιωνάς, οδηγώντας μπροστά από ένα παλιό εγκαταλελειμμένο νεκροταφείο, συγκινήθηκε από την αξιολύπητη εμφάνισή του και σταμάτησε εκεί για να προσευχηθεί.

Όταν επισκεπτόταν το μοναστήρι του Ευαγγελισμού, ο πρεσβύτερος προειδοποιούσε συχνά τις αδερφές να μην τον πλησιάσουν αν τον έβλεπαν ξαφνικά παρών στη Θεία λειτουργία. Αυτές τις στιγμές, με έναν ακατανόητο τρόπο, «στο σώμα ή έξω από το σώμα», επισκέφτηκε την αγαπημένη του κατοικία.

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, προβλέποντας μελλοντικές θλίψεις, ο δίκαιος Ιωνάς είπε στην εκκλησία της Μονής Ευαγγελισμού: «Βλέπω 200 στεφάνους μαρτυρίου πάνω στις αδελφές». Κατά τη διάρκεια της δίωξης, 200 μοναχές βασανίστηκαν.

Το 1921, η σοβιετική κυβέρνηση, υπό το πρόσχημα της βοήθειας στους πεινασμένους, πραγματοποίησε μια ενέργεια κατάσχεσης εκκλησιαστικών τιμαλφών, η οποία είχε σκοπό να στερήσει την Εκκλησία από τα λειτουργικά σκεύη και να υπονομεύσει τη βιωσιμότητά της. Κατά την εκτέλεσή της, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου έχασε μεγάλο μέρος της περιουσίας της και ο πρύτανης συνελήφθη σύντομα. Όμως οι εργάτες και οι αγρότες βγήκαν για να υπερασπιστούν τον βοσκό τους και έγινε τέτοια φασαρία που οι αρχές αναγκάστηκαν να τον απελευθερώσουν.

Μια σοβαρή ασθένεια έφερε τον θάνατο του γέροντα πιο κοντά και στις 17 Μαΐου 1924 ο δίκαιος αναχώρησε στον Κύριο.

Μετά τον θάνατό του, το δωμάτιο όπου πέρασε τις τελευταίες μέρες της ζωής του ο άγιος δίκαιος Ιωνάς άρχισε να απολαμβάνει ιδιαίτερης ευλάβειας. Ήταν ένα μικρό στενό υπνοδωμάτιο, όπου υπήρχε ένα κρεβάτι, μια πολυθρόνα στην οποία πέθανε ο άγιος δίκαιος Ιωνάς και ένα απλό ξύλινο ντουλάπι στο οποίο υπήρχαν πολλές εικόνες κάτω από το τζάμι.

Την 20ή μέρα μετά το θάνατο, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σε αυτό το υπνοδωμάτιο από θαυμαστές, το παιδί ενός από αυτούς, δείχνοντας μια πολυθρόνα, είπε: «Ο παππούς κάθεται».

Όταν ετάφη ο άγιος δίκαιος Ιωνάς, ένας ιερέας έφτασε από μακριά και άργησε. Τότε αποφάσισε να πάει στον τάφο του αγίου δικαίου Ιωνά και να τον αποχαιρετήσει. Ήταν ήδη αργά, τελείως σκοτεινά, και όταν πλησίασε τον τάφο, είδε από πάνω του δύο Αγγέλους.

Άγιος Γέροντας Κουκσά (1875–1964)

Ο Σεβασμιώτατος Γέροντας Κουκσά αποκαλείται μερικές φορές Σεραφείμ του Σάρωφ του 20ού αιώνα. Πράγματι, σε αυτόν τον τρομερό αιώνα, τον γεμάτο με το σκοτάδι των απάνθρωπων εγκλημάτων, ο Κύριος μας έστειλε έναν μεγάλο γέροντα ως εκπληκτικό παράδειγμα πίστης, ελπίδας και αγάπης.

Ο μοναχός Κουκσά ξεκίνησε τη διακονία του στο Άγιο Όρος, όπου πήγε με την ευλογία του μεγάλου γέροντα του Κιέβου Ιωνά, γνωστού σε όλους για τη διορατικότητα και τα θαύματά του. Στο Άγιο Όρος ο Γέροντας Κουκσά έζησε υπό την καθοδήγηση έμπειρων πνευματικών καθοδηγητών. Εδώ εξοικειώθηκε με την ανεκτίμητη κληρονομιά της αρχαίας πατερικής σκέψης και πέρασε από το σχολείο της μοναστικής ζωής. Αλλά τότε ήταν ο Άθως του Μοναχού Σιλουάν, ο Άθως, στον οποίο δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι μοναχοί εργάστηκαν με προσευχητική νηφαλιότητα, ο Άθως την εποχή της ακμής του!

Η πολύχρονη ζωή του στο Άγιο Όρος του απέφερε πολύ καλά και συνέβαλε στην ανάπτυξή του ως δούλου του Θεού, μοναχού και χριστιανού. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, όπως και ο Άγιος Αντώνιος του Κιέβου-Πετσέρσκ, έφερε την πνευματικότητα του Αγίου Όρους στον τόπο μας, αποτελώντας την πηγή του για πολλές χιλιάδες ανθρώπους. Από το 1917 ήρθε η ώρα των πύρινων δοκιμασιών για την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία και όλο τον λαό. Ο μοναχός Kuksha μοιράστηκε πλήρως αυτές τις δοκιμασίες με τους ανθρώπους του.

Μετά το κλείσιμο της Λαύρας του Κιέβου Pechersk, ο πρεσβύτερος υπηρέτησε μέχρι το 1938 στο Κίεβο, στην εκκλησία της Voskresenskaya Slobodka. Χρειαζόταν μεγάλο θάρρος για να υπηρετήσω ως ιερέας εκείνη την εποχή. Το 1938, ξεκίνησε ένα δύσκολο οκταετές εξομολογητικό επίτευγμα για τον αιδεσιμότατο Kuksha - ως «κληρικός λειτουργός» καταδικάστηκε σε 5 χρόνια σε στρατόπεδα στην πόλη Vilma, στην περιοχή Molotov, και αφού υπηρέτησε αυτή τη θητεία -  3 χρόνια εξορίας .

Έτσι, σε ηλικία 63 ετών, ο πατέρας του Kuksha βρέθηκε να κάνει εξαντλητικές εργασίες υλοτομίας. Η δουλειά ήταν πολύ δύσκολη, ειδικά τον χειμώνα, σε έντονους παγετούς. Δούλευαν 14 ώρες την ημέρα, λαμβάνοντας πολύ πενιχρό και κακό φαγητό. Έχοντας όμως πάντα κατά νου ότι «μέσα από πολλές θλίψεις αρμόζει να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού» ( Πράξεις 14:22 ), ότι «τα πάθη του παρόντος καιρού είναι ανάξια της δόξας που θέλει να φανεί μέσα μας» ( Ρωμ. 8:18 ), Πατέρα, με τη χάρη του Θεού, όχι μόνο υπέμεινε υπομονετικά και αυτάρεσκα την οδυνηρή ζωή στη φυλακή, αλλά πάντα ενισχύθηκε πνευματικά τους γύρω σου.

Ο γέροντας θυμήθηκε: «Ήταν Πάσχα. Ήμουν τόσο αδύναμος και πεινασμένος - ο αέρας έτρεμε. Και ο ήλιος λάμπει, τα πουλιά τραγουδούν, το χιόνι έχει ήδη αρχίσει να λιώνει. Περπατάω στη ζώνη κατά μήκος του συρματοπλέγματος, πεινάω αφόρητα, και πίσω από το σύρμα οι μάγειρες κουβαλούν δίσκους με πίτες στο κεφάλι τους από την κουζίνα μέχρι την τραπεζαρία για τους φύλακες. Από πάνω τους πετούν κοράκια. Προσευχήθηκα: «Κοράκι, κοράκι, τάισες τον προφήτη Ηλία στην έρημο, φέρε μου κι εμένα ένα κομμάτι πίτα». Ξαφνικά άκουσα από πάνω: "Kar-rr!", και μια πίτα έπεσε στα πόδια μου - ήταν το κοράκι που την έκλεψε από το ταψί του μάγειρα. Πήρα την πίτα από το χιόνι, ευχαρίστησα τον Θεό με δάκρυα και ικανοποίησα την πείνα μου».

Το 1947, ο μοναχός Kuksha επέστρεψε στη Λαύρα Pechersk του Κιέβου και ο Κύριος του εμπιστεύτηκε το κατόρθωμα της πρεσβείας. Μέσω του Γέροντα Κουκσά, δοκιμασμένου στο χωνευτήριο κάθε είδους πειρασμών, οι άνθρωποι ξεκίνησαν το δύσκολο, στενό, αλλά αληθινό μονοπάτι της σωτηρίας. Μόνο ο Κύριος γνωρίζει πόσους βοήθησε και πόσους αγκάλιασε με την παντοδύναμη και κατανυκτική αγάπη του, που τόσο προσέλκυσε ανθρώπους που συρρέουν κοντά του από όλη τη χώρα. Μια ατελείωτη σειρά ανθρώπων ήρθε στον Γέροντα Κουκσά στην πάσχουσα χώρα μας, περιμένοντας τη βοήθεια και τη χάρη του Θεού, που ξεχύθηκε με προσευχές, πνευματικές συμβουλές και οδηγίες από τον ιερό ασκητή.

Με προσευχή, υπομονή και συμπόνια, καλά λόγια και πνευματικές συμβουλές, ο γέροντας απομακρύνθηκε από την ασέβεια και την αμαρτία και στράφηκε στον Θεό, νουθετεί τους πεισματάρους στην απιστία, ενισχύοντας τους λιγόπιστους, ενθαρρύνοντας τους δειλούς και μουρμουρίζοντας, απαλύνοντας τους πικραμένους, ειρηνεύοντας και παρηγορώντας τους απελπισμένους, ξυπνώντας εκείνους που κοιμούνται σε αμαρτωλό ύπνο, κοιμούνται στη λήθη και στην αμέλεια.

Ο Γέροντας Κουκσά είχε από τον Θεό το χάρισμα του πνευματικού συλλογισμού και της διάκρισης των σκέψεων. Ήταν μεγάλος προορατικος. Ακόμη και τα πιο οικεία συναισθήματα του ήταν ανοιχτά, τα οποία οι άνθρωποι δύσκολα μπορούσαν να καταλάβουν οι ίδιοι, αλλά καταλάβαινε και εξήγησε από ποιον ήταν και από πού προέρχονταν. Πολλοί ήρθαν κοντά του για να πουν για τις λύπες τους και να ζητήσουν συμβουλές, και αυτός, χωρίς να περιμένει μια εξήγηση, τους συνάντησε ήδη με την απαραίτητη απάντηση και πνευματικές συμβουλές. Υπήρχαν και άνθρωποι που στέκονταν στην πόρτα, και τους φώναζε ήδη με το όνομά τους, αν και τους έβλεπε για πρώτη φορά στη ζωή του. Ο Κύριος του το αποκάλυψε.

Οι αθεϊστικές αρχές εκνευρίστηκαν και τρόμαξαν από τη ζωή του αγίου του Θεού. Διώκονταν και διώκονταν συνεχώς. Το 1951, ο πατέρας Kuksha μεταφέρθηκε από το Κίεβο στη Λαύρα της Ιεράς Κοιμήσεως του Pochaev. Η Υπεραγία Θεοτόκος, που τόσο αγάπησε ο μοναχός σε όλη του τη ζωή, δέχεται εδώ την εκλεκτή Της, όπου εμφανίστηκε θαυματουργικά στα αρχαία χρόνια.

Όλοι όσοι ήρθαν στη Λαύρα Pochaev προσπάθησαν να εξομολογηθούν με τον μοναχό Kuksha. Εκατοντάδες άνθρωποι στο ναό στάθηκαν στην ουρά για να τον δουν. Δέχτηκε πολλούς στο κελί του, μη φείδοντας τον εαυτό του και περνώντας ολόκληρες μέρες σχεδόν χωρίς ανάπαυση, παρά την προχωρημένη ηλικία και τις γεροντικές ασθένειες.

Τα λόγια της Αγίας Γραφής εκπληρώθηκαν στον μοναχό, ο οποίος είχε υπομείνει τον ανθρώπινο φθόνο και την κακή θέληση σε όλη του τη ζωή : ένας προφήτης είναι χωρίς τιμή παρά μόνο στη χώρα του και στο σπίτι του ( Ματθαίος 13:57 ). Σύντομα ο πρεσβύτερος μεταφέρθηκε στη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου Khreshchatytsky της επισκοπής Chernivtsi, και στη συνέχεια στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Οδησσού, όπου πέρασε τέσσερα χρόνια και πέθανε ειρηνικά στις 11 Δεκεμβρίου 1964.

Ο μοναχός απέφευγε την ανθρώπινη δόξα και μάλιστα τη φοβόταν, θυμούμενος αυτό που έλεγε ο ψαλμωδός και προφήτης: Όχι σε εμάς, Κύριε, όχι σε εμάς, αλλά στο όνομά Σου δώσε δόξα στο έλεός σου και στην αλήθεια Σου ( Ψαλμ. 113:9 ). . Ως εκ τούτου, έκανε τις καλές πράξεις απαρατήρητος, δεν του άρεσε η ματαιοδοξία και πάντα προσπαθούσε να προστατεύσει ή να απαλλάξει τα πνευματικά του παιδιά από αυτήν.

Ο μοναχός Kuksha συμβούλεψε να αγιάζετε όλα τα νέα πράγματα και τα προϊόντα με αγιασμό και να ραντίζετε το κελί (δωμάτιο) πριν πάτε για ύπνο. Το πρωί, βγαίνοντας από το κελί του, ραντιζόταν πάντα με αγιασμό.

Ο μοναχός ξεπέρασε όλες τις δοκιμασίες της ζωής θυμούμενος τη λύτρωση του ανθρώπινου γένους από τον Σωτήρα και τη ζωοποιό Ανάστασή Του. Είπε στην πνευματική του κόρη, μοναχή Β.:

«Όταν σε πάνε κάπου, μη στεναχωριέσαι, αλλά στέκεσαι πάντα με πνεύμα στον Πανάγιο Τάφο, όπως ο Κουκσά: Ήμουν στη φυλακή και στην εξορία, αλλά στο πνεύμα πάντα στέκομαι στον Πανάγιο Τάφο!»

Ο πατέρας Kuksha έζησε και έδρασε με το πνεύμα και τη δύναμη των πρεσβυτέρων της Optina, ευλογημένος από τον Θεό μαζί τους με τα δώρα της ενόρασης, της θεραπείας, της θεραπείας ψυχικών και σωματικών παθήσεων και της υψηλότερης κλήσης στο έργο της οικοδόμησης της σωτηρίας του κόσμου - η ηλικιωμένη φροντίδα των ανθρώπινων ψυχών.

Σεβασμιώτατος Γέροντας Σεβαστιανός Καραγκάντα ​​(1884–1966)

Στα νιάτα του, ο μοναχός Σεβαστιανός ήταν  στο κελιά του μεγάλου γέροντα της Όπτινα, του μοναχού Ιωσήφ και μετά τον θάνατό του, του κελλιού του μοναχού Νεκταρίου. Υπό την καθοδήγηση δύο πρεσβυτέρων, ο μοναχός Σεβαστιανός καλλιέργησε πραότητα, σύνεση, υψηλή προσευχητική στάση, έλεος, συμπόνια και άλλες πνευματικές ιδιότητες. Ανέλαβε το βάρος των γηρατειών σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή.

Το 1933, ο μοναχός καταπιέστηκε και στάλθηκε στα στρατόπεδα Karaganda στο Καζακστάν. Εδώ, στην Καραγκάντα, στη Μιχαήλοβκα (συνοικία της πόλης) έμεινε για να ζήσει. Άνθρωποι από όλη τη χώρα άρχισαν να έρχονται στον Γέροντα Σεβαστιανό, και όχι μόνο μοναχοί, αλλά και βαθιά θρησκευόμενοι λαϊκοί που αναζητούσαν πνευματική καθοδήγηση. Ο μοναχός Σεβαστιανός κατέβαλε πολλή δουλειά στην εκπαίδευση του ποιμνίου του. Είπαν ότι το ήμισυ της Mikhailovka ήταν σαν ένα μυστικό μοναστήρι στον κόσμο. Ο Άγιος Σεβαστιανός υπηρέτησε την Εκκλησία για εξήντα χρόνια, από την υπακοή στο μοναστήρι του Ησυχαστηρίου Vvedenskaya Optina μέχρι την ηγουμενία του και τη χειροτονία του στον βαθμό του σχήματος-αρχιμανδρίτη.

Οδηγίες Αγίου Σεβαστιανού Καραγκάντα

Ο μοναχός Σεβαστιανός πίστευε ότι ήταν πολύ σημαντικό να λατρεύουμε τις εικόνες και να ανάβουμε κεριά. Μερικές φορές έπαιρνε τηλέφωνο κάποιο από τα πνευματικά του παιδιά ή τους ενορίτες και του έδινε ένα μάτσο κεριά. Άλλοτε μεγάλο, άλλοτε μικρότερο. Και είπε: «Προσευχηθείτε και ανάβετε κεριά πιο συχνά». Είτε κάτι απειλούσε τον άντρα, είτε είδε ότι σπάνια άναβε κεριά. Συχνά η εξήγηση γι' αυτό αποκαλύφθηκε αργότερα.

* * *

Ο μοναχός Σεβαστιανός μίλησε για τις εικόνες με ευλάβεια και αγάπη. Είπε: «Ο Θρίαμβος της Ορθοδοξίας είναι γιορτή, τι γιορτάζεται; Ότι η εικονομαχική αίρεση ηττήθηκε και ανατράπηκε. Η χάρη του Θεού είναι στις εικόνες. Μας προστατεύουν από σκοτεινές δυνάμεις. Είναι η βοήθεια του Θεού για εμάς. Υπάρχουν ειδικά ιερά όπου συσσωρεύεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και υπάρχουν ειδικές εικόνες στη δόξα της χάρης, που προσεύχονται για αιώνες - θαυματουργές εικόνες. Οι εικόνες, σαν ρυάκια, μας φέρνουν χάρη από τον Κύριο. Η εικόνα πρέπει να αντιμετωπίζεται με ευλάβεια, αγάπη και ευγνωμοσύνη προς τον Θεό».

* * *

Στο θέμα της σωτηρίας σας, μην παραλείψετε να καταφύγετε στη βοήθεια των Αγίων Πατέρων και Αγίων Μαρτύρων. Με τις προσευχές τους ο Κύριος λυτρώνει από τα πάθη. Αλλά μην σκέφτεστε να τα ξεφορτωθείτε μόνοι σας. Μη βασίζεσαι στον εαυτό σου μέχρι θανάτου στον αγώνα ενάντια στα πάθη. Μόνο ο Κύριος είναι ικανός να ελευθερώσει από αυτούς όσους Του ζητούν βοήθεια. Και μην ψάχνεις για ειρήνη μέχρι το θάνατό σου.

* * *

Το σημείο του σταυρού πρέπει να γίνεται σωστά, με φόβο Θεού, με πίστη και να μην κουνάτε το χέρι σας. Και μετά τόξο, τότε έχει δύναμη.

* * *

Όταν μπαίνεις σε λεωφορείο, αεροπλάνο, αυτοκίνητο κ.λπ., πρέπει να σταυρώσεις σιωπηλά, ανεξάρτητα από κανέναν, ακόμα και το γέλιο των άλλων.

* * *

Μπορείτε να προσευχηθείτε σε οποιοδήποτε μέρος, ανά πάσα στιγμή: όρθιοι, καθιστοί, ξαπλωμένοι, ενώ εργάζεστε, στο δρόμο. Είναι απλώς αμαρτία να μιλάς στην εκκλησία.

* * *

Για μη τήρηση νηστειών χωρίς λόγο, θα έρθει η ώρα που θα σας κολλήσει αρρώστια. Τότε  θα νηστέψεις με τη θέλησή σου. Ο Κύριος θα συγχωρήσει τις αμαρτίες.

* * *

Για να εξαλείψετε το φθόνο, πρέπει να κοιτάξετε αυτούς που ζουν χειρότερα από εσάς, τότε θα υπάρχει ειρήνη στην ψυχή σας, όχι σύγχυση. Και θα σταματήσεις να ζηλεύεις.

* * *

Δεν υπάρχει ισότητα ούτε στον ουρανό ούτε στη γη και δεν μπορεί να υπάρξει. Η ισότητα είναι μόνο στη Μία Αγία Τριάδα. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ νίκησε τη Δεξιά με ταπεινοφροσύνη, υπομονή και θάρρος. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ είναι ο προάγγελος των μυστηρίων του Θεού και των θαυμάτων. Και ο καθένας έχει τις ευθύνες του.

* * *

Οι νέοι  πρέπει να προσέχουν πολύ την εμφάνισή τους. Δεν χρειάζεται να φροντίζουν πολύ τον εαυτό τους: ούτε να πλένονται συχνά, ούτε να ντύνονται με γούστο, αλλά πιο χαλαρά, χωρίς να ενοχλούν την ψυχή και τη συνείδησή τους, για να μην αποτελούν εμπόδιο για τους άλλους. Θέλεις να σωθείς και να μην ενοχλείς τους άλλους.

Και τα παλιά να είναι καθαρά και τακτοποιημένα για να μην περιφρονούνται και να μην απομακρύνονται από αυτά.

* * *

Είναι καλύτερο να ντύνεστε σε μπλε ή γκρι, σεμνά. Το μαύρο δεν θα σώσει και το κόκκινο δεν θα καταστρέψει.

* * *

Όσοι αρέσκονται να μιλούν πολύ, άσκοπες κουβέντες και αστεία, στο τέλος της ζωής τους ο Κύριος τους αφαιρεί τον λόγο.

* * *

Για να παρηγορήσει τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους, που λυπούνται που δεν μπορούν να πάνε στο ναό του Θεού: «Σε ευλογώ να προσεύχεσαι σιωπηλά με το νου σου: «Κύριε ελέησον», «Θεέ, ελέησέ με τον αμαρτωλό». Ο Κύριος θα ακούσει. Υπομείνετε την ασθένεια χωρίς παράπονο. Οι ασθένειες καθαρίζουν την ψυχή από τις αμαρτίες.

* * *

Πρέπει να είμαστε άρρωστοι, αλλιώς δεν θα σωθούμε. Οι ασθένειες είναι δώρα από τον ουρανό.

* * *

Τότε μπορεί να υπάρχει ειρήνη όταν τραγουδούν: «Αναπαύσου με τους αγίους». Μέχρι τότε, μην αναζητάτε ειρήνη μέχρι θανάτου. Ένα άτομο δεν γεννιέται για ειρήνη, αλλά για να εργαστεί και να υπομείνει για χάρη της μελλοντικής ζωής (ειρήνη). Εδώ είμαστε περιπλανώμενοι, ξένοι, φιλοξενούμενοι. Αλλά οι περιπλανώμενοι δεν έχουν ησυχία σε μια ξένη χώρα, στις υποθέσεις των άλλων. Αυτοί, βήμα-βήμα, πάνε μπροστά και μπροστά για να φτάσουν γρήγορα στην πατρίδα τους, δηλαδή στον οίκο του Θεού, στη Βασιλεία των Ουρανών. Κι αν εδώ, στη γήινη κοιλάδα των θλίψεων, στον κόσμο των απολαύσεων, επιβραδύνουμε, τότε το βράδυ (δηλαδή το ηλιοβασίλεμα των ημερών) θα πλησιάσει ανεπαίσθητα και ο θάνατος θα βρει την ψυχή απροετοίμαστη, χωρίς καλές πράξεις, και θα δεν υπάρχει χρόνος να τα κάνετε. Ο θάνατος είναι αδυσώπητος! Ούτε ένας πλούσιος σε πλούτη, ούτε ένας λάτρης του χρήματος, ούτε ένας ήρωας με το ζόρι, ούτε ένας βασιλιάς, ούτε ένας πολεμιστής δεν μπορούν να εξαγοράσουν τον θάνατο και ούτε ένας από αυτούς δεν μπορεί να πάρει μαζί του οτιδήποτε απέκτησαν. Γυμνός άνθρωπος γεννήθηκε, γυμνός και φεύγει. Μόνο η πίστη, οι καλές πράξεις και η ελεημοσύνη πηγαίνουν μαζί του στη μελλοντική ζωή και κανείς δεν θα βοηθήσει: ούτε φίλοι ούτε συγγενείς.