Πλήρης συλλογή από κηρύγματα και διδασκαλίες του ηγούμενου Σάββα (Οσταπένκο) 43

 

Χρήσιμες σκέψεις των αγίων πατέρων

«Για να πετύχεις στον αγώνα ενάντια στα πάθη, πρέπει να φροντίσεις να έχεις έναν έμπειρο πνευματικό όχι χαϊδευτή, αλλά δίκαιο. Και στις γήινες επιστήμες απαιτούνται μέντορες και μακροχρόνια εκπαίδευση, άρα είναι δυνατόν να κάνουμε χωρίς αυτούς στο πιο δύσκολο και μεγάλο έργο του Ουρανού; Να σέβεσαι τον εξομολογητή σου σαν να είσαι δούλος του Θεού ή άγγελος, αλλά να μην προσκολληθείς μαζί του ως άνθρωπος, να του φιλήσεις το χέρι σαν εικόνα ή τις πληγές του Χριστού, να μην του μιλάς πολύ, ειδικά με αστεία, μην προσπαθείς να του ξυπνήσεις τη στοργή: άλλωστε δεν δίνεται για φιλία, αλλά για σωτηρία της ψυχής. Φοβάστε να τον διασκεδάσετε ή να τον αποπλανήσετε. Είναι κακό να κολλήσεις μαζί του και να συσκοτίσει την εικόνα του Χριστού στην καρδιά σου. Για να το κάνετε αυτό, κρατήστε στη μνήμη τις οδηγίες του, αλλά όχι τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, διαφορετικά δεν θα λάβετε θεραπεία της ψυχής, αλλά κακό».

«Όπως ένα πλοίο που έχει έναν επιδέξιο τιμονιέρη μπαίνει με ασφάλεια στο καταφύγιό του με τη βοήθεια του Θεού, έτσι και μια ψυχή που έχει καλό ποιμένα ανεβαίνει άνετα στον ουρανό, παρόλο που έχει κάνει πολλά κακά στο παρελθόν».

«Όσοι βιώνουν κάποιο άγχος, ή οποιαδήποτε σύγχυση, ή διάσπαση της συνείδησής τους, πρέπει να απευθυνθούν στον πνευματικό τους πατέρα, έμπειρο στο θέμα της πνευματικής ζωής (αν δεν έχουν δικό τους εξομολογητή), συνοδεύοντάς το με μια ελπιδοφόρα προσευχή, ο Κύριος θα αποκαλύψει την αλήθεια μέσω αυτών και θα δώσει μια καταπραϋντική επίλυση της αμηχανίας και της σύγχυσης, και στη συνέχεια θα ηρεμήσει τελείως στον λόγο τους».

«Όλα πρέπει να γίνονται με την ευλογία του πνευματικού πατέρα. Είσαι σοφός στο ότι χωρίς ευλογία δεν μπαίνεις σε καμία επικοινωνία με τους άλλους. Αν το κάνετε αυτό, θα συντηρήσετε και θα σώσετε εύκολα τον εαυτό σας».

«Φανταστείτε πόσο πρέπει να δουλέψει και να φροντίσει τον κάθε υφιστάμενο. Τι τιμή μπορείτε να του κάνετε, ποια υπηρεσία, που θα ισοδυναμούσε με τέτοιους κινδύνους; Δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα αντίστοιχο. Δεν έχεις δώσει ακόμα τη ζωή σου για εκείνον, αλλά εκείνος δίνει τη ζωή του για σένα. Αν δεν το τοποθετήσει εδώ, θα το καταστρέψει εκεί.

Γιατί τότε, αφού ο πνευματικός σας υπόκειται σε τέτοιο κίνδυνο ευθύνης, δεν θέλετε καν να τον ακούσετε και, επιπλέον, για δικό σας όφελος;

«Ακόμα κι αν όλα όσα τον αφορούν είναι σωστά, ανησυχεί μέχρι να τακτοποιηθούν όλα όσα σε αφορούν και θα δώσει στον Θεό διπλό λογαριασμό».

«Έχε πίστη στον πατέρα σου και μην εξετάζεις τις πράξεις του, αλλά δες τον σαν τον ίδιο τον Χριστό, πιστεύοντας ότι στα χέρια του ποιμένα σου είναι και η ζωή και ο θάνατός σου».

«Ποτέ μην παρακούτε τον πνευματικό σας πατέρα, αλλά υπακούτε πρόθυμα σε όλα, κάνοντας γρήγορα και πρόθυμα ό,τι διατάζει, και ιδιαίτερα αυτό που είναι ταπεινωτικό για εσάς και αντίθετο με τη θέλησή σας και τις κλίσεις σας».

«Δεν πρέπει, μόνος σου, χωρίς αιτιολογία, να αποδέχεσαι αυστηρά κατορθώματα, να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε αυθαίρετες στερήσεις ή να επιδιώκεις με κάποιο τρόπο να υποφέρεις για την αγάπη του Θεού, ακολουθώντας την απλή υπόδειξη της δικής σου θέλησης. Σε όλα πρέπει να έχεις τη συμβουλή του πνευματικού σου πατέρα, που σε καθοδηγεί ως αντιπρόεδρος του Θεού. Ακούστε τον σε όλα, και μέσω αυτού ο Θεός θα κατευθύνει τη θέλησή σας σε αυτό που ο ίδιος θέλει και βρίσκει ωφέλιμο για εσάς. Ποτέ μην κάνετε τίποτα με τη δική σας ελεύθερη βούληση, αλλά αφήστε τον ίδιο τον Θεό να κάνει μέσα σας το μόνο πράγμα που επιθυμεί από εσάς».

«Μην τον αντιμιλάς ποτέ, γιατί η αντίφαση είναι η αιτία του ψυχικού και αιώνιου θανάτου. Να θυμάστε ότι όταν πέφτετε σε διαμάχη και χάνετε την πίστη σας στον πνευματικό σας πατέρα και δάσκαλο, κατά τη διάρκεια της ζωής σας υποβιβάζεστε στο δίχτυ και στα βάθη της κόλασης και γίνεστε το σπίτι του Σατανά και όλων των κακών πνευμάτων του. Οι δαίμονες χαίρονται για τις αντιφάσεις στον πνευματικό πατέρα».

«Για όσους υποτάσσονται στον πνευματικό τους πατέρα, οι δαίμονες, αναζητώντας κάθε λογής προφάσεις, προετοιμάζουν θλίψη εναντίον του και, αν κινηθεί σε αυτόν τον θυμό, του προκαλούν θυμό και μετά σιγά σιγά υποκινούν το μίσος απέναντί ​​του για το Το γεγονός ότι δήθεν τιμωρεί άδικα και μερικώς· Οι δαίμονες το κάνουν αυτό για να ταρακουνήσουν την ψυχή με διάφορους τρόπους, για να την απαγάγουν από την αγκαλιά του πατέρα της».

«Αυτός που ταπεινώνει τον εαυτό του μοιάζει με τον Υιό του Θεού, που έδειξε την υπακοή Του στον Επουράνιο Πατέρα μέχρι θανάτου, θάνατο στο σταυρό. Και όποιος κάνει το δικό του θέλημα είναι γιος του διαβόλου».

«Ένα πρόβατο που ξεφεύγει από τον φράχτη του βοσκού του γίνεται τροφή του θηρίου, ένα παιδί που σκαρφαλώνει πάνω από το φράχτη της Θείας υπακοής στον πατέρα του, περιπλανώμενο στις αδιαπέραστες ερημιές του εγωισμού, δίνεται λεία στον διάβολο, τον αρχαίο καταστροφέα. της ψυχής μας».

«Γιατί η ζωή μας έχει γίνει τόσο ακάθαρτη, γεμάτη φρουρούς και αμαρτωλές συνήθειες; Επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι κρύβουν τις πνευματικές πληγές και τα έλκη τους, γι' αυτό πονάνε και ερεθίζονται, και κανένα φάρμακο δεν μπορεί να τους χορηγηθεί».

«Θα υπομείνετε τη δυσκολία και το οδυνηρό τσίμπημα της επέμβασης, αλλά θα είστε υγιείς. Αυτό σημαίνει ότι στην εξομολόγηση πρέπει να αποκαλύψεις όλες τις επαίσχυντες υποθέσεις σου στον εξομολογητή σου χωρίς απόκρυψη, παρόλο που είναι επώδυνο και επαίσχυντο, επαίσχυντο και ταπεινωτικό. Διαφορετικά, η πληγή μένει ανίατη και θα πονάει και θα πονάει και θα υπονομεύει την ψυχική υγεία και θα μείνει προζύμι για άλλες πνευματικές αδυναμίες, αμαρτωλές συνήθειες, πάθη.

Ο ιερέας είναι πνευματικός γιατρός, δείξε του τις πληγές χωρίς ντροπή, ειλικρινά, με υιική εμπιστοσύνη: εξάλλου, ο εξομολογητής είναι ο πνευματικός σου πατέρας, που πρέπει να σε αγαπά περισσότερο από τους συγγενείς, πατέρα και μητέρα, γιατί η αγάπη του Χριστού είναι ανώτερη από τη σαρκική , φυσική αγάπη? πρέπει να δώσει μια απάντηση στον Θεό για σένα».

«Το να αποκαλύπτεις τις σκέψεις σου στον πνευματικό σου πατέρα τις καταστρέφει και αποδυναμώνει τα πάθη».

«Μην παρασυρθείτε από το πνεύμα της εξύψωσης και πείτε στον πατέρα σας τις αμαρτίες σας χωρίς να κρύβεστε, γιατί χωρίς αυτοντροπή είναι αδύνατο να απαλλαγείτε από την αιώνια ντροπή. Εκθέστε την ψώρα σας στον γιατρό και μην ντρέπεστε να του πείτε: «Πατέρα, αυτό είναι το έλκος μου, η πληγή μου, δεν προήλθε από κανέναν άλλον, αλλά από τη δική μου τεμπελιά: κανείς δεν φταίει γι' αυτό, ούτε ο άνθρωπος. , ούτε πνεύμα, ούτε σώμα, όχι τίποτε άλλο, μόνο η αμέλειά μου».

«Οι δαίμονες συνήθως μας εμπνέουν είτε να μην εξομολογηθούμε καθόλου στον πατέρα μας είτε να εξομολογηθούμε, ρίχνοντας την ευθύνη της αμαρτίας μας στους άλλους.

«Να είστε πάντα, παιδιά μου, μέσα στο φράχτη της παιδικής υπακοής στον πνευματικό σας πατέρα και να παραμείνετε σε αυτό μέχρι να σας απαιτήσει ο Κύριος στον Εαυτό Του».

«Ευλογημένος θα είσαι αν η αγάπη σου για τον οδηγό δεν κρυώσει μέχρι θανάτου μέσα σου». Αμήν.

Έτσι προειδοποιεί ο πρεσβύτερος της Optina για την επιλογή εξομολογητή:

«Πώς μπορείς να εμπιστευτείς την ψυχή σου και όλη σου τη ζωή σε έναν ελάχιστα γνωστό, άπειρο άνθρωπο; Τι θα σας διδάξει όταν ο ίδιος δεν έχει ιδέα από κληρικούς, πολύ λιγότερο εμπειρία; Αν ένας τυφλός οδηγεί έναν τυφλό, θα πέσουν και οι δύο σε ένα λάκκο».

 Ο Μέγας Αντώνιος και ο Ιωάννης ο Κλίμακος λένε ότι όταν εμείς, με την πρόθεση και το νου της ταπεινότητας, επιθυμούμε να υποτάξουμε τον εαυτό μας για χάρη του Κυρίου και χωρίς αμφιβολία να εμπιστευτούμε τη σωτηρία μας στον πρεσβύτερο, τότε ακόμη και πριν μπούμε σε αυτό το μονοπάτι, αν να έχετε διορατικότητα και συλλογισμό, πρέπει να εξετάσουμε τη δοκιμή και, ας πούμε, να βάλουμε σε πειρασμό τον τιμονιέρη σας, δηλ. γέρος, για να μην επιτεθούμε σε απλό κωπηλατικό αντί για τιμονιέρη, για να μην επιτεθούμε σε έναν άρρωστο αντί για γιατρό, για να μην επιτεθούμε σε έναν άνθρωπο με πάθη αντί σε έναν απαθή , για να μην πέσουμε στην άβυσσο αντί για προβλήτα, δηλαδή στην καταστροφή αντί για τη σωτηρία, και, με τέτοιο τρόπο, για να μην βρούμε έτοιμη καταστροφή.

Για να είσαι ηγέτης και πρεσβύτερος, πρέπει να αγαπάς τη γελοιοποίηση, την ατίμωση, τη φτώχεια, να συνθλίβεις το σώμα σου με τη φτώχεια, να έχεις τη βαθύτερη ταπεινοφροσύνη».

Περί καταστροφικής τέρψης

Η ιστορία του Αγίου Νείλου του Μυροτόχνου, Αθωνίτη Θαυματουργού

Κάποιος μοναχός είχε κρυφά χρήματα, αγόραζε ό,τι ήθελε και μετά εξομολογήθηκε στον εξομολόγο του, αποκαλύπτοντάς του κάθε μέρα τις σκέψεις του. Ελκυμένος από τα νιάτα του και την εμφάνισή του, ο εξομολογητής (που ήταν και ο πρεσβύτερος) του συγκατατέθηκε σε όλα και του επέτρεψε. Βλέποντας τη συγκατάβαση, ο νεαρός άρχισε να ενεργεί σε όλα ανεμπόδιστα. Τελικά αρρώστησε και πέθανε. Την τεσσαρακοστή ημέρα, προς τιμήν του, καθιερώθηκε κοινό δείπνο. Σύμφωνα με το έθιμο που έγινε τότε αποδεκτό, ο εξομολογητής είπε έναν επαινετικό λόγο για τον αποθανόντα, με τον οποίο κάλεσε τον νεαρό μοναχό υπάκουο σε όλα, αποκαλύπτοντας όλες του τις σκέψεις: «Δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος σαν αυτόν στην αγνότητα στον ξενώνα, και δεν θα έβλαπτε να του μοιάσω με όλες του τις αρετές: σε αγρυπνία νηστείας, υπακοή και ταπείνωση». Μεταξύ πολλών επαίνων, ο εξομολόγος επαίνεσε τον θάνατο του πνευματικού του παιδιού, θεωρώντας τον σαν σωθέντα. Κατά τη διάρκεια αυτών των επαίνων, ο νεκρός εμφανίστηκε προφανώς και, στο τέλος της λέξης, είπε στον εξομολογητή: «Εσύ, που με κατέστρεψες, θα λάβεις κι εσύ έναν τέτοιο θάνατο γεμάτο χάρη» και, γυρίζοντας στους αδελφούς, είπε: Από αυτούς τους επαίνους που εξέφρασε για αυτόν τον άθλιο, δεν υπήρχε κανένας αληθινός, αλλά με επαίνεσε γιατί στις κακές του σκέψεις είχε μια επαίσχυντη κλίση απέναντί ​​μου».

Ο εξομολογητής είπε στον νεκρό: «Εσύ, παιδί, πέθανες και πώς βρέθηκες εδώ μετά από σαράντα μέρες στον τάφο;»

Αυτός που εμφανίστηκε του είπε: «Ω, καταραμένε εξομολογητή, έχεις ακόμα στόμα να μου μιλήσεις; Η φλόγα που μου έβαλες και από την οποία καίγομαι σε άσβεστη φωτιά μαζί με τους δαίμονες και τους Σοδομίτες δεν έφτασε ακόμα σε σένα. Εξακολουθείτε να με επαινείτε όταν δεν έκανα κανένα καλό, εκτός από κακές πράξεις, στις οποίες οι σκέψεις μου με οδήγησαν στη συνέχεια στη συγκατάθεσή σας σε όλα, και άρχισα να κάνω ακόμη περισσότερες κακές πράξεις. Αντί να με φτιάξεις, με κατέστρεψες. Τώρα πρέπει να με λυπάσαι, να κλάψεις, αλλά με επαινείς και να μεγαλώνεις τη φλόγα της φωτιάς στην οποία βρίσκομαι ανάμεσα στους διαφθορείς των ανθρώπων».

Μετά από αυτό, αυτός που εμφανίστηκε όρμησε στον εξομολογητή, τον άρπαξε από το λαιμό και του είπε: «Έλα μαζί μου, πήγαινε εκεί που με έριξες!». Σηκώνοντας τον εξομολογητή στους ώμους του, τον έβγαλε από την τραπεζαρία και η γη τους κατάπιε.