Η ΦΙΛΑΡΓΥΡΊΑ.

«Ἕνας κυνηγός παρότρυνε μία μέρα τό σκύλο του νά καταδιώξη ἕνα λαγό τόν ὁποῖο εἶχε πληγώσει μέ μιά τουφεκιά.

—Πιάστον! Πιάστον, τοῦ φώναζε.

Καί ὁ σκύλος ἄρχισε νά τρέχη μέ ὅλη του τή δύναμι. Κυνήγησε τό λαγό γιά πολύ μέσα στα χωράφια, τόν ἔφθασε καί τόν ἅρπαξε μέ τά δόντια. Ὁ κυνηγός ἔτρεξε καί αὐτός, ἔπιασε τό λαγό ἀπό τ' αὐτιά καί εἶπε στο σκύλο:Ἄσε! Ἄσε.

Τήν ἴδια στιγμή ὁ σκύλος ἄφησε τη λεία του καί ὁ κυνηγός ἔβαλε τό λαγό μέσα στο σακίδιό του.

Πολλοί χωρικοί εἶδαν τί εἶχε συμβεῖ. Ἕνας γέρος τούς εἶπε:

Αὐτό τό κυνηγόσκυλο εἶναι μία ἀληθινή εἰκόνα τοῦ φιλαργύρου. Ἡ πλεονεξία φωνάζει στό φιλάργυρο.

"Πιάσε! πιάσει”, καί ὁ τυφλός ὑπακούει καί τρέχει μέ ὅλη του τή δύναμι να κυνηγήση τά γήινα ἀγαθά.

Τέλος, ὅμως, φθάνει ὁ θάνατος πού τοῦ λέει: “Ἄσε!

Ἄσε!”, καί ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος ἐξαναγκάζεται νὰ ἀφήση, χωρίς νά ἔχη χαρῆ τά πλούτη, τά ὁποῖα μάζεψε μέ τόσο κόπο»