Η ώρα του κολασμένου βασανισμού στη γη
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο Γαβριήλ Ιβάνοβιτς Γκόντσαρ υπηρέτησε ως φύλακας της εκκλησίας στο N. Church, σχεδόν φτάνοντας τα πενήντα του γενέθλια. Δεν υπήρξε ούτε μία εκλογές στις οποίες οι ενορίτες θα έλεγαν κάτι άλλο εκτός από τα ίδια λόγια: «Δεν έχουμε κανέναν πιο δίκαιο από τον Γαβριήλ Ιβάνοβιτς και κανέναν πιο ζηλωτό για τον ναό του Θεού, δεν υπάρχει τίποτα να πούμε γι 'αυτό, φοβόμαστε να σκεφτούμε πώς μπορούμε να τον αντικαταστήσουμε, ζητάμε να περπατήσει χωρίς αντικατάσταση μέχρι το θάνατό του». Και υπηρέτησε στην εκκλησία μέχρι τον θάνατό του, την οποία τιμήθηκε να λάβει την Παρασκευή κατά την εβδομάδα του Πάσχα.
Είχε ιδανική ειλικρίνεια, αμέτρητη πραότητα και αληθινή χριστιανική αγάπη. Ο Θεός δεν του έδωσε παιδιά. Κανείς δεν τον είδε ποτέ για ένα λεπτό χωρίς κόπο, και ο Θεός ξέρει ότι πάντα έκανε νοερά προσευχή. Στην όψη έμοιαζε με τον άγιο γέροντα Σεραφείμ του Σάρωφ , το έτος της αγιοποίησης του οποίου πέθανε.
Δεν έπινε αλκοολούχα ποτά ούτε κάπνιζε καπνό και πάντα «τιμωρούσε» τους άλλους για μέθη και κάπνισμα πίπας. Ακόμη και όταν έλαβε τα Ιερά Μυστήρια, το έπλυνε με καθαρό νερό. Υπηρέτησα μαζί του τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αλλά όλος ο κόσμος έλεγε ότι γνώριζε τον παππού Γαβριήλ ως παιδαγωγό από όσο θυμόταν.
Πολλές φορές τον ρώτησα γιατί ήταν τόσο αυστηρός, που όταν ήταν άρρωστος άκουγε τον γιατρό και δεν ήπιε ποτέ κρασί. Ο παππούς αρνήθηκε και άρχισε να μιλάει για κάτι άλλο. Ένα χρόνο πριν τον θάνατό του πήγαμε μαζί του στην πόλη (έβαλε ένα μικρό χρηματικό ποσό ως αιώνια κατάθεση για τις ανάγκες της εκκλησίας και το δικό του μνημόσυνο). Συνήθως σιωπηλός, αυτή τη φορά ο παππούς ήταν πολύ φλύαρος και μιλούσε πολύ για τους Αγίους Τόπους και τον Άθω, όπου αρρώστησε και έζησε περίπου ένα μήνα. Αυτός, ένας φανατικός, εντυπωσιάστηκε πολύ από το γεγονός ότι σε κάθε γεύμα έδιναν σε όλους κρασί και του το έδιναν... «Μα δεν μπορώ...»
Τότε ήταν που παρακάλεσα τον παππού μου να μου πει γιατί δεν μπορούσε να πιει ούτε ένα μικρό ποτήρι αδύναμο κρασί με νερό.
«Ήμουν ο μοναχογιός του πατέρα μου, τα είχαμε όλα σε αφθονία. Οι γονείς μου με δίδαξαν σοφία και λογική και μου έδωσαν ελεύθερη βούληση. Αλλά, όπως γνωρίζετε, είναι ένα θέμα που σχετίζεται με τη δουλειά: μαζεύονται για πάρτι, προσλαμβάνουν μουσική, πίνουν βότκα και με τη βότκα και τα δώρα για τα κορίτσια, κλέβουν κάθε λογής θεοσεβή πράγματα (σιτηρά) από τους πατέρες τους. Κι εγώ έτσι ήμουν, και παρόλο που ο πατέρας μου με τιμώρησε, παρόλα αυτά κατάφερα να βγω από αυτό, και από το σπίτι μας μπορούσες να το σέρνεις για αρκετή ώρα και να μην γίνει αντιληπτό τίποτα. Είχα τη συνήθεια να πηγαίνω σε πάρτι, και στα πάρτι άρχισα να με τραβάνε: χωρίς βότκα, βαριόμουν. Και μετά πέθανε ο πατέρας μου. Έγινε δικός του άνθρωπος και δεν υπάκουσε στη μητέρα του. Η μητέρα μου παντρεύτηκε, νομίζοντας ότι θα βελτιωνόμουν, αλλά έγινα εντελώς χαμένος άνθρωπος και θα είχα χαθεί αν ο Κύριος δεν με κοιτούσε πίσω.
Έτυχε να πήγαινα κάποτε ένα κάρο αλεύρι στην πόλη για να το πουλήσω. Αφού το πούλησα, ήπια πολύ εκεί, πήγα σπίτι με τους φίλους μου και ήπια πολύ στο δρόμο.
Δεν θυμάμαι πώς φτάσαμε στο σπίτι. Κοίτα, πάτερ, υπάρχουν άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι θα υπάρξει αιώνιο μαρτύριο, αιώνια φωτιά, ότι δεν υπάρχει κόλαση, αλλά εγώ, ο καταραμένος, έχω ήδη υποφέρει σε αυτόν τον κόσμο με αιώνιο πύρινο μαρτύριο και το θυμάμαι κάθε λεπτό, αν και ήταν πολύ καιρό πριν.
Ξύπνησα και είδα ότι υπήρχε φωτιά τριγύρω, ένιωσα ότι ήμουν δεμένος, δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια ή τα πόδια μου, και στέκονταν γύρω μου… (δεν έλεγε ποτέ το όνομα του δαίμονα και πάντα σταυροκοπούσε) και με έκαιγαν στη φωτιά, αλλά όχι όπως μπορείς να αντέξεις στη γη, αλλά το πιο άγριο. Ναι, ήταν το ίδιο οδυνηρό, το ίδιο ζεστό (είπε σχεδόν με δάκρυα), όπως ήταν τώρα, κι όμως έχουν περάσει πάνω από πενήντα χρόνια από τότε που ήμουν στο μαρτύριο, αλλά σαν να ήταν εκείνο το βράδυ! Και η φωτιά είναι σφοδρή, και με καίνε και με καίνε, και οι ίδιοι... δεν μπορείς να πεις!
Σωτήρη μου! Θεομήτωρ! Άρχισα να προσεύχομαι εδώ, αλλά το μαρτύριο δεν είχε τέλος. Φαινόταν σαν να είχε ήδη περάσει ένας ολόκληρος αιώνας, αλλά υπέφερα μόνο για μία ώρα. Προφανώς, ο Κύριος με τιμώρησε για χάρη μου, αλλά με ελέησε.
Ξαφνικά όλα εξαφανίστηκαν, ένιωσα ότι μου λύθηκαν τα χέρια και τα πόδια, γύρισα και είδα: ένα λυχνάρι έκαιγε μπροστά στις εικόνες (ήταν την ίδια μέρα της Κοίμησης), και η μητέρα μου γονατισμένη και προσευχόταν δακρυσμένη. Τότε θυμήθηκα και κατάλαβα ότι σωστά ειπώθηκε: «Η προσευχή της μητέρας τον σηκώνει από τον βυθό της θάλασσας». Και η προσευχή της μητέρας μου με έσωσε από τα μαρτύρια της κόλασης.
Ξύπνησα υγιής, σαν να μην είχα πιει ποτέ. Η μητέρα μου μου είπε ότι το άλογο με έφερε εκεί αναίσθητο. Τον μετέφεραν μέσα σαν να ήταν νεκρός και τον έβαλαν σε ένα παγκάκι, και δεν υπήρχε κανένα σημάδι ότι ανέπνεε. Η μητέρα άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα... Από τότε, δεν μπόρεσα ποτέ να ξεχάσω εκείνη την ώρα σε όλη μου τη ζωή.
Τι θα γίνει με εμάς, αμαρτωλοί, αν υποφέρουμε έτσι έναν ολόκληρο αιώνα! «Ελεήμων Κύριε, με τιμώρησες μια φορά στη γη, τιμώρησε με εδώ πολλές φορές με άγρια βασανιστήρια και λύτρωσε με από το αιώνιο μαρτύριο».
Ρωτάω: «Έχεις πει σε κανέναν για αυτό, παππού;» – «Κάποτε, εκτός από τον πνευματικό μου πατέρα (στη Λαύρα Κιέβου-Πετσέρσκ, όπου πήγαινε κάθε χρόνο τη Σαρακοστή, αν και νήστευα πολύ συχνά στην εκκλησία του), είπα σε έναν άνθρωπο, και αυτός γέλασε και είπε ότι το είχα φανταστεί όταν ήμουν μεθυσμένος. Ο Θεός να είναι μαζί του, δεν το είπα σε κανέναν άλλον, εκτός από εσένα, πατέρα».
Και ο παππούς ήταν έξυπνος να μην το πει σε κανέναν για αυτό. Χαιρόταν που ο Κύριος τον φώτισε και δεν ήθελε να επιτρέψει στον εχθρό του ανθρώπινου γένους να γείρει ξανά στο μονοπάτι της καταστροφής με άκαρπες σκέψεις και εξηγήσεις.
Τέτοιες νουθεσίες δεν είναι ασυνήθιστες, αλλά συχνά περνούν χωρίς ίχνος προς όφελος όσων νουθετούν, γιατί προσπαθούν να τις εξηγήσουν με φυσικά αίτια, ξεχνώντας ότι στον κόσμο, και ειδικά στην ανθρώπινη ζωή, όλα γίνονται όχι για φυσικούς λόγους, αλλά με την Πρόνοια του Θεού» (Kormchiy, Αρ. 18).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.