Σήμερα είναι η εβδομάδα της Εσχάτης Κρίσης, το νόημα της οποίας πρέπει να θυμόμαστε και να γνωρίζουμε.Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)

 

Σήμερα είναι η εβδομάδα της Εσχάτης Κρίσης, το νόημα της οποίας πρέπει να θυμόμαστε και να γνωρίζουμε.

Ο Θεός, που κάποτε δημιούργησε τη ζωή, θα αναστηθεί στο τέλος του χρόνου, θα αναστήσει από το χώμα και θα φθαρεί όλη την ανθρωπότητα από τις ημέρες του Αδάμ μέχρι τις έσχατες ημέρες. 

Και τότε θα έρθει η Τρομερή Κρίση του Κυρίου, η Κρίση στην οποία θα κριθεί η τελική μοίρα του κάθε ανθρώπου - σύμφωνα με όσα έκανε όσο ζούσε στο σώμα του. Σήμερα, ενώ βρισκόμαστε ακόμη σε αυτόν τον επίγειο κόσμο, κάθε σκέψη, λέξη ή πράξη είναι ένας σπόρος που ρίχνουμε, σαν σε οργωμένη γη, στα βάθη της καρδιάς μας. Και στην αιωνιότητα, αυτοί οι σπόροι θα μεγαλώσουν είτε σε όμορφα, αρωματικά λουλούδια είτε σε ακανθώδη, δηλητηριώδη φυτά.

Η Κρίση ονομάζεται Τελευταία Κρίση γιατί εκεί θα κριθούν όχι μόνο άνθρωποι αλλά και πνεύματα. Οι δαίμονες θα δουν τους εαυτούς τους ως κάποτε όμορφους άγγελους που τραγούδησαν ένα άφατο, ανέκφραστο από την ανθρώπινη γλώσσα, χερουβικό τραγούδι στον Θεό. 

Αυτό το τραγούδι, αυτός ο ύμνος είναι η πύρινη αγάπη και ο αγώνας των αγίων ψυχών προς τον Θεό. Οι δαίμονες θα δουν την τρομερή πτώση τους.

 Ο Σατανάς, που κάποτε ήταν σεραφείμ, θα δει πώς, αφού επαναστάτησε εναντίον του Θεού, μετατράπηκε σε ένα τρομερό κολασμένο τέρας, σε μια τεράστια αράχνη που έπλεξε ολόκληρη τη γη με έναν ιστό αμαρτίας, σε ένα τρομερό κολασμένο φίδι που βύθισε τα δηλητηριώδη δόντια του σε αμέτρητα θύματα. Σε κάθε αμαρτία που διέπραξε στη γη υπήρχε η αόρατη παρουσία του. Σε κάθε κακή πράξη είναι η θανατηφόρα πνοή του, σε κάθε έγκλημα είναι η φιδίσια πονηριά του. 

Ο Σατανάς θα δει τον μεγάλο τάφο - τον κάτω κόσμο, τον οποίο έσκαψε για τον εαυτό του. Θα δει τη μαύρη κολασμένη φλόγα που άναψε για τα θύματά του και μέσα στην οποία θα υποφέρει για πάντα ο ίδιος.

Η Κρίση ονομάζεται Τελευταία Κρίση γιατί θα είναι καθολική. Κανείς δεν θα ξεφύγει από αυτή την Κρίση, όπως κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θάνατο. 

Οι δίκαιοι και οι αμαρτωλοί θα σηκωθούν από το χώμα. Τότε τα σώματα θα είναι σαν την ψυχή. Δεν θα είναι αποστεωμένα, παχιά, αποτελούμενα από υγρασία και χώμα, αλλά πνευματικά, άφθαρτα. Οι δίκαιοι τα έχουν κατ' εικόνα του σώματος του Σωτήρος Χριστού που αναστήθηκε από τους νεκρούς, ενώ οι αμαρτωλοί τα έχουν βρωμερά και άσχημα, όπως οι αμαρτίες τους. Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος γράφει τα μυστηριώδη λόγια: «Όλοι θα αναστηθούμε σε ηλικία τριάντα τριών ετών». Τι σημαίνει αυτό; Ένα άτομο περνά από έναν ορισμένο κύκλο ανάπτυξης στην επίγεια ζωή του. Τριάντα χρόνια είναι η εποχή της ύψιστης ανάπτυξης, της ανθρώπινης τελειότητας με την γήινη έννοια του όρου. Και οι πολύ μεγάλοι και τα νήπια θα αναστηθούν όχι στην επίγεια ηλικία τους, στην οποία έφυγαν από αυτή τη ζωή, αλλά στην ηλικία των «τριάντα τριών» – δηλαδή τέλεια. Αλλά ταυτόχρονα, στενοί και αγαπημένοι θα μπορούν, φυσικά, να γνωριστούν μεταξύ τους.

Η Κρίση ονομάζεται Τελευταία Κρίση γιατί όλες οι πράξεις μας, όλες οι σκέψεις, τα λόγια και οι βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς μας θα αποκαλυφθούν. 

Όλα όσα κάναμε στα κρυφά θα γίνουν ξεκάθαρα, όσα έγιναν ιδιωτικά θα αποκαλυφθούν σε όλο τον κόσμο, όσα έγιναν στα κρυφά μέρη της καρδιάς μας θα γίνουν ανοιχτά και γυμνά. 

Και όταν δούμε τις αμαρτίες μας σε όλη τους τη γύμνια, την ασχήμια και την κακία τους, τότε θα είμαστε έτοιμοι να αναφωνήσουμε: «Βουνά, πέστε πάνω μας και κρύψτε μας από αυτή τη ντροπή!» Οι Άγιοι Πατέρες μίλησαν για την ύπαρξη μιας ορισμένης «μνήμης της καρδιάς» που αιχμαλωτίζει τα πάντα, ολόκληρη τη ζωή μας – εσωτερική και εξωτερική. Και έτσι, στην Εσχάτη Κρίση, αυτό το βιβλίο που γράφτηκε στα βάθη της ψυχής μας θα ανοίξει και μόνο τότε θα δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε και όχι πώς μας έχει ζωγραφίσει η φλεγόμενη υπερηφάνεια μας.

 Τότε θα δούμε πόσες φορές η χάρη του Θεού μας κάλεσε στη σωτηρία, μας τιμώρησε, μας ελέησε και με πόσο πείσμα αντισταθήκαμε στη χάρη και αγωνιζόμασταν μόνο για την αμαρτία και τα πάθη. Ακόμα και τις καλές μας πράξεις θα τις δούμε να τρώγονται, σαν τα σκουλήκια, από την υποκρισία, την υπερηφάνεια και τον κρυφό λογισμό.

Η κρίση ονομάζεται Τελευταία Κρίση γιατί θα είναι τελεσίδικη. Εδώ στη γη, όσο ζούμε, η μετάνοια είναι πάντα ανοιχτή για μας, σαν μια πόρτα από τη σκοτεινή φυλακή της αμαρτίας προς την ελευθερία. Πριν από την Εσχάτη Κρίση, οι προσευχές της Εκκλησίας και των αγαπημένων μας μπορούν να μας βοηθήσουν. Αλλά η έσχατη κρίση είναι τελεσίδικη, μετά από αυτήν δεν θα υπάρξει άλλη κρίση. Στην Εσχάτη Κρίση θα γίνει η τελική διαίρεση του καλού και του κακού, του φωτός και του σκότους. Για τους δίκαιους θα έρθει η αιώνια ζωή – αιώνια ομοίωση με τον Χριστό τον Σωτήρα, αιώνια λάμψη και φωτισμός από το Θείο φως. 

Σε αυτή τη ζωή, κάθε στιγμή θα φέρει όλο και περισσότερη, περισσότερη και περισσότερη ευτυχία, όλο και περισσότερη χαρά, όλο και περισσότερο φως, όλο και περισσότερη ευδαιμονία. Και ο αιώνιος θάνατος ενός αμαρτωλού γίνεται σαν τον Σατανά, μια ολοένα βαθύτερη βύθιση στον ωκεανό του σκότους. Η κόλαση είναι τόπος λήθης, τόπος όπου δεν διαπερνούν οι ακτίνες του ελέους του Θεού. Η κόλαση διαγράφεται από την αγάπη του Θεού.

Μερικοί θέτουν το ερώτημα: «Μπορούν όσοι σώζονται να είναι ευτυχισμένοι αν οι συγγενείς και οι φίλοι τους καταλήξουν στην κόλαση, εκείνοι με τους οποίους ήταν ενωμένοι στην αγάπη στην επίγεια ζωή;» Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, αγαπάμε κάτι καλό μέσα του (ακόμα κι αν δεν είναι καλό, αλλά μόνο έτσι φαίνεται σε εμάς), και όταν προκύψουν αμαρτωλοί, θα είναι η προσωποποίηση της αμαρτίας και του κακού, θα είναι δαιμονικοί. 

Επομένως, δεν μπορούμε να τα αγαπήσουμε, όπως είναι αδύνατο να αγαπήσουμε την πανώλη ή τον βάκιλο της λύσσας. Φανταστείτε ότι το πιο κοντινό σας άτομο εμφανίστηκε μπροστά σας με τη μορφή ενός φιδιού ή ενός σκορπιού. δεν θα μπορούσες να τον αγαπήσεις, αλλά θα οπισθοχωρούσες με φρίκη. Έτσι είναι και με εκείνους που είναι καταδικασμένοι σε κολασμένα μαρτύρια: θα είναι γεμάτοι όχι μόνο από απελπισία και μελαγχολία, αλλά και σατανική υπερηφάνεια. Οι ψυχές των αμαρτωλών θα βράσουν από τις φλόγες του μίσους για τον Θεό και κάθε τι άγιο, μίσος που είναι έτοιμο να κάψει τον παράδεισο και τον ίδιο τον παράδεισο!

Η ευδαιμονία του παραδείσου είναι η ευδαιμονία των αγίων που αγαπούν τον Θεό και ο ένας τον άλλον. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ γράφει ότι αν κάποιος ήξερε πόσο φοβερή είναι η κόλαση και πόσο γλυκός είναι ο παράδεισος, θα ήταν έτοιμος να υπομείνει τα πιο τρομερά μαρτύρια εδώ στη γη. Κάποτε ο μοναχός Συμεών, που ονομάζεται Νέος Θεολόγος, φωτίστηκε τόσο από το Άγιο Πνεύμα που αναφώνησε: «Ω, Κύριε! Μάλλον δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο υψηλότερο από αυτή την ευδαιμονία!». Και έλαβε την απάντηση: «Αυτό που βιώνουν ακόμη και οι άγιοι εδώ στη γη κατά σάρκα, σε σύγκριση με τη μελλοντική ουράνια ευδαιμονία, μοιάζει με τον ήλιο που σύρεται με κάρβουνο σε χαρτί σε σύγκριση με τον ήλιο που λάμπει στον ουρανό!» 

Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος γράφει ότι τότε θα υπάρξει διαφορετική επικοινωνία των ψυχών μεταξύ τους. Υπάρχουν λόγια του Σωτήρα που διασώζονται όχι στο Ευαγγέλιο, αλλά από τους αρχαίους πατέρες: «Στον επόμενο κόσμο, το εσωτερικό θα είναι σαν το εξωτερικό και το εξωτερικό θα είναι σαν το εσωτερικό». Τώρα το εξωτερικό είναι το σώμα, το εσωτερικό είναι η ψυχή. Στον παράδεισο το ίδιο το σώμα θα πνευματικοποιηθεί και θα γίνει σαν την ψυχή. Και το εσωτερικό – η ψυχή – θα γίνει σαν το εξωτερικό, δηλαδή θα είναι ανοιχτό.

Ο Εφραίμ ο Σύρος λέει: «Εάν θέλεις να είσαι μόνο με τους αγίους μάρτυρες, θα είσαι κοντά τους. Αν θέλεις να απολαύσεις γλυκιά συνομιλία με τους δίκαιους, θα συνομιλήσεις μαζί τους όχι με τη γλώσσα, όχι με τα χείλη σου, αλλά με την καρδιά και την ψυχή σου, δηλαδή, θα δεις τις ψυχές τους με την ψυχή σου. θα απολαύσεις την ενατένιση της ομορφιάς και της αγάπης τους, που ρέει από κάθε άγιο σε όλους».

Μόνο στον παράδεισο, στην αιώνια ζωή, θα μάθει ο άνθρωπος το μυστικό του πόνου, θα καταλάβει ότι εδώ στη γη οι λύπες, οι κόποι, οι ασθένειες και η θλίψη είναι μεγάλη ευλογία από τον Θεό: ο άνθρωπος πίνει το ποτήρι από το οποίο ήπιε ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. 

Επομένως, στην αιώνια ζωή θα ευχαριστούμε τους εχθρούς μας, θα ευχαριστούμε τους συκοφάντες μας, αυτούς που μας φέρθηκαν άδικα, γιατί αυτοί, χωρίς να το ξέρουμε, συνέβαλαν στη σωτηρία μας. Εδώ στη γη, πολλά είναι ακατανόητα για εμάς, αλλά εδώ βλέπουμε μόνο την πρώτη σελίδα του Βιβλίου που θα ανοίξει στην αιωνιότητα, και εκεί θα κατανοήσουμε το πλήρες βάθος της σοφίας του Θεού, την πλήρη δύναμη της αγάπης Του. Κάποτε ο Πατριάρχης της Αλεξάνδρειας Θεόφιλος ήρθε στο Νιτριαίο βουνό και ρώτησε τον γηραιότερο μοναχό: «Τι έχεις βρει καλύτερα στην πνευματική ζωή;» Και εκείνος απάντησε: «Κατηγορείτε τον εαυτό σας για όλα!» Και ο πατριάρχης είπε: "Αυτός δεν είναι μόνο ο καλύτερος, αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία!"

Ας θυμηθούμε, λοιπόν, την Εσχάτη Κρίση, ας ξυπνήσουμε τη συνείδησή μας από τον ύπνο, για να μας κρίνει αυστηρά εδώ, και τότε η Εσχάτης Κρίση θα γίνει για εμάς το κατώφλι της αιώνιας ζωής!

Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν)