Πριν από λίγο καιρό, ένας ιερέας που γνωρίζω μου είπε αυτή την ιστορία. Μιλούσε στον εξομολογητή του μια μέρα και του παραπονέθηκε:

 

Πριν από λίγο καιρό, ένας ιερέας που γνωρίζω μου είπε αυτή την ιστορία. Μιλούσε στον εξομολογητή του μια μέρα και του παραπονέθηκε:

- Η προσευχή δεν πάει καλά, πάτερ! Όλα είναι μηχανικά. Γνωρίζω απέξω και τον κανόνα και τη λειτουργική λειτουργία. Λέω λόγια, αλλά σκέψεις...

- Είσαι στην απάτη του κόσμου; – ρώτησε ο εξομολογητής σηκώνοντας το κεφάλι.

- Εκεί, πατέρα, εκεί. Ο ίδιος καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι δυνατό, αλλά στην πραγματικότητα, δεν μένει τίποτα από αυτήν την κατανόηση. Μάλλον έχω καεί.

Ο εξομολογητής το σκέφτηκε. Σταυρώθηκε. Κοίταξε προσεκτικά τον εξομολογούμενο ιερέα και ξαφνικά είπε:

- Έλα μαζί μου μετά τη λειτουργία.

- Πού; – ξαφνιάστηκε ο ιερέας.

-Να βάλει φωτιά στην ψυχή...

Το νεκροταφείο ήταν υγρό και άδειο. Και ποιος θα πάει αν η άνοιξη μόλις άρχισε να δείχνει τη ζεστασιά της; Δεν έχουμε δει ακόμη τον ανοιξιάτικο ήλιο.

- Πόσοι από τους ενορίτες σας είναι εδώ; – ρώτησε ο εξομολογητής τον ιερέα.

- Ναι, δεν θυμάμαι καν πόσοι πατέρα. Υπάρχουν μερικά σε κάθε σειρά. Κατά τη διάρκεια των οκτώ ετών έχω ψάλει τόσα πολλά από αυτά που δεν μπορώ καν να τα μετρήσω.

Ο ιερέας περπατούσε αργά κατά μήκος της κεντρικής σειράς των ταφών, διαβάζοντας τις επιγραφές στα μνημεία και στις πλάκες που ήταν καρφωμένες στους σταυρούς.

- Εδώ είναι η γιαγιά και αυτοί οι δύο από την ενορία μας.

Ο ιερέας σταυρώθηκε.

Ο εξομολογητής περπάτησε πίσω από τον νεαρό ιερέα και σιγοτραγουδούσε:

- Με τα πνεύματα των δικαίων νεκρών...

Πλησιάσαμε έναν πρόσφατο, ακόμα «φρέσκο» λόφο με ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό.

Ο ιερέας σταμάτησε τόσο απότομα που ο εξομολογητής κόντεψε να χτυπήσει στην πλάτη του.

-Τι κάνεις;

«Λοιπόν αυτό», εξέπνευσε ο ιερέας και τελείωσε με μια παράξενη φωνή, «Ο θείος Κόλια είναι…»

- Τι θείος Κόλια; – ρώτησε ο εξομολογητής.

- Πριν από περίπου δέκα χρόνια μου έδωσε ένα βιβλίο για την πνευματική ζωή. Το βιβλίο του ερημίτη, Θεοφάνης. Μετά από αυτήν πήγα στην εκκλησία. Πώς να μην ήξερα ότι πέθανε...

Ο ιερέας σταυρώθηκε πολλές φορές και έπεσε στα γόνατα μπροστά στον τάφο. Κατευθείαν στο υγρό και βρώμικο γρασίδι, καλυμμένο σε πρόσφατο χώμα τάφου.

- Ανάπαυσε, Κύριε, στον δούλο σου...

Και οι δυο τους έψαλαν : «Αναπαύσου με τους αγίους».

* * *

- Πού να σας κάνω μια βόλτα; – ρώτησε ο εξομολογητής.

- Στο ναό. Θα κάνω μνημόσυνο.

Ο ιερέας απλώς κούνησε το χέρι του και πρόσθεσε:

- Συγγνώμη.

÷÷÷

Οι εκκλησίες είναι γεμάτες τις ημέρες μνήμης.

Δάκρυα λύπης στα μάτια σου; Υπάρχουν και θα υπάρχουν. Πόσο απαραίτητα είναι τα δάκρυα παρηγοριάς και η ήσυχη, κατακτητική χαρά. «Ο Θεός δεν είναι ο Θεός των νεκρών, αλλά των ζωντανών» (Ματθαίος 22:32), και αν είμαστε μαζί Του, τότε για εμάς, αγαπητοί και αγαπημένοι, είναι κοντά. Οι συναντήσεις περιμένουν.

Γι' αυτό είπε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Ας προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε, να βοηθήσουμε τους νεκρούς, αντί για δάκρυα, αντί για λυγμούς, αντί για θαυμάσιους τάφους - με τις προσευχές μας, τις ελεημοσύνες και τις προσφορές μας, ώστε με αυτόν τον τρόπο και αυτοί και εμείς να λάβουμε τις υποσχεμένες ευλογίες».

Η αληθινή ουσία του καθενός μας είναι η ψυχή. - Είναι, όπως λένε στις μέρες μας, αθάνατη «από προεπιλογή». Από εδώ προέρχονται οι έννοιες «ψυχικό πόνο», «χαίρεται η ψυχή», «μη πειράζεις την ψυχή μου» κ.λπ.

Δεν μπορούμε να το δούμε, δεν μπορούμε να το αγγίξουμε, δεν μπορούμε να το μυρίσουμε, αλλά ξέρουμε σίγουρα - είναι εκεί.

Αγαπάμε έναν άνθρωπο για τις ιδιότητες της ψυχής του ή δεν τον αντέχουμε. Επιπλέον, αυτή η στάση απέναντι στις ψυχές γύρω μας παραμένει και μετά την υποχρεωτική και αναπόφευκτη ώρα του θανάτου. Η αγάπη δεν πεθαίνει και οι διεκδικήσεις εναντίον εκείνων που σε έχουν ενοχλήσει ή σε προσβάλλουν ξεθωριάζουν και υποχωρούν...

Ακούγεται οικεία αυτή η κατάσταση;

Σκέφτομαι «ναι», ειδικά για εκείνους για τους οποίους η αιωνιότητα νοείται μέσω του Θεού. Για έναν ιερέα τα παραδείγματα πραγματικής παρηγοριάς μετά την επικοινωνία με τις ψυχές εκείνων που αγάπησε και αγαπιέται είναι πολλά και επαναλαμβανόμενα.

Αρχιερέας Alexander Avdyugin