Αγία Εὐδοκία ἡ ῾Οσιομαρτυς (1ῃ Μαρτίου)

 

Αγία Εὐδοκία ἡ ῾Οσιομαρτυς

(1ῃ Μαρτίου)

 

Η ῾Αγία Εὐδοκία γεννήθηκε στήν  ῾Ηλιούπολη τῆς Φοινίκης, ἐπί Τραϊανοῦ (98 - 117 μ.Χ.). Πέ­ρασε τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της στήν ἁμαρ­τία παρασύρο­ντας μέ τήν ὀμορφιᾶ της πολλούς ἄνδρες στήν ἁμαρ­τωλή ζωή, ἐνῶ συγχρόνως συ­γκέντρωσε πολλά χρή­ματα. ῾Η χάρη ὅμως τοῦ Θεοῦ εὐδόκησε, ὥστε νά μετανοήσει. Μετά ἀπό μία σοβαρή ἀσθένεια, ἐγκα­τέλειψε τήν πόλη καί τήν ἁμαρτία, γιά νά ἐπι­στρέψει ἐκεῖ ἕνα χρόνο ἀργότερα ὅπου ἐγκαταστά­θηκε στήν ἄκρη τῆς πόλης.  ̉Εκεῖ γνώρισε κάποιον μοναχό ὀνόματι Γερμανό καί μέ τίς νουθεσίες του μετανοησε. Στήν συνέχεια, προσῆλθε στόν  ̉Επίσκο­πο Θεό­δοτο καί βαπτίσθηκε. Μετά ἀπό αὐτό ἄλλαξε τή ζωή της.  Χάρισε τήν περιουσία της στό φιλαν­θρωπικό ἔργο τῆς ἐκκλησίας καί πῆγε σέ κάποιο μονα­στήρι, ὅπου ζοῦσε βίο ἀσκητικό ὡς τή στιγ­μή πού τήν ἄρπαξαν οἱ πρώην ἐραστές της καί τήν ὁδήγησαν στόν Αὐριλιανό γιά νά δικαστεῖ. ῾Η ῾Αγία ὅμως μέ τήν προσευχή της ἀνέστησε τό νεκρό παιδί τοῦ βασι­λιᾶ καί προσέλκυσε καί τόν ἴδιο στό Χριστιανισμό.  ̉Αργότερα óδηγήθηκε μπροστά στόν ἡγεμόνα Διογέ­νη, ὁ ὁποῖος τήν ἄ­φησε ἐλεύθερη, ἀφοῦ ἡ ῾Αγία καί πάλι θαυμα­τούργησε. Τελικά ἀποκεφαλίσθηκε ἀπό τόν Βι­κέντιο κι ἔλαβε τό στεφάνι το μαρτυρίου.

 

 

Παρακλητικὸς Κανὼν

Εἰς τὴν ῾Οσιομάρτυρα Εὐδοκία

τοῦ κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση, διδασκάλου

 

Εὐλογήσαντος τοῦ ῾Ιερέως ἀναγιγνώσκεται ὁ Ψαλ­μὸς ρμβ´ (142ος) Κύριε εἰσάκουσον… καὶ εὐ­θὺς ὁ Χορὸς σὲ  Ἦχον δ´ λέγει τὸ: Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν,… (τετράκις).

 

Εἴτα τὰ ἑξῆς Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν...

Τὴν Θεοδόξαστον, ὑμνήσωμεν πάντες, τῶν  ̉Ορ­θοδόξων οἱ χοροὶ καὶ προσπέσωμεν, ἐν κατά­νύξει κράζοντες ἐκ μέσης ψυχῆς, ῥῦσαι τοὺς προ­στρέχο­ντας, Εὐδοκία θεόφρων, πάσης περιστάσε­ως καὶ ἐκ νόσων ποικίλων, ταῖς πρὸς Χριστὸν λιταῖς σου, θαυ­μαστή, σὲ γὰρ προστά­τιδαν ἅπαντες ἔχο­μεν.

 

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ…  Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως...

Φόβον ἔνθεον, ἀναλαβοῦσα, κόσμου ἔλιπες, τὴν εὐδοξίαν, καὶ τῷ Λόγῳ Εὐδοκία προαέδρα­μες, οὐ τὸν ζυγὸν τὴ σαρκί σου βαστάσασα, ὑ­περφυῶς ἠγωνίσω δι' αἵματος. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι μῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ … Θεοτόκιον.

Οὐ σιωπήσωμεν ποτὲ Θεοτόκε, τὰς δυναστεί­ας σου λαλεῖν οἱ  ἀνάξιοι. Εἰ μὴ γὰρ σὺ προΐ­στα­σο πρε­σβεύουσα τὶς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο ἐκ τοσού­των κινδύ­νων; Τὶς δὲ διεφύλαξεν ἔως νῦν ἐλευ­θέ­ρους; Οὐκ ἀ­ποστῶμεν, Δέσποινα ἐκ σοῦ˙ σοὺς γὰρ δούλους­ σώ­ζεις ἀεὶ,

ἐκ παντοίων δει­νῶν.

 

῾Ο Ν΄ (50ος) Ψαλμὸς καὶ ἀρχόμεθα τοῦ Κανόνος.

 

ᾨδή α´. ῾Υγρὰν διοδεύσας.^[1]

Αξίωσον μέλψε ἡμῶν ᾠδάς, ἐν φόβῳ Κυρίου, Εὐδοκία θαυματουργέ, καὶ ταύτας προσάγα­γε τῷ Κτίστῃ, παρ̉  οὗ ἐξαίτει πληρώσαι αἰτήμα­τα.

 

Ικέτευε δέομαι ταπεινῶς, τὸν Πλάστην τοῦ κόσμου, Εὐδοκία μάρτυς Χριστοῦ, καὶ αἴτησε παράσχῃ ἱκέτας, ὑπομονὴν καὶ ταπείνω­σιν, ἔνδοξε. 

 

Βίον ἀκηλίδωτον καὶ σεμνὸν, παράσχου ἱκέ­ταις, σοῦ δεόμεθα ταπεινῶς, πᾶσι τοῖς σοι προσφεύγουσι πίστει, πρὸ τῆς ἁγίας εἰκόνος σου, ἔνδοξε.

 

Θεοτοκίον

Προστάτης ἀκοίμητος καὶ φρουρὸς, ἡμῶν ἀνε­δείχθῃς, Θεοδόξαστε Μαριάμ, διὸ σοι προ­σφεύγωμεν ἱκέται, καὶ ἐξαιτοῦμεν τὴν χάριν Σου, ῎Αχραντε. 

 

ᾨδή γ´. Οὐρανίας ἁψῖδος...

Λυτρωτὴν τῶν ἀνθρώπων, καὶ Πλαστουργὸν ἅ­παντες, σὲ καθικετεύομεν πίστει, καὶ σοῦ δεό­μεθα, Τοῦτον εὐμένησόν συ, ὦ Εὐδοκία θε­όφρον, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα, καὶ καταφύ­γιον.  

 

Ορθοδόξων ἐδείχθης φρουρὸς ὁ ἀκοίμητος, καὶ τῶν μοναζόντων τὸ κλέος ὡς καὶ τὸ πρό­τυπον, τῶν δὲ ἀλγοῦντων ἀεὶ, σὺ ἰατρὸς καὶ προστάτης, καὶ χη­ρῶν ὑπέρμαχος, ἀκατανίκη­τος.   

 

Ταῖς λιταῖς σου, Θεόφρων, ὁ Ποιητὴς τάχυον, εἰρηνεύει τὰ ἔθνη, Εὐδοκία πανάριστε, καὶ τὴν εἰρήνην ἀεὶ, καὶ τὴν ὁμόνοιαν, Μάρτυς, τοῖς ἀν­θρώποις δίδωσι, ὁ Πολυέσπλαχνος.

 

Θεοτοκίον.

Ω Πανάχραντε κόρη, Χριστιανῶν καύχημα, καὶ τῶν  ̉Ορθοδόξων τὸ κλέος, σὺ μὲ προστά­τευσον ἐκ τῶν βελῶν τοῦ ἐχθροῦ, καὶ ἐκ δολίων ἀνθρώπων, καὶ παθῶν, Πανάμωμε, ψυχῆς ἁ­πάλλαξον.

 

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, ἱκέτας σου,  ̉Αθλοφό­ρε, ὅ­τι πάντες δεητικῶς πρὸς σὲ καταφεύγο­μεν, τῶν ̉Ορθοδόξων ἡ δόξα καὶ κλέος.

 

Ε̉ πίβλεψον, ἐν εὐμενείᾳ, πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπὶ τὴν ἐμὴν χαλεπὴν τοῦ σώματος κάκωσιν, καὶ ἴα­σαι* τῆς ψυχῆς μου τὸ ἄλγος.

 

Εἶτα Δέησις ὑπὸ τοῦ ῾Ιερέως καὶ ὁ Χορός τὸ Κύ­ριε, ἐλέησον (δωδεκάκις) καὶ εἶτα τὸ

Κάθισμα. Ἦχος βʹ. Πρεσβεία θερμὴ...

Σὺ πρέσβυς θερμὸς, καὶ τεῖχος ἀπροσμάχητον, ἐ­δεί­χθης, σεμνή, καὶ κόσμου

καταφύγιον, ἐ­κτε­νῶς  βοῶμεν  σοί, Εὐδοκία ἔνδοξε, πρόφθα­σον  καὶ ἐκ κιν­δύνων

λύτρωσαι ἡμᾶς, τοὺς  σοι  πόθῳ  καὶ  πί­στει  προσφεύγοντας.

 

ᾨδὴ δ´. Εἰσακήκοα, Κύριε...

Τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἴασαι, ταπεινῶς δεόμεθα οἱ ἀ­νάξιοι, ἐκ τῶν παθῶν ἃ τιτρώσκουσι ταύταις, Εὐδοκία θεοδόξαστε.

 

Τέκνα τάχος σὺ δώρησον, τοῖς ποθοῦσι, Εὐδο­κία πανένδοξε, καὶ παράσχου ῥώσιν ἅπασι, τοῖς σοι πόθῳ καὶ πίστει προστρέχουσι.

 

Τοὺς πολέμους κατάπαυσον, Εὐδοκία ἔνθεε, πιστῶν τὸ στήριγμα, καὶ εἰρήνην ταῖς ἱκέταις σου,  παράσχου, μάρτυς πανευωδέστατε.

 

Θεοτόκιον.

Τέκνα τάχος σὺ δώρησον, τοῖς ποθοῦσι, Θεο­τόκε  Πανάχραντε, καὶ παράσχου ῥώσιν ἅπα­σι, τοῖς σοι πόθῳ καὶ πίστει προστρέχουσι.

 

ᾨδή ε´. Φώτισον ἡμᾶς.

Υπνον ἐλαφρὸν, καὶ ἀνάπαυσιν τοῦ σώματος, παράσχου πάντες δεόμεθα θερμῶς, καὶ ταῖς λιταῖς Σου, τῆς ψυχῆς τὰ πάθη κοίμησον.

 

Εμπλησον ἡμῶν, τὰς καρδίας θείας χάριτος, Εὐδοκία,  ̉Ορθοδόξων ἡ χαρά, καί τοῖς νοσοῦ­σι, ὑγιείαν παράσχου, ἔνδοξε.

 

Πάντας τοὺς πιστοὺς, ἐντρυφήσαι καταξίω­σον, ἐν ταῖς Γραφαῖς, Εὐδοκία θαυμαστή, καὶ βιώσαι τοῖς Χριστοῦ λόγοις καὶ προστάγμασι.  

 

Θεοτοκίον.

Δίδου σύ χαράν, εὐεργέτας τοῦ ἱκέτους Σου, καὶ διαφύλαττε αὐτούς, Μαριάμ, ἐκ πάσης  βλά­βης, καὶ στενώσεως σοῦ δέομαι.

 

ᾨδὴ στ´. Τὴν δέησιν ἐκχεῶ...

Νεότης σύ καταφεύγει, ἔνδοξε, καί θερμῶς σέ ἱ­κετεύει ἀπαύστως˙ ῥῦσαι, ἱκέτας Εὐδοκία, Θεόφρων, ἐκ τῶν ποικίλων λοιμώξεων ἅπα­ντας, καί Κύ­ριον τῶν οὐρανῶν, καί τῆς γῆς κα­ταπράϋνον δέομαι.

 

Εκ βλάβης τῶν φρενῶν διαφύλαττε, Εὐδοκία, τοὺς ἱκέτας σου τάχος, καὶ ἐκ ποικίλων παγί­δων ἀ­παύστως, ἃς ὁ ἐχθρὸς ἐξυφαίνει διάσω­σον, δεόμε­θα γονυκλινῶς, ἡμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ἔν­δοξε. 

 

Εἰρήνην τῇ  ̉Εκκλησίᾳ ἐξαίτει, καὶ οἰκίαις πι­στῶν τὴν γαλήνην, τοὺς δὲ προστρέχοντας πόθῳ καὶ πίστει, τῇ ἱερᾷ σου εἰκόνι προστάτευ­σον, ἐκ πάντων τῶν ἐ­πιβουλῶν, καὶ λιμοῦ ἀνερ­γίας διάσωσον.  

 

Θεοτόκιον.

Πανάχραντε,  ̉Ορθοδόξους φύλαττε, καὶ διά­σωζε ἐκ πάσης κακίας, καὶ ἐν τῇ πίστει ἡμῶν ἀλ­λοδόξους, τάχος ὁδήγησον πάντες δεόμεθα, τοὺς δὲ ποιμένας ἀκραιφνεῖς,

ὁδηγοὺς ἱκετῶν Σου ἀνάδει­ξον.

 

Διάσωσον, ἀπὸ κινδύνων, ἱκέτας σου,  ̉Αθλοφό­ρε, ὅτι πάντες δεητικῶς πρὸς σε καταφεύγο­μεν, τῶν  ̉Ορθοδόξων ἡ δόξα καί κλέος.

 

Α῎χραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύ­τως, ἐπ̉ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα, δυσώ­πησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

 

Καὶ πάλιν δέησις ὑπὸ τοῦ ῾Ιερέως καὶ τὸ Κοντάκιον.  Ἦχος βʹ. Προστασία.

Σὺ προστάτις τῶν Χριστιανῶν ἀκαταίσχυντος, καὶ μεσίτις πρὸς τὸν Ποιητὴν ἀμετάθετος· μὴ παρί­δῃς, ἁμαρτωλῶν δεήσεων φωνὰς, ἀλλὰ σπεῦ­σον σύ, θαυματουργέ, εἰς τὴν βοήθειαν ἡμῶν τῶν πι­στῶς δεομένων σου˙ δέχου ἡμῶν πρεσβείαις, καὶ ῥῦ­σε ἐκ τῶν κινδύνων, Εὐδοκία θεόφρων, ἰσχυρὸν, τῶν  ̉Ορ­θοδό­ξων καταφύγι­ον.

 

Καὶ εὐθὺς τὸ Προκείμενον.  Ἦχος δ´.

Υπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου. (δίς)

 

Στίχος. Καί ἔστησεν ἐπί πέτραν τούς πόδας μου καί κατεύθυνε τά διαβήματα μου.

Υπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον καὶ προσέσχε μοι καὶ εἰσήκουσε τῆς φωνῆς τῆς δεήσεώς μου.

 

῾Ο ῾Ιερεύς: Καὶ ὑπὲρ τοῦ καταξιωθῆναι ἡμᾶς τῆς ἀ­κροά­σεως τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου…

῾Ο Χορός: Κύριε ἐλέησον (τρίς)

῾Ο ῾Ιερεύς: ̉ Εκ τοῦ κατὰ Ματθαῖον (Κεφ. ι΄ 16-22) ἁγί­ου Εὐαγγελί­ου, τὸ ἀ­νάγνωσμα. Πρόσχω­μεν.

῾Ο Χορός: Δόξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

 

Εἶπεν ὁ Κύριος, ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων· γίνεσθε οὖν φρόνι­μοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστε­ραί.Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων· παραδώ­σουσι γὰρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συνα­γωγαῖς αὐτῶν μαστιγώσουσιν ὑμᾶς· καὶ ἐπὶ ἡγε­μόνας δὲ καὶ βασιλεῖς ἀχθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς καὶ τοῖς ἔθνεσιν. ὅταν δὲ παραδώσωσιν ὑμᾶς, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί λαλήσετε· δοθήσεται γὰρ ὑμῖν ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ τί λαλήσετε. οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλ­λὰ τὸ Πνεῦμα τοῦ πατρὸς ὑμῶν τὸ λαλοῦν ἐν ὑμῖν. Παραδώσει δὲ ἀδελφὸς ἀδελφὸν εἰς θάνα­τον καὶ πατὴρ τέκνον, καὶ ἐπαναστήσονται τέ­κνα ἐπὶ γονεῖς καὶ θανατώσουσιν αὐτούς· καὶ ἔ­σεσθε μισούμενοι ὑπὸ πάντων διὰ τὸ ὄνομά μου· ὁ δὲ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.

῾Ο Χορός: Δὀξα σοι, Κύριε, δόξα σοι.

 

Δόξα Πατρὶ...

Ταῖς τῆς  ̉Αθλοφόρου, πρεσβείαις  ̉Ελεήμον, ἐ­ξάλειψον τὰ πλήθη τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

 

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ…

Ταῖς τῆς Θεοτόκου πρεσβείαις Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων.

Στίχος: Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου…

 

Προσόμοιον. Ἦχος πλ. βʹ. Ὅλην ἀποθέμενοι.

Μὴ ἐγκαταλείπης με, τῶν  ̉Ορθοδόξων προστά­τα, καὶ πιστῶν τὸ στήριγμα, ἀλλὰ δέξαι δέη­σιν τοῦ ἱκέτους σου˙ θλῖψις γὰρ ἔχει με, φέρειν οὐ δύνα­μια, ἀρχεκάκου τὰ τοξεύματα˙ σκέπην οὐ κέ­κτημαι, οὐ­δὲ ποῦ πρσφύγω, Πανάριστε, πά­ντοθεν πολεμούμε­νος, καὶ παραμυθίαν οὐκ ἔχω πλὴν σο.* Σπεῦ­σον, Φωτοφόρε, καὶ γίνου  σὺ  προ­στάτις καὶ  φρουρὸς, καὶ βακτηρία ἀκλό­νητος, Εὐδοκία ἔνδοξε.

 

῾Ο ῾Ιερεύς: Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαὸν σου …

῾Ο Χορός: Κύριε, ἐλέησον (δωδεκάκις)

῾Ο ῾Ιερεύς: ̉ Ελέει καὶ οἰκτιρμοῖς…

῾Ο Χορός: ̉Αμήν.

 

Καὶ ἀποπληροῦμεν τὰς λοιπὰς ᾨδὰς τοῦ Κανόνος.

ᾨδή ζ´. Οἱ ἐκ τῆς ̉ Ιουδαίας.

Νικητάς ἁμαρτίας, τοὺς πιστοὺς σὺ ἀνάδειξον, Θεοδόξαστε, λιταῖς σου πρὸς τὸν Κτίστην, δεόμεθα ἁπαύστως, διὸ σοι καταφεύγομεν, Εὐδοκία θαυμαστή, πιστῶν ἡ βακτηρία. 

 

Τῶν ἀτέκνων κατέστης, καταφύγιον μέγα σύ, θαυ­ματόβρυτε, καὶ πάντων τῶν ποθούντων, υἱ­οὺς καὶ θυγατέρας, ἀρωγός, διὸ κράζουσι· Χαῖρε, Εὐδοκία σεμνή, χαρὰ πιστῶν καὶ κλέος.

 

Εὐδοκία θεόφρον, σοι προσπίπτομεν πάντες θερ­μῶς δεόμενοι, παράσχου σοῦ ἱκέταις, θάῤ­ῥος ὁμο­λογίας, ὡς καὶ πίστιν ἀκλόνητον˙ ἵνα δοξά­ζωμεν Σέ, τὸ εὔχος τῶν ̉Αγγέλων.

 

Θεοτόκιον.

Θεοτόκε Παρθένε, πρὸς σὲ πίστει προσέρχομαι ὁ ἀ­νάξιος, καὶ χείρας μου σοὶ αἴρω, καὶ πόθῳ ἀνακρά­ζω, ἀποδήμους διάσωσον, ἐκ τῶν χει­ρῶν πει­ραστοῦ, καὶ τῶν αἰρετιζόντων.

 

ᾨδή η´. Τὸν Βασιλέα…

Τόν Βασιλέα, τῶν οὐρανῶν, Εὐδοκία, καθικέ­τευε πάντες αἰτοῦμεν, ὅπως ἡμῖν παράσχῃ πίστιν καὶ ὑγείαν.

 

Τοὺς ̉Ορθοδόξους, ἐκ τῶν χειρῶν ἀρχεκάκου, Εὐδοκία, διάσωσον  πάντες, αἰτούμεθα  πί­στει, καὶ  πόθῳ, Χριστονύμφη.

 

Τοὺς ̉Ορθοδόξους, ἐκ τῶν χειρῶν ἀρχεκάκου, Εὐδοκία, διάσωσον πάντες, αἰτούμεθα πίστει, καὶ  πόθῳ, Μυροβόλε.

 

Θεοτόκιον.

Εκ τῶν ἀνθρώπων, τὴν ἀνασφάλειαν τάχος, ἐκδι­ώκεις, Παρθένε Μαρία, καὶ εἰς τὰς ψυχὰς μας ἐλ­πίδαν ἐμφυτεύεις.

 

ᾨδή θ´. Κυρίως Θεοτόκον…

Ημῶν τῶν ἐν ἀνάγκαις, ὄντων, Εὐδοκία, σὺ εἶ προστάτης ἀκοίμητος, κόρη σεμνή, καὶ τῶν ἀλγοῦντων θεράπων, ἰατρὸς σὺ ἡ ἀλάνθαστος.

 

Τὰ τέκνα ̉Ορθοδόξων, σὲ καθικετεύω, ἐκ τῆς ἀπιστί­ας τάχος διάσωσον, καὶ εἰς νομὰς τοῦ Κυρί­ου, ταύ­τα ὁδήγησον.

 

Θεόφρον Εὐδοκία, Μάρτυς, τοῦ ῾Υψίστου, τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς ἀλλοδόξων διάνοιξον, καὶ  ἐν τῆ  πί­στει  ἡμῶν, τούτους ὁδήγησον.

 

Θεοτοκίον.

Τοὺς ῾Ιεραποστόλους, φύλαττε λιταῖς σου, ἐκ τῶν ποικίλων κινδύνων, Εὐδοκία σεμνή, καὶ  ̉Ορθο­δόξους ἀπαύστως, σκέπε δεόμεθα. 

 

Καὶ εὐ­θὺς τὰ πα­ρόν­τα Με­γα­λυ­νά­ρια.

Αξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σε τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώ­μη­τον καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιω­τέ­ραν τῶν Χε­ρουβεὶμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρί­τως τῶν Σε­ρα­φείμ,  τὴν  ἀδιαφθόρως  Θεὸν Λό­γον τε­κοῦ­σαν, τὴν ὄ­ντως Θεοτόκον σὲ μεγαλύ­νομεν.

 

Χαίροις Εὐδοκία, κόρη σεμνή, ̉Ορθοδόξων κλέ­ος καὶ προπύργιο τῶν πιστῶν. Χαίροις  τῶν νο­σοῦντων, ἀνάργυρος θεράπων, καὶ πάντων τῶν ἐν θλίψει, τὸ παραμύθιον.

 

Ελαβες τὴν χάριν παρὰ Θεοῦ, ὄγκους θερα­πεύειν καὶ ἰώσεις ἰᾶ ταχύ, διὸ οἱ ἀλγοῦντες, σοι, μάρτυς Εὐδοκία, προστρέχουσι ἀσμένως, Χριστὸν δοξάζοντες.

 

Τῆς ῾Ηλιουπόλεως τὸν βλαστὸν, καὶ τῆς Σαμα­ρίας τὸν ἀτίμητον θησαυρόν, τῶν ἐν μετα­νοία, τὸ πρότυπον κατέστης, καὶ πάντων Εὐδο­κία, λιμὴν ἀπάνεμος.

 

Ατεκνίαν λύεις τῶν γυναικῶν, Εὐδοκία μάρ­τυς,  ̉Ορθοδόξων καταφυγή, σὺ καὶ τὰς ἰά­σεις, πα­ρέ­χεις ἀδαπάνως, τοῖς πίστει προσιοῦ­σι, εἰς τὴν εἰ­κόνα σου.

 

Πᾶσαι τῶν ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυ­ρί­ου,  ̉Αποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ ῞Αγιοι Πά­ντες, με­τὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρε­σβείαν, εἰς τὸ σωθῆ­ναι ἡμᾶς.

 

῾Ο Χορός: Τρισάγιον, Πάτερ ἡμῶν… ῾Ο ῾Ιερεύς: ῞Οτι σοῦ ἐστιν… Ὁ Χορός: ̉ Α­μήν καὶ 

 

εἶτα τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Θείας πίστεως...

Φόβον ἔνθεον, ἀναλαβοῦσα, κόσμου ἔλιπες, τὴν εὐδοξίαν, καὶ τῷ Λόγῳ Εὐδοκία προαέ­δραμες, οὐ τὸν ζυγὸν τὴ σαρκί σου βαστάσα­σα, ὑπερφυῶς ἠγωνίσω δι' αἵματος. Μάρτυς ἔ­νδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

 

Δέησις καὶ στὴ συνέχεια μικρὰ ἀπόλυσις καὶ τῶν πιστῶν ἀσπαζομένων τὰς εἰκόνας ψάλλομεν:

 

῏Ηχος β´. ῞Οτε ἐκ τοῦ ξύλου...

Πάντας τοὺς προστρέχοντας θερμῶς, πρὸ τῆς ἱε­ρᾶς σου εἰκόνος,  Εὐδοκία θαυμαστή, δί­δου σὺ με­τάνοιαν, ὑπομονὴν καὶ χαράν, φωτι­σμὸν καὶ ταπεί­νωσιν, εἰρήνην καὶ πίστιν, ἄγ­γελον ἀκοί­μη­τον καὶ ὁδηγὸν ἀσφαλῆ. Μάρτυς,  ̉Ορθο­δόξων τὸ κλέ­ος,

ἀσθενῶν ἐδείχθης θερά­πων, καὶ τῶν ἐν ἀνάγκαις  καταφύγιον.

 

῏Ηχος πλ. δ´.

Δέσποινα, πρόσδεξαι, τὰς δεήσεις τῶν δούλων σου, καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς, ἀπὸ πάσης ἀνά­γκης καὶ θλί­ψεως.

 

῏Ηχος β´.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μῆ­τερ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

 

῾Ο ῾Ιερεύς ἤ ὁ Προεστώς.

Δι̉ εὐχῶν τῶν ἁγίων Πατέρων ἡμῶν, Κύριε  ̉Ιη­σοῦ Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς.   ̉Αμήν

 

 

---

[1] Εἰς τὰ δύο πρῶτα τροπάρια ἑκάστης ᾠδῆς λέγομεν: ῾Αγί­α τοῦ Θεοῦ, πρέσβευε ὑπὲρ ἡμῶν, εἰς δὲ τὰ δύο τελευ­ταῖα: Δόξα Πα­τρὶ…, Καὶ νῦν….