Τα μυστικά της μετά θάνατον ζωής!!!!Μαρτυρίες για τους νεκρούς, για την αθανασία της ψυχής και για τη μετά θάνατον ζωή!!Ζναμένσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς. 16

 

Οράματα θανάτου των αμαρτωλών

Μερικές φορές οι ψυχές, ενώ είναι ακόμα στο σώμα, υποφέρουν κάποιο μαρτύριο από δαίμονες, το οποίο όμως συμβαίνει σε άλλους για τη δική τους οικοδόμηση και σε άλλους για την οικοδόμηση αυτών που ακούν.

«Υπήρχε ένα αγόρι», γράφει ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, ονόματι Θεόδωρος. Ένα πολύ ανήσυχο αγόρι, που μπήκε στο μοναστήρι μου όχι τόσο από πόθο όσο από ανάγκη. Δεν είναι περίεργο που του ήταν δύσκολο όταν κάποιος του μίλησε για τη σωτηρία. Μπορούσε όχι μόνο να μην κάνει, αλλά και να ακούσει καλά. Λέγοντας ψέματα, υποχωρώντας στον θυμό, βρίζοντας, έδειξε ότι δεν θα μάθαινε ποτέ την αγία ζωή. Κατά τη διάρκεια της πανώλης που πρόσφατα κατέστρεψε μεγάλο μέρος της πόλης μας, χτυπώντας τον νέο, πλησίαζε στον θάνατο. Όταν ήταν ήδη στην τελευταία του πνοή, τα αδέρφια συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν για την αναχώρηση της ψυχής του. Το σώμα του ήταν ήδη νεκρό στα άκρα του μόνο στο στήθος του είχε απομείνει κάποια ζωτική ζεστασιά. Αλλά οι αδελφοί άρχισαν να προσεύχονται γι' αυτόν ακόμη πιο επιμελώς γιατί τον είδαν να πλησιάζει γρήγορα στον θάνατο. Ξαφνικά άρχισε να φωνάζει τους αδελφούς που στέκονταν μπροστά του και με τις μεγάλες του κραυγές διέκοψε ακόμη και τις προσευχές τους: «Πίσω», φώναξε, «πίσω! Δίνομαι στο φίδι για να με καταβροχθίσει, και λόγω της παρουσίας σου δεν μπορεί να με καταβροχθίσει. Κοίτα, μου έχει καταπιεί το κεφάλι με το στόμα του, άφησέ τον ήσυχο, για να μη με βασανίζει άλλο. Αφήστε τον να κάνει ότι θέλει. Αν του δίνω να τον κατασπαράξουν, τότε γιατί καθυστερεί για χάρη σου; Τότε τα αδέρφια στράφηκαν προς το μέρος του με τα εξής λόγια: «Τι λες, αδελφέ; Κάνε το σημείο του Τιμίου Σταυρού πάνω σου». «Θέλω να σταυρώσω», απάντησε, «αλλά δεν μπορώ: τα λέπια αυτού του φιδιού με καταπιέζουν». Όταν τα άκουσαν αυτά τα αδέρφια, έπεσαν στο έδαφος και άρχισαν να προσεύχονται ακόμη πιο ένθερμα και με δάκρυα για τη σωτηρία του. Και τότε πάλι ο άρρωστος άρχισε να φωνάζει: «Δόξα τω Θεώ! - αναφώνησε. – Το φίδι που άρχισε να με καταβροχθίζει έφυγε. δεν μπόρεσε να αντισταθεί, παρασυρμένος από τις προσευχές σου. Τώρα προσευχήσου για τις αμαρτίες μου, γιατί είμαι έτοιμος να προσηλυτίσω και αποφάσισα να φύγω από την κοσμική ζωή».

Και αυτός ο άνθρωπος, σχεδόν, όπως ήδη ειπώθηκε, νεκρός, επέστρεψε στη ζωή και στράφηκε με όλη του την καρδιά στον Θεό. Έχοντας αλλάξει στην ψυχή του, υπέφερε από τις πληγές του για πολύ καιρό και, τελικά, η ψυχή του αποσπάστηκε από τη σάρκα.

Υπήρχε κάποιος Χρυσώριος, συνεχίζει ο άγιος πατέρας, σύζυγος πολύ διάσημος σε αυτόν τον κόσμο, αλλά το ίδιο μοχθηρός και πλούσιος, αλαζονικός με υπερηφάνεια, αφοσιωμένος στις απολαύσεις της σάρκας του, στην απόκτηση πλούτου που ανάβει η φωτιά της απληστίας. Επειδή όμως ο Κύριος ευχαρίστησε να βάλει τέλος σε τέτοιο κακό, επέτρεψε σε αυτόν τον άνθρωπο να πέσει σε σωματική ασθένεια. Όταν πλησίαζε στον θάνατο, εκείνη ακριβώς την ώρα που η ψυχή του ήταν ήδη έτοιμη να φύγει από το σώμα του, είδε ξαφνικά με ανοιχτά μάτια τρομερά πρόσωπα, είδε σκοτεινά πνεύματα να στέκονται μπροστά του και να προσπαθούν να τον σύρουν στα κολασμένα όρια. Αρχίζει να τρέμει, να χλωμιάζει, να ιδρώνει και με δυνατές κραυγές ζητά αναβολή. με δυνατή και τρομερή φωνή αρχίζει να φωνάζει τον γιο του, που ονομαζόταν Μαξίμ (τον οποίο είδα αργότερα ως μοναχό): «Μαξίμ», φώναξε, «έλα γρήγορα! Δεν σου έκανα ποτέ κακό. «Στηρίξτε με με την προσευχή σας!» Ο μπερδεμένος Μαξίμ έφτασε και η οικογένεια μαζεύτηκε, κλαίγοντας και γκρίνια. Εκείνοι όμως που η παρουσία τους τόσο τρομερά τον τάραξε, δηλ. κακά πνεύματα, τα ίδια δεν μπορούσαν να δουν. Παρατήρησαν την παρουσία τους από τη σύγχυση, την ωχρότητα και το τρέμουλό του. Φοβούμενος τη ζοφερή εικόνα τους, γύρισε στο κρεβάτι του, πρώτα από τη μια πλευρά και μετά από την άλλη. ξάπλωσε στο αριστερό του πλάι, αλλά, μην αντέχοντας τη θέα τους, γύρισε στον τοίχο, αλλά ακόμα κι εκεί του εμφανίστηκαν. Όταν, μετά από μεγάλη καταπόνηση, απελπίστηκε για τη δυνατότητα να ελευθερωθεί από αυτά, άρχισε να φωνάζει δυνατά: «Αργήστε το τουλάχιστον μέχρι το πρωί! «Τουλάχιστον καθυστέρηση μέχρι το πρωί!» Και με αυτά τα επιφωνήματα ελευθερώθηκε από τα δεσμά του σώματος.

Είναι σαφές ότι το είδε αυτό όχι για χάρη του, αλλά για χάρη μας, ώστε το όραμά του να μας ωφελήσει, των οποίων τις μεταστροφές η μακροθυμία του Θεού περιμένει ακόμη ελεήμονα» (Από το έργο του Αγίου Γρηγορίου Ντβοέσλοφ, «Συνομιλίες για τη ζωή των Ιταλών Πατέρων και για την Αθανασία της Ψυχής», βιβλίο 4, 38).