Τα μυστικά της μετά θάνατον ζωής!!!!Μαρτυρίες για τους νεκρούς, για την αθανασία της ψυχής και για τη μετά θάνατον ζωή!!Ζναμένσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς. 19

 

Η Δύναμη της Προσευχής

«Στην ενορία μας, ένας ηλικιωμένος αγρότης απολάμβανε εδώ και καιρό ιδιαίτερο σεβασμό, ένας εγγράμματος, νηφάλιος, έντιμος και έξυπνος άνθρωπος, που καταλαμβάνει χρήσιμα μια από τις δημόσιες θέσεις. Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι. Η γυναίκα του, μια σεμνή, απλή γυναίκα, κάποτε, μιλώντας για τη ζωή της, ανέφερε μεταξύ άλλων ότι στα νιάτα της είχε δει πολύ στεναχώρια και έβαλε πολλά δάκρυα, γιατί ο άντρας της έκανε πολύ ανήθικη και μεθυσμένη ζωή. Ο συνομιλητής της ξαφνιάστηκε τόσο πολύ από τα λόγια της που στην αρχή σκέφτηκε ότι η αφηγήτρια μάλλον ήταν τόσο δυστυχισμένη στον πρώτο της γάμο που δεν μιλούσε για τον πραγματικό της σύζυγο, αυτόν τον σεβαστό άνθρωπο.

«Όχι, αγαπητέ μου», απάντησε, «ήμουν παντρεμένη μαζί του, χήρα, όταν ήμουν κορίτσι, ορφανή, και από τότε ζω μαζί του».

- Τι ακριβώς του συνέβη; Και γιατί μπορούσε όχι μόνο να βελτιωθεί, αλλά και να κερδίσει τον παγκόσμιο σεβασμό; – ρώτησε ο συνομιλητής της.

- Α, ήταν η Μητέρα Βασίλισσα του Ουρανού που μεσολάβησε. Και πώς έγιναν όλα, θα σου πω τώρα, αγαπητέ μου!

Συνέβη το φθινόπωρο, είχε επικρατήσει έντονο κρύο και τα τρία μου παιδιά ήταν ξαπλωμένα με ευλογιά, σχεδόν στην πόρτα του θανάτου. Δεν είναι αυτό μια μεγάλη λύπη για την καρδιά μιας μητέρας; Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό το πένθος μου εκείνη την εποχή: ο σύζυγός μου ήταν ιδιοκτήτης μιας εγκατάστασης ποτών σε ένα γειτονικό χωριό και ζούσε εκεί ως επί το πλείστον, και εκεί, στην ταβέρνα της περιοχής, έπινε συχνά τα κέρδη του. Και τότε, όπως θυμάμαι τώρα, έφτασε η γιορτή προς τιμήν της εικόνας του Καζάν της Μητέρας του Θεού. Νωρίς το πρωί έρχεται ο γείτονάς μας στο σπίτι μας και μας λέει ότι ο άντρας μου έχει αρχίσει να πίνει πολύ, έχει πιει ακόμη και όλα του τα ρούχα και έχει μείνει μόνο με ένα πουκάμισο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουσα και έβλεπα το αποτρόπαιο μεθύσι του, αλλά αυτή τη φορά, όταν τα παιδιά μου ήταν θανάσιμα άρρωστα, με χτύπησε πραγματικά, έπεσα στον πάγκο και άρχισα να λυγίζω με απόγνωση στην καρδιά μου. Ο γείτονας φοβήθηκε ακόμη και για μένα. Άρχισε να με πείθει, αλλά βλέποντας ότι δεν μπορούσε να με ηρεμήσει, θυμήθηκε ότι σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή και με έπεισε να πάω μαζί της στην Εκκλησία για να προσευχηθώ στον Θεό: «Ίσως νιώσεις καλύτερα, τουλάχιστον λίγο από το βάρος της καρδιάς σου», είπε, «και προς το παρόν, η πεθερά σου θα φροντίσει τα παιδιά». Μη ξέροντας πού να πάω από την άγρια ​​θλίψη μου, σηκώθηκα όρθια κλαίγοντας και πήγα στην Εκκλησία . Στην εκκλησία, όταν φτάσαμε εκεί, έψαλαν πολύ συγκινητικά: «Τολμηρός μεσολαβητής!..» Δάκρυα κυλούσαν από μένα σαν ποτάμι, έπεσα στα γόνατά μου και έκλαιγα και προσευχόμουν, και η καρδιά μου φαινόταν να σπάει σε κομμάτια από τη θλίψη. Δεν είδα κανέναν γύρω μου, άκουσα μόνο ψίθυρους από πίσω:

- Γιατί κλαίει τόσο πολύ; Ή πέθαναν ο πατέρας και η μητέρα της;

«Όχι», λένε άλλοι, «δεν έχει πατέρα ή μητέρα εδώ και πολύ καιρό, η ζωή της είναι πολύ άσχημη και ο άντρας της…»

Έκλαψα ακόμα πιο πικρά, προσευχήθηκα ακόμα πιο θερμά: «Μάνα! Είσαι ο μεσολαβητής μου! Πώς να ζήσω;!.. Δεν θα Σε αφήσω, μεσίτεψε για μένα! «Στάσου για μένα, πικραμένο ορφανό!..» Και μεσολάβησε η Βασίλισσα των Ουρανών! Άκουσε τη δακρυσμένη, πικρή προσευχή μου. Ω! Και τώρα δεν θα ξεχάσω ποτέ: ήρθα σπίτι, κοιτάζω και δεν πιστεύω στα μάτια μου: ο άντρας μου είναι σπίτι και δεν είναι μεθυσμένος. Ξαφνικά ξεστόμισα: «Τι είναι αυτό, Κύριε!.. Ξυπνάς;» «Ναι», απάντησε σιωπηλά, αλλά φαινόταν τόσο φοβισμένος. Και μου είπε, καλή μου, ότι μόλις σηκώθηκε το πρωί, πήγε κατευθείαν στην ταβέρνα να γιατρέψει το hangover του: ανέβηκε ακριβώς στην πόρτα, και είχε ήδη πιάσει το χερούλι, όταν ξαφνικά κάποιος του φώναξε: «Γύρνα πίσω! "Πήγαινε σπίτι!" Εκείνος, χωρίς να κοιτάξει πίσω, όρμησε να τρέξει, φοβισμένος, χωρίς να σκεφτεί ποιος θα μπορούσε να τον διώξει έτσι κι έτσι γύρισε σπίτι, μη καταλαβαίνοντας τι του συνέβαινε. 

Όταν με θλίψη και χαρά ταυτόχρονα, κλαίγοντας, άρχισα να λέω πώς ήμουν στην εκκλησία και πώς προσευχόμουν στη Βασίλισσα των Ουρανών, την Παράκλητη, τότε καταλάβαμε με φόβο και μεγάλη χαρά ότι ήταν αυτή, η Μητέρα, η Παρακληση μας, που μας φρόντισε ενώπιον του Θεού και έφερε τον άντρα μου πίσω από αυτή την καταστροφή. Κι μέχρι σήμερα, αγαπητέ μου, δεν έβαλε μια σταγόνα στο στόμα του μέχρι τώρα, κι αυτός θα είναι πάνω από είκοσι πέντε χρονών τώρα. Έτσι, ξέρετε, κάθε χρόνο στις 22 Οκτωβρίου, ανήμερα του Καζάν, κάνουμε από τότε μια προσευχή, όπως υποσχεθήκαμε. Και την ίδια στιγμή αποφασίσαμε να ζωγραφίσουμε την εικόνα του Καζάν της Μητέρας του Θεού σε ανάμνηση της χαράς και της ευγνωμοσύνης μας προς τον Παράκλητο. Ο ίδιος ο άντρας της πήγε στη Μόσχα για να την πάρει. Και το πώς τον περιμέναμε με το εικονίδιο, ήταν κι αυτό καταπληκτικό! Κάθομαι όλο το βράδυ, και η φωτιά μου καίει, τον περιμένω ακόμα, αλλά ξαφνικά το κοριτσάκι μου με κοιτάζει και με ρωτάει:

- Μάνα, ήρθε ο μπαμπάς;

«Όχι», λέω, «δεν έχει φτάσει ακόμα».

- Πώς να μην έρθει μόλις τον είδα εδώ με άσπρο-λευκό πουκάμισο! Αλλά το εικονίδιο είναι καινούργιο και στεκόταν σε ένα παγκάκι, πού είναι;

Ένιωσα ακόμη και φοβισμένη και άρχισα να διαβεβαιώνω το κορίτσι μου ότι το είχε ονειρευτεί.

- Όχι μωρέ, δεν κοιμόμουν, σε κοιτούσα και τον παπά και την εικόνα.

Σύντομα ο σύζυγός μου έφτασε με το εικονίδιο. Και όλοι χαιρόμασταν που ο Κύριος μας έδωσε τη δυνατότητα να λάβουμε τέτοια χαρά στο σπίτι μας.

«Έτσι είναι, αγαπητέ μου», ολοκλήρωσε την αφήγηση της η αφηγήτρια, «και θα θυμάμαι μέχρι τον τάφο πόσο μεγάλο έλεος μας έδειξε ο Παράκλητός μας, η Βασίλισσα των Ουρανών» (Εφημερίδα της Επισκοπής Kaluga).