Τα μυστικά της μετά θάνατον ζωής!!!!Μαρτυρίες για τους νεκρούς, για την αθανασία της ψυχής και για τη μετά θάνατον ζωή!!Ζναμένσκι Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς. 9

 

Ιστορίες για την εμφάνιση των νεκρών

Ο Ιννοκέντιος, Αρχιεπίσκοπος Χερσώνας και Ταυρίδας, λέει: «Από τους αρχαίους θρύλους είναι ξεκάθαρο ότι η πίστη στην αθανασία της ψυχής συνδυαζόταν συνεχώς με την πίστη στην εμφάνιση των νεκρών. Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες για αυτό... Υπάρχουν εμφανίσεις νεκρών ή οι πράξεις τους που δεν υπόκεινται σε αμφιβολία, αν και είναι σπάνιες» (Έργα, τ. 7).

Ο Νικάνορ, Αρχιεπίσκοπος Χερσώνας και Οδησσού, μιλώντας σε μια από τις διδασκαλίες του για τη μετά θάνατον ζωή, βεβαιώνει: «Θα ήταν δυνατό να μετρηθούν αρκετά τέτοια γεγονότα, που έχουν την πλήρη σημασία της αξιοπιστίας για άτομα που είναι απολύτως σεβαστά και άξια πίστης… τα γεγονότα είναι αξιόπιστα, αληθινά, πιθανά, αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί ότι συμφωνούν τα πράγματα με την τάξη του Θεού».

Πολλοί επιστήμονες και συγγραφείς, ξένοι και εγχώριοι, όχι μόνο πιστεύουν στην εμφάνιση των νεκρών και λένε εξαιρετικές ιστορίες από τη ζωή τους, αλλά και πείθουν τους άλλους να μην το αμφισβητούν. Έτσι, ο Augustin Calmet, ο οποίος έζησε στο δεύτερο μισό του δέκατου έβδομου αιώνα, γνωστός στην εποχή του ως ιστορικός συγγραφέας και ως ερμηνευτής των Αγίων Γραφών, γράφει: «Το να απορρίπτεις την πιθανότητα και την πραγματικότητα των φαινομένων και των πράξεων των αναχωρητών ψυχών με το μόνο λόγο ότι είναι ανεξήγητα από τους νόμους του γήινου κόσμου, θα ήταν εντελώς παράνομη και παράνομη η δυνατότητα του επίγειου κόσμου είναι ανεξήγητα μόνο από τους νόμους των αμιγώς μηχανικών φαινομένων» («On the Phenomenon of Spirits», Μέρος 1, σελ. 115).

«Είχα έναν συμμαθητή από το σεμινάριο με τον οποίο ήμουν φίλος και με τον οποίο ζούσα μαζί κατά τη διάρκεια της θεολογικής μου πορείας», έγραψε στο ημερολόγιό του ο αρχιερέας Ν. Σοκόλοφ. - Αυτός είναι ο γιος του ιερέα Bolkhov, Nikolai Semenovich Veseloe. Αφού ολοκλήρωσε το σεμινάριο του, παρέμεινε δάσκαλος στο επαρχιακό σχολείο και μετά την ολοκλήρωση της ακαδημίας, έγινα ιερέας στο Χερσώνα. Αλλά κάποια στιγμή τον ονειρεύτηκα με τέτοιο τρόπο που συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν πια στη ζωή. Έγραψα στον πατέρα του και έλαβα απάντηση ότι ο γιος του πέθανε, ακριβώς τη μέρα και την ώρα που τον είδα στον ύπνο μου. Ονειρεύτηκα ότι βρισκόμουν σε ένα νεκροταφείο Kherson δίπλα σε ένα παλιό πυραμιδικό μνημείο στο οποίο είχε σχηματιστεί μια τρύπα πλάτους περίπου πέντε ίντσες από πεσμένες πέτρες. Από περιέργεια, ανέβηκα μέσα από την τρύπα στο μνημείο. Μετά θέλησε να συρθεί πίσω, αλλά δεν μπορούσε να βρει την τρύπα στο σκοτάδι. Άρχισα να σπάω πέτρες και ένα φως άστραψε. Έχοντας σπάσει μια μεγαλύτερη τρύπα, βγήκα έξω και βρέθηκα σε έναν όμορφο κήπο. Σε ένα από τα σοκάκια, ο Veseloe έρχεται ξαφνικά προς το μέρος μας.

- Νικολάι Σεμένοβιτς, τι σε φέρνει εδώ; – αναφώνησα.

«Πέθανα, και βλέπεις…» απάντησε.

Το πρόσωπό του έλαμπε, τα μάτια του σπινθηροβόλησαν, το στήθος και ο λαιμός του ήταν γυμνοί. Έτρεξα προς το μέρος του για να τον φιλήσω, αλλά εκείνος πήδηξε πίσω και, σπρώχνοντάς με με τα χέρια του, είπε: «Είμαι νεκρός, μην πλησιάζεις». Έδειξα να πιστεύω ότι ήταν στον άλλο κόσμο και τρόμαξα. Τον κοίταξα, παρατήρησα ότι το πρόσωπό του ήταν χαρούμενο και ο φόβος μου εξαφανίστηκε. Ο Veseloye πέρασε από δίπλα μου, περπάτησα δίπλα του, χωρίς να τον αγγίξω.

«Είμαι ζωντανός, αν και πέθανα, πέθανα και είμαι ακόμα ζωντανός», είπε. Τα λόγια του μου φάνηκαν τόσο λογικά που δεν μπορούσα να τους φέρω αντίρρηση. Καθώς πλησιάζαμε το παλιό πυραμιδικό μνημείο, ο Veseloye είπε: «Αντίο, θα πας σπίτι σου» και έδειξε την τρύπα. Ανέβηκα και αμέσως ξύπνησα» (Προσθήκη στην «Εφημερίδα της Επισκοπής Χερσών», 1891, Αρ. 11).

Το 1871, ο A. Ya., ο οποίος ήταν μέλος της χορωδίας, πέθανε από χολέρα αφού έζησε το πολύ είκοσι τέσσερα χρόνια, λέει ο Αρχιεπίσκοπος του Γιαροσλάβ Nil. Δέκα μέρες μετά τον θάνατό του, το πρωί της 16ης Ιουλίου, μου εμφανίστηκε σε όνειρο.

Φορούσε ένα παλτό φόρεμα που μου ήταν οικείο, μόνο που ήταν πιο μακρύ και έφτανε μέχρι τις φτέρνες του. Τη στιγμή της εμφάνισης καθόμουν στο τραπέζι του σαλονιού μου και μπήκε από το χολ με ένα αρκετά γρήγορο βήμα, όπως συνέβαινε πάντα, δείχνοντας σημάδια σεβασμού προς εμένα, πλησίασε το τραπέζι και, χωρίς να πει λέξη, άρχισε να ρίχνει χάλκινα νομίσματα με μια μικρή πρόσμειξη ασημιού στο τραπέζι κάτω από το γιλέκο του.

Ρώτησα έκπληκτος:

- Τι σημαίνει; - Απάντησε:

- Να ξεπληρώσει το χρέος. (Να σημειωθεί ότι προχθές ήρθε ο φωτογράφος Γ. και ανακοίνωσε ότι σύμφωνα με τα βιβλία αναγράφονται τέσσερα ρούβλια για τον Ya.) Αυτό με εντυπωσίασε πολύ και το επανέλαβα πολλές φορές:

- Όχι, όχι, δεν χρειάζομαι τα χρήματά σου, θα πληρώσω μόνος μου το χρέος σου.

Σε αυτά τα λόγια, μου είπε προσεκτικά:

– Μίλα πιο ήσυχα για να μην μπορούν να ακούσουν οι άλλοι.

Δεν έφερε αντίρρηση για την προθυμία μου να πληρώσω το χρέος γι' αυτόν και δεν δίστασε να αρπάξει τα χρήματα από το τραπέζι με το χέρι του. Αλλά δεν κατάφερα να προσέξω πού τα έβαλε και φαίνεται ότι εξαφανίστηκαν αμέσως.

Στη συνέχεια, σηκώνοντας από την καρέκλα μου, γύρισα στον Υ. με μια ερώτηση:

- Πού είσαι που μας άφησες;

- Σαν στο κάστρο ενός φυλακισμένου.

– Έχεις κάποια επαφή με τους Αγγέλους;

– Είμαστε ξένοι με τους Αγγέλους.

– Έχεις κάποια σχέση με τον Θεό;

- Θα σου πω για αυτό κάποια στιγμή αργότερα.

– Δεν είναι ο Misha στο ίδιο μέρος με εσάς; (Ο Misha είναι επίσης ψάλτης ένα αγόρι που ζούσε στο ίδιο δωμάτιο με τον Ya. Και πέθανε περίπου τέσσερα χρόνια πριν από αυτό).

- Όχι σε ένα.

- Ποιος είναι μαζί σου;

- Κάθε λογής φασαρία.

– Έχετε κάποια ψυχαγωγία;

- Καμία. Δεν ακούμε ποτέ καν ήχους, γιατί τα πνεύματα δεν μιλούν μεταξύ τους.

– Έχουν τροφή τα πνεύματα;

«Όχι-όχι...» Αυτοί οι ήχοι ακούγονταν με εμφανή δυσαρέσκεια και, φυσικά, λόγω της ακαταλληλότητας της ερώτησης.

- Πώς νιώθεις;

- Είμαι λυπημένος.

- Πώς μπορεί να βοηθηθεί αυτό;

– Προσευχήσου για μένα: μέχρι σήμερα δεν έχουν γίνει νεκρώσιμες λειτουργίες για μένα.

Με αυτά τα λόγια η ψυχή μου εξοργίστηκε και άρχισα να ζητώ συγγνώμη από τον αποθανόντα που δεν παρήγγειλα θεία λειτουργία προσευχής για τήν ψυχή , αλλά ότι σίγουρα θα το έκανα. Τα τελευταία λόγια προφανώς ησύχασαν τον συνομιλητή.

Μετά από αυτό ζήτησε μια ευλογία, και εγώ, αφού τον ευλόγησα, ρώτησα:

– Χρειάζεται να ζητήσω από κανέναν την άδεια να φύγω;

Η απάντηση ήταν μόνο μια λέξη: ναι. Και αυτή η λέξη προφέρθηκε τραβηγμένη, λυπηρά και σαν υπό πίεση.

Εδώ ζήτησε ευλογία για δεύτερη φορά, και τον ευλόγησα πάλι. Με άφησε μέσα από την πόρτα απέναντι στο βουνό Τουγκόβαγια, όπου αναπαύονται τα λείψανα του (“Soul-Saving Reflections”, 1881).