Το Όνειρο της Ηγουμένης Ταϊσίγια για τον Θάνατό της !!! 21

 

Ηγουμένη Ταϊσίγια (Σολόποβα)

"The Hut" In the Kingdom of Heaven

Το Όνειρο της Ηγουμένης Ταϊσίγια για τον Θάνατό της

Είναι γνωστό ότι ο Κύριος συχνά αποκαλύπτει στους αγίους του τις ώρες και τις ημερομηνίες του θανάτου τους. Έτσι η μακαριστή Ηγουμένη Ταϊσίγια δεν έμεινε απληροφόρητη για την ημέρα της αναχώρησής της από τη γη στον ουρανό. Η ίδια η μητέρα Taisiya είπε για αυτό σε μια επιστολή προς τον πατέρα John Ornatsky, ο οποίος δημοσίευσε αυτή την ιστορία στο περιοδικό "Kronstadt Pastor" No. 18 για το 1912.

«Το πρώτο μισό του περασμένου Δεκεμβρίου του 1911, κρυολόγησα άσχημα. Όπως συνηθίζω, δεν απευθύνομαι ποτέ σε γιατρούς ή φάρμακα, και αυτή τη φορά δεν το άλλαξα, αν και ένιωσα τη γρήγορη εξέλιξη της ασθένειας, που αύξανε καθημερινά την ταλαιπωρία μου. Τελικά, γύρω στις 20 Δεκεμβρίου, η αρρώστια με νίκησε και με ξάπλωσε τελείως. Διαγνώστηκα με «καταρροϊκή φλεγμονή μέρους του δεξιού πνεύμονα και ολόκληρης της πνευμονικής μεμβράνης». Δεν μπορώ να περιγράψω όλα τα οδυνηρά και σοβαρά βάσανα. Με την παντελή έλλειψη ύπνου και την ηλικία μου να είναι άνω των 70 ετών, δεν υπήρχε ελπίδα για ανάκαμψη. Την 1η και 2η Ιανουαρίου 1912, αναμενόταν η πιο κρίσιμη φάση της ασθένειας, που περιπλέκεται από πυρετό και παραλήρημα – προσωρινή απώλεια των αισθήσεων. Και σε αυτή την κατάσταση, βλέπω σε όνειρο, ή στη λήθη (αφού δεν μπορούσα να κοιμηθώ), τον αγαπητό πάτερ Ιωάννη της Κρονστάνδης με τον εξής τρόπο.

Βρίσκομαι στη Θεολογική Σκήτη της Μονής Leushinsky σε ένα αγαπημένο μέρος του π. Ιωάννη (τό μέρος με τό όνομα «ερημίτη»). Είμαι εντελώς μόνος. Δεν υπάρχει κανείς στην εκκλησία ούτε στα κελιά που βρίσκονται δίπλα της. Από το κελί μου, από τη στοά που βρίσκεται δίπλα του, περνάω στη Αγία Τράπεζα από την πόρτα στη δεξιά πλευρά. Μόλις πέρασα το κατώφλι, πάγωσα στη θέση μου από έκπληξη, γιατί είδα τον Αγαπητό αείμνηστο Πατέρα και τον πνευματικό μου φίλο, Αρχιερέα Ιωάννη της Κρονστάνδης . Στεκόταν απέναντι από το βωμό, στραμμένος προς την ανατολή, και στα χέρια του είχε ένα μικρό βιβλίο, σαν «βιβλίο υπηρεσίας ή βιβλίο κανόνα», από το οποίο διάβαζε. Φορούσε ένα ανοιχτό μωβ μεταξωτό ράσο, πάνω από το οποίο ήταν ένα λευκό επιτραπέζιο μπροκάρ με χρυσή επένδυση, και στο στήθος του ένας θωρακικός σταυρός. Στέκεται εκεί, διαβάζει και δεν φαίνεται να με προσέχει, οπότε σκέφτηκα, είναι φάντασμα; Τελικά αποφασίζω να ρωτήσω: «Αγαπητέ Πατέρα, είσαι πραγματικά εσύ; Από πού ήρθες; Γύρισε γρήγορα, έβαλε το μικρό βιβλίο στο βωμό και με τις λέξεις: «Αχ, γεια σου Ταϊσίγια», κατευθύνθηκε προς το μέρος μου ανάμεσα στους αγίους. Ο Θρόνος και οι Βασιλικές Πόρτες. Πλησιάζοντας προς εμένα και ευλογώντας με, επανέλαβε: «Γεια σου μάνα, σε ακολουθώ!» Ήμουν πολύ χαρούμενη υποθέτοντας ότι, όπως στη ζωή, με έπαιρνε συχνά μαζί του για βόλτα, και ότι ήταν δωρεάν και βολικό να του ανοίξω την ψυχική μου κατάσταση, και του απάντησα: «Είμαι πολύ χαρούμενη  πάτερ, αλλά με ποιον ήρθες;» «Με κανέναν, μόνος», απαντά, «σου λέω ότι ήρθα για σένα. Αλλά πρώτα απ' όλα, πείτε μου, υπάρχει κάποιο μικρό αγρόκτημα, ή έρημη ντάτσα, ή ακόμα και ένα έρημο κελί, όπου θα μπορούσαμε να ζήσουμε εσείς κι εγώ;» Είμαι απολύτως μπερδεμένη και λέω: «Δεν έχω κάτι τέτοιο και γιατί το χρειαζόμαστε; Άλλωστε, είμαι τώρα πολύ μεγάλη, εντελώς αδύναμη  και δεν μπορώ να σας ετοιμάσω τίποτα, δεν μπορώ να σας εξυπηρετήσω». - "Και δεν χρειάζεσαι τίποτα!" – απαντά. «Πατέρα, αγαπητέ μου! «Τι θα μπορούσε να είναι πιο επιθυμητό από το να είμαι πάντα μαζί σου, αλλά θα  πεθάνω από την πείνα εκεί, και τι θα κάνουμε εκεί, τι θα κάνουμε, αφού δεν είμαι ικανή για τίποτα;» «Σας λέω ότι τίποτα δεν χρειάζεται εκεί, και υπάρχει μόνο μια ενασχόληση εκεί – η αδιάκοπη προσευχή».

Έπειτα, γυρίζοντας πάλι προς εμένα, είπε: «Λοιπόν, μητέρα, δεν έχεις αγρόκτημα ή καλύβα;» - «Όχι, καλή μου, δεν έχω τίποτα!» - «Λοιπόν, θα πάω να σε παρακαλέσω, αλλιώς πού θα σε πήγαινα; Και στο μεταξύ, ετοιμάσου, ώστε την επόμενη φορά που θα έρθω για σένα, να είσαι έτοιμη!». Και έγινε αόρατος για μένα, αν και δεν έφυγε ποτέ από την εκκλησία, και ακόμα έμεινα μόνος. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να αναρρώνω...»

Τρία ακριβώς χρόνια μετά από αυτό το προφητικό όραμα, στις 15 Ιανουαρίου 1915, η Μητέρα Ταΐσια πέθανε στην Αιωνιότητα.