Αρχιμανδρίτης Ραφαήλ (Καρελίν) .Η Τέχνη του Πεθαίνω ή η Τέχνη της Ζωής. 41

 

 Είκοσι πέντε κεφάλαια για τη μνήμη του θανάτου

Κεφάλαιο 3

Στην αρχαιότητα υπήρχε ένας διάσημος σοφός που μελετούσε όλες τις επιστήμες. Φαινόταν ότι δεν υπήρχε ερώτηση που δεν μπορούσε να απαντήσει. Και τότε μια μέρα ήρθε κοντά του ένας άνθρωπος με τον μικρό του γιο και του είπε:

– Το παιδί μου , μου έκανε μια ερώτηση που δεν μπορούσα να απαντήσω. Σε ταλαιπώρησα, δάσκαλε, να του εξηγήσεις αυτό που θέλει να μάθει.

Ο σοφός χαμογέλασε και ρώτησε:

-Τι ερώτηση, παιδί, έκανες στον πατέρα σου;

Εκείνος απάντησε:

- Ρώτησα τι ώρα είναι.

- Δεν το ξέρει ο πατέρας σου; – ξαφνιάστηκε ο σοφός – Άκουσέ με...

Και ξαφνικά έγινε στοχαστικός, σαν να μην του έφταναν τα λόγια, όπως ο άνθρωπος μερικές φορές δεν έχει αρκετό αέρα για να αναπνεύσει. Ο σοφός έμεινε σιωπηλός για πολλή ώρα και τελικά είπε:

- Έλα αύριο να σου πω τι ώρα είναι.

Ήρθαν την επόμενη μέρα, αλλά ο σοφός δεν βγήκε να τους συναντήσει, αλλά τους είπε να επιστρέψουν για απάντηση σε μια εβδομάδα. Μετά ζήτησε καθυστέρηση ενός μήνα. Όταν ξαναήρθαν, τους είπε:

- Θα αναθεωρήσω τα βιβλία των αρχαίων σοφών: ίσως βρούμε την απάντηση εκεί, επιστρέψτε σε ένα χρόνο.

Τους συνάντησε ένα χρόνο αργότερα με τα λόγια:

– Τα βιβλία των σοφών σιωπούν γι’ αυτό... Ντροπιάζεται όλη μου η σοφία από την ερώτηση ενός παιδιού; Έλα σε μένα σε δέκα χρόνια. Αν μπορώ θα σου απαντήσω.

Όταν ο πατέρας και ο γιος ήρθαν δέκα χρόνια αργότερα, ο σοφός δεν ζούσε πια, αλλά τους είπαν ότι πριν πεθάνει τους είχε διατάξει να επισκεφτούν τον τάφο του. Εκεί είδαν τις λέξεις σκαλισμένες σε μια ταφόπλακα: «Το μυστήριο του χρόνου είναι ακατανόητο στον άνθρωπο».

Όπως ο άνεμος ξεφεύγει από τα κλαδιά και τα παρασύρει κάπου μακριά, έτσι και ο θάνατος απομακρύνει τους κοντινούς μας ανθρώπους από τη ζωή μας. Αφήνουν μια ανάμνηση στην ψυχή μας: οι πληγές μπορεί να επουλωθούν, αλλά τα σημάδια τους μένουν για πάντα. Ο θάνατος των αγαπημένων προσώπων είναι κάποιο είδος μαύρων τρυπών στη ζωή μας, κάποιου είδους αποτυχίες που δεν αντανακλούν το φως. Για τους μη πιστούς, ο θάνατος των αγαπημένων προσώπων είναι επίσης ο τάφος στον οποίο θάβεται η ελπίδα μαζί με το φέρετρο. Ο τάφος είναι η τελευταία λέξη που τελειώνει το βιβλίο. Ο θάνατος είναι ο τελευταίος ήχος των σπασμένων χορδών. Πρόκειται για ένα τεράστιο βόα που δεν αφήνει το θήραμά του.

Αλλά για τους πιστούς, ο θάνατος είναι μόνο ένας προσωρινός χωρισμός. Ένας από τους φίλους σας πήγε νωρίτερα εκεί που θα σας περιμένει. Το σκοτάδι του τάφου δεν φωτίζεται από τον ήλιο, αλλά οι ακτίνες της προσευχής το διαπερνούν.