Ανθρωπότητα - μια φυλή από θεοκτόνες ύαινες. Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.

Ανθρωπότητα - μια φυλή από θεοκτόνες ύαινες

Κάθε φορά που το Πάσχα του Κυρίου περνάει από πάνω μας, σαν ένα καταστροφικό σύννεφο, σαν ένα τσουνάμι πόνου, μια ιδέα σκάβει στο μυαλό μου σαν τάφος: πώς είναι δυνατόν, πώς θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο; Πόσο ηλίθιος και καταραμένος πρέπει να είσαι για να σκοτώσεις τον Θεό; Πόσο τυφλός και ηλίθιος μπορεί να είσαι; Πώς μπορείς να σκοτώσεις Εκείνον που σου έδωσε τη ζωή; Πώς μπορείς να γεμίσεις με πληγές Εκείνον που σε θεραπεύει; Πώς μπορείς να μαστιγώσεις Εκείνον που σε παρηγορεί; Πώς μπορείς να βάλεις ένα αγκάθινο στεφάνι σε Εκείνον που σε έστεψε βασιλιά της δημιουργίας; Πώς να τρυπήσεις τα χέρια που σε έχτισαν; Πώς καταφέρνεις να φιμώσεις αυτόν που σε έμαθε να μιλάς; Πώς μπορείς να φτύνεις Εκείνον που σε φιλάει για πάντα; Πώς μπορείς να καταπατήσεις Αυτόν που σε αγκαλιάζει με το φως Του; Πώς μπορείς να καταστρέψεις αυτόν που σε χτίζει; Πώς να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει; Πώς μπορείς να δώσεις σκοτάδι σε αυτόν που σου ανοίγει τα μάτια; Πώς μπορείς να σκοτώσεις τον Πατέρα σου, στον οποίο μοιάζεις, του οποίου εικόνα είσαι; Πως; Τι γένος άθλιων υαινών είμαστε, ένας θεοκτόνος λαός που σταύρωσε τον Κύριο της δόξας στον Σταυρό; «Ω γενεά άπιστη, ως πότε θα είμαι μαζί σας; ως πότε θα σας υποφέρω; Φέρτε τον σε μένα».

Σε αυτό το ερώτημα, αρνούμαι να ανοίξω τα μάτια μου που θα με πλημμύριζαν με δάκρυα, αρνούμαι να γεννηθώ σε ένα τέτοιο έθνος, να ζήσω και να πεθάνω ανάμεσα σε εκείνους που σκότωσαν τον Θεό. Όχι, η ζωή εδώ είναι ένας τεράστιος, συλλογικός εφιάλτης, ένα κακό όνειρο, από το οποίο θα ξυπνήσουμε και θα αγκαλιάσουμε το Άγιο Βρέφος της αιωνιότητας, θα πιούμε αχόρταγα από το πανάγιο Φως Του, θα λάβουμε από Αυτόν την πιο υπερφυσική ευωδία του ουρανού. Η ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα θλιβερό όνειρο, στο οποίο περιμένουμε τον θάνατο ως την τελευταία λύση, ως το ξύπνημα από το τίποτα.

Κι όμως τα μάτια μου ανοίγουν και η φρικτή αλήθεια επιβεβαιώνεται. Βλέπω τα εκατομμύρια θανάτους στην ιστορία, τις επιδημίες που σκοτώνουν χιλιάδες παιδιά ανά δευτερόλεπτο, την τρομερή πονηριά, τις πυρηνικές κεφαλές, τους βομβαρδισμούς, τη φτώχεια που λάμπει, την πείνα που χαμογελάει, τα γηρατειά με τον πόνο τους, τους καρκίνους παραταγμένους σε παρέλαση, τον πόλεμο ως μια ηλίθια εντατικοποίηση της κόλασης μέσα μας, τους πάγκους με το κρέας που πονάνε, την άσκοπη κακία, τις λεγεώνες των δαιμόνων που αγαλλιάζουν, όλο τον παραλογισμό μιας ζωής χωρίς νόημα, το φάσμα του θανάτου και το τρίξιμο των δοντιών ενός λαού αποξενωμένου από τον Θεό, τα βουνά από πτώματα ιερών μωρών που έχουν αποβληθεί από τις μητέρες τους, ακούω τις κραυγές του πόνου των βρεφών, νιώθω την τρομερή οργή μιας ανθρωπότητας που σκοτώνει και αυτοκτονεί ταυτόχρονα. Και πάνω απ’ όλα αυτά, βλέπω τον Ζωντανό Θεό συντετριμμένο, καρφωμένο, τρυπημένο, μαστιγωμένο, φονευμένο για εμάς και από εμάς.

Αν δεν ήξερα ότι θα αναστηθεί, δεν θα άξιζε να ζήσω ούτε μια στιγμή στη γη. Η καρδιά μου ραγίζει σαν μητέρα που είδε το παιδί της να πεθαίνει, λέει το τραγούδι του Προχόντ. Είμαστε χαμένοι. Είναι πολύ αργά. Η θανάτωση του Θεού έχει συντελεστεί, βρισκόμαστε μέσα σε αυτήν σαν σε ένα σύμπαν ανυπαρξίας, δεν ονειρευόμαστε, οι πρόγονοί μας και εμείς, μέσα από τις αμαρτίες μας, σταυρώνουμε πάντα τον Χριστό, τον Νυμφίο της Εκκλησίας που αγαπά την ανθρωπότητα. Είμαστε εδώ, στη γη, και κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας απαλλάξει από αυτή την ενοχή. Και τα κόκαλά μας σε λίγες δεκαετίες θα μιλούν σιωπηλά για την πράξη της υπέρτατης θανάτωσης του Θεού.

Είμαστε ένα έθνος που σκοτώνει τον Θεό. Κι όμως ο Θεός ανασταίνεται πάντα από τους νεκρούς, αγαπώντας μας απεριόριστα, μέχρι την κόλαση και πίσω, ψιθυρίζοντάς μας πάντα ότι μας αγαπάει για την αιωνιότητα. Έχουμε ακόμα μια ελπίδα. Ο Χριστός ανασταίνεται εκ νεκρών σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε μπουκιά ψωμί που δίνεται, σε κάθε δάκρυ που χύνεται για κάποιον άλλον, σε κάθε στεναγμό πόνου για την αμαρτία, σε κάθε Κύριο, σε κάθε ανάσα φωτός, σε κάθε άνθος σκέψης. Συγκεντρώστε προσεκτικά όλους τους θανάτους μας σαν ψίχουλα στην πετσέτα με την οποία το θεϊκό Του Πρόσωπο σκουπίστηκε από το αίμα. Πάντα μας παρηγορεί με τα τρυπημένα από καρφιά χέρια Του, πάντα μας δίνει το Αίμα Του για αιώνια ζωή, αν και εμείς Του δίνουμε μόνο θάνατο, πόνο και φθορά.

Στην ομίχλη μιας τέτοιας νύχτας, στο σκοτάδι στο οποίο περιπλανιόμαστε από τότε που είδαμε τις πύλες του ουρανού απ' έξω, εμείς, η δολοφονική φυλή, η θεοκτόνα γενεαλογία, έχουμε ακόμα μια σπίθα ελπίδας: κάποια από τη φυλή μας είναι η Μητέρα του Θεού. Η προσευχή της ως μητέρας για ένα νεκρό παιδί, με την καρδιά της συντετριμμένη από τον πόνο, μας αναγγέλλει πέρα ​​από τον θάνατο ότι ο Χριστός αναστήθηκε.

Πατήρ Ιωάννης Ιστρατι.