ΟΙ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΊΕΣ!

Ελιωνε μερα με τη μερα απο τις χημειοθεραπειες.

Το κορμι του ειχε γινει αραχνοϋφαντο και η καρδια του φαινοταν απο μεσα.

Αντεχε δεν αντεχε, μονο αυτος το ηξερε.

Τις ωρες που εκεινα τα καλυμμενα με αλουμινοχαρτο μπουκαλακια δεν εσταζαν το θεραπευτικο φαρμακι τους μεσα του, εκεινος ηταν στη τουαλετα και ξερνουσε τα σωθικα του, τα σπλαχνα του ολοκληρα.

Κοιταζε τον εαυτο του στον καθρεφτη μα δεν τον αναγνωριζε πλεον. 

Ακομα κι ο εαυτος του τον ειχε προδωσει.

Ηταν μονος. 

Εκεινος και ο θανατος στη γωνια.

Θα πρεπει να ηταν το εικοστο χημειοθεραπευτικο σχημα οταν καλεσε τη μανα του στον θαλαμο.

- Μανα, δεν αντεχω αλλο. 

Πες τους να σταματησουν. 

Ας πεθανω καλυτερα, να μη βασανιζεστε κι εσεις...

Η τραγικη μανα τον βοηθησε να ξαπλωσει και βγηκε εξω. 

Δεν ξερω πού πηγε, αλλα μαλλον θα κατεβηκε στο εκκλησακι του νοσοκομειου για να πει το παραπονο της στην Παναγια.

Οταν ξαναπηγε στην κλινικη ακουσε κλαματα γοερα.

Μπηκε με λαιμαργα βηματα στον θαλαμο και αντικρυσε το παλικαρι της στο πατωμα να κλαιει γονατιστο. 

Εκλαιγε, εκλαιγε πολυ το παλικαρι.

- Μανα ηρθε, ηταν εδω. 

Τον ειδες; 

Πες τους να μου βαλουν κι αλλα φαρμακια. 

Θα τα αντεξω τωρα. 

Δεν θα πεθανω. 

Ετσι μου ειπε. 

Ετσι πες τους.

Η μανα σταυροκοπηθηκε και ρωτησε το παλικαρι της τί συνεβη.

- Ειδα τον πατερα μου. 

Περπατουσαμε ξυπολητοι σε ενα χωματοδρομο με πολλες κοφτερες πετρες. 

Περπατουσαμε δυσκολα και οι πετρες μας εκοβαν τα ποδια. Υστερα απο πεντε ματωμενα κοψιματα στα ποδια, ειδα στα δεξια μου εναν λοφο. 

Στην κορυφη του υπηρχε ενα ξωκκλησι. 

- Ελα πατερα παμε να αναψουμε ενα κερι, του ειπα.

- Δεν μπορω γιε μου εγω. 

Ειμαι γερος. 

Πηγαινε εσυ κι εγω θα σε περιμενω εδω.

Ανεβηκα τον λοφο κι εφτασα στο ξωκκλησι.

Ανοιξα την πορτα και μπηκα μεσα.

Εκανα τον σταυρο μου. 

Τα ματωμενα μου ποδια εσταζαν αιμα μεσα στην εκκλησια.

Καπου στο βαθος, λιγο πριν το ιερο, ειδα μια μορφη. 

Πλησιασα και ηταν Εκεινος! 

Ηταν ο Χριστος μανα!

- Κυριε, μπορεις να με ευλογησεις; 

Ειμαι ενα βασανισμενο παιδι, Του ειπα.

Εκεινος μου εγνεψε να παω κοντα Του. 

Απλωσε το χερι Του πανω απο το κεφαλι μου!

Επειτα....

Επειτα δεν θυμαμαι. 

Επεσα σε ληθαργο. 

Βρηκα τον εαυτο μου στο πατωμα να κλαιω γονατιστος κι εσενα να μπαινεις μεσα.

Θα πρεπει να ηταν η πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο που η μανα εκλαψε απο ελπιδα! 

Κι Εκεινος που τον προδωσε ο ανθρωπος, εσωσε το παλικαρι.

Και αυτο ειναι μια πραγματικοτητα.

Το παλικαρι εζησε χαρη στις προσπαθειες των γιατρων και των νοσηλευτων του.

Εζησε ομως και γιατι πιστεψε ξανα στον εαυτο του.

Και γι' αυτο ευθυνεται Εκεινος που σταυρωσαμε χτες.

Εκεινος που θα αναστηθει αυριο.

Το ξερω. 

Ημουν κι εγω εκει.

Τί δουλεια ειχα εγω εκει;

Τυχαια βρεθηκα εκει.

Καλη Ανασταση!

Λαμπρος Λιαπης.