Μέρα με τη μέρα. Ημερολόγιο Ορθοδόξου Ιερέα! 133

 

Αμαρτία παράλειψης

16 Μαΐου.

 

«Πείνασα και δεν μου δώσατε φαγητό... Ήμουν άρρωστος και στη φυλακή, και δεν με επισκεφτήκατε» ( Ματθαίος 25:42–43 ).

 

Εδώ οι άνθρωποι καταδικάζονται όχι για δράση, αλλά για αδράνεια. Αυτό δεν υποδηλώνει καμία θηριωδία απέναντι σε αδέρφια που είναι πεινασμένοι, άρρωστοι, φυλακισμένοι ή μόνοι. Αυτό δείχνει αδράνεια απέναντί ​​τους. Όσοι αμάρτησαν είδαν αυτά τα μικρά σε ανάγκη, σε πείνα, στη δίψα, στην αιχμαλωσία και στη γύμνια και δεν τα βοήθησαν. Πέρασαν , πέρασαν από την ανθρώπινη θλίψη και τη φτώχεια, που θα μπορούσαν να έχουν απαλύνει. Δεν άκουσαν το ανθρώπινο βογγητό, κι αν τους έφτανε, τους άφηνε αδιάφορους. Και αυτές οι παραλείψεις, αυτή η απρόσεκτη στάση απέναντι στους άλλους θεωρούνται πραγματικές, σοβαρές αμαρτίες στα μάτια του Θεού.

 

Πολλοί από εμάς ζούμε απρόσεκτα, χάνουμε ευκαιρίες να βοηθήσουμε άλλους, να ανακουφίσουμε τον πόνο τους. δεν θέλουν να καταλάβουν ότι κάνοντας αυτό αμαρτάνουν εναντίον του ίδιου του Χριστού - Τον αφήνουν χωρίς τη συμμετοχή Του στο πρόσωπο των φτωχών αδελφών, αφήνοντάς τους χωρίς βοήθεια, χωρίς συμπάθεια, χωρίς παρηγοριά! Δεν το σκεφτόμαστε, δεν μένουμε σε αυτό. Ωστόσο, πρέπει να σκεφτείς και να σταματήσεις. Πρέπει να αναρωτηθούμε αν είμαστε χριστιανοί όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις. Αν συνειδητά αποκαλούμε τους εαυτούς μας μαθητές του Χριστού, τότε πώς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το πνεύμα Του, χωρίς υπακοή σε Αυτόν, πώς μπορούμε να Τον αφήσουμε πεινασμένο και διψασμένο και να Του αρνηθούμε το μόνο πράγμα που ζητά από εμάς - την αγάπη και την αφοσίωση της καρδιάς.