το κλουβί φυλακισμένο, αηδονάκι μου θλιμμένο,
μέρα-νύχτα κελαηδείς και τον πόνο σου θρηνείς.
Ανεξάρτητο στα δένδρα κελαηδούσα μία φορά,
κι’όλους τους ευχαριστούσα, πριν μου κόψουν τα φτερά.
Έβλεπα πριν με σκλαβώσουν την κοιλάδα ,το βουνό,
και το πράσινο χορτάρι ,τον γαλάζιο ουρανό.
Τώρα όμως σκλαβωμένο, κλαίω-κλαίω το καημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.