ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. 12.Ο θάνατος της υπηρέτριας του Θεού Ζιναΐδα .Αρχιερέας Ιωάννης Σουβόροφ

 

Ο θάνατος της υπηρέτριας του Θεού Ζιναΐδα

Αρχιερέας Ιωάννης Σουβόροφ

    

Μια αληθινή ιστορία για το πώς ένα εξωτερικά ασήμαντο άτομο μπορεί να λάβει γνώση από τον Κύριο για τον θάνατό του.

Στις 31 Δεκεμβρίου 2018, ο Επίσκοπος Αλέξιος, Μητροπολίτης Τούλας και Εφραίμοφ, τέλεσε τη Θεία Λειτουργία στην Εκκλησία του Σμολένσκ, η οποία βρίσκεται στο νεκροταφείο της πόλης κοντά στην εθνική οδό Νοβομοσκόβσκοε, ή, για να το θέσω απλά, στην οδό Μίλναγια Γκόρα.

Οι ιερείς, ο πρωτοδιάκονος και οι υποδιάκονοι έφτασαν νωρίς στην εκκλησία, ο λαός ερχόταν, όλα ήταν έτοιμα. Τελέστηκε η προσκομιδή και διαβάστηκε η τρίτη ώρα. Οι χορωδοί είχαν συγκεντρωθεί. Περιμέναμε τον μητροπολίτη. Ο υποδιάκονος Πέτια Ρεζούχιν και εγώ πήγαμε να συναντήσουμε τον επίσκοπο στο αυτοκίνητο. Έκανε κρύο έξω, δεν είχαμε διάθεση να σταθούμε εκεί να παγώσουμε, αποφασίσαμε να περιμένουμε στην πόρτα της εκκλησίας μέχρι να φτάσει ο επίσκοπος. Θα μας ειδοποιούσαν με SMS.

Μητροπολίτης Αλέξιος (Κουτέποφ)

Κάποιοι, καθώς μπαίνουν μέσα, μας συγχαίρουν ήδη για την Πρωτοχρονιά. Βλέπω ένα γνώριμο ζευγάρι να μπαίνει, σύζυγοι, ο Εβγκένι και η Νάντια. Τους γνωρίζω εδώ και πολύ καιρό. Ευλογήθηκαν, είπε η Νάντια:

- Πάτερ Ιωάννη! Και σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς τέσσερα χρόνια από τότε που πέθανε η μητέρα μας. Τελέσατε την κηδεία της εδώ στις 3 Ιανουαρίου, θυμάστε;

- Φυσικά και θυμάμαι, Νάντια. Είναι αδύνατο να ξεχάσεις τον θάνατό της.

Και στην ερώτηση του αρχηγού Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς και της Πέτια:

«Και τι συνέβη; Τι είδους θάνατος;» ρώτησα τη Νάντια, και πρόσθεσα στην πορεία, να διηγηθώ εν συντομία αυτή την εκπληκτική ιστορία, τον αληθινό χριστιανικό θάνατο της μητέρας της, Ζίναιντα Φεντόροβνα Πιμένοβα. Και να τι μας είπε.

Η μητέρα της, Ζίναιντα Φεντόροβνα, ήταν ογδόντα τεσσάρων ετών όταν απεβίωσε. Συνήθιζε να πηγαίνει στην εκκλησία Σπάσκι στον πατέρα Βίκτορ Τίσκιν για μαθήματα κατήχησης, παρακολουθούσε τις λειτουργίες κάθε Κυριακή, όπως όλοι οι άλλοι, και λάμβανε τα Άγια Μυστήρια του Χριστού. Γενικά, μια συνηθισμένη ενορίτης, όπως πολλοί, πολλοί άλλοι. Δεν διακρινόταν ιδιαίτερα με κανέναν τρόπο.

«Την Κυριακή», είπε, «δεν μπορείς να εργαστείς. Η μέρα πρέπει να είναι αφιερωμένη μόνο στην προσευχή».

Κάπου γύρω στον Νοέμβριο του 2014, η Ζίναιντα Φεντόροβνα αρρώστησε. Στις 4 Δεκεμβρίου, έλαβε το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και σύντομα λιποθύμησε ελαφρά. Όταν συνήλθε, άρχισε να ρωτάει: - Τι μέρα είναι σήμερα;

Και για κάποιο λόγο, κάθε μέρα μέχρι τον θάνατό της ρωτούσε: «Τι μέρα είναι σήμερα;»

Έχοντας μάθει την ημέρα, είπε: «Γιατί δεν με παίρνει ο Κύριος; Μάλλον δεν έχω μετανοήσει για κάτι...»

Γενικά, ήμουν άρρωστη όλο τον Δεκέμβριο. Έφτασε η 31η Δεκεμβρίου. Το πρωί λέει:

- Νάντια, θα πεθάνω σήμερα. Ήρθαν κάποιοι άνθρωποι σε μένα, δεν τους γνωρίζω, αλλά μου είπαν ότι θα πεθάνω σήμερα. Τότε, όταν πεθάνω, κάντε μου την τελευταία ιεροτελεστία σε εκείνη τη νέα εκκλησία στη Μύλναγια Γκόρα.

Βλέπω, λέει η Νάντια, έχουν αρχίσει κάποιο είδος παραισθήσεων, οράματα...

- Μαμά! Λοιπόν, τι άλλοι άνθρωποι είναι εκεί;

«Δεν ξέρω», απαντάει.

- Επιτρέψτε μου να προσκαλέσω τον πατέρα Βλαδίμηρο και να σας δώσω τη Θεία Κοινωνία; - Ίσως, νομίζω, τα οράματα να περάσουν.

- Προχωρήστε, προσκαλέστε...

Και πράγματι, ο ιερέας, ο πατήρ Βλαδίμηρος, έφτασε, είχε έρθει και πριν, της έδωσε ξανά τη Θεία Κοινωνία και έφυγε. Εκείνη απήγγειλε η ίδια το Σύμβολο της Πίστεως από μνήμης.

Πράγματι, μετά το μυστήριο κάπως ηρέμησε, ησύχασε. Κάπου πιο κοντά στα μεσάνυχτα τηλεφωνεί στην κόρη της.

- Νάντια, σήμερα ο πατέρας μου κι εγώ... ακριβώς πριν από εξήντα χρόνια... υπογράψαμε στο ληξιαρχείο και... ζήσαμε με αγάπη και αρμονία... και εσύ και η Ζένια ζείτε έτσι...

Παρέμεινε σιωπηλή.

- Ω, πώς περνάει ο χρόνος!

Και έξω ακούγονται τα πυροτεχνήματα της Πρωτοχρονιάς σε πλήρη εξέλιξη.

- Νάντια, μάλλον με εξαπάτησαν, - λέει. - Είπαν ότι θα πέθαινα σήμερα, αλλά είμαι ζωντανή. Και πού είναι η Ζένια;

- Ναι, κοιμάται ήδη.

- Του λες... Τον αγαπώ... πολύ, πολύ! Και αγαπάτε ο ένας τον άλλον...

Τα κουδούνια χτύπησαν μεσάνυχτα.

— Δεν κοιμάμαι, — λέει η Νάντια, — είμαι εκεί μαζί της... Γύρω στα μεσάνυχτα, πριν από είκοσι λεπτά, κοιτάζω, κάτι δεν πάει καλά με τη μητέρα μου... Βλέπω ότι άνοιξε διάπλατα τα μάτια της... Κοιτάζει την εικόνα στο ταβάνι (με τη συμβουλή του ιερέα, η Ζένια κόλλησε μια μικρή εικόνα στην δοκό της οροφής για να μπορεί να προσευχηθεί σε αυτήν), και το πρόσωπό της έχει αλλάξει. Μάλιστα, έχει φωτιστεί κάπως. Βλέπει καθαρά κάτι ή κάποιον. Και χωρίς να πει τίποτα άλλο, παίρνει μια βαθιά ανάσα και... πεθαίνει. Πώς μπορούν να εξηγηθούν όλα αυτά; Ποιος της εμφανίστηκε; Είπαν ότι θα πέθαινε σήμερα, και πέθανε... Αλλά στην πραγματικότητα, δεν την ξεγέλασαν. Τότε, μετέφεραν την ώρα μία ώρα μπροστά, αλλά όχι τώρα. Αποδεικνύεται ότι αν δεν την μετακινήσεις μπροστά, όπως κάνουν τώρα, τότε πέθανε στις 31 Δεκεμβρίου.

Ενώ συζητούσαμε αυτό, μας ειδοποίησαν με μήνυμα ότι ο επίσκοπος θα έφτανε. Ο ένας μετά τον άλλον, σπεύσαμε στην αυλή και συναντήσαμε τον αρχιερέα.

Κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας στο Άγιο Βήμα, ανάμεσα στα πολλά ονόματα των κεκοιμημένων, θυμήθηκαν φυσικά τη δούλη του Θεού Ζηνάιδα...

Κι εσύ; Θα ήθελες να πεθάνεις έτσι; «Πες μου, Κύριε, το τέλος μου, και ποιος είναι ο αριθμός των ημερών μου, για να γνωρίσω ποια ηλικία είμαι... Αληθώς ο άνθρωπος περπατάει σαν φάντασμα· μάταια κοπιάζει, συνάγει πράγματα, και δεν ξέρει ποιος θα τα παραλάβει...» ( Ψαλμός 38:6-7 )