ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ! ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΛΕΞΕΙ ΜΕΤΣΕΦ. 1

 

Ιερέας Μαροσέισκι. Σεργκέι Ντουριλίν

1

Ο πατήρ Αλέξιος διηγήθηκε για τη γέννησή του ως εξής: όταν άρχισε ο τοκετός, η εκλιπούσα μητέρα ένιωθε πολύ άρρωστη. Ο τοκετός ήταν δύσκολος και διήρκεσε τόσο πολύ που η μητέρα ήταν κοντά στον θάνατο, και οι γιατροί δεν μπορούσαν να θεωρηθούν υπεύθυνοι για την επιτυχή έκβαση. 

Μέσα στη θλίψη και τη μελαγχολία, ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς  , ο πατέρας του εκλιπόντος ιερέα, πήγε στη Μονή Αλεξέγιεφσκι  για τη λειτουργία, η οποία τελέστηκε με την ευκαιρία κάποιας εορτής από τον ίδιο τον Μητροπολίτη Φιλάρετο . 

Ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς μπήκε στο ιερό και άρχισε να προσεύχεται, γεμάτος θλίψη. Ο Μητροπολίτης, που τον αγαπούσε πολύ, τον πρόσεξε και, καλώντας τον κοντά του, τον ευλόγησε και ρώτησε: «Γιατί είσαι τόσο λυπημένος σήμερα; Τι σου συμβαίνει;» - «Σεβασμιότατε, η γυναίκα μου πεθαίνει στον τοκετό.» - «Ο Θεός είναι ελεήμων. Ας προσευχηθούμε μαζί. Όλα θα πάνε καλά. Θα γεννηθεί ένα αγόρι. Ονομάστε τον Αλεξέι, προς τιμήν του Αγίου Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού , σήμερα είναι η μνήμη του στη Μονή Αλεξέγιεφσκι.» Όταν, αφού παρακολούθησε τη λειτουργία, ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς επέστρεψε στο σπίτι, τον υποδέχτηκαν με χαρά: είχε γεννηθεί ένα αγόρι - αυτός ήταν ο πατήρ Αλεξέι.

 

2

Ο πατήρ Αλέξιος έτρεφε ιδιαίτερο σεβασμό και αγάπη για τον Μητροπολίτη Φιλάρετο και τη μνήμη του. Άκουγα πολλές ιστορίες για τον Μητροπολίτη από αυτόν, και αυτές ήταν πάντα λόγια βαθιάς αγάπης, αληθινής κατανόησης και κάποιου είδους συγγένειας, με την πρώτη ματιά (αλλά μόνο στην αρχή) ακατανόητα: ο Μητροπολίτης φαινόταν αυστηρός και ξηρός, σε πλήρη αντίθεση με τον πατήρ Αλέξιο, ο οποίος ήταν όλο αγάπη και χαιρετισμούς, αλλά ο πατήρ Αλέξιος αρνήθηκε έντονα αυτή την ασυμφωνία μεταξύ του ίδιου και του Μητροπολίτη, κούνησε το χέρι του και απάντησε: «Δεν καταλαβαίνουν». Αυτά είπε για τον πατέρα του, τον Μητροπολίτη και την παιδική του ηλικία.

 

Ήταν επτά ετών όταν πέθανε ο Μητροπολίτης. Θυμόταν καλά το Μετόχι της Αγίας Τριάδας  της εποχής του Φιλάρετου, όπου ζούσε με τον πατέρα του, ο οποίος τότε κατείχε τη θέση του διευθυντή της χορωδίας της Μητροπολιτικής Χορωδίας Τσούντοφ, η οποία βρισκόταν τότε στο απόγειο της δόξας της (πριν από τα εγκαίνια του Καθεδρικού Ναού του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα, παραδόξως, δεν υπήρχε καθεδρικός ναός της πόλης. Ο Καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου τελούσε υπό τη Σύνοδο και ο Μητροπολίτης δεν τιμόταν καν εκεί αν δεν υπηρετούσε εκεί. Ο Καθεδρικός Ναός του Ευαγγελισμού ήταν ένας αυλικός καθεδρικός ναός, τη θέση του καθεδρικού ναού κατείχε η Μονή Τσούντοφ, η οποία ονομαζόταν Καθεδρικός Ναός. Επομένως, η Μητροπολιτική Χορωδία, από το Μοναστήρι του Καθεδρικού Ναού, ονομαζόταν Τσούντοφ).

 

Στο μετόχι στεγαζόταν επίσης και η χορωδία. Ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς σπούδασε στο Σεμινάριο της Μόσχας και διακρινόταν για την όμορφη φωνή του και τη σπάνια ακοή του. Ο Μητροπολίτης γνώριζε τα πάντα και τους πάντες στην επισκοπή του, και όταν ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς, ακόμα αρκετά νέος, πλησίαζε στο τέλος του σεμιναρίου και σκεφτόταν να εισέλθει στη Θεολογική Ακαδημία και, ίσως, να γίνει ιερέας στο μέλλον, ο Μητροπολίτης, που τον είχε βάλει στο μάτι για πολύ καιρό, εξέφρασε στον πρύτανη την πρόθεσή του να διορίσει στη συνέχεια τον Αλεξέι Ιβάνοβιτς επικεφαλής της χορωδίας του. 

Ο πρύτανης μετέφερε την επιθυμία του Μητροπολίτη στον Αλεξέι Ιβάνοβιτς, ο οποίος άρχισε να αρνείται: φαίνεται ότι υπήρχε και χώρος για φόβο σε αυτή την άρνηση - να βρίσκεται συνεχώς στα μάτια του Μητροπολίτη και να εξαρτάται πλήρως από αυτόν. «Σκέψου», είπε ο πρύτανης, «τι σε περιμένει. Λοιπόν, θα είσαι ιερέας κάπου στην περιοχή, αλλά εδώ κοντά στον Επίσκοπο, δεν θα σε αφήσει». Αφού έμαθε ότι ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς δίσταζε και ντρεπόταν πολύ από την πρόταση, ο Επίσκοπος τον κάλεσε κοντά του και του είπε ήσυχα: «Δεν σε πιέζω, αποφάσισε μόνος σου». Η ευγενική φιλικότητα του Μητροπολίτη έκρινε το ζήτημα και ο Αλεξέι Ιβάνοβιτς, αφού ολοκλήρωσε το σεμινάριο, εκπλήρωσε την επιθυμία του Μητροπολίτη.

 

3

Ο πατήρ Αλέξιος πάντα θυμόταν με την πιο έντονη ευγνωμοσύνη, μερικές φορές με δάκρυα, τη φροντίδα και την αγάπη του Μητροπολίτη για την οικογένειά τους και για τον ίδιο, ένα μικρό αγόρι. 

Ο Μητροπολίτης έβρισκε χρόνο και επιθυμία να ασχοληθεί με όλες τις ανάγκες και τις ανησυχίες της οικογένειας του αντιβασιλέα και εκπλήρωσε με ιερότητα την υπόσχεσή του: «Δεν θα σε εγκαταλείψω». Ο πατήρ Αλέξιος τίμησε τον Μητροπολίτη Φιλάρετο ως έναν μεγάλο Άγιο, έναν ασκητή, έναν εμπνευσμένο ιεροκήρυκα και ιδιαίτερα έναν Άγιο γεμάτο αγάπη και συμπόνια για τους κατώτερους από αυτόν, παρά την φαινομενική του απομόνωση και ακόμη και την αυστηρότητά του. 

Το 1920, αποφασίστηκε να τελεστεί μια επιμνημόσυνη δέηση την ημέρα της μνήμης του Μητροπολίτη Φιλάρετου και στη συνέχεια να διαβαστεί κάτι από τα έργα και τη βιογραφία του. Ο πατήρ Αλέξιος χάρηκε πολύ γι' αυτό και ο ίδιος, κάπως απροσδόκητα, μοιράστηκε τις παιδικές του εντυπώσεις για την προσωπικότητα του μεγάλου Αγίου: μιλούσε όμορφα, ζωηρά και με βαθιά ευλάβεια και κατάφερε να κάνει κάποιον να νιώσει το πιο δύσκολο πράγμα, κάτι που ακόμη και όσοι γράφουν με ευλάβεια για τον Μητροπολίτη Φιλάρετο συνήθως αποσιωπούν: ότι ο Επίσκοπος ήταν γεμάτος αγάπη, γνήσια χριστιανική αγάπη, ικανός να συγχωρεί και να φέρει τα βάρη του πλησίον. Αυτό φαίνεται επίσης στις ιστορίες για τον Μητροπολίτη Φιλάρετο που έχουν διασωθεί στη μνήμη μου.