Κάποτε ὁ γερο-Παΐσιος, ὅταν ἔμενε ἀκόμη στον Τίμιο Σταυρό, πῆγε τήν Κυριακή νά ἐκκλησιαστῆ σέ κάποιο Μοναστήρι.

«Κάποτε ὁ γερο-Παΐσιος, ὅταν ἔμενε ἀκόμη στον Τίμιο Σταυρό, πῆγε τήν Κυριακή νά ἐκκλησιαστῆ σέ κάποιο Μοναστήρι. Μετά τήν Κυριακάτικη τράπεζα ζήτησε να πάρη μαζί του λίγο παξιμάδι, ὅπως ὑπῆρχε τότε ή συνήθεια τά μοναστήρια νά δίνουν παξιμάδι στους περαστικούς ἀσκητές. Ὁ μάγκιπας, ὅμως, εἶχε πάει γιά ξεκούρασι καί μέχρι νά τόν φωνάξουν, ὁ γερο-Παΐσιος περίμενε ἔξω ἀπό τό μαγκιπιό, τό φοῦρνο τῆς Μονῆς. Τότε, ἕνας περαστικός μοναχός σκέφτηκε νά πειράξη τό γερο-Παΐσιο καί τοῦ εἶπε:

"Δέν μοῦ λές, ἐάν τώρα εμφανιστῆ ὁ μάγκιπας ἀγουροξυπνημένος καί δυσαρεστημένος καί σοῦ πῆ:

Αι στόν κόρακα ἐσύ καί τό παξιμάδι σου, ἐσύ τί θά κάνης;”. “Τί να κάνω;", ἀπάντησε ὁ Γέροντας ἀνασηκώνοντας τούς ὤμους του. "Ο μοναχός εἶναι σάν τό σκυλί· τοῦ πετᾶς ἕνα ξεροκόμματο, σοῦ κουνάειὅλο εὐγνωμοσύνη τήν οὐρά. Τόν κλωτσᾶς, βάζει τήν οὐρά του στα σκέλια του καί φεύγει. Σκύλος εἶναι, καλά τοῦ κάνανε".

Κάποια ἄλλη φορά, ἕνας Ρουμάνος ἀσκητής πού θα κουβαλοῦσε κανένα αἰῶνα στούς ὤμους του κι ἑπομένως ἥρωας, ἐφόσον ἄντεξε σέ τόση ὁδοιπορία, μᾶς ἔλεγε: "Σκύλο τό καλόγερο. Πετάει πέτρα φεύγει. Κάνει ὤ! ὤ! καί χαϊδεύει, νοιώθει καλά τό σκύλο".

Καί ἀπό ἄλλους πνευματικούς γεροντάδες ἀκούσαμε παρόμοια. Συνειρμικά μεταφερθήκαμε σ' αὐτούς τούς ἀσκητές, ἀκούγοντας σήμερα αὐτή τήν ὑπέροχη γυναῖκα, τή Χαναναία, νά ὁμολογῆ τό ἴδιο γιά τόν ἑαυτό της. Ναί, Κύριε, εἶμαι κι ἐγώ ἕνα κυνάριο, ἕνα σκυλάκι"».

 

 

Βιβλιογραφία ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΊΤΗΣ ΙΩΆΝΝΗΣ ΚΩΣΤΏΦ. ΒΑΛΣΑΜΟ ΤΉΣ ΨΥΧΉΣ.ΕΚΔΟΣΗΣ ΆΓΙΟΣ ΙΩΆΝΝΗΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΌΣ.