Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Ἰερωνύμου τοῦ Καππαδόκη τοῦ ἐν Αἰγίνῃ, τελειωθέντος ἐν εἰρήνῃ ἐν ἔτει 1966ῳ.

Όσιος Ιερώνυμος ο Ησυχαστής της Αίγινας, ο Καππαδόκης

Ο Γέροντας Ιερώνυμος (1883–16/10/1966), είχε σε πολύ μεγάλο βαθμό όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Είχε αγαπήσει μ’ όλη του τη ψυχή τον Χριστό μας, την Παναγία μας, τους Αγίους μας, την Εκκλησία μας. Είχε διαποτιστεί από το πνεύμα των αγίων ασκητών και των γεροντάδων της Καππαδοκίας και ο ίδιος υπήρξε μια αντάξια συνέχειά τους. Ζούσε συνεχώς στην κατάνυξη και στην προσευχή.

Δεν μπορούσε να πει «ο Χριστός μας», χωρίς να γεμίσουν τα μάτια του δάκρυα. Κάποια φορά, όταν και πάλι δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του, είπε: «Τα μάτια μου είναι μικρά και τα δάκρυα πολλά· δεν χωρούν! Πήγαινε έξω, ν’ αναπαυθώ λίγο».

Συχνά, ενώ συνομιλούσε με κάποιον ή με κάποιους, αισθανόταν επιτακτική την ανάγκη να μείνει μόνος, όχι φυσικά «για ν’ αναπαυθεί», όπως έλεγε, αλλά για να προσευχηθεί, να διαβάσει το αγαπημένο του Ψαλτήρι ή να πει «Χριστέ μου, Κύριέ μου!» και να χυθούν όλα τα δάκρυα που συγκρατούσε, όση ώρα μιλούσε.

Το προορατικό του χάρισμα ήταν τόσο έντονο, που τρόμαζες κι ένιωθες δέος, αλλά και ντροπή για τον εαυτό σου και για τις αμαρτίες σου. Δεν χρειαζόταν να του μιλούμε εμείς για τα προβλήματά μας, για τις αδυναμίες, για τις πτώσεις μας. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μιλούσε εκείνος για όλα αυτά, με κεκαλυμμένο τρόπο, ώστε να μην εντυπωσιάσει ή ν’ αποκαλυφθεί.

Ήταν πάντοτε χαρούμενος και για τη χαρά προέτρεπε τα εξής: «Νά ’στε χαρούμενοι. Τη χαρά να τη δέχεστε, την απελπισία όχι· να της κλείνετε την πόρτα. Δεν είμαστε μόνοι μας. Είναι ο Χριστός μαζί μας, που μας αγαπά και θέλει να μας βοηθήσει. Μη φοβάστε!».

Γεννήθηκε το 1883 στο Μικρασιατικό Γκέλβερι της Καππαδοκίας. Οι κάτοικοι των αγιασμένων τόπων της Καππαδοκίας, όπως είναι γνωστό, διακρίνονται για τη βαθιά θρησκευτικότητά τους… Σ’ εκείνα τα μέρη, όπως έλεγε ο Γέροντας, ακόμη και οι κοσμικοί ζούσαν όπως οι μοναχοί· με αγρυπνίες, προσευχές, νηστείες και πάρα πολλή ευσέβεια.

Το όνομά του ήταν Βασίλειος· Βασίλειος Αποστολίδης. Οι ευλογημένοι γονείς του ονομάζονταν Ανέστης και Ελισάβετ. Ήδη, από την κοιλιά της μητέρας του, ήταν κεκλημένος από τον Θεό. Η μητέρα του, η Ελισάβετ, ήταν ένας μυστικός και εσωτερικός άνθρωπος, άνθρωπος κυρίως της προσευχής και των δακρύων, που επηρέασε βαθύτατα τον μικρό Βασίλειο….

Ο Γέροντας Ιερώνυμος είχε πολύ ωφεληθεί από δύο αγίους Γέροντες, τους οποίους συχνά ανέφερε· τον Γέροντα Μισαήλ και τον Γέροντα Γρηγόριο. Είναι πάμπολλα τα όσα έχει διηγηθεί γι’ αυτούς τους Γέροντες. Αναφέρω μόνο δύο.

Για τον Γέροντα Γρηγόριο, ο οποίος ήταν παράλυτος, διηγόταν ο Γέροντας Ιερώνυμος ότι, σε κάθε δύσκολη ή σοβαρή υπόθεση, όσες φορές του ζητιόταν η γνώμη του, παρακαλούσε να τον ανεβάσουν με το κρεβάτι του στην κορυφή ενός βουνού. Τον άφηναν εκεί μόνο του, χωρίς κανέναν να τον φροντίζει και επέστρεφαν, όπως άλλωστε τους το ζητούσε ο ίδιος, μετά από οκτώ μέρες, για να τον παραλάβουν. Όταν επέστρεφε, δεν μπορούσαν ν’ ατενίσουν το πρόσωπό του, το οποίο έλαμπε! Οι δε συμβουλές του, ήταν όλες καρποί του Αγίου Πνεύματος.

Για δε τον, επίσης Γκελβεριώτη, Γέροντα Μισαήλ, ο οποίος είχε το χάρισμα των δακρύων και της αδιάλειπτης προσευχής, αφηγούνταν ότι ανέβαινε στο βουνό πριν από την ανατολή του ηλίου, ύψωνε τα χέρια του στον ουρανό προσευχόμενος και τα κατέβαζε μετά τη δύση του ηλίου..

Στην Ελλάδα μετέβη αρχές του 1922, με πολλούς άλλους Έλληνες…. μέχρι την κοίμησή του, το έτος 1966, τον κράτησε και τον χάρηκε η νήσος Αίγινα, της οποίας αγίασε τους δρόμους, τα βουνά, τα μονοπάτια και τις παραλίες. Αγαπούσε πολύ την Αίγινα λόγω του ότι εκεί είχε ζήσει ο Άγιος Νεκτάριος. Διετέλεσε πνευματικός πατέρας για ορισμένο χρονικό διάστημα των μοναζουσών της ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος – Αγίου Νεκταρίου, καθώς και των μοναχών της, τότε, ανδρώας ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου «Χρυσολεοντίσσης». Ήταν ο άγγελος και η ψυχή της Αίγινας.

Σωτηρία Νούση