ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ . 53.«Ξέρω τι υπάρχει εκεί μέσα. Έχω επιβιώσει από τον θάνατο, άλλωστε.» Μια συζήτηση σε ένα θάλαμο νοσοκομείου

 

«Ξέρω τι υπάρχει εκεί μέσα. Έχω επιβιώσει από τον θάνατο, άλλωστε.» Μια συζήτηση σε ένα θάλαμο νοσοκομείου

Ελβίρα ΠΑΡΦΙΟΝΟΒΑ

Διευθυντής Εύρεσης Χρημάτων και Επικοινωνίας του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος "Σπίτι Κωφών-Τυφλών"

Ξύπνησα στη μέση της νύχτας με πόνο. Στην αρχή, το άντεχα, γύριζα και έστριβα, πήρα ένα χάπι, αλλά μόνο χειροτέρευε. Ο πόνος ένιωθα σαν να με έσχιζε από μέσα. Όταν έγινε αφόρητος, ξύπνησα τον άντρα μου και κάλεσα ασθενοφόρο. Το νοσοκομείο. Η διάγνωση ήταν πέτρα στα νεφρά. «Είναι μικρή, θα περάσει μόνη της», είπε ο γιατρός. «Θα σας δώσουμε μερικά παυσίπονα και περιμένετε. Απλώς χαλαρώστε». Είναι εύκολο να το πεις όταν ο πόνος είναι στα όρια της αφόρητης. Ξάπλωσα εκεί και σκέφτηκα: γιατί μου δόθηκε αυτή η δοκιμασία; Γιατί τώρα, την άνοιξη, που υπάρχει ζωή, λουλούδια και ήλιος παντού;

Αλλά πολύ γρήγορα, σταμάτησα να σκέφτομαι μόνο τον εαυτό μου. Υπήρχε μια χαρούμενη γιαγιά στον θάλαμο που μάλωνε αυστηρά τις νοσοκόμες για κάθε λάθος βήμα. Υπήρχε μια ταπεινή νηπιαγωγός που υπέμεινε υπομονετικά τον πόνο μετά από μια ανεπιτυχή ένεση. Υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλον, αστειευόμασταν, παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον, και αυτή η κοινή ζεστασιά με βοήθησε να κρατηθώ.

Και μετά έφεραν τη Λάρισα στον θάλαμο. Πολύ χλωμή, ήρεμη, από τον πόνο, τον οποίο υπέμεινε σιωπηλά. Έξι πέτρες στα νεφρά. Έξι. Αν ούρλιαζα από τον πόνο για μια μικρή πέτρα, τι πρέπει να ένιωθε;

Αλλά αποδείχθηκε ότι αυτό ήταν μόνο ένα μέρος της δοκιμασίας της. Ο σύζυγος της Λάρισας πέθαινε. Βρισκόταν στα τελικά στάδια του καρκίνου. Οι γιατροί του είπαν ευθέως: «Ήρθε η ώρα να προετοιμαστείς για τη μετάβασή σου στον επόμενο κόσμο. Αποδέξου το αναπόφευκτο». Ο γιατρός του συζύγου της, ένας θρησκευόμενος άνθρωπος, τη συμβούλεψε ειλικρινά να βαφτιστεί, να εξομολογηθεί και να λάβει τη Θεία Κοινωνία.

Αλλά η Λάρισα και ο σύζυγός της δεν μπορούσαν να πιστέψουν.

«Είμαστε μαζί από μικροί», είπε η Λάρισα. «Δύο παιδιά, μετακομίζουν, είναι στον στρατό. Και τώρα ξυπνάω και στέκεται από πάνω μου, μουρμουρίζοντας ήσυχα: "Πώς μπορείς να ζήσεις χωρίς εμένα;"»

Κλαίγαμε σε όλο τον θάλαμο.

Εκείνο το βράδυ, η συζήτηση στράφηκε ξανά στον θάνατο. Και τότε η Λάρισα είπε ήσυχα: «Ξέρω τι υπάρχει εκεί. Άλλωστε, έχω επιβιώσει από τον θάνατο».

Κοιταχτήκαμε: «Πες μου…»

«Ήταν πριν από είκοσι χρόνια», άρχισε. «Ο μικρότερος γιος μου ήταν πέντε ή έξι ετών. Ήμουν στο νοσοκομείο και ξαφνικά ήταν σαν να είχα πέσει στο κενό. Ξύπνησα και δίπλα μου υπήρχαν δύο φιγούρες ντυμένες στα λευκά. Και με έβαζαν σε κάποιο είδος κελιού. Υπήρχαν πολλές, πολλές άλλες παρόμοιες τριγύρω. Και ένιωσα τόσο καλά... Τέτοια γαλήνη, τέτοια ηρεμία και τέτοια χαρά, που δεν είχα ξαναζήσει ποτέ στη γη. Δεν ήθελα να γυρίσω πουθενά.»

Σώπασε και περιμέναμε να συνεχίσει.

— Αλλά ξαφνικά... άκουσα μια φωνή. Πολύ μακρινή, αλλά τόσο οικεία. Το κλάμα του γιου μου: «Μαμά! Μαμά, γύρνα πίσω!» Και άρχισε μια πάλη μέσα μου. Ένα συναίσθημα με τράβηξε εκεί - όπου υπήρχε ευδαιμονία και φως. Ένα άλλο - μιας μητέρας - μου είπε να επιστρέψω στον γιο μου. Και νίκησε. Άνοιξα τα μάτια μου. Ο φοβισμένος σύζυγός μου στεκόταν δίπλα μου, ο γιος μου έκλαιγε πάνω μου, και ο γιατρός είπε: «Ω... νομίζω ότι έκανα λάθος. Η γυναίκα σου δεν είναι νεκρή. Αν και, δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν αυτό».

Ακούγαμε με κομμένη την ανάσα. Η Λάρισα δεν γνώριζε τίποτα για ορθόδοξα βιβλία και δεν είχε διαβάσει ποτέ πνευματική λογοτεχνία. Αλλά αυτό που περιέγραφε - μορφές ντυμένες στα λευκά, ειρήνη, ο αγώνας της ψυχής - ήταν απόλυτα σύμφωνο με αυτά που γράφουν ορισμένοι άγιοι πατέρες για τη μετάβαση πέρα ​​από τη ζωή.

Και τότε κατάλαβα γιατί κατέληξα σε αυτό το νοσοκομείο. Η δική μου «πέτρα» αφορούσε λιγότερο το σώμα μου και περισσότερο την ψυχή μου. Αυτές οι μέρες μου έδωσαν παρηγοριά, ενδυνάμωση της πίστης μου και κατανόηση της σημασίας της ανθρώπινης συμπόνιας και υποστήριξης.

Η ζωή είναι σαν ένα παζλ. Μερικές φορές δεν καταλαβαίνεις αμέσως γιατί ένα συγκεκριμένο κομμάτι έπεσε. Αλλά κάποια στιγμή, μπαίνει στη θέση του. Και η εικόνα βγάζει νόημα.