ΜΕΤΕΩΡΙΤΙΚΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ. 53

“Τὰ Χριστούγεννα τοῦ μπαρμπα-Μανώλη”

τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου

Μέρος 4ο: Τὰ Χριστούγεννα τῆς Χαρᾶς

Ἡ μέρα τῶν Χριστουγέννων ξημέρωσε λευκή. Τὸ χιόνι εἶχε σκεπάσει τὸ χωριὸ σὰν εὐλογία. Ὁ μπαρμπα-Μανώλης ξύπνησε νωρὶς καὶ ἄναψε τὸ τζάκι. Τὸ σπίτι του ἦταν ἕτοιμο, ζεστὸ καὶ φωτεινό. 

Στὶς δέκα τὸ πρωί, χτύπησαν τὴν πόρτα. Ἦταν ἡ Μαρία μὲ τοὺς γονεῖς της, τὸν παπα-Νικόλα, τοὺς γείτονες. Ὅλοι ἔφεραν κάτι: φαγητό, κρασί, τραγούδια. Ὁ μπαρμπα-Μανώλης τοὺς ὑποδέχτηκε μὲ δάκρυα στὰ μάτια. 

«Δὲν περίμενα...» μόλις κατάφερε νὰ πεῖ. 

«Πάντα ἤσουν ἐδῶ γιά μᾶς, μπαρμπα-Μανώλη», εἶπε ὁ παπα-Νικόλας. «Τώρα ἐμεῖς εἴμαστε ἐδῶ γιὰ σένα». 

Τὸ τραπέζι στρώθηκε μεγάλο. Φαγητό, γέλια, κάλαντα γέμισαν τοὺς τοίχους ποὺ εἶχαν ξεχάσει τὴ χαρά. Ὁ μπαρμπα-Μανώλης κοίταξε γύρω του καὶ κατάλαβε: δὲν ἦταν μόνος. Ποτὲ δὲν ἦταν. 

Ὅταν ὅλοι ἔφυγαν, κάθισε μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα. «Εὐχαριστῶ», ψιθύρισε στὴν Ἑλένη, στὸν Θεό, στὴ μικρὴ Μαρία. Τὸ χάρτινο ἀστέρι λαμπύριζε στὸ παράθυρο, φέρνοντας τὸν Οὐρανὸ στὴ Γῆ. 

Ἠθικὸ Δίδαγμα:

Τὰ ἀληθινὰ Χριστούγεννα δὲν ζοῦν στὰ στολίδια, ἀλλὰ στὶς καρδιὲς ποὺ ἀνοίγουν γιὰ ν' ἀγαπήσουν καὶ πάλι. 

Τέλος διηγήματος