Μιχάλη Κουτσοῦ.Ἡ εἰκόνα τῶν Χριστουγέννων (ἀπόσπασμα).

Τὸ σπήλαιο εἶνα σκοτεινὸ 

καὶ τὸ Παιδίον, 

ποὺ εἶναι ἀναπεσμένο, 

εἶναι ὁ ἴδιος o Θεός, 

ὁ «Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης», 

ποὺ φανερώθηκε σ’ ἐκείνους 

ποὺ κάθονταν 

«ἐν σκότει καὶ σκιᾷ θανάτου», 

γιὰ νὰ τοὺς σώσει 

ἀπὸ τὴν κατάρα 

τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, 

γιὰ νὰ μεταμορφώσει 

τὴν ἀνθρώπινη φύση 

καὶ νὰ τῆς ξαναδώσει τ

ὸ ἀρχέγονο κάλλος.

Στὸ κέντρο τῆς παράστασης δεσπόζει 

ὄχι ἡ Παναγία, 

γιατὶ αὐτὴ εἶναι λίγο πιὸ κάτω,

ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ὡς βρέφος 

ὄχι σπαργανωμένος ἀλλὰ σαβανωμένος, 

μέσα ὄχι σὲ φάτνη ἀλλὰ σὲ τάφο. 

Ὅλα αὐτὰ δηλώνουν 

ὅτι αὐτὸ τὸ βρέφος πρόκειται νὰ πεθάνει, 

νὰ σαβανωθεῖ καὶ νὰ ταφεῖ. 

Ὁ Χριστὸς ἔρχεται μὲ σκοπὸ

νὰ σταυρωθεῖ, 

νὰ πάθει καὶ νὰ ἀναστηθεῖ. 

Μιχάλη Κουτσοῦ

Ἡ εἰκόνα τῶν Χριστουγέννων (ἀπόσπασμα)

Ἀφιέρωμα:

"Ἅγιο Δωδεκαήμερο - Ἤθη καὶ ἔθιμα"

Τεῦχος 384, Δεκέμβριος 2025

@ακόλουθοι