11 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ

Στο κέντρο της Ρωσίας, κοντά στο ποταμό Βόλγα, υπάρχει η Ιερά Μονή Οράνκι, ιδρυθείσα το 18ο αιώνα. Το 1918 οι κομουνιστές τη κατάργησαν, έβαψαν με ασβέστη τις τοιχογραφίες και τη μετέτρεψαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, συγκεντρώνοντας 11.000 Μοναχούς από τα Μοναστήρια της Ρωσίας.

Μεταξύ αυτών ήσαν Ιερομόναχοι και έγγαμοι Ιερείς, με επικεφαλής έναν Επίσκοπο. Κάποια στιγμή ήρθε μια επιτροπή από τη Μόσχα και τους είπε πως έχουν 24 ώρες να αποφασίσουν για το αν θα συνταχθούν μαζί τους (να αρνηθούν τη πίστη τους δηλαδή, καθώς ο κομουνισμός προϋποθέτει την αθεΐα) ή αν θα θανατωθούν.

Ο Επίσκοπος όμως του είπε ότι είναι πολύς ο καιρός μέχρι την αυριανή ημέρα και πως 10 λεπτά είναι αρκετά για να τους απαντήσουν. Τότε στράφηκε προς τους Μοναχούς και είπε: ‘’Αδελφοί, τώρα έχετε την ευκαιρία να γίνεται Μάρτυρες για το Χριστό. Θέλετε να ενωθείτε με τους κομουνιστές ή να παραδώσετε τη ζωή σας για το Χριστό και να συγκαταριθμηθείτε στη χορεία των Αγίων Μαρτύρων;

Μη φοβάστε, ο Χριστός είναι μαζί μας. Ο Χριστός μας καλεί’’.

Και τότε απάντησαν όλοι ομόφωνα: ‘’Θέλουμε να πεθάνουμε για το Χριστό’’!!!

Εν συνεχεία τους σκότωσαν όλους, πυροβολώντας κάθε μέρα από 300 - 500 Μοναχούς στο κεφάλι και τους έθαψαν σε μία μεγάλη χαράδρα, στην αυλή του Μοναστηριού. Μεταξύ των ετών 1942 και 1948, η Ι.Μ. Οράνκι λειτουργούσε ως στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου και κατόπιν ανασκαφών για τις ανάγκες τους στρατοπέδου, πίσω από την Εκκλησία, βρέθηκε η τάφρος γεμάτη με τα Αγία λείψανα των Ρώσων Νεομαρτύρων Μοναχών, μεταξύ αυτών και τον Επίσκοπο καθισμένο σε μια καρέκλα (οι Αρχιερείς θάβονται καθισμένοι σε καρέκλα), αναλλοίωτο, με το Σταυρό και την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Όταν έβγαλαν έξω το αδιάφθορο σώμα του, αυτό απλώθηκε σαν να είχε προ ολίγου πεθάνει. Αυτά τα διηγήθηκε ο μαρτυρικός Ιερέας π. Δημήτριος Μπεζάν, που ήταν παρόν στην εύρεση των Αγίων λειψάνων των 11.000 Μαρτύρων και ο οποίος για 24 χρόνια υπέφερε τη κομουνιστική κόλαση στα στρατόπεδα και στις φυλακές της Ρωσίας και της Ρουμανίας (Γκούλανγκ), θάβοντας χιλιάδες που πέθαναν από τις κακουχίες, τα βασανιστήρια και τις εκτελέσεις (‘’Η Χαρά της Ταλαιπωρίας’’ εκδόσεις ‘’Ορθόδοξος Κυψέλη’’)

Επί 70 έτη (1917 - 1987) ο ρωσικός λαός υπέφερε και στέναζε κάτω από το ζυγό του κομουνισμού, απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο, πίσω από το αδυσώπητο ‘’Σιδηρό Παραπέτασμα’’ (ενώ τα γεγονότα αυτά πα-ραμένουν ακόμα άγνωστα στο ευρύ κοινό, καθώς αυτοί που τα προκάλεσαν συνεχίζουν να ελέγχουν την ανθρωπότητα και σχεδιάζουν την επαναφορά τους).

Το κομουνιστικό καθεστώς τα πάντα μετήλθε με σκοπό να αφανίσει από το πρόσωπο της γης την Ορθόδοξη Πίστη και την Εκκλησία, ενεργώντας άλλοτε συγκεκαλυμμένα και άλλοτε εντελώς απροσχημάτιστα. Διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις, βασανιστήρια, προπαγάνδα, κρατικοί νόμοι, επιστήμη και στρατός, συστρατεύθηκαν με δαιμονική μέθοδο και υπολογισμό, για να αφανιστεί κάθε Ιερό και Όσιο και να οδηγηθεί ένα ολόκληρο έθνος στον όλεθρο. Για να υλοποιηθούν όλα αυτά, υπήρχε από το κομουνιστικό κόμμα πρόγραμμα βιαιότητας, συνδυασμένο με προπαγάνδα.

Με το σφετερισμό της εξουσίας από τις επαναστατικές δυνάμεις, οι κομουνιστές κήρυξαν την Εκκλησία εχθρό της επανάστασης και κατηγόρησαν το Κλήρο, για πολιτική αναξιοπιστία, κατέσχεσαν θησαυρούς της Εκκλησίας, έκλεισαν ή κατέστρεψαν Εκκλησίες, Μοναστήρια και Εκκλησιαστικές σχολές, άνοιξαν μνήματα Αγίων (1920), έκαναν αντιθρησκευτικές επιδείξεις στους δρόμους και έκαιγαν Αγίες ει-κόνες στις πλατείες των πόλεων. Το κόμμα διεκήρυττε αναιδώς ότι: ‘’Η δικτατορία του δε συγκρατείται από τίποτα, δεν περιορίζεται από κανένα νόμο και η εξουσία του βασίζεται εξ ολοκλήρου στη βία’’, ενώ οι πολιτικές κατηγορίες εναντίον της Εκκλησίας, δεν ήταν παρά ένα παραπέτασμα, για να καλύψει το πικρό του μίσος για τη θρησκεία, η οποία είναι ο πρωταρχικός ιδεολογικός εχθρός του κομουνισμού. Όσοι δε δέχθηκαν να εγκαταλείψουν την Ορθόδοξη πίστη τους, θεωρήθηκαν ύποπτοι, εχθροί του κράτους, του κόμματος και της κοινωνικής ευημερίας και εν συνεχεία παρακολουθήθηκαν, συκοφαντήθηκαν, εκδιώχθηκαν, βασανίστηκαν και μαρτύρησαν.

Σε ένα σχετικό άρθρο που δημοσιεύθηκε σε ελληνικό έντυπο της εποχής, αναγράφεται: ‘’Τα μαρτύρια τα οποία υφίστανται από τους Μπολσεβίκους τα δυστυχισμένα ταύτα θύματα, είναι τόσον πολυάριθμα, ώστε να υπερτερούν τας βασάνους της ιε-ράς εξετάσεως… Ούτω, π.χ. τους φυλακισμένους εισάγουν γυμνούς εν καιρώ χειμώνος εντός ψυχρού ύδατος, έπειτα ανυψούν αυτούς επί των ιστών των πλοίων, όπου οι δυστυχείς παγώνουν. Άλλους ρίπτουν εις τους λέβητας των ατμοπλοίων, μέσα εις τους οποίους βράζουν. Άλλων εξορρύττουν τους οφθαλμούς, κόπτουν τη ρίνα, τας χείρας και τους πόδας, αποσπούν τους όνυχας, επί δε των γυμνών ώμων εγκολάπτουν επωμίδας , αποσπούν το δέρμα του σώματος και περιχύνουν τον τράχηλο με διαλελυμένον μόλυβδο. Των δε γυναικών, αποκόπτουν τους μαστούς. Επίσης οι Μπολσεβίκοι καταφεύγουν εις σπαρακτικάς μεθόδους δια μηχανήματος ειδικώς επινοηθέντος υπ΄ αυτών. Μετά την κατάληψιν του Κιέβου υπό των Ερυθρών, πλέον των 2.000 ανθρώπων υπέστησαν τοιαύτα βασανιστήρια. Εις το Κυβερνείον του Αικατερίνοσλαβ, οι Μπολσεβίκοι φόνευσαν 42 Ιερείς και πολυάριθμους δικαστάς. Οι Ιερείς πολλών Εκκλησιών απηγχονίσθησαν, αι Εικόνες εκάησαν, οι δε Ναοί μετεβλήθησαν εις οίκους διαφθοράς. Εις Χερσώνα κατεσφάγησαν 169 ελληνικαί οικογένειαι, δεν εφείσθησαν ούτε τας γυναίκας, ούτε τους γέροντας, ούτε τα παιδιά…’’ (Α. Τηλλυρίδη - ιστορικό κείμενο του 1919).

Ως ενδεικτικό της απάνθρωπης εγκληματικής κομουνιστικής μηχανής, αναφέρουμε ότι το 1930 ανακοινώθηκε από τη NKVD (μετέπειτα KGB), πως42.800 Κληρικοί πέθαναν σε φυλακές και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (Γκούλανγκ) από κακουχίες και εκτελέσεις και ότι στη περίοδο 1937 - 1938, μόνο στο Μπότοβο, προάστιο της Μόσχας, σφαγιάστηκαν 20.765 Ορθόδοξοι, από τους οποίους οι 1.000 ήσαν Κληρικοί, Μοναχοί και Μοναχές. Οι εχθροί της Εκκλησίας διεξήγαγαν έναν απάνθρωπο διωγμό εναντίον της, ο οποίος αργότερα πήρε μια συστηματική μορφή, βασισμένος στο αποκαλούμενο: ‘’Πέντε Χρόνων Σχέδιο Αθεΐας’’, υιοθετημένο από τη κυβέρνηση του Εβραίου Στάλιν, το Μάιο του 1932. Είχε σχεδιαστεί η πλήρης διάλυση της Εκκλησίας, έως την 1η Μαΐου του 1937, ημερομηνία κατά την οποία το όνομα του Θεού θα έπρεπε να έχει ξεχαστεί σε ολόκληρη τη Ρωσία. Τελικά όμως το εν λόγω σχέδιο απέτυχε, καθώς σε γενική απογραφή του πληθυσμού της τότε ΕΣΣΔ, το έτος 1937, με ερωτηματολόγιο σχετικά με τη πίστη στο Θεό, αποδείχθηκε ότι ένα τεράστιο ποσοστό (70 ٪) πίστευε στο Θεό και δε φοβήθηκε να το ομολογήσει στη κυβέρνηση! Πριν την επανάσταση του 1917, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία εκείνου του καιρού, υπήρχαν 51.918 Ιεροί Ναοί στη Ρωσία, εκτός από τα ιδιωτικά παρεκκλήσια (20.287), από τους οποίους μέχρι το 1941 είχαν απομείνει μόλις 4.225 και από τα 1.025 Μοναστήρια, παρέμειναν μόνο 20. Επιπλέον δεν απέμεινε καμία εκκλησιαστική ακαδημία (από τις 4), σεμινάριο (από τα 59) και εκκλησιαστικό σχολείο (από τα 200), ενώ οι ελεύθεροι κληρικοί ανέρχονταν μόλις στους 5.665 περίπου.

Αρκετές Εκκλησίες και Ι. Μονές, όπως γράφει ο Σολτζενίστιν, τις είχαν μετατρέψει σε φρικτούς τόπους φυλακών, βασανιστηρίων και μαζικών εκτελέσεων. Η επιτροπή των αρχείων των κρατικών υπηρεσιών της Ρωσίας, δήλωσε ότι κατά τη δεκαετία 1930 - 40, συνελήφθησαν 136.900 Κληρικοί, εκ των οποίων οι 85.300 θανατώθηκαν (Ορθόδ. Τύπος’’ 16/11/07).

Τελευταία μάλιστα στήσανε στη Μόσχα Σταυρό ύψους 15 μέτρων, για 20.000 θύματα που εξοντώθηκαν σε ένα από τα πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης (Ορθόδ. Τύπος’’ 16/11/07). Ο νομπελίστας Ρώσος συγγραφέας Αλέξ. Σολτζενίστιν, στο έργο του: ‘’Αρχιπέλαγος Γκούλανγκ’’, σημειώνει πως το πληθυσμό των Γκούλανγκ αποτελούσαν άτομα που θεωρούνταν ύποπτα και αντιδραστικά για το καθεστώς, κυρίως δηλαδή πιστός λαός, Κλήρος και Μοναχοί. Ειδικότερα υποστηρίζει ότι στο διάστημα 1928 - 1953, κλείστηκαν στα Γκούλανγκ περίπου 40 - 50 εκατομμύρια άνθρωποι…Ο Ολέγκ Βόλκωφ στο βιβλίο του: ‘’Μία Χούφτα Στάχτη’’, περιγράφει τα δεινά που και ο ίδιος υπέστη για 30 χρόνια στα νησιά του Σολόφσκυ, στο ομώνυμο Μοναστήρι, το οποίο είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης από το 1923.

Περίπου 40.000 εξόριστοι κλείστηκαν στο Σολόφσκυ, μόνο μέσα στα 5 πρώτα χρόνια. Οι κρατούμενοι μεταφέρονταν αρχικά στο κεντρικό Ναό, όπου έμεναν τουλάχιστον 3 μήνες, χωρίς θέρμανση κι έπειτα οδηγούνταν στα εξοντωτικά κάτεργα. Το χειμώνα τους έβαζαν ξυπόλυτους σε ένα ξύλινο σπίτι, μόνο με τα εσώρουχα, ώστε να πεθάνουν και το καλοκαίρι τους έβαζαν γυμνούς σε κατάλληλο σημείο, για να τους τρώνε τα σμήνη των κουνουπιών. Όταν το ποτάμι το χειμώνα πάγωνε, οι φρουροί έκαναν δύο τρύπες και για πολλές ώρες εξανάγκαζαν τους κρατούμενους να παίρνουν νερό με τους κουβάδες και να το αδειάζουν από τη μια τρύπα στην άλλη. Μια ακόμα πι-κρή γεύση από τη Σοβιετική φρίκη, μας δίνει το κατωτέρω κείμενο από το εν λόγω βιβλίο: ‘’Σε απόσταση12 χλμ από το μοναστήρι του Σολόφσκυ ήταν, η σκήτη Σικίρναγια. Εδώ έστελναν τους τιμωρημένους και ανάμεσά τους πολλούς Ιερείς.

Όποιος ερχόταν εδώ, του αφαιρούσαν όλα τα προσωπικά του αντικείμενα, ακόμα και τα ρούχα και τον άφηναν μόνο με τα εσώρουχα. Απαγορευόταν η συνομιλία και μόνο στις 8 το πρωί τους έδιναν λίγο ψωμί και λίγη σού-πα στα χέρια, για να φάνε. Όλοι σχεδόν αρρώσταιναν από αβιταμίνωση.

Το Ιερό του Ναού είχε χωριστεί σε τρία δωμάτια και ήταν τόπος μαρτυρίου. Εκεί που πριν ήταν το Ιερό Θυσιαστήριο και θυσιαζόταν ο Χριστός στην αναίμακτο θυσία, τώρα θυσιάζονταν και βασανίζονταν άνθρωποι… Εδώ τους χτυπούσαν αλύπητα. Στο κτίριο δεν υ-πήρχε καθόλου θέρμανση. Μόνο μια σόμπα άναβε κάθε βράδυ στις 8 για 1 μόλις ώρα, αλλά πόσο να ζεστάνει όταν εδώ ο χειμώνας είναι παρατεταμένος και η θερμοκρασία κατεβαίνει στους -50 βαθμούς; Πώς να ζεσταθούν οι ημίγυμνοι κρατούμενοι; Δεν υπήρχαν καν κρεβάτια και το πάτωμα καλυπτότανε από κοπριά.

Έξω από το Ναό υπήρχε μια σκάλα με 365 σκαλιά. Το ύψος της ιλιγγιώδης και η κλίση της μεγάλη. Στα παγωμένα σκαλιά της έριχναν σαν κούτσουρα, δεμένους τους κρατούμενους, αφού πρώτα τους βασάνιζαν και τους πλήγωναν με άγρια κτυπήματα. Άλλοι πέθαναν και άλλοι έμειναν ανάπηροι για όλη τους τη ζωή…Στη περίοδο του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, οι κομουνιστές σταμάτησαν τον ανοιχτό διωγμό των Χριστιανών, συνέχισαν όμως να προωθούν αντιθρησκευτικά προγράμματα. Μετά το πόλεμο άγριοι διωγμοί επαναλήφθηκαν κα-τά των πιστών, με το ίδιο μένος. Ως δείγμα του μεγάλου αντιχριστιανικού μένους του καθεστώτος, αναφέρουμε ότι έκλεισαν ή κατέστρεψαν 55 από τα 67 ανοιχτά Μοναστήρια και 14.000 από τους 20.000 Ι. Ναούς.

Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το 1967, στο Κίεβο είχαν αφήσει μόνο μια Εκκλησία ανοιχτή, για 1.000.000 λαό, ενώ το 1917 υπήρχαν 106 Ναοί για 247.000 λαό. Επιπλέον απαγόρευσαν στους Ιερείς αν τελούν Μυστήρια χωρίς άδεια και στα σχολεία και στα πανεπιστήμια εξαπολύθηκε μεγάλη αντιθρησκευτική προπαγάνδα. Όσοι παρέβαιναν τους νόμους και εκδήλωναν φανερά τη πίστη τους, διώκονταν παντοιοτρόπως (εκδιώκονταν από την εργασία, έχαναν τα πατρικά δικαιώματα κ.α.) και κατόπιν με στημένες δίκες, στέλνονταν σε φυλακές, σε ψυχιατρεία και σε εξορία, όπου πέθαιναν από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια. Από το έτος 1972 οι διωγμοί εντάθηκαν, με νέο κύμα συλλήψεων των πιστών, τους οποίους έκλειναν σε πολιτικά ψυχιατρεία, όπου με ψυχοφάρμακα και με διάφορες βασανιστικές μεθόδους, τους μετέτρεπαν σε πνευματικά και σωματικά ράκη.

Μετά τη Περεστρόικα, συνεχώς αποκαλύπτονται ομαδικοί τάφοι, θυμάτων της κομουνιστικής θηριωδίας. Ενδεικτικά, σύμφωνα με εκτιμήσεις του Ρωσικού κράτους, στο Χρυσούν όρος του Τσελιάμπινσκ, έχουν ταφεί ομαδικά 300.000 θύματα, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά και πιστοί, καταδικασμένοι για τη πίστη τους (‘’Τα Τείχη του Κρεμλίνου’’ Αθ. Δεληκωστόπουλου, σελ. 291).

Το βάθος και το μέγεθος του Ρωσικού Ολοκαυτώματος αποκαλύπτει ένα νέο βιβλίο του Σολτζενίτσιν, με τίτλο: ‘’Μαζί Διακόσια Χρόνια’’, καταγγέλλοντας ευθαρσώς ότι στα 70 χρόνια του κομουνισμού, φονεύθηκαν περίπου 66.000.000 Ρώσοι, εκ των οποίων οι περισσότεροι ήσαν Ορθόδοξοι πιστοί. Μετά τη κατάρρευση του καθεστώτος ανακοινώθηκε από τις αρχές της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών, ότι στα 70 αυτά χρόνια, θανατώθηκαν 80.000.000 άνθρωποι…
Τελικά οι Πιστοί δέχθηκαν ανηλεή χτυπήματα, αλλά δεν λύγισαν, δεν υπέκυψαν και έδειξαν το ψυχικό τους μεγαλείο, συζώντας και συγχαίροντας πλέον εις την Ουράνια και Αιώνια Βασιλεία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Η Ορθόδοξη Πίστη δεν υποχώρησε, αλλά πορφυρωμένη και λουσμένη με τα αίματα των Νεομαρτύρων της, σήμερα συνεχίσει να ζει στις καρδίες των απλών και ταπεινών πιστών. Άγιοι Νεομάρτυρες πρεσβεύετε υπέρ ημών.