Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΝΑΟΣ 1

Είναι λοιπόν ο Ναός τόπος ιερός, τόπος ιδιαίτερος, τόπος αγιάσμα­τος και όχι κοινός.

Ό Ναός λέγει ο Άγιος Συμεών Θεσ/νίκης είναι τύ­πος του ουρανού.

Ό Νάρθηξ έχει τον τύπον της γης.

Το Ιερόν Βήμα έχει τον τύπον του Τριαδικού Θεού.

Όλος ο χώρος του Ναού έχει τον τύπον του παραδείσου εις τον όποιον κατοικούν οι Άγγελοι και γε­νικώς όλοι οι άγιοι Προφήται και Απόστολοι: «Εν τω ουρανώ ή πα­ρουσία του Πατρός, ή παρουσία του άφθαρτου Σώματος του Χριστού, ή παρουσία του Παναγίου Πνεύματος. Εκεί ή παρουσία της Πανάχραντου Μητρός του Ιησού ή παρουσία των Αρχαγγέλων και Αγγέλων, ή παρουσία των Προφητών, ή παρουσία των Αποστόλων, ή παρουσία των Αγίων, των Μαρτύρων, των Όσιων και όλων των Δικαίων» (Συμεών Θεσ.).
Το αυτό συναντάται ,το αυτό επιτελείται και εις τον ορθόδοξο Ιε­ρόν Ναό. Όλα όσα υπάρχουν εις τον ουρανό, ‘όλα αυτά τυπούνται και εικονίζονται και εις τον ιερόν Ναό. Το Άγιον Βήμα. Το πανάχραντον Σώμα του Κυρίου. Ή Θεοτόκος. Οι Απόστολοι. Ό αγγελικός κό­σμος και όλοι γενικώς οι Άγιοι. Μεταξύ όλων αυτών ευρισκόμεθα και ημείς και ο κάθε πιστός και εγώ και εσείς και όσοι ευρίσκονται εις τον Ναό και ιστάμεθα ενώπιον του Θρόνου του Θεού. Ούτω λοιπόν εχό­ντων των πραγμάτων οφείλομεν αρκούντως να προσέχωμεν και να λαμβάνωμεν ανάλογον και κατάλληλον θέσιν εις τον Ναό. και δη τώρα οπού γνωρίσαμε τα περί του Ναού. και ακόμη ας γνωρίζομεν και το έξης:

Εις πολλάς Μονάς και εις τάς εισόδους αυτών υπάρχουν αγιογραφημέναι εικόνες πολλών Αγίων.

Εις την είσοδον όμως των Ναών υπάρχουν οι δύο Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ. Ό εις, εις το δεξιόν μέρος και ο έτερος εις το αριστερόν και κρατούν έκαστος ανά εν ειλητάριον (ένα χαρτί το όποιον τυλίγεται εις ρολόν) και ο μεν Μι­χαήλ γράφει τα εξής προειδοποιητικά φοβερά λόγια: «Όσοι βέβηλοι και ράθυμοι τη καρδία μηδόλως τολμήσατε εισελθείν εν τω θείω και ιερώ τούτω κατοικητηρίω. Ό γαρ πάλαι φύλαξ του παραδεί­σου, νυν της νέας ταύτης Εδέμ προσετάχθην και τόδε το ξίφος τεταμένον βροτοί (θνητοί άνθρωποι), βλέποντες τον τρόπον συσταλείτε προς μετάνοιαν ταχύ. Ει δε μη τάς ψυχάς πάντων ανηλεώς αφαι­ρώ». Όσοι λέγει είσθε βέβηλοι, ακάθαρτοι, αμαρτωλοί, αδιάφοροι, αμελείς, ράθυμοι, μη τολμήσετε να εισέλθετε εις το θείον, Ιερόν και άγιον τούτο κατοικητήριον. Διότι ως πάλαι ποτέ ήμουν φύλαξ της τότε Εδέμ και δεν επέτρεπα εις ουδένα την είσοδον, ούτω και τώρα προσε­τάχθην να φυλάσσω την νέαν αυτήν Εδέμ, τουτέστιν τον Ναό αυτόν. Βλέπετε δε το ξίφος τεταμένον, συσταλείτε, συνέλθετε, επιστρέψατε προς μετάνοιαν άλλως τάς ψυχάς πάντων θα αφαιρέσω άνευ ελέους.

Κατά συνέπειαν όσοι εισερχόμεθα και παραμένομε αμετανόητοι και αδιάφοροι και αδιόρθωτοι, συνεχίζοντας να εισερχόμεθα εις τον Ναό, τότε και γρήγορα θα αποθάνωμεν, αλλά και εις την κόλασιν θα καταλήξωμεν.
και ο Αρχάγγελος Γαβριήλ γράφει τα έξης: «Όξυγράφον κάλαμον χειρί κατέχων τους εισιόντας καταγράφω τη βίβλω». Έχω, λέγει, ένα κονδυλοφόρον εις το χέρι μου, ο όποιος είναι οξυγράφος, δεν του διαφεύγει ουδέν απολύτως. και καταγράφω με την πένα αυτήν εις ειδικόν βιβλίον, το όποιον θα παρουσιάσω εν καιρώ εις τον Θεόν, όλους εκείνους οι όποιοι εισέρχονται εις τον Ναό. "Ητοι ποίοι και πώς εισέρχονται. Αυτά ίσως είχεν ύπ' όψιν του ο υμνωδός ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ο οποίος έγραψε τον παρακάτω ύμνο: «Πολλάκις την υμνωδία εκτελών. ευρέθην την αμαρτία εκπληρών. Τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος». Είναι δυ­νατόν, λέγει, να στέκω εις τον Ναό και δη δια της γλώσσης μου να ψάλλω ύμνους και άσματα, εντούτοις δε ή καρδία μου και ο νους μου άλλα να σκέπτωνται και αλλά να επιδιώκουν; Συμπληρώνων ο Μέγας Βασίλειος τα ανωτέρω, λέγει τα εξής:
«Πολλοί εστάσιν εν σχήματι μεν προσευχής ουκ εισί δε εν τη αυλή (Εκκλησία) δια την του νου περιφοράν και αφελκυσμόν της διανοίας αυτών υπό της εν ματαιότητι μερίμνης». Τουτέστιν πολλοί ίστανται μεν εις στάσιν προσευχής, αλλά δεν είναι εντός του Ναού. Διότι αφήνουν τον νουν των να περιφέρεται τήδε κακείσε. και ή διάνοια αυτών έλκεται και προσκολλάται, και δη ευχαρί­στως, εις πολλάς και διαφόρους μεριμνάς και φροντίδας του κόσμου αυτού και της ματαιότητος. και συνεχίζει ο αυτός Άγιος: «Ου τοίνυν έξω ταύτης της αυλής (του Ναού) προσκυνείν προσήκει τω Θεώ. αλλ' ένδον αυτής γεννόμενον». Δια τούτο, λέγει, ο Θεός δεν προσκυ­νείται και δεν λατρεύεται όταν ο νους μας τριγυρίζει έξω του Ναού, διό και οφείλομεν να προσέχωμεν ώστε να μένωμεν πάντα εις τον Ναό και με τον νουν και την καρδία. Δια τον λόγο αυτόν και ο Δαβίδ μας υπο­χρεώνει προς τούτο λέγων: «Προσκυνήσατε τω Κυρίω εν αυλή αγία αυτού» (Ψαλμ. κη' 2).
Πάντα ταύτα λέγονται και τονίζονται δια να εννοήσωμεν ότι είναι ανάγκη να καταβάλεται πάσα δυνατή προσπάθεια εκ μέρους ημών ώστε να ευρισκόμεθα πάντοτε εις την Εκκλησιά, να προσευχώμεθα, να προσκυνούμεν και να λατρεύωμεν τον Θεό με την καρδία μας και με τον νουν μας. Τον νουν, αυτόν τον αντάρτη, ο όποιος δεν εννοεί να σταθεί διόλου εις την κεφαλήν μας ή να μείνει εκεί πού τον τοποθετούμεν. και δι` αυτό απαιτείται βία και επιμονή. Άνευ βίας, άνευ ασκήσεως, άνευ επιμονής και υπομονής δεν θα κατορθώσωμεν ουδέν. Αυτό ο Δαβίδ το γνώριζε' δια τούτο και μακαρίζει εκείνους οι όποιοι βιάζουν τον εαυτόν των και επιμένουν να παραμένουν εντός του Ναού με τον νουν των: «Μακάριοι οι κατοικούντες εν οίκω σου» (Ψαλμ. πγ' 5). και άλλου επίσης λέγει: «Ό πους μου έστη εν ευθύτητι- εν εκκλησίαις ευλογήσω σε, Κύριε» (Ψαλμ. κε' 12). και άλλου: «Επίποθει και εκλείπει ή ψυχή μου εις τάς αυλάς του Κυρίου» (Ψαλμ. πγ'3).
Πιστεύω ότι όλα αυτά τα οποία ελέχθησαν έως εδώ είναι αρκετά δια το θέμα αυτό και ότι κατενοήσαμεν αρκούντως τα περί Εκκλησίας και Ναού γενικώς. Δια τούτο ας διακόψωμεν τώρα την εξιστόρησιν περί του Ναού και ας εισέλθωμεν εντός αυτού, δια να μελετήσωμεν, να περιγράψωμεν και να εξηγήσωμεν όλα εκείνα τα όποια ευρίσκονται εκεί καθώς και όσα τελούνται εντός αυτού, αλλά και πώς και διατί τε­λούνται όλα αυτά.