Κακοθανασία

(Συγγραφέας του κειμένου, πού ακολουθεί σε μετάφραση, είναι Ορθόδοξος Άγγλος Ιερέας. Είναι γνωστός στους αναγνώστες μας, βλ. τεύχος 185 (2006) 12. Εδώ σχολιάζει μιαν έκφραση της αυτοκαταστροφικής μανίας, πού μαστίζει το σύγχρονο δυτικό χριστιανικό κόσμο, μαζί και το δικό μας, την ευθανασία).
Στο δυτικό κόσμο, βλέπουμε σή­μερα να υποθάλπεται μια ευνοϊκή στάση προς την ευθανασία, δηλα­δή την υποβοηθούμενη αυτοκτο­νία. Ως δικαιολογία προβάλλεται ή επιθυμία να λήξει ή ταλαιπωρία του ασθενή, πού δεν έχει ελπίδα ιάσεως, να λήξει, λένε, ένα μάταιο μαρτύριο του. Αυτή ή θεώρηση προ­βλήθηκε πρόσφατα στην τηλεόραση με αφορμή την αυτοκτονία ενός βρετανού.
Πριν απ αυτό, είχαν τύχει έντονης δημοσιότητας κάποιες
περιπτώσεις υποβοηθούμενων αυ­τοκτονιών με πρωτοβουλία μιας οργανώσεως, πού εδρεύει στην Ελβετία και έχει τον τίτλο DIGNITAS (=αξιοπρέπεια).
Είναι γεγονός ότι όλοι μας κά­ποτε είμαστε άρρωστοι, όχι βέβαια πάντα θανάσιμα. Όλοι μας βιώ­νουμε επώδυνες καταστάσεις. Το μόνο αναπόφευκτο πράγμα στη ζωή είναι ο θάνατος. Δύο είναι οι στάσεις, πού μπορούμε να τηρή­σουμε στα δεδομένα αυτά της ζωής.
Ή πρώτη στάση μας υποκινεί να αρνηθούμε τη ζωή μπροστά στην αναπόφευκτη οδύνη και το θάνατο, πού τη συνοδεύουν.
Ή δεύτερη στάση μας λέει ότι πρέπει να βγάλουμε κάτι θετικό από τα αναπόδραστα γεγονότα των βασάνων και του θανάτου.
Ή πρώτη στάση είναι ή ουμα­νιστική. Αυτή βλέπει τον άνθρωπο σαν μια σύνθετη, αλλά θνησιγενή, βιοχημική ανάμειξη σώματος και διάνοιας, πού μας έχει επιβληθεί κατά τύχη μέσα από, χωρίς λο­γική, σειρές τυχαίων γεγονότων, πού ο αριθμός τους μπορεί να φτά­σει ακόμα και σε τετράκις εκα­τομμύρια. Για τους ουμανιστές, και το σώμα και ή διάνοια κάποτε χάνουν τη ζωτικότητα τους και τότε μπορούν να παραδοθούν στην (εξόχως αντί-οικολογική) βιομη­χανία κρεματορίων, πού θυμίζει τους θαλάμους θανάτου των Ναζί.
Ή άλλη στάση είναι πνευματι­κή, ειδικά χριστιανική. Βλέπει τον άνθρωπο σα μια σύνθεση βιο-πνευματικών σχέσεων υλικού σώ­ματος με διάνοια και, πρωτίστως, μιας αθάνατης, αιώνιας και γεμά­της ζωτικότητα ψυχής. Για τον γνήσιο Χριστιανό το σώμα είναι άξιο σεβασμού και πρέπει να αφήνεται στη φθορά της φύσεως, από την οποία προήλθε, ενώ ή ψυχή με όλες τις λειτουργίες της οδηγείται, μετά το χωρισμό της από το σώμα, σε μια άλλη διάσταση υπάρξεως.

Ή πρώτη στάση δεν βλέπει κα­μιά αξιοπρέπεια στις οδύνες της ζωής και στο θάνατο. Αξιοπρέπεια υπάρχει μόνο στη ζωή, πού τερμα­τίζεται με τη μικρότερη δυνατή ταλαιπωρία.
Ή δεύτερη στάση λέει ότι, βιώ­νοντας θετικά τα βάσανα και το θάνατο, μπορεί κανείς να γνωρίσει την όντως μέγιστη δυνατή αξιοπρέ­πεια, εκείνη της μετανοίας, πού στέφεται από τη σωτηρία και του εαυτού του αλλά και άλλων.

Σήμερα βλέπουμε, μια σύγκρουση μεταξύ αυτών των δύο στάσεων, των δύο κοσμοθεωριών. Ή πρώτη κοσμοθεωρία είναι ή μόνη λογική διέξοδος για εκείνους, πού έχουν χάσει την πίστη στη μετά θάνατο ζωή. Αυτοί έχουν χάσει κάθε νόημα για τη ζωή και πριν από το θάνατο. Ή δεύτερη κοσμοθεωρία διακηρύττει ότι οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι αθάνατες και αιώνιες και ότι τούτη ή ζωή, πριν από το θάνατο, έχει νόημα μόνο κάτω από το φως της ζωής μετά θάνατον, Αύτή και μόνο ή προοπτική μεταμορφώνει και μετασχηματίζει όλες τις ιδέες μας για τη ζωή, τις οδύνες και το θάνατο. Αν λείψει αυτή ή προοπτική, τότε όντως ή ζωή, όπως είναι, τα βάσανα, ο θάνατος απαξιώνουν τον άνθρωπο. Κάτω από αυτή την κοσμοθεωρία, oτι ονομάζεται σήμερα ευθανασία, πού σημαίνει καλός θάνατος, είναι στην πραγματικότητα κακοθανασία, δηλαδή, κακός θάνατος'. Ή προπαγάνδα, πού ευνοεί την ευθανασία, την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, είναι έκφραση της απιστίας του σύγχρονου κόσμου.
Ή απώλεια της πίστεως, πού ενυπάρχει μέσα στις σύγχρονες μορφές αυτοκτονίας, έχει αρχίσει εδώ και πενήντα χρόνια. Τότε την ονόμαζαν ο Θάνατος του Θεού.
Τώρα βλέπουμε καθαρά ότι αυτοί, πού διακήρυτταν το θάνατο του Θεού στη νεότητα τους, πενήντα χρόνια πριν, προπαγανδίζουν σήμέρα το θάνατο του ανθρώπου δια της αυτοκτονίας. Ή πίστη στον αυτοχειριασμό του ανθρώπου είναι ή λογική συνέπεια της αυτοκαταστροφικής πίστεως στο θάνατο του θεού.
Υπάρχει μια άλλη όψη του κόσμου. Καταφάσκει στη ζωή διότι καταφάσκει στην πίστη σ" Εκείνον, πού είπε: «Εγώ ειμί ή άνάστάση και ή ζωή». Χωρίς Θεό δεν
υπάρχει ανθρωπιά. Αυτό είναι το μεγάλο μάθημα του εικοστού αιώνα, το όποιο δεν έχει μάθει ακόμα ο εικοστός πρώτος αιώνας,
Έχεις μπροστά σου αυτές τις δύο επιλογές. Διάλεξε και πάρε.
π. Ανδρέας PHILLIPS
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ