Του ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ Γερβασίου Ίωαν. Ραπτοπούλου,
Ιεροκήρυκας της Εκκλησίας της Ελλάδος
«Τις άνθρωπος εξ υμών έχων εκατόν πρόβατα και απολέσας εν εξ αυτών ου καταλείπει τα ενενήκοντα εννέα και πορεύεται επί το απολωλός έως εύρη αυτό;» (Λουκ. 15,3-7).
Στη σειρά των τακτικών επισκέψεων μας στις Φυλακές της Ελλάδος και Φυλακές του κόσμου, βρεθήκαμε Τις ήμερες του Πάσχα, 21-24 Απριλίου 2009, με 75 Έλληνες Μακεδόνες, ορθοδόξους χριστιανούς, από την Θεσσαλονίκη και την ευρύτερη περιοχή της, στις Φυλακές της ομόδοξης Ρουμανίας.
Την Τετάρτη πρωί επισκεφθήκαμε τις Φυλακές Ζιλάβα και Ράχοβα. Οι κρατούμενοι 1.300 στην πρώτη και 1.600 στη δεύτερη, μας περίμεναν. ΟΙ Φυλακές ήταν ενήμερες από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ή επιτυχία αυτών των δύο επισκέψεων ήταν δεδομένη. Τούτο μόνο λέω: Την ευλογημένη εκείνη ήμερα γράφτηκε μία εποποιία χριστιανικής αγάπης στις δύο αυτές Φυλακές. Ή ελληνική ορθόδοξη Ελλάδα μπήκε μέσα σε μία ολόκληρη κοινωνία Ρουμάνων κρατουμένων. Ας έχει δόξα ο Θεός, πού ευλογεί τη διακονία μας αυτή, με γενέθλια πόλη τις Σέρρες της Μακεδονίας μας, εδώ και 32 χρόνια (1978-2009).
Εκεί, στις δύο Φυλακές, έφθασε στην ακοή μου φυσική και πνευματική, μια φωνή-παράκληση. Ήταν ή φωνή ενός ισοβίτη κρατούμενου. Έλληνα κρατουμένου. Το όνομα του Κωνσταντίνος Πασσαρης. Σαν να άκουγα τη φωνή του Έλληνα Μακεδόνα προς τον απόστολο του Χριστού Παύλο: «διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν» (Πράξ. 16,9).
Γνώριζα για τον Έλληνα κρατούμενο, όπως γνωρίζουν και όλοι οι Έλληνες. Πολλά τα αδικήματα του. Και εδώ; στην πατρίδα μας και στη Ρουμανία. Εκείνη την ήμερα και ώρα, που πήρα το παρακλητικό μήνυμα από την «Τρωάδα» των Καρπαθίων ορέων της Τρανσυλβανίας, τη Φυλακή της Γκέρλα ύψιστης ασφαλείας, στάθηκα και συλλογίστηκα τι μου επέβαλλε το καθήκον μου ως κληρικός να πράξω. Περίπτωση να αρνηθώ την πορεία αύτη δεν υπήρχε. Έφερα στη μνήμη μου την παραβολή του απολωλότος προβάτου. Αξιολόγησα την παράκληση πού δέχθηκα. Είναι και ο κρατούμενος αυτός ένα «απολωλός» πρόβατο, είπα. Κανένας δεν εγκληματεί γιατί το θέλει. Ξέρει άλλωστε τις πικρές συνέπειες. Στα τραγικά γεγονότα, πού εκτυλίχθηκαν τότε στην Ελλάδα, κάποια σκεπτόμενη ψυχή είπε: «Κάτι λείπει απ` αυτό το παιδί, για να φτάσει εκεί πού έφτασε».
Είχε δίκαιο. Του έλειπε ή μητρική αγάπη. Του έλειπε το μητρικό χάδι. Δεν γνώρισε ποτέ την αγάπη. Ούτε από τη μητέρα του ούτε και από τη μητριά του. Έκρινα λοιπόν ότι σαν ένας ταπεινός κληρικός, ποιμένας λογικών προβάτων κι εγώ, έπρεπε να κάνω αυτό πού έκανε και ο ποιμένας της παραβολής,, πού δεν είναι άλλος από το Χριστό. Αυτό είπε ο ίδιος: «Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός» (Ίωάν. 10,11). Ή λύση ήταν πια μονόδρομος. Ναι, είπα. Θα πάω. Θα αφήσω τα 75 λογικά πρόβατα τους επισκέπτες συνοδοιπόρους μου στην πορεία αυτή της ανά τον κόσμο αγάπης, και θα φύγω για το ένα. Τα άφησα και πήρα τα βουνά.
Πήρα το δρόμο για τα Καρπάθια όρη, εκεί πάνω στην Τρανσυλβανία. Στα βορειοδυτικά της Ρουμανίας.
Και οι συγγενείς
Οι συγγενείς των σκοτωμένων; Οι χήρες γυναίκες, τα ορφανά παιδιά; Αυτοί τι θα πουν γι` αυτό πού πάω να κάνω; Έδωσα την απάντηση μέσα μου. Θα τους πω: Γυναίκες και παιδιά μου. Αυτό έκανε και ο Άγιος Διονύσιος ο Ζακύνθου, όταν κατέφυγε στα πόδια του μετανοημένος ο φονιάς του αδελφού του. Τον δέχθηκε ο Άγιος. Κι ας σκότωσε τον αδελφό του. Τον δέχθηκε και τον απέκρυψε μάλιστα και από τις καταδιωκτικές. Αρχές. Και το έκανε αυτό με την βαθιά πίστη ότι αυτό πού έκανε ήταν μνημόσυνο για τον σκοτωμένο.
Αυτό έκανε και ο Γέρος του Μοριά. Ό Γέρος έκανε κάτι πιο τολμηρό. Ποιο; Πήρε κι έφερε στο τραπέζι, στο σπίτι, του, το φονιά του αδελφού του. Όταν ή μητέρα του Κολοκοτρώνη είδε το φονιά του παιδιού της να κάθεται στο τραπέζι, παρατήρησε πικραμένη το Γέρο και είπε; Παιδί μου! Και στο τραπέζι μας έφερες το φονιά του παιδιού μου; Και ο μεγαλόψυχος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης της αποκρίθηκε: «Σώπα, Μάνα. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον σκοτωμένο».
Έξαλλου ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, πιστός στη φωνή του Χριστού, που αναζήτησε το απολωλός πρόβατο της παραβολής, ανέβηκε στα βουνά της Εφέσου αναζητώντας ένα λήσταρχο. Και το έκανε αυτό σύμφωνα με τη διδαχή του Χριστού περί «απολωλότος προβάτου» (Λουκ. 15,3-7). Συνάντησε το λήσταρχο. Εκείνος άκουσε το θείο λόγο από τον Απόστολο. Μετανόησε. Πέταξε για πάντα τα φονικά του όπλα και ακολούθησε τον άλλο καλό ποιμένα Απόστολο του Χριστού στην Έφεσο. Και εκεί πια σταδιοδρόμησε Σαν πιστός χριστιανός.
Άλλα τι λέω:
τι έκανε ο Ιησούς πάνω στο Σταυρό Του; Αποστράφηκε το ληστή πού ομολόγησε τη θεότητα του, εξομολογήθηκε μπροστά στη Ρωμαϊκή φρουρά του Γολγοθά και του ζήτησε να τον θυμηθεί στην Βασιλεία Του; Αρνήθηκε την παράκληση του να τον δεχθεί στην Ουράνια Βασιλεία Του; Όχι μονό δεν αρνήθηκε την παράκληση του, αλλά την αποδέχθηκε και τον πήρε μαζί του στον Παράδεισο. Δεν θυμάστε το Έξαποστειλάριο της Μ. Παρασκευής: «Τον ληστήν αυθημερόν του Παραδείσου ηξίωσας Κύριε, κάμε τω ξύλω της ζωής φώτισαν και σώσόν με». Κι αυτό το ψάλλουμε τρεις φορές!
Φαρισαίοι της εποχής
Σε σας όλους, όσοι με κατακρίνατε γιατί πήγα στον Κ. Πάσσαρη, απαντώ: Πήγα στον Πάσσαρη, γιατί αυτό με πρόσταξε ή Ιερατική μου συνείδηση. Γιατί αυτό με πρόσταξε ο Ιησούς, ο Σωτήρας του κόσμου και Σωτήρας όλων των ανθρώπων αυτής της γης, να κάνω.
Σεις δε, γυναίκες των σκοτωμένων και σεις, παιδιά μου ορφανά, ακούστε γιατί πήγα στον φερόμενο ως φονιά των ανδρών σας και των πατεράδων σας: Πήγα, για να κάνω το μνημόσυνο των σκοτωμένων.
Όπως το ίδιο έκανε και ο Άγιος Διονύσιος. Όπως το ίδιο έκανε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για τον σκοτωμένο αδελφό του. Και μάθετε και τούτο: Πάντα μνημονεύω τα ονόματα των σκοτωμένων ανδρών σας και πατεράδων σας στο Ιερό Θυσιαστήριο. Πάντα. Όπως ακριβώς κάνω και για τους γονείς μου Ιωάννη και Ευαγγελία.
Και ερωτώ: Οι κατήγοροι μου προσεύχονται για τις ψυχές των σκοτωμένων σας;
Ήρθαν να σας δουν στα σπίτια σας; Σάς συμπαραστάθηκαν ηθικά και οικονομικά, αν αυτό το έχετε ανάγκη; «Παραφρόνων λαλώ». Παραλογίζουαι ως ο Απ. Παύλος (Β' Κορινθ. 11,23), και λέγω: Εγώ αυτό το κάνω σε πολλούς σκοτωμένους αστυφύλακες. Το έκανα στους οικείους των δύο αστυφυλακών, πού σκοτώθηκαν από το Ρώσο κακοποιό, κατά τη μεταγωγή του από τα Γιάννενα στην Κομοτηνή. Και τους συμπαραστάθηκα με γράμματα μου. Και τους συνέδραμα οικονομικά. Ρωτήστε τους οικείους τους στην Άρτα και στα Γιάννενα. Δέστε και τον Τύπο εκείνες τις ήμερες. Εγώ πώς και πότε να τους προφτάσω όλους; Να πω και τούτο στους επικριτές μου; Ποιος απ` αυτούς συμπαραστάθηκε στους οικείους των δύο σκοτωμένων αστυφυλάκων από το Ρώσο κακοποιό; Ερωτώ, ποιος; Άλλα ας μη τα πω όλα...
Και πήγα στον Κωνσταντίνο Πάσσαρη εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και από αυτό το Βουκουρέστι. Πήγα αψηφώντας και κόπο και χρήματα όχι λίγα από την τσέπη μου. Και πήγα δυο φορές. Και δεν θα κουρασθώ να πηγαίνω. Και είμαι, κ. επικριτές, 78 χρονών. Άλλα μπροστά στο καθήκον μου, δεν υπολογίζω τίποτε. Και θα είμαι ευτυχής, όπως τούτο το λέω στους κρατουμένους κάθε φυλακής, αν η καρδιά μου χτυπήσει τον τελευταίο της χτύπο στην ωραία αύτη πορεία μου της χριστιανικής αγάπης. Στις επισκέψεις μου αυτές. Σε κάποια φυλακή. Στην ώρα της ομιλίας μου, όταν υψώνοντας τη φωνή μου με πόνο και αγάπη, λέω στους κρατουμένους με αφορμή το ληστή του Σταυρού: Εμπρός, αδελφοί μου κρατούμενοι! Να γίνουμε όλοι μας ληστές, για να ληστέψουμε τον Παράδεισο, όπως τον λήστεψε, κατά την έκφραση του ιερού Αυγουστίνου, και ο ληστής του Σταυρού. Όχι όμως με όπλα και σπαθιά, αλλά μόνο με την ολοκληρωτική μετάνοια μας.
Ό Κωνσταντίνος Πάσσαρης, κ. επικριτές μου, βρίσκεται στο δρόμο τής μετάνοιας. Μόνο αυτό λέω τώρα. Τίποτε περισσότερο. Και δεν λέω τίποτε άλλο, γιατί δεν έχετε τη δυνατότητα να το αποδεχθείτε. Εκεί πάνω στα Καρπάθια όρη εγώ, κάθε φορά πού ανεβαίνω, τελώ μνημόσυνο των σκοτωμένων. Σείς τι κάνετε; Άλλα το θέμα είναι μεγάλο. Γι' αυτό και προσεχώς εκδίδω βιβλίο με το ίδιο θέμα: ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΠΑΣΣΑΡΗ, οπού αναλύω το θέμα εκτενέστερα με βάση το Ευαγγέλιο και την Άγιοπατερική παράδοση, διανθισμένο με σχετικές εικόνες.
Σχετικά βιβλία μου: 1. «Ιερά Μονή ληστών». 2. «Άγιοι Βάρβαροι».
Την Τετάρτη πρωί επισκεφθήκαμε τις Φυλακές Ζιλάβα και Ράχοβα. Οι κρατούμενοι 1.300 στην πρώτη και 1.600 στη δεύτερη, μας περίμεναν. ΟΙ Φυλακές ήταν ενήμερες από το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ή επιτυχία αυτών των δύο επισκέψεων ήταν δεδομένη. Τούτο μόνο λέω: Την ευλογημένη εκείνη ήμερα γράφτηκε μία εποποιία χριστιανικής αγάπης στις δύο αυτές Φυλακές. Ή ελληνική ορθόδοξη Ελλάδα μπήκε μέσα σε μία ολόκληρη κοινωνία Ρουμάνων κρατουμένων. Ας έχει δόξα ο Θεός, πού ευλογεί τη διακονία μας αυτή, με γενέθλια πόλη τις Σέρρες της Μακεδονίας μας, εδώ και 32 χρόνια (1978-2009).
Εκεί, στις δύο Φυλακές, έφθασε στην ακοή μου φυσική και πνευματική, μια φωνή-παράκληση. Ήταν ή φωνή ενός ισοβίτη κρατούμενου. Έλληνα κρατουμένου. Το όνομα του Κωνσταντίνος Πασσαρης. Σαν να άκουγα τη φωνή του Έλληνα Μακεδόνα προς τον απόστολο του Χριστού Παύλο: «διαβάς εις Μακεδονίαν βοήθησον ημίν» (Πράξ. 16,9).
Γνώριζα για τον Έλληνα κρατούμενο, όπως γνωρίζουν και όλοι οι Έλληνες. Πολλά τα αδικήματα του. Και εδώ; στην πατρίδα μας και στη Ρουμανία. Εκείνη την ήμερα και ώρα, που πήρα το παρακλητικό μήνυμα από την «Τρωάδα» των Καρπαθίων ορέων της Τρανσυλβανίας, τη Φυλακή της Γκέρλα ύψιστης ασφαλείας, στάθηκα και συλλογίστηκα τι μου επέβαλλε το καθήκον μου ως κληρικός να πράξω. Περίπτωση να αρνηθώ την πορεία αύτη δεν υπήρχε. Έφερα στη μνήμη μου την παραβολή του απολωλότος προβάτου. Αξιολόγησα την παράκληση πού δέχθηκα. Είναι και ο κρατούμενος αυτός ένα «απολωλός» πρόβατο, είπα. Κανένας δεν εγκληματεί γιατί το θέλει. Ξέρει άλλωστε τις πικρές συνέπειες. Στα τραγικά γεγονότα, πού εκτυλίχθηκαν τότε στην Ελλάδα, κάποια σκεπτόμενη ψυχή είπε: «Κάτι λείπει απ` αυτό το παιδί, για να φτάσει εκεί πού έφτασε».
Είχε δίκαιο. Του έλειπε ή μητρική αγάπη. Του έλειπε το μητρικό χάδι. Δεν γνώρισε ποτέ την αγάπη. Ούτε από τη μητέρα του ούτε και από τη μητριά του. Έκρινα λοιπόν ότι σαν ένας ταπεινός κληρικός, ποιμένας λογικών προβάτων κι εγώ, έπρεπε να κάνω αυτό πού έκανε και ο ποιμένας της παραβολής,, πού δεν είναι άλλος από το Χριστό. Αυτό είπε ο ίδιος: «Εγώ ειμί ο ποιμήν ο καλός» (Ίωάν. 10,11). Ή λύση ήταν πια μονόδρομος. Ναι, είπα. Θα πάω. Θα αφήσω τα 75 λογικά πρόβατα τους επισκέπτες συνοδοιπόρους μου στην πορεία αυτή της ανά τον κόσμο αγάπης, και θα φύγω για το ένα. Τα άφησα και πήρα τα βουνά.
Πήρα το δρόμο για τα Καρπάθια όρη, εκεί πάνω στην Τρανσυλβανία. Στα βορειοδυτικά της Ρουμανίας.
Και οι συγγενείς
Οι συγγενείς των σκοτωμένων; Οι χήρες γυναίκες, τα ορφανά παιδιά; Αυτοί τι θα πουν γι` αυτό πού πάω να κάνω; Έδωσα την απάντηση μέσα μου. Θα τους πω: Γυναίκες και παιδιά μου. Αυτό έκανε και ο Άγιος Διονύσιος ο Ζακύνθου, όταν κατέφυγε στα πόδια του μετανοημένος ο φονιάς του αδελφού του. Τον δέχθηκε ο Άγιος. Κι ας σκότωσε τον αδελφό του. Τον δέχθηκε και τον απέκρυψε μάλιστα και από τις καταδιωκτικές. Αρχές. Και το έκανε αυτό με την βαθιά πίστη ότι αυτό πού έκανε ήταν μνημόσυνο για τον σκοτωμένο.
Αυτό έκανε και ο Γέρος του Μοριά. Ό Γέρος έκανε κάτι πιο τολμηρό. Ποιο; Πήρε κι έφερε στο τραπέζι, στο σπίτι, του, το φονιά του αδελφού του. Όταν ή μητέρα του Κολοκοτρώνη είδε το φονιά του παιδιού της να κάθεται στο τραπέζι, παρατήρησε πικραμένη το Γέρο και είπε; Παιδί μου! Και στο τραπέζι μας έφερες το φονιά του παιδιού μου; Και ο μεγαλόψυχος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης της αποκρίθηκε: «Σώπα, Μάνα. Αυτό είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον σκοτωμένο».
Έξαλλου ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, πιστός στη φωνή του Χριστού, που αναζήτησε το απολωλός πρόβατο της παραβολής, ανέβηκε στα βουνά της Εφέσου αναζητώντας ένα λήσταρχο. Και το έκανε αυτό σύμφωνα με τη διδαχή του Χριστού περί «απολωλότος προβάτου» (Λουκ. 15,3-7). Συνάντησε το λήσταρχο. Εκείνος άκουσε το θείο λόγο από τον Απόστολο. Μετανόησε. Πέταξε για πάντα τα φονικά του όπλα και ακολούθησε τον άλλο καλό ποιμένα Απόστολο του Χριστού στην Έφεσο. Και εκεί πια σταδιοδρόμησε Σαν πιστός χριστιανός.
Άλλα τι λέω:
τι έκανε ο Ιησούς πάνω στο Σταυρό Του; Αποστράφηκε το ληστή πού ομολόγησε τη θεότητα του, εξομολογήθηκε μπροστά στη Ρωμαϊκή φρουρά του Γολγοθά και του ζήτησε να τον θυμηθεί στην Βασιλεία Του; Αρνήθηκε την παράκληση του να τον δεχθεί στην Ουράνια Βασιλεία Του; Όχι μονό δεν αρνήθηκε την παράκληση του, αλλά την αποδέχθηκε και τον πήρε μαζί του στον Παράδεισο. Δεν θυμάστε το Έξαποστειλάριο της Μ. Παρασκευής: «Τον ληστήν αυθημερόν του Παραδείσου ηξίωσας Κύριε, κάμε τω ξύλω της ζωής φώτισαν και σώσόν με». Κι αυτό το ψάλλουμε τρεις φορές!
Φαρισαίοι της εποχής
Σε σας όλους, όσοι με κατακρίνατε γιατί πήγα στον Κ. Πάσσαρη, απαντώ: Πήγα στον Πάσσαρη, γιατί αυτό με πρόσταξε ή Ιερατική μου συνείδηση. Γιατί αυτό με πρόσταξε ο Ιησούς, ο Σωτήρας του κόσμου και Σωτήρας όλων των ανθρώπων αυτής της γης, να κάνω.
Σεις δε, γυναίκες των σκοτωμένων και σεις, παιδιά μου ορφανά, ακούστε γιατί πήγα στον φερόμενο ως φονιά των ανδρών σας και των πατεράδων σας: Πήγα, για να κάνω το μνημόσυνο των σκοτωμένων.
Όπως το ίδιο έκανε και ο Άγιος Διονύσιος. Όπως το ίδιο έκανε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης για τον σκοτωμένο αδελφό του. Και μάθετε και τούτο: Πάντα μνημονεύω τα ονόματα των σκοτωμένων ανδρών σας και πατεράδων σας στο Ιερό Θυσιαστήριο. Πάντα. Όπως ακριβώς κάνω και για τους γονείς μου Ιωάννη και Ευαγγελία.
Και ερωτώ: Οι κατήγοροι μου προσεύχονται για τις ψυχές των σκοτωμένων σας;
Ήρθαν να σας δουν στα σπίτια σας; Σάς συμπαραστάθηκαν ηθικά και οικονομικά, αν αυτό το έχετε ανάγκη; «Παραφρόνων λαλώ». Παραλογίζουαι ως ο Απ. Παύλος (Β' Κορινθ. 11,23), και λέγω: Εγώ αυτό το κάνω σε πολλούς σκοτωμένους αστυφύλακες. Το έκανα στους οικείους των δύο αστυφυλακών, πού σκοτώθηκαν από το Ρώσο κακοποιό, κατά τη μεταγωγή του από τα Γιάννενα στην Κομοτηνή. Και τους συμπαραστάθηκα με γράμματα μου. Και τους συνέδραμα οικονομικά. Ρωτήστε τους οικείους τους στην Άρτα και στα Γιάννενα. Δέστε και τον Τύπο εκείνες τις ήμερες. Εγώ πώς και πότε να τους προφτάσω όλους; Να πω και τούτο στους επικριτές μου; Ποιος απ` αυτούς συμπαραστάθηκε στους οικείους των δύο σκοτωμένων αστυφυλάκων από το Ρώσο κακοποιό; Ερωτώ, ποιος; Άλλα ας μη τα πω όλα...
Και πήγα στον Κωνσταντίνο Πάσσαρη εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα και από αυτό το Βουκουρέστι. Πήγα αψηφώντας και κόπο και χρήματα όχι λίγα από την τσέπη μου. Και πήγα δυο φορές. Και δεν θα κουρασθώ να πηγαίνω. Και είμαι, κ. επικριτές, 78 χρονών. Άλλα μπροστά στο καθήκον μου, δεν υπολογίζω τίποτε. Και θα είμαι ευτυχής, όπως τούτο το λέω στους κρατουμένους κάθε φυλακής, αν η καρδιά μου χτυπήσει τον τελευταίο της χτύπο στην ωραία αύτη πορεία μου της χριστιανικής αγάπης. Στις επισκέψεις μου αυτές. Σε κάποια φυλακή. Στην ώρα της ομιλίας μου, όταν υψώνοντας τη φωνή μου με πόνο και αγάπη, λέω στους κρατουμένους με αφορμή το ληστή του Σταυρού: Εμπρός, αδελφοί μου κρατούμενοι! Να γίνουμε όλοι μας ληστές, για να ληστέψουμε τον Παράδεισο, όπως τον λήστεψε, κατά την έκφραση του ιερού Αυγουστίνου, και ο ληστής του Σταυρού. Όχι όμως με όπλα και σπαθιά, αλλά μόνο με την ολοκληρωτική μετάνοια μας.
Ό Κωνσταντίνος Πάσσαρης, κ. επικριτές μου, βρίσκεται στο δρόμο τής μετάνοιας. Μόνο αυτό λέω τώρα. Τίποτε περισσότερο. Και δεν λέω τίποτε άλλο, γιατί δεν έχετε τη δυνατότητα να το αποδεχθείτε. Εκεί πάνω στα Καρπάθια όρη εγώ, κάθε φορά πού ανεβαίνω, τελώ μνημόσυνο των σκοτωμένων. Σείς τι κάνετε; Άλλα το θέμα είναι μεγάλο. Γι' αυτό και προσεχώς εκδίδω βιβλίο με το ίδιο θέμα: ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΠΑΣΣΑΡΗ, οπού αναλύω το θέμα εκτενέστερα με βάση το Ευαγγέλιο και την Άγιοπατερική παράδοση, διανθισμένο με σχετικές εικόνες.
Σχετικά βιβλία μου: 1. «Ιερά Μονή ληστών». 2. «Άγιοι Βάρβαροι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας ευχαριστούμε.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.