Ή γυναίκα του χθές και του σήμερα

Ή γυναίκα του χθές και του σήμερα
Π ΑΥΛΟΣ Κ. ΤΟΥΤΟΥΖΑΣ, Καθηγητής - Διευθυντής ΕΛ.Ι.ΚΑΡ.
Σήμερα ή γυναίκα είναι παράγων στην πρόοδο της οικονομίας και στο επίπεδο ζωής μιας χώρας. Ένα καλό νοσοκομείο προϋποθέτει καλή νοσηλεύτρια καί, βέβαια, καλούς γιατρούς πού σε ένα σημαντικό ποσοστό είναι θήλεις. Το ίδιο συμβαίνει στο εργοστάσιο, στο κατάστημα, στην τράπεζα, στο δικαστήριο, στο υπουργείο. Γενικά ή γυναίκα προσφέρει στην παραγωγή όσο και ό άνδρας.
Υπάρχει εξίσωση μισθών. Διευθυντής η διευθύντρια π.χ. νοσοκομείου έχουν τον ίδιο μισθό. Όμως παλιά, ακόμη και χθες, οί γυναίκες υστερούσαν, έπαιρναν μικρότερο μισθό από τους άνδρες. Εδώ φταίνε οί αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι. Στήν άκρη, στον γυναικωνίτη. Πράγμα τις έλεγαν οι του Ρωμαϊκού Δικαίου. Ή γυναίκα είναι ύλη καί ό άνδρας δίνει τη μορφή λέγει ό Αριστοτέλης. Τα ίδια ό Σωκράτης (Πλάτωνος Πολ. Α 1259), προξενήτρα κακών μυρίων κράζει ό Ευριπίδης (Μήδεια 400-409). Και ή γυναίκα έμενε σεβαστή στα πρόσωπα Θεών της κορυφής του Όλύμπου, της Ήρας, της Αθηνάς, της Αφροδίτης... Κατά τα αλλά ήταν συνεχώς στο σπίτι ενώ έξω κυκλοφορούσε μόνο ή Ασπασία, βόμβα του σεξ την οποία σε καράβι με άλλες όμοιες πολλές έφερε ή Θαλγηρία από τη Μίλητο στο νέο κέντρο του κόσμου, την Αθήνα. Βόμβες, ή Φρύνη, ή Λαίς, και ή ποιήτρια Σαπφώ πού κοίταγε γυναίκες από τη Λέσβο. Ήταν και ή Ελένη, και ή Βρησυίς, μπαλάκια στον πόλεμο της Τροίας, ήταν και ή Ολυμπιάδα ή πολύπλοκη, σύζυγος του βασιλιά Φιλίππου.
Ό Χριστιανισμός άλλαξε την ιστορία .Ουκ ένι αρσεν ή θήλυ... Στή Θεία Κοινωνία άνδρας και γυναίκα ισόποσα μεταλαμβάνουν από τον ίδιο ιερέα, το ίδιο Ποτήριον της Ζωής στο Ιερό Βήμα σε στιγμές της Λειτουργίας πού το εκκλησίασμα φθάνει τη μέγιστη πυκνότητα. Βέβαια μόλις βγαίνουν από το Ναό οί άνδρες διαφωνούν καί, όπως λέγει ό Αγιος Βασίλειος, είναι οί άνδρες πού φτιάχνουν τους νόμους. Όμως ό Βόσπορος τελικά το αποφάσισε, και ή Πολιτεία θέλει στην οικογένεια τον άνδρα και τη γυναίκα να έχουν ίσα δικαιώματα. Και για τους δυο ό δικαστής έχει τα ίδια χαρτιά στα χέρια του, την ίδια σκέψη σε μοιχεία, στο διαζύγιο, παντού. Από το Βόσπορο αυτοί οί νόμοι πήγαν στους Βαρβάρους της Ευρώπης, Γότθους, Βισιγότθους, Βανδάλους, Ουνους, Σάξωνες, Κέλτες, Βίκινγκς, Ίβηρες, Γαλάτες. Οι ίδιοι νόμοι πήγαν αργότερα στους Σλάβους και τους Ρώσους ώστε να φτάσουμε σήμερα στα ακατάληπτα για το Θεμιστοκλή, τον Περικλή, τον Καίσαρα, αλλά και τους Μουσουλμάνους: όταν ακούνε ότι ό πλανητάρχης Κλίντον δίνει εξηγήσεις σε δικαστή, ως παντρεμένος, επειδή χάιδεψε τα πόδια μιας γυναίκας. Σέ τεύχος του 2006 γαλλικού περιοδικού αναφέρεται οτι άρχοντας της Σαουδικής Αραβίας έχει είκοσι δυο συζύγους και επιπλέον διακόσιες παλλακίδες. Εκείνος εκπλήσσεται ότι μπορεί να υπάρχουν τέτοιοι νόμοι για τον Κλίντον και είναι έτοιμος να του στείλει όσες γυναίκες θέλει. Ή μουσουλμάνα οφείλει πίστη στον άνδρα Ως μοιχαλίς λιθοβολείται και στην πράξη της μοιχείας ή μοιχός τιμωρείται ενώ ό μοιχός απουσιάζει!
Αυτά βέβαια ίσχυαν σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Ή γυναίκα κατά την εμμηνόρροια εθεωρείτο μιασματική κατά τους Ιουδαίους. Ό Ιουδαίσμός απαγόρευε στη γυναίκα το διαζύγιο εκτός αν ό άνδρας ήταν βυρσοδέψης. Ή γυναίκα στο δικαστήριο δεν ήταν αξιόπιστη ούτε είχε κληρονομικά δικαιώματα και όταν πέθαινε ό άνδρας της ή περιουσία περνούσε στον αδελφό, τον οποίο αν ήταν άγαμος έπρεπε να παντρευτεί για την απόκτηση παιδιών. Γενικότερα στο μεσογειακό χώρο και στη Μέση Ανατολή, εκτός από μητέρα, ή γυναίκα ήταν καλή μόνο ως ιερόδουλη νό υπηρετεί στους ναούς πού ήταν αφιερωμένοι στον πάνδημο έρωτα. Βέβαια όλη αυτή ή παράδοση ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξει παρά την αλλαγή στην πολιτική Ιστορία με τη νομιμοποίηση των χριστιανικών θέσεων από τον Αγιο και Μέγα Κωνσταντίνο το 313μ.Χ. πού εισήγαγε την άνεξιθρησκεία. Ή εκκλησία του Βυζαντίου ήταν μονότονη στο κήρυγμα του Χριστού, οί νόμοι του Βοσπόρου ακατάλυτοι μέχρι σήμερα για αυτή τη σχέση άνδρα και γυναίκας, όμως φάνηκε πολύ δύσκολο ό άνδρας να μοιραστεί την εξουσία. Έτσι και ό Θωμάς ό Ακινάτης, φιλόσοφος και άγιος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, αμφισβητεί «την ύπαρξη ψυχής στη γυναίκα» (Ν. Νικολάου Κοινωνία, 2005, τεύχος 2: 142-147). Ό Νίτσε συνιστά να έχεις μαστίγιο
όταν πλησιάζεις γυναίκα άλλα και ό ιερός Αυγουστίνος δεν είναι σωστός όταν υποστηρίζει οτι ή γυναίκα ευχαριστείται μόνο όταν βλέπει τον εαυτό της στον καθρέπτη. Ακόμα και ό Ντοστογιέφσκι είναι παρασυρμένος από τους αρχαίους λέγοντας ότι «μόνο ό διάβολος ξέρει τί πράγμα είναι ή γυναίκα»(Ν.Νικολάου, 2005, Κοινωνία). Το ότι ή γυναίκα έχει λιγότερο βάρος από τον άνδρα με περισσότερο λίπος για καμπύλες είναι ηθελημένα μικρονοικό επιχείρημα και μάλιστα διανοητών για να υποστηρίζουν την κατωτερότητα της γυναίκας. Ούτε το μυαλό πάει με το ζύγι και επειδή ό εγκέφαλος στον άνδρα ζυγίζει 1.300 γρ. και στη γυναίκα 1.200 γρ. δεν υστερεί στο λέγειν ή γυναίκα.
Με του Χριστού την πίστη την αγία αποκτά σιγά-σιγά και ή γυνή ελευθερία. Αυτό άδεται και ψάλλεται και ιερουργείται εμπρός στον κόσμο σε κάθε σπιθαμή της Γης, σε κάθε ενορία, κάθε Κυριακή και κάθε εορτή, συνεχώς όλο το χρόνο, όλα τα έτη. Έτσι αντιλαμβάνονται και οί καθυστερημένοι ότι ή γυναίκα είναι κάτι περισσότερο από ορμόνες και καμπύλες. Είναι κάτι καλύτερο από χορούς-κινήσεις της κοιλιάς και χάδια- μάτια φλογερά για να εξάπτουν ορμές περαστικών ανδρών. Ούτε είναι μόνο ή καλή γη που καλλιεργείται για να δεχθεί τον σπόρο της αναπαραγωγής. Αυτά όλα υπάρχουν και επιτελούνται στο πλαίσιο του Μυστηρίου με τις ευχές του Θεού και των ανθρώπων. Ομως ή γυναίκα έχει όνομα και με αυτό μεταλαμβάνει «εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον». Και ή ζωή θέλει ελευθερία εις αγαθόν, και μάλιστα σε βαθμό δουλείας εις το αγαθόν και ή γυναίκα ελεύθερη μεταλαμβάνει ως δούλη του Θεού. Έτσι εμφανίζονται οί πρώτες γυναίκες στην ιστορία πού δεν είναι ιερόδουλες των χαμαιτυπίων ή σεξοβόμβες, αυλητρίδες, ορχηστρίδες προνομιούχων συμποσιαζομένων, πάντοτε άνευ της μητέρας των παιδιών τους. Εμφανίζεται τώρα και προβάλλεται στην ιστορία ή Λυδία στους Φιλίππους, ή Πρίσκιλλα στην Κόρινθο, ή Αικατερίνα ή σοφή στην Αλεξάνδρεια, όλες αγίες. Τα λίγα ή πολλά γράμματα δεν είναι μόνο για τη Θαλγηρία, την Ασπασία, τη Φρύνη, τη Λαΐδα, να ξέρουν να μιλούν στους υψηλούς πελάτες. Πρέπει να μάθει γράμματα και ή φτωχή και πέρα από την προσευχή, να γίνει δασκάλα των παιδιών της όπως ή Θεοδότη, δασκάλα του Ψελλού. Ως μοναχή στο Μοναστήρι να εντρυφά στο Ευαγγέλιο, να φθάσει να γίνει Ηγουμένη και να πειθαρχεί στην προτροπή του Αγίου Βασιλείου μαθαίνοντας άπ' έξω τον Όμηρο - Ίλιάδα και Όδύσσεια, -αιώνια ποιήματα της αρετής. Ή γυναίκα να εργάζεται ως νοσηλεύτρια, ιατρίνα, αγιογράφος, γραμματεύς, ως ή Αγαθή γραμματέας του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ζ'. Ή Εικασία να γράφει ποίημα για την «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσαν ...» ψαλλόμενο εις τον αιώνα. Ως Αννα Κομνηνή να γίνεται συγγραφεύς πού καλύπτει την Ιστορία μεγάλης περιόδου καλύτερα από άλλους ιστορικούς. Σέ κρίσιμες καμπές της ιστορίας οι γυναίκες να πρωταγωνιστούν επιτυχώς για Ορθοδοξία, για Ελληνισμό, όπως ή αυτοκράτειρα Ειρήνη ή Αθηναία πού συγκροτεί την Ζ' Οικουμενική Σύνοδο (787 μ.Χ.) για να νικήσει τους εικονομάχους και αργότερα ή Θεοδώρα με τον υιόν της Μιχαήλ Γ' να αναστηλώσει σταθερά πλέον τις εικόνες και να εορτάσει πρώτη το 843 μ.Χ. την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Ή νίκη ήταν μεγάλη, επειδή αν επικρατούσαν οί εικονομάχοι σήμερα θα κυκλοφορούσαμε με κελεμπία ως οί Άρειανοί, μετέπειτα Μουσουλμάνοι (Σαρδελής). Ήταν λοιπόν καταλυτική ή εμφάνιση εκείνων ιών δυο γυναικών, της Ειρήνης της Αθηναίας καϊ της Θεοδώρας, οί όποιες μετά αρκετούς αιώνες επανέφεραν τον Ελληνισμό στο μέτωπο της Ιστορίας και από θέσεως ισχύος έδωσαν κανόνες ζωής στην Ευρώπη και Χριστιανικό πολιτισμό στους Ρώσους και του Σλάβους. Με τέτοια δυναμική του Βυζαντίου, όπου συνεχώς υπενθυμίζεται σε κάθε εκκλησία το ισοδύναμο της γυναίκας με τον άνδρα, τί να σου κάνει ή εξουσία; Αναγκάζεται να αποσύρει ενα-ενα τα προνόμια-ταμπού πού είναι μόνο για άνδρες. Μαζί με τους 12 Μαθητάς ακούγονται πολύ ή Μάρθα και ή Μαρία, αδελφές του Λαζάρου. Και στη σκηνή της επισκέψεως Του ό Χριστός αποδίδει εύσημα στη Μαρία ή οποία συμπεριφέρεται θαρραλέα και αντίθετα προς τους Ιουδαίους πού απαγόρευαν στη γυναίκα ακόμη καϊ να διαβάζει τη Βίβλο. Ή Μαρία «την αγαθή μερίδα έξελέξατο» καϊ άκουγε το λόγο του Θεού από τον ίδιο το Χριστό. Ενώ ή αδελφή της ή Μάρθα πάλευε να περιποιηθεί τον Επισκέπτη. Πέρα από τις δυο αυτές αδελφές στο Ευαγγέλιο, είναι και ή Μαρία ή Μαγδαληνή, ή Μαρία του Κλωπά, ή Σαλώμη κ.ά. «Και διαγενομένου του Σαββάτου... ανατείλαντος του ηλίου...» οί Μυροφόρες θα μαρτυρήσουν πρώτες την Ανάσταση του Χριστού, μάλιστα ή Μαγδαληνή θα ακούσει και το «μη μου απτού...» όταν πήγε να ακουμπήσει το χέρι της στον Αναστάντα. Ή παγκόσμια ήμερα της Γυναίκας γιορτάζεται στην εκκλησία την Κυριακή των Μυροφόρων, δυο εβδομάδες μετά το Πάσχα.