Διηγήσεις Καθηγουμένου Ιεράς ΜονήςΓουβερνέτο (Αγίου Ιωάννου), Διονυσίου Βεκάκη ο όποιος ήτο κατά τον εξαφορισμόν του 1936 εις τα Κεραμιά Χανίων Ε

Αφού κατ' εντολή του επισκόπου Χανίων Άγαθαγγέλου Ξηρουχάκη, επί 40 ήμερες νήστεψαν όλοι στα Κεραμιά και εμείς οι ιερομόναχοι, επήγαμε για τον εξαφορισμόν, εγώ και ο π. Ιωαννίκιος. Επίσης από την Αγία Τριάδα (Ί. Μονή), ο π. Δαμασκηνός, ο όποιος ήτανε ένας άγιος άνθρωπος πράγματι σήμερα δύσκολα βρίσκει κανείς τέτοιους αγίους ιερομόναχους, ο π. Μελέτιος Καζάκος, διάκος (αυτός είναι τώρα, ζει) εις ιερόν ναό αγίας Βαρβάρας Ψυχικού Αθηνών ως εφημέριος, και άλλοι ιερομόναχοι, το Σάββατο το απόγευμα, εις τον ιερόν ναό της Μεταμορφώσεως στο χωριό Παναγιά, οπού είχαν όλους τους δαιμονισμένους. Διαβάσαμε τον εσπερινό διαβάσαμε παράκλησι διαβάζαμε και όλη τη νύκτα ευχές του εξαφορισμού και διάφορες ευχές άλλες, πού έχει ή εκκλησία μας σ' αυτές τις περιπτώσεις. Ως γνωστόν οι προπάτορες των κατοίκων των Κεραμιών, δηλαδή μερικοί από αυτούς, είχαν κλέψει τα τιμαλφή και τα αφιερώματα, από την ιερά μονή της 'Αγίας Τριάδος (πού είναι κοντά στο Ιδικό μας μοναστήρι και οι ιερομόναχοι της μονής έκαναν αφορισμό κατά των κλεπτών έως επτά γενεάς. Όλα τα τιμαλφή της μονής τα έκρυψαν εις το χωρίον Παναγιά Κεραμιών, σε ένα τάφο, σε ένα λάκκο, κάτω από το καμπαναριό της εκκλησίας.Μέσα στην εκκλησία είχανε όπως είπανε τους δαιμονισμένους, γυναίκες και άνδρες, ξαπλωμένους στο δάπεδο. Τις γυναίκες τις είχανε ράψει τα φουστάνια, έτσι ώστε στις κρίσεις πού παθαίνανε και στις κινήσεις και σπασμούς να μη φαίνονται τα γυμνά μέρη του σώματος τους. Το τι είδα με τα μάτια μου δεν περιγράφεται! Φοβήθηκα! Ήτανε φόβος και τρόμος! Να φωνάζουν, να ουρλιάζουν, σαν να τους σφάζει κανείς με το μαχαίρι' να σπαράσσονται" να βγάζουν τόσους αφρούς από το στόμα, ώστε να νομίζει κανείς, ότι θα υγρανθεί, θα γέμιση όλο το δάπεδο να βρίζουν και να λένε αισχρά στον Δεσπότη, στους ιερείς, στους κοσμικούς να λέγουν αμαρτίες και πράξεις κακές πού έκαναν σ' αυτούς πού μπαίναν στην εκκλησία! π.χ. 'Ρε κερατά, εσύ δεν έκλεψες το τάδε! Δεν είπες ψέματα! Δεν πήγες εκεί κι έκανες εκείνη την πράξι! Μωρή, χθες το βράδυ πού πήγες εκεί, κι έκανες εκείνο κ.ο.κ.τις έβλεπα πότε πότε να σηκώνονται στον αέρα! Να σηκώνωνται και να πέφτουν ξανά, σαν το τόπι, κάνοντας τον θόρυβο μόνον, τον κτύπον της πτώσεως, χωρίς να παθαίνουν σχεδόν τίποτε από την πτώσιν!Μερικές άνοιγαν το στόμα τους και βγάζαν μία γλώσσα, δύο πιθαμές έξω! Μερικές τις άρπαζαν οι δαίμονες και τις σήκωναν μέχρι το ταβάνι! "Ήτο κάτι φοβερό, κάτι τρομερό, φρικτό ή όλη κατάστασις και είχα φοβηθή πολύ. Σέ κανένα δεν εύχομαι να ίδή τέτοια πού είδα, διότι πράγματι, είναι φόβος και τρόμος μέγας!Τότε ό π. Δαμασκηνός λέγει εις τον Δεσπότη: «Θεοφιλέστατε, επιτιμήσατε τα ακάθαρτα πνεύματα να μη βρίζουν, να μη λέγουν αισχρά και τα κακά πού έγιναν στο χωριό, για να μη συμβή και κανένα κακό, μεταξύ των χωρικών».Τότε βγαίνει με τη ράβδο του ο Δεσπότης και λέγει: «Εν ονόματι της Αγίας Τριάδος το στόμα σας να κλείση». Πράγματι το στόμα τους έκλεισε" δε μιλούσαν καθόλου! Σε λίγο μπήκαμε στη Λειτουργία. Κόσμος ήτο πάρα πολύς. Έξω από την εκκλησία, ήταν πάρα πολλές εκατοντάδες άτομα. Είχαν έρθει σχεδόν όλοι από τα Χανιά και από τα πέριξ χωριά.Στη Μεγάλη Είσοδο τους περάσαμε όλους όπως είμασταν με τα άμφια και ο Δεσπότης μνημόνευε τα ονόματα τους.Στο Κοινωνικό, άρχισαν να γίνονται ένας - ένας, δύο - δύο καλά! Τους κοινωνούσε τότε τους θεραπευθέντας ο τότε διάκος, ο Μελέτιος, ο νυν αρχιμανδρίτης, εφημέριος Αγίας Βαρβάρας Ψυχικού.Ή Όλγα ή Καντηλιεράκη, ή οποία ήτο και ή πιο βαρεία άρρωστη, για την οποία λέγανε ότι είχε μέσα της λεγεώνα δαιμονίων, άρχισε να φωνάζη: «Δεν γίνομαι καλά, αν δεν γυρίσω γύρω - γύρω την εκκλησία τρεις φορές». και πράγματι όπως ήτανε ξαπλωμένη με την πλάτη και τις πτέρνες γύρισε τρεις φορές την εκκλησία!!! Όλος ο κόσμος έμεινε κατάπληκτος! Σταματώντας κάπου εκεί, κάτωθεν του καμπαναριού της εκκλησίας λέγει: «Εδώ είχανε βάλει τα κλεψιμαίικα, τα τιμαλφή της Αγίας Τριάδος!» Μετά ξαναλέγει: «Δέκα και μισή θα γίνω καλά». Πράγματι έτσι κι έγινε. Θεραπεύτηκε κι αυτή και κοινώνησε. Το τι έγινε τότε δεν περιγράφεται. Κλαίγανε και οι πέτρες! Θεραπεύτηκαν όλοι οι δαιμονισμένοι.Όταν έγινε τραπέζι στον Δεσπότη, δεν τον άφησαν σχεδόν να φάει. Τον φιλούσανε από τα πόδια μέχρι το κεφάλι οι θεραπευθέντες και οι συγγενείς των. Κάναμε κατόπιν έναν αγιασμό και φύγαμε.Όταν ξημέρωσε καλά ένας χωρικός μπήκε μέσα στην εκκλησία, και άναψε ένα κερί. Τότε μία δαιμονισμένη, γελώντας σαρκαστικά του λέγει: «Ενώ όλοι νηστεύουνε, εσύ ρε κερατά πρωί - πρωί έφαγες τσάι και τυρί και ήρθες εδώ πέρα». Μας το ομολογούσε μετά ο άνθρωπος, έκλαιγε και ζητούσε συγγνώμη γι' αυτό πού έκανε και δεν νήστεψε, ενώ οι άλλοι στο χωριό νήστευαν.Παρόμοια πάρα πολλά έγιναν. Δηλαδή στον καθένα πού έμπαινε στην εκκλησία, έλεγαν οι δαιμονισμένοι πράξεις πού είχανε κρυφά, κλεψιές κ. ο. κ. Γι' αυτό και ο Δεσπότης τελικά, επιτίμησε τα ακάθαρτα πνεύματα να σιωπήσουν, για να μη γίνει και κανένα επεισόδιο μεταξύ των χωρικών λόγω των αποκαλύψεων, και βουβάθηκαν όλοι οι δαιμονισμένοι κατά τη Θ. Λειτουργία.Κανά δύο από τις δαιμονισμένες έγιναν καλόγριες' τώρα έχουν πεθάνει.Ό δάσκαλος του χωρίου, ο όποιος μου είπε, ότι οι δαιμονισμένοι, τα δαιμόνια, λέγανε ότι μαλώνει ο μεγάλος τράγος με τον μικρό τράγο, φώναζαν επίσης: «Ερχεται ο μεγάλος τράγος με τους μικρούς τράγους για να μας βγάλουν" θα μας κάψουνε κ.λπ.», και έτσι γνωρίσαμε, ότι ξεκινήσατε από τα Χανιά.